Ή δεν είμαστε κράτος ή... δεν είμαστε
Το "ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε" εφαρμόζεται μόνο όταν αφορά περικοπές απολαβών ή επιδείνωση συνθηκών για τον πολύ κόσμο.
Το θέμα της απεργίας των καθηγητών έχει ήδη λήξει και οι πανελλήνιες διεξάγονται κανονικά «και δεν διαταράχθηκε η γαλήνη της ελληνικής οικογένειας», που λέει και ο κ. Σπηλιωτόπουλος. Το δημόσιο χωρίς να κοκκινίζει, όπως παλιότερα, και βγάζει εύκολα την απόφαση της επιστράτευσης. Αυτό είναι το μόνο σχεδόν δείγμα του «ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε» που βλέπουν συχνά πυκνά οι έλληνες.
Μπορεί κανείς να μη δίνει δεκάρα για το τι θα κάνει η ΟΛΜΕ ή για το εάν θα αυξηθεί το ωράριο των καθηγητών- δημοσίων υπαλλήλων. Εκείνο με το οποίο θα είχε σημασία να ασχοληθούμε είναι το τι σημαίνει «ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε» στην παιδεία.
Στο μυαλό μου τα θετικά του κράτους εξαντλούνται στη λέξη «σχέδιο» ή «πρόγραμμα»- όπως θέλετε πείτε το.
Δουλειά του κράτους είναι να φέρνει σε πέρας το σχέδιό του. Ένα από τα σχέδια που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να έχει η συντεταγμένη πολιτεία είναι οι δάσκαλοι των παιδιών της να είναι ευχαριστημένοι και όχι φοβισμένοι.
Αν στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι κάποιος τόσο χαρισματικός που μπορεί να πείθει τους εκπαιδευτικούς να δουλεύουν και στο τέλος να τους δίνει ένα φυστίκι, μαγκιά του. Αν δε μπορεί, θα πρέπει να βρει άλλο τρόπο να ακολουθήσει το σχέδιό του.
Οι μισθοί και οι ώρες εργασίας είναι ασφαλώς θέμα στη δημόσια παιδεία αλλά δεν είναι το σημαντικότερο- τουλάχιστον αν δεν είσαι εκπαιδευτικός.
Η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού είναι που κοστίζει σοβαρά στην εξέλιξή μας ως χώρας. Η μεγαλύτερη αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων- ακόμη μεγαλύτερη και από εκείνην της οικονομίας- είναι ότι έχουν μεταμορφώσει τα πιτσιρίκια των 16 και 17 ετών σε εργαζόμενους 14ώρου για να τα ανταμείψουν με μια θέση στις στατιστικές των ανέργων.
Κάθε υπουργός που σέβεται τον εαυτό του θα ορίσει δυο-τρεις επιτροπές, θα ξεκινήσει ένα «δημόσιο διάλογο για όλα τα θέματα της παιδείας» και τελικά το μόνο που θα αλλάξει είναι ο αριθμός των μαθημάτων που εξετάζονται στις Πανελλήνιες ή κάτι εξίσου άχρηστο.
Και τα χρόνια κυλούν ευχάριστα με τη χώρα να διολισθαίνει στους δείκτες ανταγωνιστικότητας. Ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε.
Προ ετών είχε κυκλοφορήσει η πρόταση για μόνιμο υπουργό Παιδείας. Κάτι τέτοιο ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει αν βρισκόταν ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος με όραμα να πάρει τη δουλειά. Ελεύθερος από τον κομματικό έλεγχο και την ψηφοθηρία θα μπορούσε να δει τα προβλήματα και τις λύσεις σε βάθος χρόνου και όχι με ορίζοντα τον επόμενο ανασχηματισμό. Αλλά κάτι τέτοιο σημαίνει εκχώρηση εξουσίας, και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί που αφού κάνουν τα μύρια όσα για να ανέβουν στην καρέκλα, μετά να δώσουν λίγο χώρο και σε κάποιον άλλο. Είπαμε: Ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε.
Οι καθηγητές καλά κάνουν και φωνάζουν όταν παίρνουν 900 ευρώ μετά από 10ετή υπηρεσία, όπως καλά κάνει και φωνάζει οποιοσδήποτε έχει ανάλογες εργασιακές συνθήκες σε μια χώρα που δεν έχει γίνει το παραμικρό για να υπάρξουν μειώσεις τιμών αντίστοιχες με τις μειώσεις των εσόδων. Όχι γιατί δεν θα βρουν τρόπους να επιβιώσουν.
Αλλά γιατί αυτοί οι τρόποι θα έχουν να κάνουν με το να κλέψουν το κράτος, να υπηρετήσουν την παραπαιδεία και να μην δώσουν πεντάρα για το αν οι μαθητές έμαθαν ή γύρισαν στο σπίτι όπως έφυγαν το πρωί. Και λοιπόν; Θα πρέπει να αυξάνουμε τους μισθούς σε μια κατηγορία εργαζομένων μόνο και μόνο για να είναι ευχαριστημένη και να κάνει τη δουλειά της; Ενώ το «όχι» μοιάζει προφανής απάντηση, ίσως η απόλυτη άρνηση να μην είναι
η πιο συνετή απόκριση.
Μπορείς να κάνεις τον καμπόσο και να καταφέρεις αυτό που θέλεις. Όσο όμως πιο βίαιος είναι ο εξαναγκασμός τόσο περισσότερο θα αποδυναμώσεις την εξουσία σου.
