Το χιούμορ των ζορισμένων
Όσο πληθαίνουν τα ζόρια, τόσο θα αυξάνονται και οι οιονεί "Ρομπέν των Δασών" προς βλάβη της... ακεραιότητός μας και υπέρ του χιούμορ μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος κηρυγμένος ως επικίνδυνος κακοποιός από τις αρχές, τυγχάνει σημαντικής δημοφιλίας από την κοινή γνώμη. Όλες όμως αυτές οι περιπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ έχουν ένα κοινό: Συνέβησαν σε περιόδους που ο κόσμος ήταν «σε ζόρι» και αναζητούσε έναν (αντι)ήρωα για να εκπροσωπήσει αυτός τη δυσαρέσκειά του.
Προφανώς, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ο Παλαιοκώστας, ο οποίος δεν βαρύνεται με αιμοσταγή εγκλήματα κερδίζει τη συμπάθεια της ελληνικής κοινής γνώμης γιατί η τελευταία θεωρεί ότι θα μπορούσε να είναι «ο μέσος Έλληνας»- ίσως λίγο πιο τολμηρός και λίγο πιο απείθαρχος- στοιχεία που ούτως ή άλλως μας αρέσει ως λαός να εντοπίζουμε στο χαρακτήρα μας.
Καθώς ελάχιστων εξ ημών το όλο σύστημα αξιών θα συμφωνούσε στα σοβαρά με τη λογική της απόδρασης των βαρυποινιτών, συμπαθούμε τον Παλαιοκώστα σαν μια στιγμιαία και πικάντικη «τρέλα». Αυτή που μας κάνει να σκύβουμε για να δούμε αν φαίνεται το βρακί της χοντρής στο καφέ, να κρυφακούμε στην παραλία τον καυγά του διπλανού ζευγαριού ή να τρέχουμε στο παράθυρο όταν εν όψει 25ης Μαρτίου ακούμε να περνούν τα μαχητικά αεροσκάφη που προετοιμάζονται για την παρέλαση.
Αν όμως μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πόσο ανώριμη είναι μια τέτοια συμπάθεια, τότε γιατί την επιτρέπουμε; Νομίζω πως η αιτία βρίσκεται σε ό,τι θαυμάζω περισσότερο στο εγχώριο περί επικαιρότητας αίσθημα: Η αίσθηση του χιούμορ. Η αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει, πριν εξεταστούν οι «σοβαρές κοινωνικές του προεκτάσεις» και πριν γίνει βορά στα δόντια των κλισέ, είναι «ωραία πλάκα». Όπως νιώσαμε όταν εν μία νυκτί κυκλοφόρησαν ανέκδοτα για τον Στέφανο Κορκολή τον Γιώργο Δουρή και εσχάτως για τον Παλαιοκώστα.
Βλέπω τις απαντήσεις στη δημοσκόπηση του In2life και αναρωτιέμαι μήπως με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουμε και την οικονομική κρίση. Η καλύτερα έτσι θα θέλαμε να την αντιμετωπίζουμε. Προς το παρόν το πόπολο ετοιμάζεται για νέα μέτρα, σιγά- σιγά αρχίζει να διαπιστώνει την ανικανότητα των κυβερνώντων και να κουράζεται από την καραμέλα για την ανάγκη να σφίξουν τα ζωνάρια (ή κάτι άλλο, πιο λαϊκό).
Το In2life παρακολουθεί την κρίση και δεν απογοητεύεται. Όχι γιατί ξέρει κάτι που δεν ξέρουν οι υπόλοιποι, αλλά γιατί πιστεύει πως με περισσότερο ψάξιμο και σωστές επιλογές μπορεί ο καθένας να περνά καλά ξοδεύοντας τα ίδια. Οι διαγωνισμοί και οι προσφορές πληθαίνουν ακριβώς λόγω αυτού.
Έτσι για το Μάρτιο, ταξιδεύουμε στην Ιορδανία και την αρχαία Πέτρα, κάνουμε τουρισμό στη Συρία, επιλέγουμε καταφύγια για οικονομική και αυθεντική ζωή στο βουνό, εξετάζουμε τι έχει και τι προσφέρει ένα «πράσινο σπίτι», κάνουμε extreme sports στην ελληνική επαρχία, συνοψίζουμε τις απλές και καθημερινές συμβουλές διαχείρισης της λιτότητας και… σχεδιάζουμε την πασχαλινή εξόρμηση.
