27χρονη γράφει το πιο συγκινητικό γράμμα πριν πεθάνει
Μία μέρα πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, η 27χρονη Holly Butcher έγραψε μια ανοιχτή επιστολή που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.
H Holly Butcher, από το Grafton της Αυστραλίας έχασε στα 27 της χρόνια τη μάχη με τον καρκίνο των οστών. Μια μέρα πριν πεθάνει, έγραψε στο Facebook μια ανοιχτή επιστολή, που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.
«Λίγες συμβουλές ζωής από την Hol:
Είναι παράξενο πράγμα να συνειδητοποιείς και να αποδέχεσαι τη θνητότητά σου στα 26 σου. Είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που απλώς αγνοείς. Οι μέρες περνούν κι εσύ απλά περιμένεις πως θα συνεχίσουν να έρχονται. Μέχρι που συμβαίνει το απροσδόκητο.
Αυτό είναι το θέμα με τη ζωή. Είναι εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη, και κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα δικαίωμα.
Είμαι 27 τώρα. Δεν θέλω να φύγω.
Δεν ξεκίνησα, όμως, να γράφω αυτό το «σημείωμα πριν πεθάνω» ώστε να φοβηθούμε τον θάνατο. Μου αρέσει το γεγονός ότι είμαστε κατά βάση αδαείς όσον αφορά το αναπόφευκτο του πράγματος.
Γράφω αυτές τις σκέψεις παρακάτω επειδή είχα πολύ χρόνο να αναλογιστώ τη ζωή τους τελευταίους μήνες.
Εκείνες τις φορές που γκρινιάζεις για πράγματα άνευ σημασίας, σκέψου απλώς κάποιον που αντιμετωπίζει πραγματικά προβλήματα. Να είσαι ευγνώμων που τα μικροπροβλήματά σου είναι αυτά που είναι. Δεν πειράζει να αναγνωρίζεις ότι κάτι είναι ενοχλητικό –αρκεί να μην το μεγαλοποιείς σε σημείο που να επηρεάζεις αρνητικά τη μέρα των ανθρώπων που σε ακούν.
Αφού το κάνεις αυτό, βγες έξω, πάρε μια βαθιά ανάσα και κοίτα πόσο γαλάζιος είναι ο ουρανός και πόσο πράσινα είναι τα δέντρα. Σκέψου πόσο τυχερός είσαι που μπορείς να κάνεις απλά αυτό –να αναπνέεις.
Μπορεί να κόλλησες στην κίνηση, ή μπορεί να μην κοιμήθηκες επειδή τα πανέμορφα μωρά σου σε ξυπνούσαν όλο το βράδυ, ή μπορεί η κομμώτρια να σου έκοψε πολύ κοντά τα μαλλιά ή να έχεις πολύ μικρά βυζιά και κυτταρίτιδα στον κώλο.
Ξεκόλλα απ’ αυτές τις μαλακίες. Σου τ’ ορκίζομαι, δεν θα σκεφτείς τίποτα απ’ όλα αυτά όταν έρθει η σειρά σου να φύγεις. Είναι όλα τόσο ασήμαντα όταν κοιτάς τη ζωή συνολικά.
Ακούω ανθρώπους να παραπονιούνται για τη δουλειά τους ή για το πόσο δύσκολο είναι να γυμνάζεσαι. Να είσαι ευγνώμων που μπορείς να δουλεύεις και να γυμνάζεσαι. Να εκτιμάς την υγεία σου και το ότι έχεις ένα σώμα που δουλεύει σωστά –ακόμα και αν δεν είναι το μέγεθος που θα ήθελες. Να το κινείς και να το θρέφεις με φρέσκο φαγητό. Μη σου γίνεται εμμονή.
Να είσαι ευγνώμων για την κάθε μέρα που δεν πονάς, και για κάθε περαστικό πόνο που δεν πρόκειται να σε σκοτώσει. Να γκρινιάζεις λιγότερο και να βοηθάς τους άλλους περισσότερο. Να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις. Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι σε κάνει πιο χαρούμενο κάτι που κάνεις για κάποιον άλλο απ’ ό,τι κάτι που κάνεις για τον εαυτό σου.
Να θεωρείς τον χρόνο των άλλων πολύτιμο. Να χαλάς τα λεφτά σου σε εμπειρίες, όχι σε αντικείμενα. Να κάνεις αγκαλιές τον σκύλο σου. Να δουλεύεις για να ζεις, να μη ζεις για να δουλεύεις. Να ταξιδεύεις αν σε κάνει χαρούμενο. Να μην ταξιδεύεις αν δε σε κάνει. Να θυμάσαι πως ό,τι δεν σου αρέσει, μπορείς να το αλλάξεις. Θέλει κότσια, αλλά μπορείς. Και να δίνεις αίμα. Χάρη στους δωρητές αίματος εγώ μπόρεσα να ζήσω έναν έξτρα χρόνο –ένα χρόνο για τον οποίο θα είμαι αιώνια ευγνώμων που μπόρεσα να τον περάσω εδώ στη Γη με την οικογένεια, τους φίλους και τον σκύλο μου. Ένα χρόνο που είχε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου.
