Οχι στον χειμώνα (που έρχεται)

Τα φετινά ξεκινήματα μοιάζουν λίγο άβολα. Είναι προτιμότερο να τα αναβάλουμε "για τον χειμώνα" και να συνεχίσουμε το καλοκαίρι.      
Οχι στον χειμώνα (που έρχεται)
Αν ο χειμώνας είναι εποχή εργατικότητας, η άνοιξη εποχή αισιοδοξίας, και το καλοκαίρι ανεμελιάς, το φθινόπωρο είναι εποχή περισυλλογής. Αυτά όμως για παρακάτω. Γιατί προς το παρόν θα αποφύγουμε τα «καλό χειμώνα» και λοιπά αποκαρδιωτικά, ακόμα και αν μας έλειψε το κρύο.

Άλλωστε, και χωρίς «καλό χειμώνα», ο Σεπτέμβριος είναι γεμάτος με «νέα ξεκινήματα».

Στο κατώφλι λοιπόν της νέας σχολικής χρονιάς ο υπουργός Παιδείας διαβεβαιώνει ότι φέτος όλα βαίνουν καλώς, ότι τα βιβλία έχουν όλα παραδοθεί, ότι οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό έχουν καλυφθεί και ότι γενικώς ποτέ τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Βέβαια, οι γονείς που βρίσκονται μετέωροι γιατί δεν έχουν ιδέα που να αφήσουν τους μικρούς θιασώτες του νηπιαγωγείου ώστε να φύγουν για τις δουλειές τους, δεν συμφωνούν ακριβώς, αλλά όπως σωστά υποστηρίζουν οι κρατιστές, σε ένα κράτος δε μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Και δεν είναι μόνο τα νηπιαγωγεία ή τα ελλιπή ωράρια και οι τραγικές ελλείψεις καθηγητών στη μέση εκπαίδευση. Δείτε λίγο το χαμό που γίνεται με τα μεταπτυχιακά. Όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια, επιχειρώντας να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους παρά τα μειούμενα κονδύλια, ζητούν διόλου ευκαταφρόνητα δίδακτρα για τους τίτλους μεταπτυχιακών σπουδών. Μάλιστα, για να καταστήσουν το προϊόν πιο θελκτικό, αφαιρούν ποιότητα από τους προπτυχιακούς κύκλους διδασκαλίας υπέρ των μεταπτυχιακών.

Ετσι, στην πράξη αν και ουχί στη θεωρία, υπάρχει ένας ακόμη κύκλος εκαίδευσης –ο «τέταρτος»- στον οποίο πρόσβαση έχουν οι έχοντες. Μια de facto ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Και ας τρέχουν στους δρόμους οι συνασπισμένες νεολαίες για το άρθρο 16 και για τα ξενόφερτα κολέγια.

Το σημαντικό είναι ότι «γίνονται βήματα», ότι «υπάρχει διαρκής βελτίωση των συνθηκών» και «ότι υπάρχει ένας μακρόπνοος σχεδιασμός που μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε». Βέβαια, «η Ρώμη δεν κτίστηκε σε μια μέρα» και «κανείς δεν είπε ότι όλα τα προβλήματα είναι λυμένα» αλλά... πόσα κλισέ θα πρέπει να ακούσουμε ακόμη πριν την παραδοχή ότι η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι αυτή που θα έπρεπε και ότι τα πράγματα στο εξής θα γίνονται χειρότερα και όχι καλύτερα;

Ισως να γίνομαι απόλυτος αλλά πόσα πράγματα μπορεί να περιμένει κανείς για την εκπαίδευση από έναν οργανισμό που καλείται «Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων»; Ποιων θρησκευμάτων; Αυτών της Μονής Βατοπεδίου; Εμένα η μονή πιο πολύ μού κάνει για μεταπτυχιακό στο real estate παρά για αναχωρητήριο αφοσίωσης στο θεό και την πίστη.

Αφού τόσες και τόσες φορές απορούμε με τις διασυνδέσεις της εκκλησίας με το κοσμικό κράτος και αφού τόσες φορές οι ταπεινοί της υπηρέτες έρχονται σε δύσκολη θέση με τις αποκαλύψεις που βαραίνουν... τη συνείδησή τους, γιατί τέλος πάντων δεν προχωράμε στον περιλάλητο διαχωρισμό; Εκτός από την εκκλησία, ποιος άλλος έχει λόγο να διαφωνεί; Μήπως μας καίνε τα άγια ψηφαλάκια της ορθοδοξίας;

Παρατηρούσα τον πρωθυπουργό κατά τη συνέντευξή του στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι για πρώτη φορά αυτή την εποχή σκέφτηκε στα σοβαρά ότι όντως η Κυβέρνησή του, και κυρίως η ηθική της, μπορεί να είναι επιζήμια για τον τόπο.

Και δε νομίζω ότι ξεκίνησε με κακές προθέσεις. Όπως με κακές προθέσεις δεν είχε ξεκινήσει και ο Σημίτης. Όπως, πιθανότατα και ο επόμενος Πρωθυπουργός. Δεν προτίθεμαι να αναγνωρίσω στον κ. Καραμανλή την άφεση του «ρομαντισμού». Δεν ταιριάζει στους πολιτικούς. Ούτε και σε αυτούς που μετανοούν. Πολλώ μάλλον σε κάτι άλλους αμετανόητους.

Δεν θέλω να πως τίποτα για τα νέα φορολογικά μέτρα. Δεν πιστεύω ότι έχει και νόημα. Νομίζω ότι όλο και περισσότερο ο μέσος πολίτης θα αντιλαμβάνεται ότι με αυτούς που κυβερνούν έχει απλώς διαφορετικά συμφέροντα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Από τη σκοπιά αυτή η κοινωνική γαλήνη μάλλον θα πρέπει να ξεχαστεί για τα επόμενα χρόνια. Ίσως καλύτερα έτσι. Γιατί και οι ταϊσμένοι του ’80 τι κατάλαβαν; Πάλι στα ίδια είναι. Και αν δεν είναι αυτοί, είναι τα παιδιά τους.

Ζητώντας την ηθική ανάταση επιμένουμε πεισματικά στη συνέχιση του καλοκαιριού- κάτι που σκεφτόμαστε σοβαρά να αποτελέσει και επίσημο πολιτικό μας αίτημα. Ετσι, βρίσκουμε κοντινούς προορισμούς για Σαββατοκύριακα, μαζεύουμε οργανωτικότητα για τη χρονιά που ξεκινά τώρα, ασχολούμαστε με τα του οίκου και των πιτσιρικάδων και (όπως πάντα) ξεκινάμε γυμναστική.

Καλή μας χρονιά!

Δ. Γλ. 

Υ.Γ. «Κατέβασα» και φέτος (ναι, πειρατικά) τα September Songs του Κούρτ Βάιλ- του επί μακρόν συνεργάτη του Μπρέχτ. Είναι τόσο πολύ «της εποχής»; Όχι, αλλά η ονοματοτολογία- ακόμη και αυτή των επωνύμων- έχει το δικό της ενδιαφέρον. Και αν δεν το σκεφτείς και πολύ, έχει και πλάκα.

Και- με κίνδυνο να γίνω διδακτικός- θα πω ότι όταν κάτι έχει πλάκα, έχει σωθεί.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v