Μη χαμογελάς ρε, τι σου ζητάνε;
Ενώ ο κόσμος και η ελληνική οικονομία είναι στο χείλος της καταστροφής, σκάμε χαμόγελο και ψάχνουμε τα σημαντικά.
«It’s the economy stupid», επιμένει ο αγγλοσαξωνικός θυρεός για να ερμηνεύσει συχνά- πυκνά τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν. Εμείς που τόσα χρόνια αφαιρούσαμε τα σωμόν ένθετα από τις κυριακάτικες εφημερίδες μαζί με τα διαφημιστικά φυλλάδια εμπιστευόμασταν την οικονομική μας ενημέρωση σε Αυτιάδες που μιλούν για «μισθουλάκους» και «συνταξούλες».
Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και τώρα το έλλειμμα και οι λοιπές βαρετές έννοιες διαφεντεύουν την καθημερινότητα και το μέλλον μας. Ο υπερήφανος Έλλην τρώει καρπαζιές από αλλοδαπούς υπουργούς Οικονομικών και καλείται να κάνει γιορτές σε κλίμα πρωτοφανούς επιδείνωσης των εργασιακών και εισοδηματικών του συνθηκών. Η κυβέρνηση, απευθυνόμενη σε αυτόν δυσφορεί για το μνημόνιο και «διαπραγματεύεται σκληρά την τροποποίησή του», την ίδια ώρα που στους έξω καμαρώνει για το πόσα αντιλαϊκά μέτρα έχει λάβει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Βέβαια, ρουθούνι μπορεί να μην ανοίγει, αλλά όποιος κοιτάξει τους έξι πιτσιρικάδες που συνελήφθησαν τις προάλλες για τρομοκρατική δράση μπορεί εύκολα να καταλάβει κάτι συγκλονιστικό: Δεν είναι τίποτα περιθωριακοί τύποι βγαλμένοι από κινηματογραφική φαντασία. Θα μπορούσαν να είναι κάποιοι από εμάς∙ τα παιδιά, οι φίλοι, οι γείτονές μας. Και αυτό εμένα μου μοιάζει με μεγάλο «ρουθούνι».
Από διάφορες πηγές ακούω κινδυνολογίες- και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις κινδυνολογίες τεκμηριωμένες. Οι πιο δύσκολες μέρες δεν έχουν έρθει, ο δυτικός κόσμος είναι στο χείλος της καταστροφής, οι Κινέζοι θα είναι τα νέα αφεντικά του πλανήτη, έρχονται μέρες εξαθλίωσης και άλλα λοιπά τρομακτικά. Τόσα πολλά χρόνια ευημερίας, λένε οι ειδικοί, είναι ανεπανάληπτα στην ιστορία. Άρα η συνέχεια θα διαραγεί και η δυστυχία θα μας χαμογελάσει. Ίσως συμβεί ίσως και όχι. Νομίζω όμως ότι είναι ιστορικός εγωκεντρισμός να πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι ανεπανάληπτα. Τυπικά βέβαια τίποτα δεν είναι ίδιο αφού η ιστορία (φέρεται να) κινείται σπειροειδώς και όχι κυκλικά, αλλά σε κάθε εποχή υπάρχουν όλα αυτά: η αντίληψη ότι η δική μας εποχή είναι η πιο δύσκολη και η ταχύτερα μεταβαλλόμενη, αυτοί που ανησυχούν, αυτοί που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, αυτοί που λένε «σας τα έλεγα εγώ»- ακόμα και αυτοί που πιστεύουν ότι όλα αυτά έχουν επαναληφθεί.
Προφανώς κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες από τις προφητείες θα επαληθευτούν. Κανείς δεν μπορεί να συμβουλέψει για το αν η βέλτιστη πρακτική είναι να αρχίσουμε να ζούμε ελαφροπατώντας και σε στάση πρόσκρουσης ή αν πρέπει να χαστουκίσουμε την επικαιρότητα με την «αισιοδοξία μας και την θετική μας σκέψη»- όπως λένε τα ευτελή συνταγολόγια της ευτυχίας που πωλούνται στα περίπτερα και εμπνέουν τις περισσότερες νέες ελληνίδες συγγραφείς.
Εμείς στο In2life διαλέγουμε το δεύτερο: Κρατάμε ψηλά το φρόνημα. Δεν χαμογελάμε σαν μπούφοι, αλλά δεν τα βάφουμε και μαύρα. Μένουμε στο σπίτι και μας αρέσει. Διαλέγουμε χαμηλού κόστους διασκεδάσεις. Εντοπίζουμε τις «έξυπνες τιμές» σε προϊόντα και υπηρεσίες. Επιβραβεύουμε το value- for- money και αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να περνάμε καλά και χωρίς να ξοδεύουμε όσα ξοδεύαμε πριν. Συμβουλεύουμε τους φίλους μας να κάνουν παιδί, να πάνε το ταξίδι στο εξωτερικό που σχεδίαζαν, να κανονίσουν το σαββατοκύριακο στο βουνό και να βγουν για φαγητό. Φθηνά και συγκρατημένα, ναι∙ αλλά όχι μίζερα.
