Η κυβέρνηση συνεργασίας φυλάει τα έρμα
"Ο φόβος δεν φυλάει τα έρμα. Τον κώλο σου φυλάει" έλεγε σύνθημα στα Εξάρχεια. Αυτό αφιερωμένο σε όσους τρέφουν "ελπίδα" για τη νέα κυβέρνηση.
Μακάρι να συμμεριζόμουν τη χαρά αυτών που ικανοποιήθηκαν με την απόφαση Παπανδρέου να παραιτηθεί. Όχι βέβαια ότι θα λυπηθώ κιόλας. Ένας πολιτικός αρχηγός που έκανε το 65% του εκλογικού σώματος να νιώθει “ελπίδα”, προσφέρει τώρα ευρύτατη λαϊκή ικανοποίηση με την αποχώρησή του από το Μέγαρο Μαξίμου.
Εμένα το πρώτο- τότε το 2009- μου είχε φανεί πιο παράδοξο από ό,τι μου φαίνεται τώρα το δεύτερο. Είναι σχεδόν συγκινητική η ετοιμότητα αυτού του λαού να πιστέψει σε αυτό που του τάζουν. Θυμίζει το απατημένο ταίρι που θα δεχθεί πρόθυμα κάθε φτηνή δικαιολογία που θα του ξεστομίσει ο άτακτος σύζυγος.
Κοινώς, αν θέλεις να πιστέψεις κάτι, το πιστεύεις.
Δεν θα ασχοληθώ με την εθνική ψυχοπαθολογία που ίσως εξηγεί το γιατί ως λαός έχουμε διαρκώς την ανάγκη να πιστεύουμε σε σωτήρες. Είτε κρατούν το σημαιάκι της “αλλαγής”, είτε της “κάθαρσης”, είτε του “εκσυγχρονισμού”, είτε της ευρωπαϊκής ένωσης. Είναι νομίζω η ίδια ιδεολογική λούμπα που ξεκινά από το να θεωρούμε τους εαυτούς μας μία και μόνο οντότητα. “Εμείς” και οι “άλλοι”.
Στον κόσμο όμως των αγορών, στον κόσμο που υπόσχονται τα κόμματα εξουσίας και ως ένα βαθμό όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα που νομιμοποιούν τις διαδικασίες, δεν υπάρχουν “εμείς” και “άλλοι”. Υπάρχουν κουκιά που τα μετράς και βγαίνουν ή δεν βγαίνουν. Και της Ελλάδας δεν φαίνεται να βγαίνουν.
Τι θέλει ο μέσος Έλληνας; Θέλει την Ευρώπη, αλλά δεν θέλει τα μέτρα που του επιβάλουν για να μείνει στο ευρώ. Εδώ που φτάσαμε, αν γίνονται και τα δύο, να μου τρυπήσετε τη μύτη. Αν γινόταν, δεν θα είχαμε κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία- ας μην γελιόμαστε- δεν ήρθε για να διορθώσει λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά για να μπορεί να αγνοεί τις αντιδράσεις του κόσμου στα όσα πρέπει να επιβληθούν.
Όσοι λοιπόν θεωρούν ότι η νέα αυτή μορφή εξουσίας θα αλλάξει κάτι, μπορούν να είναι βέβαιοι πως αυτό θα είναι προς το χειρότερο. Όσοι κάνουν το λάθος να θυμώνουν ή να χαίρονται υπερβολικά με συγκεκριμένα πρόσωπα της αστικής πολιτικής σκηνής, εκθέτουν σε κίνδυνο την ευθυκρισία τους στο πρώτο ξαναμοίρασμα της τράπουλας.
Με δυο λόγια η απομάκρυνση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία είναι σαν ένας ευρύς ανασχηματισμός. Είναι σαν να άλλαξε ο υπουργός σε ένα υπερ-υπουργείο. Και τι έγινε; Η πολιτική δεν αλλάζει και δεν ξέρω καν πόσοι από αυτούς που φωνάζουν θα ήθελαν πραγματικά κάτι τέτοιο.
Μπορούμε να βαφτίσουμε την κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα πολιτική ή οικονομική ή οτιδήποτε άλλο. Το θέμα είναι ότι το φάσμα της δημόσιας ζωής σήμερα δεν καλύπτει τους Έλληνες- όπως νομίζω δεν καλύπτει και πολλούς άλλους λαούς. Τα διεθνικά κινήματα πολλαπλασιάζονται και δεν γνωρίζουν καν σύνορα φυλετικά. Δεν πάνε παρά μόνο λίγοι μήνες που η Δύση κοιτούσε από μακριά το ισλαμικό τόξο να φλέγεται και τώρα τρέχει και δεν φτάνει να συμμαζέψει τους αγανακτισμένους της Wall Street.
Έτσι και στην Ελλάδα: Οι αλλαγές κυβερνήσεων, οι ανασχηματισμοί, οι δηλώσεις περί ιστορικών στιγμών, μπορεί να αποκοιμίζουν για λίγο την αρκούδα, αλλά ο κόσμος το νιώθει: Πρέπει πια κάτι να αλλάξει ριζικά.
Τι θα μπορούσε να είναι αυτό;
Αν δεν αλλάξει σημαντικά η κατανομή του πλούτου και η σχέση του Έλληνα με το κράτος, δεν μπορώ να φανταστώ μια νέα ιδεολογική “κόλλα” που θα μπορέσει να οικοδομήσει στέρεα βάση ώστε να πατήσει πάνω της μια σταθερή εξουσία.
