Διακοπές και τα λεφτά μασούρι
Ξηλώστε το στρώμα, πάρτε όσα λεφτά θα παίρνατε με το δώρο και φύγετε διακοπές μπας και... αποβλακωθείτε. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...
Πόση σημασία έχουν οι διακοπές στη χώρα των διακοπών;
Η έννοια των διακοπών για τους Έλληνες είχε με μεγάλη οξυδέρκεια επισημανθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέσω ενός και μόνο χαρακτηρισμού: «Τα μπάνια του λαού». Ακούγεται απλό αλλά κρύβει τη σοφή μηχανική της βαλβίδας εκτόνωσης και έτσι, λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως το φθηνό Ι.Χ.- δίνει στον υπερήφανο Έλληνα αίσθηση ευτυχίας.
Για τον λόγο αυτό στο κυβερνητικό επιτελείο τρίβουν τα χέρια τους για το θερινό διάστημα που έχουν μπροστά τους και που ίσως βοηθήσει να περάσει παρά θιν’ αλός και αναίμακτα στις συνειδήσεις των πολιτών η επιδείνωση της ποιότητας ζωής τους.
Η άλλη προσδοκία του κυβερνητικού επιτελείου εικάζω ότι είχε να κάνει με το μουντιάλ και δεν ευοδώθηκε, αφού η εθνική μας ομάδα κινήθηκε εντός των δυνατοτήτων της και δεν ύψωσε τα εθνικά χρώματα και την καταρρακωμένη μας αυτοπεποίθηση στα ύψη του αφρικανικού ουρανού.
Οι επικοινωνιακές εκτιμήσεις θέλουν την λαϊκή οργή να κορυφώνεται το φθινόπωρο, λένε κύκλοι της κυβέρνησης- λες και το θυμικό των ψηφοφόρων είναι μακαρονάδα που υπολογίζεται ότι θα είναι έτοιμη σε κανά 10λεπτο.
Τι είναι όμως η λαϊκή οργή μπροστά στην ανησυχία για δέσμευση των τραπεζικών καταθέσεων ή/και για επιστροφή της δραχμής και υποτίμησής της; Από την εποχή της γιαγιάς μου είχε ο κόσμος να φυλάει τα χρήματά του στο σπίτι- και όσο να πεις- κάτι τέτοιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί πρόοδος του «ώριμου» κατά τα άλλα τραπεζικού μας συστήματος.
Θα χρεοκοπήσουμε λοιπόν; Ουδείς γνωρίζει και ουδείς σοβαρός μπορεί να βάλει του χέρι του στη φωτιά. Το χειρότερο στην παρούσα συγκυρία είναι ότι οι ανησυχούντες δεν βρίσκουν κανέναν που να μπορούν να ρωτήσουν υπεύθυνα και που αυτό που θα τους πει θα ισχύει. Δεν βρίσκουν δηλαδή μια ευρύτερη από τις ίδιες τις ατομικότητές τους αρχή στην οποία να μπορούν να απευθυνθούν για να τους καθησυχάσει ή έστω για να τους εξηγήσει.
Δεν είναι τυχαίo: Τον ρόλο αυτόν παίζουν οι κυβερνήσεις. Αυτή εδώ όμως, η δικιά μας, έχει παντελώς απωλέσει την αξιοπιστία της μετά αφενός τις προεκλογικές της δεσμεύσεις (που τις θυμόμαστε καμιά φορά και γελάμε), και αφετέρου τις επί σειρά μηνών διαβεβαιώσεις για «μη προσφυγή στο ΔΝΤ» και για «μη υφιστάμενη απειλή κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των πολιτών». Τι καθησυχασμό μπορεί να προσφέρει αυτή η κυβέρνηση σε κάποιον με σώας τας φρένας;
Θα τολμούσα να πω ούτε καν τον οιονεί καθησυχασμό του ιλαρού- αφού πρέπει να σέβεσαι στοιχειωδώς κάποιον για να γελάσεις μαζί του.
Έτσι, και αυτόν τον Ιούλιο το In2life κάνει το καθήκον του και αναζητά τα καλύτερα μέρη για διακοπές, βουτιές, φαγητό, διασκέδαση και βόλτες. Ταυτόχρονα όμως βρίσκει τρόπους για περιορισμό του κόστους της καθημερινότητας, προσφορές επί παντός επιστητού και “value for money” έξυπνες λύσεις για την καλύτερη εποχή του χρόνου- αυτήν που δε δουλεύουμε.
Το ότι βέβαια η καλύτερη εποχή του χρόνου κρατά μόλις 10-20 μέρες και οι υπόλοιπες 350 περνούν περιμένοντας τις ανάπαυλες είναι κάτι που όταν το σκέφτομαι με πιάνει απογοήτευση.
Όχι για την αριστερόστροφη και αφηρημένη έννοια της θέσης του μέσου εργαζόμενου στην κοινωνία, αλλά για το ότι φαντάζομαι πως σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή μοιάζω με χάμστερ που- μια στο τόσο- ανεβαίνει στη ρόδα του για να αντέξει την κατά τα άλλα διαβίωσή του στο κλουβί.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Ακούω και φέτος το «καλοκαίρι» του Σαββόπουλου και νομίζω ότι όσο περνά ο καιρός μού κάνει περισσότερη εντύπωση «ο ρόγχος του air condition» παρά οι «λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι».