Γιατί είναι η μιζέρια και όχι η σύνεση που λερώνει τις μέρες μας.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και τώρα το έλλειμμα και οι λοιπές βαρετές έννοιες διαφεντεύουν την καθημερινότητα και το μέλλον μας. Ο υπερήφανος Έλλην τρώει καρπαζιές από αλλοδαπούς υπουργούς Οικονομικών και καλείται να κάνει γιορτές σε κλίμα πρωτοφανούς επιδείνωσης των εργασιακών και εισοδηματικών του συνθηκών. Η κυβέρνηση, απευθυνόμενη σε αυτόν δυσφορεί για το μνημόνιο και «διαπραγματεύεται σκληρά την τροποποίησή του», την ίδια ώρα που στους έξω καμαρώνει για το πόσα αντιλαϊκά μέτρα έχει λάβει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Βέβαια, ρουθούνι μπορεί να μην ανοίγει, αλλά όποιος κοιτάξει τους έξι πιτσιρικάδες που συνελήφθησαν τις προάλλες για τρομοκρατική δράση μπορεί εύκολα να καταλάβει κάτι συγκλονιστικό: Δεν είναι τίποτα περιθωριακοί τύποι βγαλμένοι από κινηματογραφική φαντασία. Θα μπορούσαν να είναι κάποιοι από εμάς∙ τα παιδιά, οι φίλοι, οι γείτονές μας. Και αυτό εμένα μου μοιάζει με μεγάλο «ρουθούνι».
Από διάφορες πηγές ακούω κινδυνολογίες- και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις κινδυνολογίες τεκμηριωμένες. Οι πιο δύσκολες μέρες δεν έχουν έρθει, ο δυτικός κόσμος είναι στο χείλος της καταστροφής, οι Κινέζοι θα είναι τα νέα αφεντικά του πλανήτη, έρχονται μέρες εξαθλίωσης και άλλα λοιπά τρομακτικά. Τόσα πολλά χρόνια ευημερίας, λένε οι ειδικοί, είναι ανεπανάληπτα στην ιστορία. Άρα η συνέχεια θα διαραγεί και η δυστυχία θα μας χαμογελάσει. Ίσως συμβεί ίσως και όχι. Νομίζω όμως ότι είναι ιστορικός εγωκεντρισμός να πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι ανεπανάληπτα. Τυπικά βέβαια τίποτα δεν είναι ίδιο αφού η ιστορία (φέρεται να) κινείται σπειροειδώς και όχι κυκλικά, αλλά σε κάθε εποχή υπάρχουν όλα αυτά: η αντίληψη ότι η δική μας εποχή είναι η πιο δύσκολη και η ταχύτερα μεταβαλλόμενη, αυτοί που ανησυχούν, αυτοί που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, αυτοί που λένε «σας τα έλεγα εγώ»- ακόμα και αυτοί που πιστεύουν ότι όλα αυτά έχουν επαναληφθεί.
Προφανώς κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες από τις προφητείες θα επαληθευτούν. Κανείς δεν μπορεί να συμβουλέψει για το αν η βέλτιστη πρακτική είναι να αρχίσουμε να ζούμε ελαφροπατώντας και σε στάση πρόσκρουσης ή αν πρέπει να χαστουκίσουμε την επικαιρότητα με την «αισιοδοξία μας και την θετική μας σκέψη»- όπως λένε τα ευτελή συνταγολόγια της ευτυχίας που πωλούνται στα περίπτερα και εμπνέουν τις περισσότερες νέες ελληνίδες συγγραφείς.
Εμείς στο In2life διαλέγουμε το δεύτερο: Κρατάμε ψηλά το φρόνημα. Δεν χαμογελάμε σαν μπούφοι, αλλά δεν τα βάφουμε και μαύρα. Μένουμε στο σπίτι και μας αρέσει. Διαλέγουμε χαμηλού κόστους διασκεδάσεις. Εντοπίζουμε τις «έξυπνες τιμές» σε προϊόντα και υπηρεσίες. Επιβραβεύουμε το value- for- money και αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να περνάμε καλά και χωρίς να ξοδεύουμε όσα ξοδεύαμε πριν. Συμβουλεύουμε τους φίλους μας να κάνουν παιδί, να πάνε το ταξίδι στο εξωτερικό που σχεδίαζαν, να κανονίσουν το σαββατοκύριακο στο βουνό και να βγουν για φαγητό. Φθηνά και συγκρατημένα, ναι∙ αλλά όχι μίζερα.
Γιατί είναι η μιζέρια και όχι η σύνεση που λερώνει τις μέρες μας.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
