Τι εννοείτε "τα κεφάλια μέσα";

Η χρονιά ξεκινά τον Σεπτέμβριο και οι Κυριακές είναι στενάχωρες. Όπως όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Πόσο κοστίζει η αθωότητα;    
Τι εννοείτε τα κεφάλια μέσα;
Το «τα κεφάλια μέσα», είναι η πιο χαιρέκακη διαπίστωση που υπάρχει. Είναι σχεδόν τόσο κακιά όσο και το «καλό χειμώνα» και τόσο δυσάρεστη όσο το «με ταλαιπωρούν οι αιμορροΐδες μου».

Το φετινό καλοκαίρι επεφύλαξε τουλάχιστον δύο εκπλήξεις στους πονεμένους Έλληνες. Πρώτον, έκανε τις ζέστες τον Αύγουστο, δικαιώνοντας όλους εμάς που τασσόμαστε υπέρ των Αυγουστιάτικων διακοπών και δεν βρίσκουμε τις πόλεις «υπέροχες» και «τέλειες» όταν είναι άδειες.

Δεύτερον, οι πόλεις δεν άδειασαν. Τα τελευταία χρόνια τα δελτία ειδήσεων στα κανάλια επιδίδονταν στα κλαψιάρικα ρεπορτάζ για το «πόσο κοστίζει σε μια οικογένεια με δύο παιδιά να πάει στην Πάρο για μία εβδομάδα» και καταλήγουν ότι η περί ης ο λόγος οικογένεια τελικά θα πρέπει να μείνει στο σπίτι της να βάλει στο τραπεζάκι του σαλονιού τα λεφτά που θα χαλούσε, να τα βλέπει και να τα χαίρεται. Βρίσκουν δε και κάτι τύπους που λένε με τη μεγαλύτερη φυσικότητα στην κάμερα «Που να πάμε; Πουθενά δεν θα πάμε. Μας φτάνουν τα λεφτά για να πάμε;». Αλλά όλοι κάπου πηγαίνουν.

Φέτος, ο κόσμος που έβγαλε αληθινά τα άλλοτε υπερβολικά ρεπορτάζ ήταν αρκετός. Όπως αρκετός ήταν και ο κόσμος που επωφελήθηκε από τις ενδιαφέρουσες προσφορές των ξενοδοχείων και των τουριστικών επιχειρήσεων που κάνουν τον παρατηρητικό να αναρωτιέται: Αν μπορούν να περικόψουν τις τιμές κατά 40-50% στην λεγόμενη high season, με τι περιθώριο κέρδους δούλευαν τα άλλα χρόνια;

Αυτά περί της ανάγκης τόνωσης «της ανταγωνιστικότητας και της αναπτυξιακής πορείας της χώρας». Αλήθεια, αυτές οι μηχανικές της μακροοικονομίας που εύγλωττα περιέχονται στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια, ισχύουν; Λειτουργούν ή οι συνθήκες εντός των οποίων περιγράφονται είναι εργαστηριακές και μετά την αποτυχία της πρόβλεψης οι εκάστοτε οικονομολόγοι οχυρώνονται πίσω από το απαγορευμένα αυτονόητο ότι «οι περιστάσεις δεν είναι ίδιες»;

Είναι στατιστικά σίγουρο ότι μετά από κάθε τροπή της ιστορίας κάποιος θα βρεθεί να την είχε προβλέψει. Πριν η κοινή γνώμη αναγορεύσει τέτοιους ευνοούμενους των περιστάσεων σε «προφήτες» καλό είναι να εξετάζει αν τα όρια του αντικειμένου τους τούς προσφέρουν πραγματικά τη δυνατότητα να εικάσουν το μέλλον και όχι απλώς να το ευχηθούν.

Πριν εμπιστευτούμε δηλαδή τον βραβευμένο οικονομολόγο που μας λέει ότι αν κόψουμε τους μισθούς κατά 9,67% θα δημιουργηθούν 13.556 θέσεις εργασίας, καλό είναι να σκεφτούμε αν τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του ο επιστήμων αυτός επαρκούν για να φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα. Και κατά τη γνώμη μου, σε ό,τι αφορά την οικονομία, κανενός οι γνώσεις δεν επαρκούν για μελλοντολογίες- για το λόγο αυτό και οι σοβαρότεροι των οικονομολόγων αποφεύγουν να συμβουλεύουν και θεωρούν ασφαλέστερο να αναλύουν.

Αυτή μου η πεποίθηση έρχεται να προστεθεί στην ανυποληψία των κυβερνητικών αρμοδίων και καταλήγω να μην ευφραίνομαι από την αισιοδοξία τους για «ορατή έξοδο από το τούνελ». Μπορεί να φταίει και το ότι τελείωσαν οι διακοπές μου και η καλή μου διάθεση μου ρέει με το σταγονόμετρο.

Σαν συνεννοημένοι, στη σύσκεψη για τα θέματα κοιτάξαμε προς τα Χριστούγεννα (που- κατάρα- φέτος πέφτουν Σάββατο!) ώστε ο προ-σχεδιασμός να μας βοηθήσει στο να χαμηλώσει ο προϋπολογισμός τους. Κοιτάξαμε ακόμη τις εξορμήσεις του φθινοπώρου και το πού μπορεί η συμπαθής κατηγορία των εργαζομένων η οποία έχει κρατήσει άδεια για τον Σεπτέμβριο, να βρει τις καλύτερες προσφορές για καταλύματα.

Συνοδεύουμε τα πιτσιρίκια τις πρώτες τους ημέρες στο σχολείο, εξετάζουμε την πιθανότητα να έχουν μαθησιακές δυσκολίες, βρίσκουμε χόμπι και σχέδια για τη νέα σεζόν, κάνουμε βόλτα στην Πλάκα και ξεψαχνίζουμε το Παρίσι- τον αγαπημένο προορισμό της εποχής, όπως λένε και οι ποιητές.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι η αρχή της χρονιάς ήταν ο Ιανουάριος- αυτός ήταν κάτι σαν την τελετή έναρξης, η οποία ποτέ δεν επιφορτίζεται με κάποιο ξεκίνημα. Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που λόγω σχολείου, σήμαινε το τέλος μιας εποχικής αθωώτητας κατά την οποία η οικογένεια δεν είχε απαιτήσεις. Νομίζω ότι για αυτό μάθαμε να αγαπάμε τα καλοκαίρια. Και νομίζω ότι για αυτό κάθε Σεπτέμβρη της ζωής μας ως μεγάλων νιώθουμε λίγο πιο υπεύθυνοι έναντι του μέλλοντος- γιατί πλέον εμείς του θέτουμε τις νόρμες της επιτυχίας ή της αποτυχίας.            

Αντε και καλη μας σεζόν!    

Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]



Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v