8 μανίες που ξεπεράσαμε γρήγορα (ευτυχώς;)
Τα Angry Birds, τα παγωμένα γιαούρτια, το Gangnam Style και άλλες τρέλες που παραλίγο να ξεχάσετε –ευτυχώς που έχετε κι εμάς να σας τις θυμίζουμε.
Τα Angry Birds: Πόσες εργατοώρες σπαταλήσαμε να εκτοξεύουμε θυμωμένα σπουργίτια και κοράκια που φώναζαν «γουα-χί-α» επάνω σε πράσινα γουρούνια; Η μουσική των Angry Birds αντηχούσε το 2010 όπου και αν πήγαινες –το παράξενο, όμως, είναι πως όσο γρήγορα μπήκε στις ζωές μας, άλλο τόσο γρήγορα βγήκε, προλαβαίνοντας στο μεταξύ να κάνει τους δημιουργούς του παιχνιδιού δισεκατομμυριούχους.
Το Pokemon GO: Αυτό και αν ήταν γρήγορο. Επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι (το προπέρσινο, συγκεκριμένα) δυσκολευόσουν να βρεις άνθρωπο να μην κυνηγά Pokemon με το κινητό του στους δρόμους, πλέον δυσκολεύεσαι να βρεις έστω και έναν να θυμάται πού ήταν τα «Γυμναστήρια» της Αθήνας. (Εμείς ξέρουμε έναν. Είναι συντάκτης του in2life. Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε την ταυτότητά του).
Οι Φάρμες στο Facebook: Αν είχες βρεθεί έστω και σε έναν χώρο με πολλούς υπολογιστές ανοιχτούς το καλοκαίρι του 2009 (σε ένα μισοάδειο γραφείο τον Αύγουστο, ας πούμε) σίγουρα θα είχες προσέξει τις φάρμες που «ποτίζονταν» σε παρατημένες ανοιχτές οθόνες. Το Farmville ήταν ίσως το πρώτο παιχνίδι-χωρίς-δράση (γκουχ, και χωρίς ιδιαίτερο νόημα, αν μας ρωτάτε) που έκανε θραύση με τον ερχομό των social media στη ζωή μας.
Το Frozen Yoghurt: Το ημερολόγιο έγραφε 2013 και όλη η Αθήνα ήταν υπό γιαουρτική κατοχή. Κάθε τρίτο μαγαζί ήταν και ένα γιαουρτάδικο, κάθε τρίτος άνθρωπος που συναντούσες είχε άποψη σχετικά με το αν τα Maltesers κάνουν ή όχι καλύτερο topping από τα Smarties. Και πριν προλάβουμε να χορτάσουμε παγωμένο γιαούρτι με γεύση μπισκότο, η μόδα πέρασε κι εχάθη.
Τα Cupcakes: Αν είχε συνεχιστεί αυτή η τρέλα, θα ήμασταν όλοι λίγο πιο στρογγυλοί. Σαν cup-κεϊκάκια, από εκείνα τα τρισχαριτωμένα, τα Ινσταγραμίσιμα, που είχαν κατακλύσει τις βιτρίνες της πόλης, τα γραφεία και τις ζωές μας, με τα χαριτωμένα τους σχέδια, τα funky χρώματα και τις 29.000 θερμίδες ανά μπουκιά. Από του χάρου τα δόντια γλιτώσαμε.
Το Gangnam Style: Ήταν το πρώτο βίντεο που έφτασε το ένα δισεκατομμύριο views στην ιστορία του YouTube, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν ήταν τόσο κακό που ήταν τελικά καλό –και αν θα κρίναμε με τον ίδιο σνομπισμό μια επιτυχία του τύπου Macarena, αν υπήρχαν social media στην εποχή της.
Τα Φουσκωτά Φλαμίνγκο: Επιφυλασσόμαστε, η αλήθεια είναι, γιατί δεν αποκλείεται να τα δούμε και φέτος να βόσκουν αμέριμνα σε θάλασσες και ακτές. Η εμπειρία, ωστόσο, έχει δείξει πως μόδες σαν κι αυτή σπανίως επανέρχονται για δεύτερη σαιζόν.
Τα Flashmobs: Τα θυμάστε; Εμάς μας πήρε ώρα να θυμηθούμε πώς το λέγαμε αυτό το «εκεί που περπατάω αμέριμνος στο Σύνταγμα, ξαφνικά εμφανίζεται κόσμος ντυμένος με παρόμοια ρούχα που αρχίζει να εκτελεί μια περίεργη χορογραφία μες στη μέση του δρόμου, κι εγώ νιώθω αδαής παγιδευμένος σε δυστοπικό σενάριο ταινίας». Ναι, flashmobs τα λέγαμε. Και ποτέ δεν καταλάβαμε ακριβώς γιατί συνέβαιναν –αν ήταν, ας πούμε, απλά καλλιτεχνικό γεγονός ή αν υπήρχε ένας συμβολισμός/ μια διαμαρτυρία/ ένα μήνυμα πίσω από τις μυστήριες χορογραφίες τους. Αιωνία τους η μνήμη.