Το ελληνικό κράτος είναι ο χαμένος σε όλη αυτή την ιστορία γιατί για μία ακόμη φορά δείχνει ότι «μαντρώνει» την παιδεία, αλλά αδυνατεί να καταλάβει τις πραγματικές της απαιτήσεις. Και αυτές λίγο έχουν να κάνουν με το πόσες ώρες θα δουλεύουν οι καθηγητές.
Δημήτρης Γλύστρας
twitter@dglistras
[email protected]
Μπορεί κανείς να μη δίνει δεκάρα για το τι θα κάνει η ΟΛΜΕ ή για το εάν θα αυξηθεί το ωράριο των καθηγητών- δημοσίων υπαλλήλων. Εκείνο με το οποίο θα είχε σημασία να ασχοληθούμε είναι το τι σημαίνει «ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε» στην παιδεία.
Στο μυαλό μου τα θετικά του κράτους εξαντλούνται στη λέξη «σχέδιο» ή «πρόγραμμα»- όπως θέλετε πείτε το.
Δουλειά του κράτους είναι να φέρνει σε πέρας το σχέδιό του. Ένα από τα σχέδια που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να έχει η συντεταγμένη πολιτεία είναι οι δάσκαλοι των παιδιών της να είναι ευχαριστημένοι και όχι φοβισμένοι.
Αν στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι κάποιος τόσο χαρισματικός που μπορεί να πείθει τους εκπαιδευτικούς να δουλεύουν και στο τέλος να τους δίνει ένα φυστίκι, μαγκιά του. Αν δε μπορεί, θα πρέπει να βρει άλλο τρόπο να ακολουθήσει το σχέδιό του.
Οι μισθοί και οι ώρες εργασίας είναι ασφαλώς θέμα στη δημόσια παιδεία αλλά δεν είναι το σημαντικότερο- τουλάχιστον αν δεν είσαι εκπαιδευτικός.
Η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού είναι που κοστίζει σοβαρά στην εξέλιξή μας ως χώρας. Η μεγαλύτερη αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων- ακόμη μεγαλύτερη και από εκείνην της οικονομίας- είναι ότι έχουν μεταμορφώσει τα πιτσιρίκια των 16 και 17 ετών σε εργαζόμενους 14ώρου για να τα ανταμείψουν με μια θέση στις στατιστικές των ανέργων.
Κάθε υπουργός που σέβεται τον εαυτό του θα ορίσει δυο-τρεις επιτροπές, θα ξεκινήσει ένα «δημόσιο διάλογο για όλα τα θέματα της παιδείας» και τελικά το μόνο που θα αλλάξει είναι ο αριθμός των μαθημάτων που εξετάζονται στις Πανελλήνιες ή κάτι εξίσου άχρηστο.
Και τα χρόνια κυλούν ευχάριστα με τη χώρα να διολισθαίνει στους δείκτες ανταγωνιστικότητας. Ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε.
Προ ετών είχε κυκλοφορήσει η πρόταση για μόνιμο υπουργό Παιδείας. Κάτι τέτοιο ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει αν βρισκόταν ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος με όραμα να πάρει τη δουλειά. Ελεύθερος από τον κομματικό έλεγχο και την ψηφοθηρία θα μπορούσε να δει τα προβλήματα και τις λύσεις σε βάθος χρόνου και όχι με ορίζοντα τον επόμενο ανασχηματισμό. Αλλά κάτι τέτοιο σημαίνει εκχώρηση εξουσίας, και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί που αφού κάνουν τα μύρια όσα για να ανέβουν στην καρέκλα, μετά να δώσουν λίγο χώρο και σε κάποιον άλλο. Είπαμε: Ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε.
Οι καθηγητές καλά κάνουν και φωνάζουν όταν παίρνουν 900 ευρώ μετά από 10ετή υπηρεσία, όπως καλά κάνει και φωνάζει οποιοσδήποτε έχει ανάλογες εργασιακές συνθήκες σε μια χώρα που δεν έχει γίνει το παραμικρό για να υπάρξουν μειώσεις τιμών αντίστοιχες με τις μειώσεις των εσόδων. Όχι γιατί δεν θα βρουν τρόπους να επιβιώσουν.
Αλλά γιατί αυτοί οι τρόποι θα έχουν να κάνουν με το να κλέψουν το κράτος, να υπηρετήσουν την παραπαιδεία και να μην δώσουν πεντάρα για το αν οι μαθητές έμαθαν ή γύρισαν στο σπίτι όπως έφυγαν το πρωί. Και λοιπόν; Θα πρέπει να αυξάνουμε τους μισθούς σε μια κατηγορία εργαζομένων μόνο και μόνο για να είναι ευχαριστημένη και να κάνει τη δουλειά της; Ενώ το «όχι» μοιάζει προφανής απάντηση, ίσως η απόλυτη άρνηση να μην είναι
η πιο συνετή απόκριση.
Μπορείς να κάνεις τον καμπόσο και να καταφέρεις αυτό που θέλεις. Όσο όμως πιο βίαιος είναι ο εξαναγκασμός τόσο περισσότερο θα αποδυναμώσεις την εξουσία σου.
Το ελληνικό κράτος είναι ο χαμένος σε όλη αυτή την ιστορία γιατί για μία ακόμη φορά δείχνει ότι «μαντρώνει» την παιδεία, αλλά αδυνατεί να καταλάβει τις πραγματικές της απαιτήσεις. Και αυτές λίγο έχουν να κάνουν με το πόσες ώρες θα δουλεύουν οι καθηγητές.
Δημήτρης Γλύστρας
twitter@dglistras
[email protected]
