Αποφασιστικότητα a la carte

Αποφασισμένη η Κυβέρνηση να λύσει τα της ΕΡΤ. Και να΄δειχνε παντού την ίδια αποφασιστικότητα... Μπορεί βέβαια η ΕΡΤ να ήταν η αρχή.
Αποφασιστικότητα a la carte
Όλο αυτό το διάστημα ήταν γεμάτο από συζητήσεις για την ΕΡΤ. Για το πόσο κρατική και όχι δημόσια τηλεόραση ήταν, για το πόσο τη λυμαίνονταν οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές, για το πόσο απαραίτητο είναι για τη δημοκρατία να υπάρχει και λοιπά.
Πριν από λίγες ημέρες έτυχε να κάνω πρωινό ζάπινγκ. Ξαφνικά η ΕΡΤ μου έλειψε πολύ.

Χωρίς πολιτικές προεκτάσεις και χωρίς «πρέπει» και «είναι απαράδεκτο». Απλώς μου έλειψε. Είναι σαν μου έλεγαν ότι από εδώ και πέρα κλείνουν όλα τα άλλα μαγαζιά και θα πρέπει, αν θέλω να βγαίνω για ποτό, να πηγαίνω στα μεγάλα clubs της παραλιακής και αν θέλω να ακούω ραδιόφωνο, θα πρέπει να συμβιβαστώ με το ότι παίζει Παντελίδη.

Δεν συμπαθώ το κράτος. Όχι το «πολύ κράτος» που λένε οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά το κράτος γενικώς. Στην ιδανική μου πολιτεία τα πράγματα θα ήταν πιο απλά και λιγότερο συγκεντρωτικά. Ένα από τα αγαθά του κράτους, σκεφτόμουν πριν από κάποιο καιρό, είναι η δημόσια τηλεόραση. Είναι όλα τα προγράμματα που προσφέρονταν για ελεύθερη θέαση χωρίς να έπρεπε να τα βρίσκει του γούστου του και το 80% των τηλεθεατών που ενημερώνονται από τα βραδινά δελτία ειδήσεων.

Από την άλλη καταλαβαίνω και την ανάγκη για εξορθολογισμό των δαπανών.

Ωπ! Μια στιγμή: είπα «από την άλλη». Ποια όμως είναι η «μία» και ποια η «άλλη»; Γιατί να πρέπει να ακολουθήσουμε μία από τις δύο οδούς; Γιατί πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο να έχουμε χρηστή διαχείριση των οικονομικών και στο να υπάρχει δημόσια τηλεόραση επιπέδου; Το “δίλημμα” αυτό χρησιμοποιείται ευρέως για να καταδειχθεί το πόσο «αναγκαίο» ήταν να κλείσει η ΕΡΤ.

Αυτό όμως που είναι πραγματικά αναγκαίο, εφόσον η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι υπέρ του κράτους είναι να υπάρχει διοίκηση. Και σοβαρή διοίκηση είναι εκείνη που βρίσκει λύσεις σύνθεσης και δεν φέρνει την κοινή γνώμη αντιμέτωπη με ανήκουστα ψευτοδιλήμματα τύπου «δημόσια τηλεόραση ή ορθολογισμός των δαπανών της δημόσιας τηλεόρασης». Αλλιώς μιλάμε για διοίκηση που πετάει την μπάλα στην εξέδρα.

Τέλος πάντων. Δεν τα κατάφερα να μείνω στο ότι η ΕΡΤ μου έλειψε. Το You Tube να είναι καλά.

Διάβασα εδώ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δημοσίευμα μιας οικονομολόγου και Πανεπιστημιακού, της Marianna Μazzucato στο οποίο επιχειρείται να ανατραπεί ο μύθος του δραστήριου ιδιώτη επενδυτή και «της ελεύθερης αγοράς που βρίσκεται πάντα πίσω από τους καινοτόμους εφευρέτες» για να τους στηρίξει και να δημιουργήσουν όλοι μαζί θέσεις εργασίας.

Αυτό που λέει η M. Mazzucato είναι ότι στην πραγματικότητα όλες οι σοβαρές επενδύσεις στην πρόσφατη ιστορία της τεχνολογίας προέρχονται από το κράτος, ενώ οι εταιρίες περίμεναν να είναι σίγουρη η οικονομική επιτυχία ενός εγχειρήματος για να ακολουθήσουν. «Η Ελλάδα έχει προβλήματα επειδή ο δημόσιος τομέας της είναι πολύ μεγάλος ή επειδή ο τομέας αυτός δεν κάνει αρκετά;», ρωτά ρητορικά η διεθνούς φήμης οικονομολόγος.

Είναι υποκριτικό να επικροτείται η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης στο να ξεμπερδεύει με τα προβλήματα της ΕΡΤ, αλλά να μην δίνεται σημασία στο ότι δεν προχωρά η δίκη ή η απελευθέρωση του Κώστα Σακκά που κρατείται παρανόμως, ούτε στο ότι υπάρχουν συνταξιούχοι που περιμένουν ήδη δύο χρόνια να βγει η σύνταξή τους αφού ταμεία που μπορεί να στεγάζονται στο ίδιο κτίριο δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Αλλά εκεί το κάλεσμα για αποφασιστικότητα στη διαχείριση λέγεται «γκρίνια».

Ας κάνουμε όμως λίγη υπομονή.

Τα «μπάνια του λαού» με την σημασία τους στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, που ευφυέστατα είχε επισημάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, έρχονται να ξεπλύνουν όλες τις έγνοιες και να τορπιλίσουν την αισιοδοξία όλων όσων ποντάρουν στις συλλογικότητες. Η αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ θα λείψει για διακοπές, όπως μάλλον θα κάνουν και οι διαμαρτυρίες για την κράτηση Σακκά.

Και από Σεπτέμβριο καλά να΄μαστε.

Δημήτρης Γλύστρας 
twitter@dglistras

[email protected]

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v