Το Pokemon GO: Αυτό και αν ήταν γρήγορο. Επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι (το προπέρσινο, συγκεκριμένα) δυσκολευόσουν να βρεις άνθρωπο να μην κυνηγά Pokemon με το κινητό του στους δρόμους, πλέον δυσκολεύεσαι να βρεις έστω και έναν να θυμάται πού ήταν τα «Γυμναστήρια» της Αθήνας. (Εμείς ξέρουμε έναν. Είναι συντάκτης του in2life. Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε την ταυτότητά του).
Οι Φάρμες στο Facebook: Αν είχες βρεθεί έστω και σε έναν χώρο με πολλούς υπολογιστές ανοιχτούς το καλοκαίρι του 2009 (σε ένα μισοάδειο γραφείο τον Αύγουστο, ας πούμε) σίγουρα θα είχες προσέξει τις φάρμες που «ποτίζονταν» σε παρατημένες ανοιχτές οθόνες. Το Farmville ήταν ίσως το πρώτο παιχνίδι-χωρίς-δράση (γκουχ, και χωρίς ιδιαίτερο νόημα, αν μας ρωτάτε) που έκανε θραύση με τον ερχομό των social media στη ζωή μας.
Το Frozen Yoghurt: Το ημερολόγιο έγραφε 2013 και όλη η Αθήνα ήταν υπό γιαουρτική κατοχή. Κάθε τρίτο μαγαζί ήταν και ένα γιαουρτάδικο, κάθε τρίτος άνθρωπος που συναντούσες είχε άποψη σχετικά με το αν τα Maltesers κάνουν ή όχι καλύτερο topping από τα Smarties. Και πριν προλάβουμε να χορτάσουμε παγωμένο γιαούρτι με γεύση μπισκότο, η μόδα πέρασε κι εχάθη.
Τα Cupcakes: Αν είχε συνεχιστεί αυτή η τρέλα, θα ήμασταν όλοι λίγο πιο στρογγυλοί. Σαν cup-κεϊκάκια, από εκείνα τα τρισχαριτωμένα, τα Ινσταγραμίσιμα, που είχαν κατακλύσει τις βιτρίνες της πόλης, τα γραφεία και τις ζωές μας, με τα χαριτωμένα τους σχέδια, τα funky χρώματα και τις 29.000 θερμίδες ανά μπουκιά. Από του χάρου τα δόντια γλιτώσαμε.
Το Gangnam Style: Ήταν το πρώτο βίντεο που έφτασε το ένα δισεκατομμύριο views στην ιστορία του YouTube, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν ήταν τόσο κακό που ήταν τελικά καλό –και αν θα κρίναμε με τον ίδιο σνομπισμό μια επιτυχία του τύπου Macarena, αν υπήρχαν social media στην εποχή της.
Τα Φουσκωτά Φλαμίνγκο: Επιφυλασσόμαστε, η αλήθεια είναι, γιατί δεν αποκλείεται να τα δούμε και φέτος να βόσκουν αμέριμνα σε θάλασσες και ακτές. Η εμπειρία, ωστόσο, έχει δείξει πως μόδες σαν κι αυτή σπανίως επανέρχονται για δεύτερη σαιζόν.
Τα Flashmobs: Τα θυμάστε; Εμάς μας πήρε ώρα να θυμηθούμε πώς το λέγαμε αυτό το «εκεί που περπατάω αμέριμνος στο Σύνταγμα, ξαφνικά εμφανίζεται κόσμος ντυμένος με παρόμοια ρούχα που αρχίζει να εκτελεί μια περίεργη χορογραφία μες στη μέση του δρόμου, κι εγώ νιώθω αδαής παγιδευμένος σε δυστοπικό σενάριο ταινίας». Ναι, flashmobs τα λέγαμε. Και ποτέ δεν καταλάβαμε ακριβώς γιατί συνέβαιναν –αν ήταν, ας πούμε, απλά καλλιτεχνικό γεγονός ή αν υπήρχε ένας συμβολισμός/ μια διαμαρτυρία/ ένα μήνυμα πίσω από τις μυστήριες χορογραφίες τους. Αιωνία τους η μνήμη.