Μέχρι να ξανασυναντηθούμε…
Hol»
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή, στα αγγλικά, εδώ
«Λίγες συμβουλές ζωής από την Hol:
Είναι παράξενο πράγμα να συνειδητοποιείς και να αποδέχεσαι τη θνητότητά σου στα 26 σου. Είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που απλώς αγνοείς. Οι μέρες περνούν κι εσύ απλά περιμένεις πως θα συνεχίσουν να έρχονται. Μέχρι που συμβαίνει το απροσδόκητο.
Αυτό είναι το θέμα με τη ζωή. Είναι εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη, και κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα δικαίωμα.
Είμαι 27 τώρα. Δεν θέλω να φύγω.
Δεν ξεκίνησα, όμως, να γράφω αυτό το «σημείωμα πριν πεθάνω» ώστε να φοβηθούμε τον θάνατο. Μου αρέσει το γεγονός ότι είμαστε κατά βάση αδαείς όσον αφορά το αναπόφευκτο του πράγματος.
Γράφω αυτές τις σκέψεις παρακάτω επειδή είχα πολύ χρόνο να αναλογιστώ τη ζωή τους τελευταίους μήνες.
Εκείνες τις φορές που γκρινιάζεις για πράγματα άνευ σημασίας, σκέψου απλώς κάποιον που αντιμετωπίζει πραγματικά προβλήματα. Να είσαι ευγνώμων που τα μικροπροβλήματά σου είναι αυτά που είναι. Δεν πειράζει να αναγνωρίζεις ότι κάτι είναι ενοχλητικό –αρκεί να μην το μεγαλοποιείς σε σημείο που να επηρεάζεις αρνητικά τη μέρα των ανθρώπων που σε ακούν.
Αφού το κάνεις αυτό, βγες έξω, πάρε μια βαθιά ανάσα και κοίτα πόσο γαλάζιος είναι ο ουρανός και πόσο πράσινα είναι τα δέντρα. Σκέψου πόσο τυχερός είσαι που μπορείς να κάνεις απλά αυτό –να αναπνέεις.
Μπορεί να κόλλησες στην κίνηση, ή μπορεί να μην κοιμήθηκες επειδή τα πανέμορφα μωρά σου σε ξυπνούσαν όλο το βράδυ, ή μπορεί η κομμώτρια να σου έκοψε πολύ κοντά τα μαλλιά ή να έχεις πολύ μικρά βυζιά και κυτταρίτιδα στον κώλο.
Ξεκόλλα απ’ αυτές τις μαλακίες. Σου τ’ ορκίζομαι, δεν θα σκεφτείς τίποτα απ’ όλα αυτά όταν έρθει η σειρά σου να φύγεις. Είναι όλα τόσο ασήμαντα όταν κοιτάς τη ζωή συνολικά.
Ακούω ανθρώπους να παραπονιούνται για τη δουλειά τους ή για το πόσο δύσκολο είναι να γυμνάζεσαι. Να είσαι ευγνώμων που μπορείς να δουλεύεις και να γυμνάζεσαι. Να εκτιμάς την υγεία σου και το ότι έχεις ένα σώμα που δουλεύει σωστά –ακόμα και αν δεν είναι το μέγεθος που θα ήθελες. Να το κινείς και να το θρέφεις με φρέσκο φαγητό. Μη σου γίνεται εμμονή.
Να είσαι ευγνώμων για την κάθε μέρα που δεν πονάς, και για κάθε περαστικό πόνο που δεν πρόκειται να σε σκοτώσει. Να γκρινιάζεις λιγότερο και να βοηθάς τους άλλους περισσότερο. Να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις. Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι σε κάνει πιο χαρούμενο κάτι που κάνεις για κάποιον άλλο απ’ ό,τι κάτι που κάνεις για τον εαυτό σου.
Να θεωρείς τον χρόνο των άλλων πολύτιμο. Να χαλάς τα λεφτά σου σε εμπειρίες, όχι σε αντικείμενα. Να κάνεις αγκαλιές τον σκύλο σου. Να δουλεύεις για να ζεις, να μη ζεις για να δουλεύεις. Να ταξιδεύεις αν σε κάνει χαρούμενο. Να μην ταξιδεύεις αν δε σε κάνει. Να θυμάσαι πως ό,τι δεν σου αρέσει, μπορείς να το αλλάξεις. Θέλει κότσια, αλλά μπορείς. Και να δίνεις αίμα. Χάρη στους δωρητές αίματος εγώ μπόρεσα να ζήσω έναν έξτρα χρόνο –ένα χρόνο για τον οποίο θα είμαι αιώνια ευγνώμων που μπόρεσα να τον περάσω εδώ στη Γη με την οικογένεια, τους φίλους και τον σκύλο μου. Ένα χρόνο που είχε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου.
Μέχρι να ξανασυναντηθούμε…
Hol»
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή, στα αγγλικά, εδώ
