Το καρότο δεν είναι πια το ίδιο
Kίνητρό μας τώρα είναι να μην χειροτερέψει άλλο η ζωή μας- για προοδο ούτε λόγος. Παρακμή ή μεταβατικό στάδιο, λίπος που καίγεται ή ραγιαδισμός, φαίνεται να συνηθίζουμε.
Η κοινή γνώμη έρχεται σε ένα επίπεδo ισορροπίας. Όχι πως ο κόσμος βρήκε τρόπο να περνάει εύκολα, αλλά οι έκρυθμες διαμαρτυρίες φαίνεται να κοπάζουν για λίγο - όσο τουλάχιστον δεν ανακοινώνονται νέα μέτρα.
Απορώ: Είχαμε τελικά τόσο λίπος ως λαός ή μας λείπει τόσο το νεύρο;
Στις αρχές του 2010 συζητούσαμε ότι αν τολμήσουν να κόψουν μισθούς και συντάξεις ή έστω τα δώρα Χριστουγέννων- Πάσχα, θα γίνει χαλασμός. Είχαμε βλέπεις και την εποχή Σημίτη στο μυαλό μας όταν- με το που είχαν πάει να ψελλίσουν κάτι για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης- είχε βγει ένα εκατομμύριο κόσμος στο δρόμο. Μια τριετία μετά το εισόδημα των ανθρώπων έχει πετσοκοφτεί και η εκτίμηση αποδεικνύεται λάθος. Ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε και δείχνει σιγά- σιγά να εκπαιδεύεται σε κάτι δύσκολο και αρκούντως αφιλόδοξο: Η όποια ανταμοιβή του να είναι ότι… δεν χειροτερεύει και άλλο η ζωή του.
Ένα από τα πιο αποθαρρυντικά πράγματα της κρίσης, είναι ότι το να κοιτάζουμε πίσω, σε μια εποχή κατά την οποία και πάλι ο καθένας είχε πολλά παράπονα, είναι σχεδόν νοσταλγικό. Ο στόχος των περισσότερων είναι να φτάσουν εκεί όπου, όταν ήταν, γκρίνιαζαν. Το κίνητρο σήμερα είναι η απειλή.
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό συμβαίνει σε συνθήκες σχεδόν πλήρους κοινωνικής γαλήνης, αφού ο κόσμος προτιμά να μην βγει στο δρόμο και να δώσει στον Σύριζα 25%, να μοιράσει καρπαζιές στο ΠαΣοκ, και να βγάζει τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα.
Τη Χρυσή Αυγή που κάνει μαθήματα «αληθινής» ελληνικής ιστορίας σε παιδάκια. Πως ξεκίνησαν όλα; Από την Ελλάδα. Ποιους ζηλεύουν όλοι; Τους έλληνες. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολιτισμός; Ο ελληνικός. Για τέτοιες αλήθειες μιλάμε. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με το ότι άνθρωποι που πηγαίνουν τα παιδιά τους εκεί έχουν δικαίωμα ψήφου, και μού είναι δύσκολο.
Είναι καλύτερη η αριστερίστικη ανακρίβεια στην ιστορία; θα ρωτήσει κάποιος. Ηθικά όχι, αλλά τουλάχιστον οι ερμηνείες που επιχειρεί στηρίζονται σε επιστημονικότερες βάσεις από το ότι η Ιαπωνία ήταν ελληνική αποικία με ονομασία «η άπω Ιωνία».
Δεν ξέρω πόσο θα έχουμε την πολυτέλεια να μην απαντάμε στη Χρυσή Αυγή ώστε να μην της δίνουμε βήμα ή σημασία. Όσο περισσότεροι «κανονικοί» άνθρωποι πείθονται από τις διακηρύξεις των χρυσαυγιτών, θα πρέπει να πάρουμε όλοι απόφαση ότι θα πρέπει να βάλουμε απέναντί μας τη Χρυσή Αυγή ως ισότιμο συνομιλητή. Αν το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε είναι ότι έτσι θα της δώσουμε αξία, το όφελος θα είναι ότι τουλάχιστον η όλη της επιχειρηματολογία θα συναντά ένα ανάχωμα λογικής, αντί για αφορισμούς- που καλοί είναι για να δηλώνουμε ποιοι είμαστε εμείς, αλλά δουλειά δεν κάνουν.
Ως άμυνα στην εκλογική επέλαση της Χρυσής Αυγής και στην απαξίωση των θεσμών του, το συντηρητικό κράτος γίνεται ακόμη συντηρητικότερο και… φυσάει και το γιαούρτι (λέμε τώρα). Έτσι, ο καταχραστής Παπαγεωργόπουλος καταδικάζεται σε ισόβια εισπράττοντας την αυστηρότητα που το σύστημα απονομής δικαιοσύνης χρωστάει στον πολιτικό κόσμο εδώ και δεκαετίες. Όμως η υπερβολική δικαιοσύνη δεν είναι δικαιοσύνη, όπως λέει και ο φίλος Ιοβόλος, και το όλο θέμα δείχνει σπασμωδικές αντιδράσεις.
Την ίδια ώρα ο εν Ελλάδι κοινοβουλευτισμός, που πιο εύκολα τον λες ετοιμοθάνατο παρά κραταιό, υποφέρει στις συνεδριάσεις- κωμωδία και στις εξεταστικές επιτροπές, όπου προσωπικές φιλοδοξίες και κομματικές ασκήσεις πειθαρχίας έρχονται στο προσκήνιο κρατώντας τη μάσκα «του δημοσίου συμφέροντος» και της «κάθαρσης της πολιτικής».