Το θέμα είναι ότι στο επόμενο διάστημα όλο και περισσότερο θα μιλάμε για πολιτική. Όχι για την πολιτική της Βουλής και των εκλογών κατ΄ ανάγκην, αλλά για την ποιότητα της εκπροσώπησής μας και την αμφισβήτηση.
Ίσως και για την πολιτική χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Εμένα το πρώτο- τότε το 2009- μου είχε φανεί πιο παράδοξο από ό,τι μου φαίνεται τώρα το δεύτερο. Είναι σχεδόν συγκινητική η ετοιμότητα αυτού του λαού να πιστέψει σε αυτό που του τάζουν. Θυμίζει το απατημένο ταίρι που θα δεχθεί πρόθυμα κάθε φτηνή δικαιολογία που θα του ξεστομίσει ο άτακτος σύζυγος.
Κοινώς, αν θέλεις να πιστέψεις κάτι, το πιστεύεις.
Δεν θα ασχοληθώ με την εθνική ψυχοπαθολογία που ίσως εξηγεί το γιατί ως λαός έχουμε διαρκώς την ανάγκη να πιστεύουμε σε σωτήρες. Είτε κρατούν το σημαιάκι της “αλλαγής”, είτε της “κάθαρσης”, είτε του “εκσυγχρονισμού”, είτε της ευρωπαϊκής ένωσης. Είναι νομίζω η ίδια ιδεολογική λούμπα που ξεκινά από το να θεωρούμε τους εαυτούς μας μία και μόνο οντότητα. “Εμείς” και οι “άλλοι”.
Στον κόσμο όμως των αγορών, στον κόσμο που υπόσχονται τα κόμματα εξουσίας και ως ένα βαθμό όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα που νομιμοποιούν τις διαδικασίες, δεν υπάρχουν “εμείς” και “άλλοι”. Υπάρχουν κουκιά που τα μετράς και βγαίνουν ή δεν βγαίνουν. Και της Ελλάδας δεν φαίνεται να βγαίνουν.
Τι θέλει ο μέσος Έλληνας; Θέλει την Ευρώπη, αλλά δεν θέλει τα μέτρα που του επιβάλουν για να μείνει στο ευρώ. Εδώ που φτάσαμε, αν γίνονται και τα δύο, να μου τρυπήσετε τη μύτη. Αν γινόταν, δεν θα είχαμε κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία- ας μην γελιόμαστε- δεν ήρθε για να διορθώσει λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά για να μπορεί να αγνοεί τις αντιδράσεις του κόσμου στα όσα πρέπει να επιβληθούν.
Όσοι λοιπόν θεωρούν ότι η νέα αυτή μορφή εξουσίας θα αλλάξει κάτι, μπορούν να είναι βέβαιοι πως αυτό θα είναι προς το χειρότερο. Όσοι κάνουν το λάθος να θυμώνουν ή να χαίρονται υπερβολικά με συγκεκριμένα πρόσωπα της αστικής πολιτικής σκηνής, εκθέτουν σε κίνδυνο την ευθυκρισία τους στο πρώτο ξαναμοίρασμα της τράπουλας.
Με δυο λόγια η απομάκρυνση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία είναι σαν ένας ευρύς ανασχηματισμός. Είναι σαν να άλλαξε ο υπουργός σε ένα υπερ-υπουργείο. Και τι έγινε; Η πολιτική δεν αλλάζει και δεν ξέρω καν πόσοι από αυτούς που φωνάζουν θα ήθελαν πραγματικά κάτι τέτοιο.
Μπορούμε να βαφτίσουμε την κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα πολιτική ή οικονομική ή οτιδήποτε άλλο. Το θέμα είναι ότι το φάσμα της δημόσιας ζωής σήμερα δεν καλύπτει τους Έλληνες- όπως νομίζω δεν καλύπτει και πολλούς άλλους λαούς. Τα διεθνικά κινήματα πολλαπλασιάζονται και δεν γνωρίζουν καν σύνορα φυλετικά. Δεν πάνε παρά μόνο λίγοι μήνες που η Δύση κοιτούσε από μακριά το ισλαμικό τόξο να φλέγεται και τώρα τρέχει και δεν φτάνει να συμμαζέψει τους αγανακτισμένους της Wall Street.
Έτσι και στην Ελλάδα: Οι αλλαγές κυβερνήσεων, οι ανασχηματισμοί, οι δηλώσεις περί ιστορικών στιγμών, μπορεί να αποκοιμίζουν για λίγο την αρκούδα, αλλά ο κόσμος το νιώθει: Πρέπει πια κάτι να αλλάξει ριζικά.
Τι θα μπορούσε να είναι αυτό;
Αν δεν αλλάξει σημαντικά η κατανομή του πλούτου και η σχέση του Έλληνα με το κράτος, δεν μπορώ να φανταστώ μια νέα ιδεολογική “κόλλα” που θα μπορέσει να οικοδομήσει στέρεα βάση ώστε να πατήσει πάνω της μια σταθερή εξουσία.
Το θέμα είναι ότι στο επόμενο διάστημα όλο και περισσότερο θα μιλάμε για πολιτική. Όχι για την πολιτική της Βουλής και των εκλογών κατ΄ ανάγκην, αλλά για την ποιότητα της εκπροσώπησής μας και την αμφισβήτηση.
Ίσως και για την πολιτική χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