Η έννοια των διακοπών για τους Έλληνες είχε με μεγάλη οξυδέρκεια επισημανθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέσω ενός και μόνο χαρακτηρισμού: «Τα μπάνια του λαού». Ακούγεται απλό αλλά κρύβει τη σοφή μηχανική της βαλβίδας εκτόνωσης και έτσι, λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως το φθηνό Ι.Χ.- δίνει στον υπερήφανο Έλληνα αίσθηση ευτυχίας.
Για τον λόγο αυτό στο κυβερνητικό επιτελείο τρίβουν τα χέρια τους για το θερινό διάστημα που έχουν μπροστά τους και που ίσως βοηθήσει να περάσει παρά θιν’ αλός και αναίμακτα στις συνειδήσεις των πολιτών η επιδείνωση της ποιότητας ζωής τους.
Η άλλη προσδοκία του κυβερνητικού επιτελείου εικάζω ότι είχε να κάνει με το μουντιάλ και δεν ευοδώθηκε, αφού η εθνική μας ομάδα κινήθηκε εντός των δυνατοτήτων της και δεν ύψωσε τα εθνικά χρώματα και την καταρρακωμένη μας αυτοπεποίθηση στα ύψη του αφρικανικού ουρανού.
Οι επικοινωνιακές εκτιμήσεις θέλουν την λαϊκή οργή να κορυφώνεται το φθινόπωρο, λένε κύκλοι της κυβέρνησης- λες και το θυμικό των ψηφοφόρων είναι μακαρονάδα που υπολογίζεται ότι θα είναι έτοιμη σε κανά 10λεπτο.
Τι είναι όμως η λαϊκή οργή μπροστά στην ανησυχία για δέσμευση των τραπεζικών καταθέσεων ή/και για επιστροφή της δραχμής και υποτίμησής της; Από την εποχή της γιαγιάς μου είχε ο κόσμος να φυλάει τα χρήματά του στο σπίτι- και όσο να πεις- κάτι τέτοιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί πρόοδος του «ώριμου» κατά τα άλλα τραπεζικού μας συστήματος.
Θα χρεοκοπήσουμε λοιπόν; Ουδείς γνωρίζει και ουδείς σοβαρός μπορεί να βάλει του χέρι του στη φωτιά. Το χειρότερο στην παρούσα συγκυρία είναι ότι οι ανησυχούντες δεν βρίσκουν κανέναν που να μπορούν να ρωτήσουν υπεύθυνα και που αυτό που θα τους πει θα ισχύει. Δεν βρίσκουν δηλαδή μια ευρύτερη από τις ίδιες τις ατομικότητές τους αρχή στην οποία να μπορούν να απευθυνθούν για να τους καθησυχάσει ή έστω για να τους εξηγήσει.
Δεν είναι τυχαίo: Τον ρόλο αυτόν παίζουν οι κυβερνήσεις. Αυτή εδώ όμως, η δικιά μας, έχει παντελώς απωλέσει την αξιοπιστία της μετά αφενός τις προεκλογικές της δεσμεύσεις (που τις θυμόμαστε καμιά φορά και γελάμε), και αφετέρου τις επί σειρά μηνών διαβεβαιώσεις για «μη προσφυγή στο ΔΝΤ» και για «μη υφιστάμενη απειλή κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των πολιτών». Τι καθησυχασμό μπορεί να προσφέρει αυτή η κυβέρνηση σε κάποιον με σώας τας φρένας;
Θα τολμούσα να πω ούτε καν τον οιονεί καθησυχασμό του ιλαρού- αφού πρέπει να σέβεσαι στοιχειωδώς κάποιον για να γελάσεις μαζί του.
Έτσι, και αυτόν τον Ιούλιο το In2life κάνει το καθήκον του και αναζητά τα καλύτερα μέρη για διακοπές, βουτιές, φαγητό, διασκέδαση και βόλτες. Ταυτόχρονα όμως βρίσκει τρόπους για περιορισμό του κόστους της καθημερινότητας, προσφορές επί παντός επιστητού και “value for money” έξυπνες λύσεις για την καλύτερη εποχή του χρόνου- αυτήν που δε δουλεύουμε.
Το ότι βέβαια η καλύτερη εποχή του χρόνου κρατά μόλις 10-20 μέρες και οι υπόλοιπες 350 περνούν περιμένοντας τις ανάπαυλες είναι κάτι που όταν το σκέφτομαι με πιάνει απογοήτευση.
Όχι για την αριστερόστροφη και αφηρημένη έννοια της θέσης του μέσου εργαζόμενου στην κοινωνία, αλλά για το ότι φαντάζομαι πως σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή μοιάζω με χάμστερ που- μια στο τόσο- ανεβαίνει στη ρόδα του για να αντέξει την κατά τα άλλα διαβίωσή του στο κλουβί.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Ακούω και φέτος το «καλοκαίρι» του Σαββόπουλου και νομίζω ότι όσο περνά ο καιρός μού κάνει περισσότερη εντύπωση «ο ρόγχος του air condition» παρά οι «λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι».