Όλα αυτά είναι ενδείξεις παρακμής. Οι αισιόδοξοι την παρακμή την λένε «μεταβατικό στάδιο». Για να μη διαφωνήσω, θα ήθελα μέχρι το καλοκαίρι να δω και κάτι από την αυτήν την επόμενη ημέρα.
Δ. Γλ.
[email protected]
Απορώ: Είχαμε τελικά τόσο λίπος ως λαός ή μας λείπει τόσο το νεύρο;
Στις αρχές του 2010 συζητούσαμε ότι αν τολμήσουν να κόψουν μισθούς και συντάξεις ή έστω τα δώρα Χριστουγέννων- Πάσχα, θα γίνει χαλασμός. Είχαμε βλέπεις και την εποχή Σημίτη στο μυαλό μας όταν- με το που είχαν πάει να ψελλίσουν κάτι για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης- είχε βγει ένα εκατομμύριο κόσμος στο δρόμο. Μια τριετία μετά το εισόδημα των ανθρώπων έχει πετσοκοφτεί και η εκτίμηση αποδεικνύεται λάθος. Ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε και δείχνει σιγά- σιγά να εκπαιδεύεται σε κάτι δύσκολο και αρκούντως αφιλόδοξο: Η όποια ανταμοιβή του να είναι ότι… δεν χειροτερεύει και άλλο η ζωή του.
Ένα από τα πιο αποθαρρυντικά πράγματα της κρίσης, είναι ότι το να κοιτάζουμε πίσω, σε μια εποχή κατά την οποία και πάλι ο καθένας είχε πολλά παράπονα, είναι σχεδόν νοσταλγικό. Ο στόχος των περισσότερων είναι να φτάσουν εκεί όπου, όταν ήταν, γκρίνιαζαν. Το κίνητρο σήμερα είναι η απειλή.
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό συμβαίνει σε συνθήκες σχεδόν πλήρους κοινωνικής γαλήνης, αφού ο κόσμος προτιμά να μην βγει στο δρόμο και να δώσει στον Σύριζα 25%, να μοιράσει καρπαζιές στο ΠαΣοκ, και να βγάζει τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα.
Τη Χρυσή Αυγή που κάνει μαθήματα «αληθινής» ελληνικής ιστορίας σε παιδάκια. Πως ξεκίνησαν όλα; Από την Ελλάδα. Ποιους ζηλεύουν όλοι; Τους έλληνες. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολιτισμός; Ο ελληνικός. Για τέτοιες αλήθειες μιλάμε. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με το ότι άνθρωποι που πηγαίνουν τα παιδιά τους εκεί έχουν δικαίωμα ψήφου, και μού είναι δύσκολο.
Είναι καλύτερη η αριστερίστικη ανακρίβεια στην ιστορία; θα ρωτήσει κάποιος. Ηθικά όχι, αλλά τουλάχιστον οι ερμηνείες που επιχειρεί στηρίζονται σε επιστημονικότερες βάσεις από το ότι η Ιαπωνία ήταν ελληνική αποικία με ονομασία «η άπω Ιωνία».
Δεν ξέρω πόσο θα έχουμε την πολυτέλεια να μην απαντάμε στη Χρυσή Αυγή ώστε να μην της δίνουμε βήμα ή σημασία. Όσο περισσότεροι «κανονικοί» άνθρωποι πείθονται από τις διακηρύξεις των χρυσαυγιτών, θα πρέπει να πάρουμε όλοι απόφαση ότι θα πρέπει να βάλουμε απέναντί μας τη Χρυσή Αυγή ως ισότιμο συνομιλητή. Αν το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε είναι ότι έτσι θα της δώσουμε αξία, το όφελος θα είναι ότι τουλάχιστον η όλη της επιχειρηματολογία θα συναντά ένα ανάχωμα λογικής, αντί για αφορισμούς- που καλοί είναι για να δηλώνουμε ποιοι είμαστε εμείς, αλλά δουλειά δεν κάνουν.
Ως άμυνα στην εκλογική επέλαση της Χρυσής Αυγής και στην απαξίωση των θεσμών του, το συντηρητικό κράτος γίνεται ακόμη συντηρητικότερο και… φυσάει και το γιαούρτι (λέμε τώρα). Έτσι, ο καταχραστής Παπαγεωργόπουλος καταδικάζεται σε ισόβια εισπράττοντας την αυστηρότητα που το σύστημα απονομής δικαιοσύνης χρωστάει στον πολιτικό κόσμο εδώ και δεκαετίες. Όμως η υπερβολική δικαιοσύνη δεν είναι δικαιοσύνη, όπως λέει και ο φίλος Ιοβόλος, και το όλο θέμα δείχνει σπασμωδικές αντιδράσεις.
Την ίδια ώρα ο εν Ελλάδι κοινοβουλευτισμός, που πιο εύκολα τον λες ετοιμοθάνατο παρά κραταιό, υποφέρει στις συνεδριάσεις- κωμωδία και στις εξεταστικές επιτροπές, όπου προσωπικές φιλοδοξίες και κομματικές ασκήσεις πειθαρχίας έρχονται στο προσκήνιο κρατώντας τη μάσκα «του δημοσίου συμφέροντος» και της «κάθαρσης της πολιτικής».
Όλα αυτά είναι ενδείξεις παρακμής. Οι αισιόδοξοι την παρακμή την λένε «μεταβατικό στάδιο». Για να μη διαφωνήσω, θα ήθελα μέχρι το καλοκαίρι να δω και κάτι από την αυτήν την επόμενη ημέρα.
Δ. Γλ.
[email protected]
