Η κρίση του lifestyle

Οταν ο κόσμος κινδυνεύει να φτωχύνει, το "lifestyle" έρχεται σε αμηχανία. Ή μήπως εξαρτάται από το είδος του lifestyle;  
Η κρίση του lifestyle
Και ξαφνικά έπρεπε να σκεφτούμε πως θα ήταν να είμαστε φτωχοί. Όχι στενεμένοι. Όχι χρεωμένοι στις τράπεζες. Αλλά φτωχοί. Με την παλιά έννοια του όρου.

Η οικονομική κρίση του αειθαλούς (;) καπιταλισμού και των λαοπρόβλητων τραπεζών με έκανε να σκεφτώ πώς θα ήταν όχι να μην μπορώ να πάω το ταξίδι που θέλω, όχι να μη μπορώ να πάρω (με δόσεις βέβαια) το αυτοκίνητο που μου γυάλισε, αλλά να σκέφτομαι πόσες φορές την εβδομάδα μπορώ να αγοράσω κρέας.

Και όσο και να παραπονιόμαστε- δικαίως- για την οικονομική μας κατάσταση, όσο και αν διαμαρτυρόμαστε για τα διαφυγόντα κέρδη μας εις όφελος των “πλουσίων” και ίσως απλώς των εργοδοτών, τέτοιες εποχές οι νεότεροι εξ ημών δεν έχουμε ζήσει.

Να, που για όσους διαβάζουν και καμιά εφημερίδα, σε διάστημα ενός μήνα εβδομάδας η προοπτική της ύφεσης στυλ 1929 και ένθεν, δεν φαίνεται και τόσο επιστημονική φαντασία. Και λοιπόν;

Είναι λόγος αυτός για να είμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι με τα όσα έχουμε; Μια πρώτη άποψη θα έλεγε πως ναι. Ίσως ρεαλιστική, αλλά πιθανότατα λίγο μίζερη.

Η «λαϊκίστικη παγίδα» της αγανάκτησης για τις απολαυές όλων των τραπεζικών στελεχών που έριξαν έξω το καμάρι του συστήματος, αλλά και της κοινωνικής ανισότητας που τα ιδρύματα συμβολίζουν για τη γενιά των 700 ευρώ, φαντάζει ξαφνικά δίκαιη.

Οι οικονομικές απολαυές είναι το σημείο που η κοινωνία τέμνει την πολιτική έλεγαν κατ΄ουσίαν οι μαρξιστές, και είχαν δίκιο. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να τα σκέφτεται κανείς αυτά αν δεν νιώθει πρόθυμος να αμφισβητήσει στα σοβαρά την «οικονομία της αγοράς». Θα καταλήγει σε ακαδημαϊκού τύπου διαπιστώσεις για αδικίες που όμως ήταν πάντα εκεί. Πάντα οι ίδιες.

Και μετά, τι;

Χωρίς ίχνος απογοήτευσης, νομίζω ότι αυτό που γλαφυρά περιγράφει ένας φίλος -«πρώτα να ξοφλήσουμε τις κάρτες και μετά να κάνουμε επανάσταση»- περιγράφει ακριβώς την τρέχουσα νοοτροπία σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Είδα την... υπαινικτική επιστολή του φίλου blogger Ιοβόλου και σκεφτόμουν το ρόλο ενός μέσου «για την καλή ζωή» σε περιόδους που το μέλλον εμφανίζεται δυσοίωνο. Λίγο το «επαναστατικό» παρελθόν, λίγο οι αριστερές οικογενειακές καταβολές, ομολογώ ότι αισθάνθηκα άβολα.

Μήπως θα έπρεπε να τροποποιήσουμε την ύλη ανάλογα; Μήπως με μπροσούρες διαμαρτυρίας και επαναστατικά καλέσματα θα έπρεπε να μετατραπούμε σε βήμα έκφρασης αγανακτισμένων πολιτών;

Μπορεί να φαίνεται ρομαντικό, αλλά, αν και μόνο τα τελευταία χρόνια έχω εκτιμήσει την «απολιτίκ» συμπεριφορά, ανέκαθεν πίστευα ότι η παρακολούθηση μιας εξαιρετικής ταινίας του Μπέργκμαν ή η ακρόαση της μουσικής του Tom Waits, ακόμα ίσως και μια βραδιά στα μπουζούκια, είναι πολιτικές πράξεις- ακόμα και αν δεν περιέχουν ίχνος «πολιτικής» αναφοράς.

Όσο περνά ο καιρός τείνω να προτιμώ όλο και περισσότερο αυτού του είδους τους προσυλητισμούς, παρά τους άλλους, τους θρησκευτικούς και τους δημοφιλέστερους, πολιτικούς. 

Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και λόγο δε δίνουν. Και όταν μετά από καιρό αυτό που σου φαινόταν δίκαιο, (αίφνης;) σού φαίνεται άδικο, πρέπει η συνείδησή σου να είναι ελατή για να μην αναρωτιέσαι τι σόι άνθρωπος είσαι. Αν σε αυτή τη διαδρομή μάλιστα πιάσεις τον εαυτό σου να έχει προσυλητίσει άλλους στο αλλοτινό σου «δίκαιο», το εγχείρημα θα είναι αρκετά πιο δύσκολο.

Ετσι, αγαπητέ Ιοβόλε, το in2life απολαμβάνει το «ιδιωτεύειν» (εξ ου και το φορτισμένο “idiot” των Βρετανών), λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις υποδείξεις σου και επιφυλάσσεται, εξακολουθεί να ανησυχεί, αλλά επιμένει να προτείνει κάτι σαν εκδρομή στα πανέμορφα και άγρια Τζουμέρκα, να βλέπει τις νέες ταινίες της σαιζόν, να ετοιμάζει χριστουγεννιάτικες αποδράσεις- έστω και χαμηλού προϋπολογισμού- να δοκιμάζει επιτραπέζια, να κάνει βόλτες στην Αθήνα, να ψάχνει έναν από τους «ρομπέν των supermarket» για να τον γνωρίσει, και να περιμένει τις καλύτερες μέρες που συνήθως κανείς δεν τις αναγνωρίζει, ακόμα και εάν τελικά έρθουν.

Είναι πάντα περίεργο όταν εισβάλει στη ζωή σου ο ρεαλισμός, γιατί εκτοπίζει πολύ ευγενέστερα αισθήματα. Το μόνο παρήγορο είναι ότι αυτό το κάνει εν ονόματι τόσο «υψηλών» πραγμάτων, που δεν υπάρχει καν το περιθώριο να αναρωτιέσαι αν αξίζει ή όχι τον κόπο.

Και τότε, το να είναι κανείς αισιόδοξος είναι ό,τι τού απομένει από την αλλοτινή και δημιουργική ευπάθεια του ρομαντισμού.

Δ. Γλ.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v