Το παράνομο αυγό

Το να θεωρείς ότι με την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής θα λύσεις το πρόβλημα που έστειλε όλον αυτόν τον κόσμο υπό την ομπρέλα της, είναι η ίδια λογική με το «για να μην έχουμε πορείες και φασαρίες στο κέντρο της πόλης να ενισχυθεί η κατασταλτική δύναμη της αστυνομίας».

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, τα μαζικά συλλαλητήρια, οι μολότοφ ακόμη και οι μικρότερες τρομοκρατικές ομάδες- επίγονοι της 17 Νοέμβρη έχουν τη ρίζα τους σε κάτι απλό: Σε όλο και περισσότερο κόσμο δεν αρέσει ούτε το πώς ζει, ούτε πως του το σερβίρουν. Διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, ανάλογα με το επίπεδο μόρφωσής τους που επηρεάζει άμεσα την γνώμη που έχουν για το «δίκαιο», αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι δολοφονούν και άλλοι διαμαρτύρονται και δουλειές και λαϊκές κυριαρχίες.

Προσωπικά, η κήρυξη της Χρυσής Αυγής εκτός νόμου θα με βολέψει. Φαντάζομαι ότι αρκετοί από όσους την επιλέγουν απλώς για να διαμαρτυρηθούν, όταν δεν θα βρουν το ψηφοδέλτιό της μπροστά τους, θα επιλέξουν κάτι άλλο αντισυστημικό και δεν θα βγουν να διαμαρτυρηθούν με σβάστικες στο χέρι. Αυτό σημαίνει ότι η ΧΑ θα χάσει αρκετή από τη δύναμή της, αν και δεν πρόκειται να επιστρέψει στο 1% αφού πάντα θα υπάρχουν αρκετοί απροσάρμοστοι που θα νιώθουν καλά αν σοκάρουν με το πόσο ακραίοι είναι.

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχω τη χαρά λοιπόν να είμαι μέλος μιας κοινωνίας της οποίας ένα μικρό μόνο ποσοστό θα πρόσκειται στην ακροδεξιά. Το κέρδος ωστόσο θα είναι πρόσκαιρο και μετά από λίγο το πρόβλημα θα επιστρέψει, αν δεν βελτιωθούν οι οικονομικές συνθήκες.

Όσα χρόνια και αν περάσουν όσοι αριστεροί και αν διαμαρτυρηθούν, όταν ο άλλος είναι άνεργος δύο χρόνια και ακαλλιέργητος όσο ο μέσος άνθρωπος η κατασκευή ενός «εχθρού» του είναι βολική. Μια άλλη ρητορεία, λίγο διαφορετική θα αναπτυχθεί, και μια άλλη οργάνωση με το όνομα «Μπακιρένιο Σούρουπο» θα αναλάβει το κήρυγμα φανατισμού που κάνει την καθημερινότητα του δυστυχισμένου πιο υποφερτή.

Η απαγόρευση της Χρυσής Αυγής μπορεί να σημάνει ότι «κάναμε το καθήκον μας» ως κοινωνία αλλά θα εκτονώσει την πίεση για ουσιαστικές αλλαγές και θα αποκοιμίσει τις αντιδράσεις μας για αρκετό καιρό.

Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα, είδα κατά τις 11 το πρωί, στη δεξιά λωρίδα της Μεσογείων μια μαθητική πορεία. Ήταν ενός μόνο σχολείου, του 2^ου Σχολείου Παλλήνης- μού φάνηκαν παιδιά Λυκείου. Θα ήταν καμιά 500αριά άτομα που στην κεφαλή της πορείας τους είχαν ένα πανό που προειδοποιούσε ότι «Δεν θα περάσει ο φασισμός». Έτσι απλά. Χωρίς κομματικές σημαίες ή κάποιο άλλο διακριτικό.

Δεν ξέρω πως κατέβηκαν στο δρόμο όλα αυτά τα πιτσιρίκια έτσι αυτοβούλως. Πολιτικοποιημένα και ακομμάτιστα. Μου φάνηκε ό,τι πιο αισιόδοξο σε αυτή τη σκοτεινιά και πολύ πιο υγιές από τις κραυγές για απαγορεύσεις.

Ο Θέμις Σεβαστιάδης, ο δημοτικός σύμβουλος με τα ράστα από τη Θεσσαλονίκη, στην δίλεπτη παρέμβασή του είπε περισσότερα από είπαν ό,τι όλα τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί σε δέκα ημέρες: Η ελληνική κοινωνία υπέθαλψε τον φασισμό με τρόπους που ίσως και να μπορούσε να διανοηθεί και η άσχημη οικονομική μας κατάσταση δεν είναι άλλοθι για τα πάντα.

Γιατί πιο σημαντικό από το να ψάχνεις πώς θα ξεφορτωθείς το αυγό του φιδιού είναι να σιγουρευτείς ότι δεν έχεις καμία σχέση με το φίδι. Και τέτοια σιγουριά δεν πρέπει να έχουμε.

Δημήτρης Γλύστρας 
twitter@dglistras

[email protected]