"Ψήφος" δεν είναι μόνο η συμμετοχή
Ψήφος στον λιγότερο αντιπαθή ή ενεργητική αποχή; Μας ρώτησαν πριν "τρέξουν" με δικά μας έξοδα τα σποτάκια κατά της αποχής;
Η «υποχρέωση του δικαιώματος της ψήφου» μού φαίνεται τα τελευταία χρόνια μια όλο και μεγαλύτερη πλάνη.
Όσο δε και αν σκεφτώ, μού είναι αδύνατον να την ταυτίσω με την «ορθή συμπεριφορά του πολίτη» ή το «ενδιαφέρον για τα κοινά», ακόμα και αν δεν αγνοήσω τα αριστερά αντανακλαστικά τα οποία έχουμε ως χώρα από τις εποχές που δεν είχαν όλοι οι Έλληνες το δικαίωμα να ψηφίζουν.
Στην κατεύθυνση αυτή βλέπω και διάφορα διαφημιστικά σποτς που παροτρύνουν για το μποϋκοτάζ στην αποχή και για ψήφο αντί για μπάνια και λοιπά όμορφα. Ποιος τα πληρώνει αυτά τα σποτάκια; Η Ευρωπαϊκή Ένωση; Δηλαδή εμείς; Από ό,τι καταλαβαίνω, ναι.
Εχουμε λοιπόν το εξής οξύμωρο: Σε μια διαδικασία ελεύθερης βούλησης, όπως από τη δημοκρατία ορίζονται οι εκλογές, επιχειρούν να μας πείσουν ότι το μόνο ορθό είναι η συμμετοχή. Μάλιστα, για να πειστούμε καλύτερα πληρώνουμε χρήματα για μας πείσουν μέσω διαφημιστικών ενεργειών!
Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι στην σκέψη όσων θεωρούν την ψήφο επιβεβλημένη (βαριά κουβέντα), είναι το πώς δείχνουν το σεβασμό τους προς αυτούς που διαφωνούν με το ίδιο το σύστημα της αντιπροσώπευσης και της εκλογικής διαδικασίας, όπως μας εμφανίζεται τις τελευταίες δεκαετίες. Δηλαδή, αν διαφωνώ με το όλο παιχνίδι των εκλογών ή των ευρωεκλογών πρέπει να ψηφίσω απλώς ένα κόμμα που διαφωνεί και αυτό ή να επιλέξω κάτι στις παρυφές της Trash TV;
Η αποχή είναι μια πολύ σοβαρή πολιτική πράξη, η οποία για να δηλώνει ενεργητική και όχι παθητική στάση, θέλει και κρίση και σκέψη και ενημέρωση εκ μέρους του «ψηφοφόρου». Δεν είμαστε όλοι εμείς που θα απέχουμε λυσσασμένοι για θαλάσσια μπάνια- παρά τους 35 βαθμούς που θα έχει. Αν και ακόμη και την απλή επιθυμία για μπάνιο ή/και εκδρομή υγιέστερη από την επιθυμία να ψηφίσει κανείς τη βλέπω.
Για να προλάβω τις αιτιάσεις λέω πως όχι, το σύνολο δεν βοηθιέται με την αποχή από την εκλογική διαδικασία.
Σίγουρα όμως δεν βοηθιέται και από το να επιλέξω το μη χείρον ως βέλτιστον (οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θα έφριτταν!) ή να ψηφίσω Πατάκη, Ταμτάκο ή δεν ξέρω πως λένε τον πρώην καλεσμένο της κ. Πάνια.
Σίγουρα επίσης θα έχω διατηρήσει ακέραια την αυτοεκτίμησή μου: Αφού κανένας δε μού κάνει, αφού θεωρώ ότι οι εκλογές έχουν περιορισμένο μόνο νόημα, δεν πάω να ψηφίσω. Δεν έχω το δικαίωμα; Γιατί πρέπει να απολογούμαι στους «εύτακτους πολίτες» που πιπιλίζουν την καραμέλα της «ιερής ψήφου» ή στους ρεαλιστές στυλοβάτες του δικομματισμού και της κομματικής εξουσίας;
Οι τρόποι με τους οποίους ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, πειθαρχώντας σε ένα αόρατο αλλά χαλύβδινο κοινωνικό comme il faut, αναπαράγουμε τις αγκυλώσεις της σκέψης πρώτα από όλα, και μετά της ίδιας μας της καθημερινότητας, είναι εχθρός πολύ ύπουλος και κυρίως υπομονετικός.
Τι σόι πολίτης θα είμαι αν δεν ψηφίσω; Τι σόι πιστός αν δεν βαφτίσω το παιδί μου; Τι φασίστας είμαι που τόλμησα να σκεφτώ ότι ένα κόμμα της αριστεράς δεν είναι «προοδευτικό»; Τι σόι ευαίσθητη προσωπικότητα είμαι αν δε με πιάσει υστερία με την οικολογία;
Ούτε για τα προσχήματα δεν έχουμε τελικά τη δυνατότητα της επιλογής;
Υ.Γ. Αν δε η πολιτική ευαισθησία πρέπει σώνει και καλά να αποδειχθεί με την προσέλευση στην κάλπη και τη δαπάνη χρόνου για συμμετοχή, στηρίζω την πρόταση Τζίμη Πανούση για παραμονή εντός του παραβάν άπειρες ώρες, μια που δεν υπάρχει χρονικό διάστημα το οποίο απαιτείται για να αποφασίσεις. Πας το πρωί, παίρνεις και το κολατσιό σου, το μεσημεριανό σου, ζητάς και μια καρέκλα και αράζεις. Το απόγευμα φεύγεις, χαμογελώντας αμήχανα για την αναποφασιστικότητά σου, την οποία διατηρείς ως το τέλος. Ποιος θα μιλήσει για αποχή- λούφα;
Δ. Γλ.