Γιατί αν δεχτούμε ότι η αισιοδοξία δεν πρέπει να βλάπτει το ρεαλισμό, πρέπει να δεχτούμε και ότι ο ρεαλισμός δεν πρέπει να βλάπτει την αισιοδοξία.
Δ.Γλ.
Υ.Γ. Εντάξει, Χρήστο;
Προφανώς, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ο Παλαιοκώστας, ο οποίος δεν βαρύνεται με αιμοσταγή εγκλήματα κερδίζει τη συμπάθεια της ελληνικής κοινής γνώμης γιατί η τελευταία θεωρεί ότι θα μπορούσε να είναι «ο μέσος Έλληνας»- ίσως λίγο πιο τολμηρός και λίγο πιο απείθαρχος- στοιχεία που ούτως ή άλλως μας αρέσει ως λαός να εντοπίζουμε στο χαρακτήρα μας.
Καθώς ελάχιστων εξ ημών το όλο σύστημα αξιών θα συμφωνούσε στα σοβαρά με τη λογική της απόδρασης των βαρυποινιτών, συμπαθούμε τον Παλαιοκώστα σαν μια στιγμιαία και πικάντικη «τρέλα». Αυτή που μας κάνει να σκύβουμε για να δούμε αν φαίνεται το βρακί της χοντρής στο καφέ, να κρυφακούμε στην παραλία τον καυγά του διπλανού ζευγαριού ή να τρέχουμε στο παράθυρο όταν εν όψει 25ης Μαρτίου ακούμε να περνούν τα μαχητικά αεροσκάφη που προετοιμάζονται για την παρέλαση.
Αν όμως μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πόσο ανώριμη είναι μια τέτοια συμπάθεια, τότε γιατί την επιτρέπουμε; Νομίζω πως η αιτία βρίσκεται σε ό,τι θαυμάζω περισσότερο στο εγχώριο περί επικαιρότητας αίσθημα: Η αίσθηση του χιούμορ. Η αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει, πριν εξεταστούν οι «σοβαρές κοινωνικές του προεκτάσεις» και πριν γίνει βορά στα δόντια των κλισέ, είναι «ωραία πλάκα». Όπως νιώσαμε όταν εν μία νυκτί κυκλοφόρησαν ανέκδοτα για τον Στέφανο Κορκολή τον Γιώργο Δουρή και εσχάτως για τον Παλαιοκώστα.
Βλέπω τις απαντήσεις στη δημοσκόπηση του In2life και αναρωτιέμαι μήπως με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουμε και την οικονομική κρίση. Η καλύτερα έτσι θα θέλαμε να την αντιμετωπίζουμε. Προς το παρόν το πόπολο ετοιμάζεται για νέα μέτρα, σιγά- σιγά αρχίζει να διαπιστώνει την ανικανότητα των κυβερνώντων και να κουράζεται από την καραμέλα για την ανάγκη να σφίξουν τα ζωνάρια (ή κάτι άλλο, πιο λαϊκό).
Το In2life παρακολουθεί την κρίση και δεν απογοητεύεται. Όχι γιατί ξέρει κάτι που δεν ξέρουν οι υπόλοιποι, αλλά γιατί πιστεύει πως με περισσότερο ψάξιμο και σωστές επιλογές μπορεί ο καθένας να περνά καλά ξοδεύοντας τα ίδια. Οι διαγωνισμοί και οι προσφορές πληθαίνουν ακριβώς λόγω αυτού.
Έτσι για το Μάρτιο, ταξιδεύουμε στην Ιορδανία και την αρχαία Πέτρα, κάνουμε τουρισμό στη Συρία, επιλέγουμε καταφύγια για οικονομική και αυθεντική ζωή στο βουνό, εξετάζουμε τι έχει και τι προσφέρει ένα «πράσινο σπίτι», κάνουμε extreme sports στην ελληνική επαρχία, συνοψίζουμε τις απλές και καθημερινές συμβουλές διαχείρισης της λιτότητας και… σχεδιάζουμε την πασχαλινή εξόρμηση.
Γιατί αν δεχτούμε ότι η αισιοδοξία δεν πρέπει να βλάπτει το ρεαλισμό, πρέπει να δεχτούμε και ότι ο ρεαλισμός δεν πρέπει να βλάπτει την αισιοδοξία.
Δ.Γλ.
Υ.Γ. Εντάξει, Χρήστο;
