Με παγωμένο χαμόγελο, καθισμένοι στην πολυθρόνα μας περιμένουμε την Ανάσταση να έρθει, όπως την οραματίστηκε η σοσιαλιστική μας Κυβέρνηση.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες ένα παλιό τραγουδάκι του Κηλαηδόνη- νομίζω από το δίσκο "Ψυχραιμία Παιδιά"- στο οποίο ο συνθέτης με εθνικό συναίσθημα διατυμπάνιζε ότι «δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα».
Το τραγούδι παραμένει συμπαθές και εθνοτονωτικό, αλλά νομίζω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι σε αυτή τη σεκάνς, αφού η κυβερνητική εκτίμηση περί τελικής αποδοχής των μέτρων από τους πολίτες στηρίχθηκε ακριβώς στην επιτυχημένη προπαγάνδα εκφοβισμού του κόσμου από όλες τις πάντες.
θα μπορούσα (καθ΄υπερβολήν) να πω ότι αυτό που με πληγώνει σε αυτού του είδους τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες είναι ότι δικαιώνονται πανηγυρικά διάφοροι παλαιοκομμουνιστές που μεθ’ επιτάσεως κηρύσσουν την ομοιότητα των κομμάτων εξουσίας και την ταυτότητα των ιδεολογικών τους κατευθύνσεων.
Και σκέφτομαι: Είναι η λέξη «αντιλαϊκός» λαϊκίστικη; Κατά τη γνώμη μου, ναι. Είναι οι συλλογικές δράσεις εχθροί της ανεξάρτητης σκέψης; Αναμφισβήτητα. Είναι εποχές για να τα λαμβάνει κανείς αυτά υπόψη του; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος.