Εκπτώσεις αντί για Χριστούγεννα
Οι εκπτώσεις είναι παντού. Από την Ερμού, έως τα Τέμπη. Εσύ από που θα ψωνίσεις;
Και ξαφνικά ο καταναλωτισμός ανάγεται στο επίπεδο της «ανάγκης», και όλα περιστρέφονται γύρω από την αμφισβητούμενη οικονομική δύναμη των καταναλωτών.
Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά μεσούσης της κρίσης μοιάζει να κατέλαβε όλους μια ξαφνική αγωνία για να αγοράσουν έπιπλα, ρούχα για να μη σας πω και τρόφιμα.
Κάπως σαν το Σισμίκ και τα Νουνού το 1987 –το θυμάστε;- όταν εν μία νυκτί εξαφανίστηκαν τα γάλατα και τα χαρτιά υγείας από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ετσι και τώρα: Λες αυτά που ακούμε για τα εξωτερικά να πέσουν και στα δικά μας κεφάλια και να μη μπορούμε να ψωνίσουμε τίποτα για τα επόμενα δυο χρόνια;
Μαζί με το άγχος για την αγοραστική μας δύναμη, που ούτως ή άλλως ιδιαίτερα υψηλή ποτέ δεν ήταν- αυξήθηκε φυσιολογικά και το άγχος για την έλευση των εκπτώσεων που φέτος- και λόγω γεγονότων- αντικατέστησαν τα Χριστούγεννα στις καρδιές μας. «Να τονωθεί η κίνηση», «ο εμπορικός κόσμος να ανασάνει» και λοιπά κοινότοπα αναδεικνύουν το «χρέος» κάθε ευσυνείδητου καταναλωτή να ψωνίσει στις εκπτώσεις.
Η διαφορά με άλλες χρονιές είναι ότι φέτος μοιάζουν να υπάρχουν όντως πολύ καλές τιμές για όποιον έχει τη διάθεση να ψάξει. Που να πρωτοψάξει όμως; Το In2life δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορο. Πήρε λοιπόν τους δρόμους και θα μείνει εκεί σε όλη τη διάρκεια των εκπτώσεων για να εντοπίσει τις καλύτερες προσφορές με επιτόπιες έρευνες αγοράς.
Αν όμως οι εκπτώσεις καλά κραττούν στις πόλεις, ο αγροτικός κόσμος δε φαίνεται διατεθειμένος να κάνει «σκόντα» στις απαιτήσεις του, εξαντλώντας έτσι την υπομονή των υπολοίπων. Όχι τόσο για τις πρακτικές δυσκολίες που προκαλούν οι κινητοποιήσεις τους, όσο για την παράβαση του κοινού περί δικαίου αισθήματος η οποία, για την κοινή γνώμη, καταδεικνύει το παράλογο πείσμα τους.
Όλοι δεν πλήττονται από την κρίση; Γιατί θα πρέπει να επιδοτηθούν οι αγρότες; Και γιατί όταν τους δίνονται 500 εκατ. ευρώ δεν τους φαίνονται αρκετά; Οι απαντήσεις είναι πολιτικές. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τους κακόμαθαν στη δεκαετία του ‘80 μοιράζοντάς τους τις επιδοτήσεις της τότε ΕΟΚ χωρίς να τους εξηγούν ότι ήταν χρήματα που προορίζονταν για έγγειες βελτιώσεις ή/και εκσυγχρονισμό των μηχανολογικών μέσω παραγωγής.
Οι κυβερνήσεις της επόμενης δεκαετίας τους κακόμαθαν επίσης αβελτηρώντας να τους προειδοποιήσουν ότι τα κριτήρια για τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. θα μετατραπούν και θα αφορούν όχι πλέον ποσότητα παραγωγής αλλά καλλιεργούμενες εκτάσεις (και μάλιστα συγκεκριμένων προϊόντων) και υποσχόμενες ότι θα «δώσουν τη μάχη» στις Βρυξέλλες για την αλλαγή της Κοινής αγροτικής Πολιτικής προς το συμφέρον των Ελλήνων αγροτών.
Όπως και η τωρινή κυβέρνηση που πέρσι απολάμβανε ως δικό της επίτευγμα τις υψηλές τιμές στις οποίες πωλούνταν τα δημητριακά, και για χάρη της οποίας, προεκλογικά, ο Πρωθυπουργός δεσμευόταν ότι «θα πήγαινε ο ίδιος στις Βρυξέλλες να εξασφαλίσει τα δίκαια των Ελλήνων αγροτών»- πράγμα το οποίο φυσικά ποτέ δεν έγινε.
Ναι λοιπόν, σήμερα οι αγρότες έχουν άδικο. Δείχνουν ότι αδυνατούν να προσαρμοστούν στις νέες περιστάσεις και μοιάζουν στενόμυαλοι. Αλλά ζητούν βοήθεια από το ίδιο κράτος που τους έμαθε να ζητούν βοήθεια. Από το κράτος που τους έμαθε ότι είναι «δίκαιο» το άδικό τους και αναντικατάστατες οι φήφοι τους. Όπως στρώνει κανείς κοιμάται και από αυτή την άποψη, είναι "άδικο" να καταλογίζουμε το άδικο.
Υπάρχει όμως και πιο αισιόδοξη επικαιρότητα. Αυτή που έρχεται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού και έχει τη σφραγίδα των πρώτων κινήσεων του Ομπάμα. Αναρωτιώμουν πόσο δύσκολο είναι να αντισταθεί η συνείδησή μας στα «καλά νέα» ακόμα και αν η λογική του λέει ότι αυτά δεν θα αλλάξουν κάτι.
Προφανώς για να επιτραπεί σε κάποιον να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει το καθεστώς να είναι σίγουρο ότι δεν απειλείται σοβαρά από μια τέτοια εκλογή. Όμως: Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, η έρευνα για την ευγονική, η πράσινη στροφή της αμερικανικής οικονομίας που δείχνει ταυτόχρονα πρόθυμη να συμμορφωθεί με την ουσία των επιταγών του Κιότο είναι πολύ εύκολο να απειλήσουν την ακεραιότητα του χρόνιου αντιαμερικανισμού μας.
Εκτός αν είμαστε το ΚΚΕ, που αν δε γίνει συνέδριο, άποψη δεν αλλάζει.
Μέχρι λοιπόν τη διάψευση των ελπίδων μας γρηγορούμε, και στέλνουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς στους κατοίκους της Πατησίων που, ως άλλοι… Ιντεφίξ, δεν φαίνονται έτοιμοι να κατανοήσουν πως ένα πάρκινγκ μπορεί να αφανίζει αιωνόβια δέντρα.
Δ. Γλ.
Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά μεσούσης της κρίσης μοιάζει να κατέλαβε όλους μια ξαφνική αγωνία για να αγοράσουν έπιπλα, ρούχα για να μη σας πω και τρόφιμα.
Κάπως σαν το Σισμίκ και τα Νουνού το 1987 –το θυμάστε;- όταν εν μία νυκτί εξαφανίστηκαν τα γάλατα και τα χαρτιά υγείας από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ετσι και τώρα: Λες αυτά που ακούμε για τα εξωτερικά να πέσουν και στα δικά μας κεφάλια και να μη μπορούμε να ψωνίσουμε τίποτα για τα επόμενα δυο χρόνια;
Μαζί με το άγχος για την αγοραστική μας δύναμη, που ούτως ή άλλως ιδιαίτερα υψηλή ποτέ δεν ήταν- αυξήθηκε φυσιολογικά και το άγχος για την έλευση των εκπτώσεων που φέτος- και λόγω γεγονότων- αντικατέστησαν τα Χριστούγεννα στις καρδιές μας. «Να τονωθεί η κίνηση», «ο εμπορικός κόσμος να ανασάνει» και λοιπά κοινότοπα αναδεικνύουν το «χρέος» κάθε ευσυνείδητου καταναλωτή να ψωνίσει στις εκπτώσεις.
Η διαφορά με άλλες χρονιές είναι ότι φέτος μοιάζουν να υπάρχουν όντως πολύ καλές τιμές για όποιον έχει τη διάθεση να ψάξει. Που να πρωτοψάξει όμως; Το In2life δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορο. Πήρε λοιπόν τους δρόμους και θα μείνει εκεί σε όλη τη διάρκεια των εκπτώσεων για να εντοπίσει τις καλύτερες προσφορές με επιτόπιες έρευνες αγοράς.
Αν όμως οι εκπτώσεις καλά κραττούν στις πόλεις, ο αγροτικός κόσμος δε φαίνεται διατεθειμένος να κάνει «σκόντα» στις απαιτήσεις του, εξαντλώντας έτσι την υπομονή των υπολοίπων. Όχι τόσο για τις πρακτικές δυσκολίες που προκαλούν οι κινητοποιήσεις τους, όσο για την παράβαση του κοινού περί δικαίου αισθήματος η οποία, για την κοινή γνώμη, καταδεικνύει το παράλογο πείσμα τους.
Όλοι δεν πλήττονται από την κρίση; Γιατί θα πρέπει να επιδοτηθούν οι αγρότες; Και γιατί όταν τους δίνονται 500 εκατ. ευρώ δεν τους φαίνονται αρκετά; Οι απαντήσεις είναι πολιτικές. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τους κακόμαθαν στη δεκαετία του ‘80 μοιράζοντάς τους τις επιδοτήσεις της τότε ΕΟΚ χωρίς να τους εξηγούν ότι ήταν χρήματα που προορίζονταν για έγγειες βελτιώσεις ή/και εκσυγχρονισμό των μηχανολογικών μέσω παραγωγής.
Οι κυβερνήσεις της επόμενης δεκαετίας τους κακόμαθαν επίσης αβελτηρώντας να τους προειδοποιήσουν ότι τα κριτήρια για τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. θα μετατραπούν και θα αφορούν όχι πλέον ποσότητα παραγωγής αλλά καλλιεργούμενες εκτάσεις (και μάλιστα συγκεκριμένων προϊόντων) και υποσχόμενες ότι θα «δώσουν τη μάχη» στις Βρυξέλλες για την αλλαγή της Κοινής αγροτικής Πολιτικής προς το συμφέρον των Ελλήνων αγροτών.
Όπως και η τωρινή κυβέρνηση που πέρσι απολάμβανε ως δικό της επίτευγμα τις υψηλές τιμές στις οποίες πωλούνταν τα δημητριακά, και για χάρη της οποίας, προεκλογικά, ο Πρωθυπουργός δεσμευόταν ότι «θα πήγαινε ο ίδιος στις Βρυξέλλες να εξασφαλίσει τα δίκαια των Ελλήνων αγροτών»- πράγμα το οποίο φυσικά ποτέ δεν έγινε.
Ναι λοιπόν, σήμερα οι αγρότες έχουν άδικο. Δείχνουν ότι αδυνατούν να προσαρμοστούν στις νέες περιστάσεις και μοιάζουν στενόμυαλοι. Αλλά ζητούν βοήθεια από το ίδιο κράτος που τους έμαθε να ζητούν βοήθεια. Από το κράτος που τους έμαθε ότι είναι «δίκαιο» το άδικό τους και αναντικατάστατες οι φήφοι τους. Όπως στρώνει κανείς κοιμάται και από αυτή την άποψη, είναι "άδικο" να καταλογίζουμε το άδικο.
Υπάρχει όμως και πιο αισιόδοξη επικαιρότητα. Αυτή που έρχεται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού και έχει τη σφραγίδα των πρώτων κινήσεων του Ομπάμα. Αναρωτιώμουν πόσο δύσκολο είναι να αντισταθεί η συνείδησή μας στα «καλά νέα» ακόμα και αν η λογική του λέει ότι αυτά δεν θα αλλάξουν κάτι.
Προφανώς για να επιτραπεί σε κάποιον να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει το καθεστώς να είναι σίγουρο ότι δεν απειλείται σοβαρά από μια τέτοια εκλογή. Όμως: Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, η έρευνα για την ευγονική, η πράσινη στροφή της αμερικανικής οικονομίας που δείχνει ταυτόχρονα πρόθυμη να συμμορφωθεί με την ουσία των επιταγών του Κιότο είναι πολύ εύκολο να απειλήσουν την ακεραιότητα του χρόνιου αντιαμερικανισμού μας.
Εκτός αν είμαστε το ΚΚΕ, που αν δε γίνει συνέδριο, άποψη δεν αλλάζει.
Μέχρι λοιπόν τη διάψευση των ελπίδων μας γρηγορούμε, και στέλνουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς στους κατοίκους της Πατησίων που, ως άλλοι… Ιντεφίξ, δεν φαίνονται έτοιμοι να κατανοήσουν πως ένα πάρκινγκ μπορεί να αφανίζει αιωνόβια δέντρα.
Δ. Γλ.
