Πάμε ή δεν πάμε Κωνσταντινούπολη;
Είναι αυτές εποχές για ταξίδια σε μέρη «υψηλού κινδύνου» τρομοκρατικής επίθεσης, σαν την Κωνσταντινούπολη ή τη Βαρκελώνη; Ψηφίστε και πείτε μας τη γνώμη σας.
της Ηρώς Κουνάδη
Η Κωνσταντινούπολη είναι η αγαπημένη πόλη σημαντικού ποσοστού της συντακτικής ομάδας του in2life. Η Κωνσταντινούπολη είναι, επίσης, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2015-16 σε Μπλε Τζαμί και Reina, στο μάτι του κυκλώνα. Όπως και το Παρίσι, και οι Βρυξέλλες, και το Βερολίνο, και –τελευταία– και η Βαρκελώνη. Όπως και ολόκληρη η Ευρώπη.
Πριν το μάτι αυτού του καταραμένου κυκλώνα απλωθεί πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη, στο γραφείο συζητούσαμε πολύ αν προτείνουμε ή δεν προτείνουμε πια την Κωνσταντινούπολη. Αν πρέπει ή δεν πρέπει να τη συμπεριλαμβάνουμε σε λίστες του τύπου «5 φτηνά ταξίδια στο εξωτερικό». Αν είναι ή όχι συνετό να σας λέμε πως τα αεροπορικά της, που πάντα ήταν φτηνά, έχουν γκρεμοτσακιστεί στα 80€ πήγαινε-έλα. Καταλήξαμε πως δεν ήταν. Φοβηθήκαμε.
Τώρα, με αφορμή το Eurobasket που ξεκινά σε λίγες μέρες και που φιλοξενείται μεταξύ άλλων πόλεων και στην Κωνσταντινούπολη, το ξανασκεφτήκαμε. Από τη μια υπάρχουν τα νέα δεδομένα των αιμοσταγών επιθέσεων που γίνονται πια παντού και στα τυφλά, από την άλλη ο νόμος των πιθανοτήτων, που λέει πως με βάση την κοινή λογική (αν έχει μείνει έστω και λίγη από αυτήν στον πλανήτη) υπάρχουν μέρη που είναι πιο «στόχοι» από άλλα. Πιο κοντά στη Μέση Ανατολή; Πιο αναμεμειγμένα σε γεωπολιτικά παιχνίδια και εδάφη που διεκδικεί ο ISIS; Πιο χτυπημένα; Πιο χαώδη και άρα φιλικά προς τον μέσο χρήστη-με-γιλέκο-έτοιμο-να-ανατιναχτεί, που θέλει να περάσει απαρατήρητος; Ποιος ξέρει;
Σε κάθε παρέα που το συζητάει, το «πάμε ή δεν πάμε Κωνσταντινούπολη/ Παρίσι/ Λονδίνο-Άμστερνταμ-ή-Βερολίνο» υπάρχει πάντα κάποιος που θα πει «και πού είσαι ασφαλής;». Καμιά φορά, υπάρχει και κάποιος άλλος, που θα πει «και ποιος μας λέει ότι το επόμενο χτύπημα δεν θα γίνει εδώ;». Μετά από αυτό, είτε θα πέσει βαριά σιωπή, είτε η κουβέντα θα γυρίσει στις πιθανότητες να φας μια σφαίρα/ βόμβα/ νταλίκα στο κεφάλι και τους νόμους που τις διέπουν.
Υπάρχει, βέβαια, και ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ της άλλης πλευράς: Εκείνης που λέει ότι ο φόβος είναι από τα ταπεινότερα των ενστίκτων, ότι δεν θα τον αφήσεις, ή δεν θα έπρεπε να τον αφήνεις να ορίζει τη ζωή και τις επιλογές σου. Ότι αν φοβόμαστε, πάει, κέρδισαν. Και ότι αν μπορείς να στηρίξεις ανθρώπους που χτυπήθηκαν και φοβούνται (ναι, έστω και μόνο η παρουσία σου ως αφελούς τουρίστα του Σαββατοκύριακου κάποιου είδους στήριξη είναι) τι μήνυμα στέλνεις μένοντας σπίτι; «Φοβάμαι κι εγώ μαζί σας»; Και πώς θα πάει αυτό τον κόσμο μπροστά;
Τώρα βέβαια, πώς θα πας τον κόσμο μπροστά τρώγοντας μια σφαίρα/ βόμβα/ νταλίκα στο κεφάλι; Σωστό κι αυτό.
Η Κωνσταντινούπολη είναι η αγαπημένη πόλη σημαντικού ποσοστού της συντακτικής ομάδας του in2life. Η Κωνσταντινούπολη είναι, επίσης, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2015-16 σε Μπλε Τζαμί και Reina, στο μάτι του κυκλώνα. Όπως και το Παρίσι, και οι Βρυξέλλες, και το Βερολίνο, και –τελευταία– και η Βαρκελώνη. Όπως και ολόκληρη η Ευρώπη.
Πριν το μάτι αυτού του καταραμένου κυκλώνα απλωθεί πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη, στο γραφείο συζητούσαμε πολύ αν προτείνουμε ή δεν προτείνουμε πια την Κωνσταντινούπολη. Αν πρέπει ή δεν πρέπει να τη συμπεριλαμβάνουμε σε λίστες του τύπου «5 φτηνά ταξίδια στο εξωτερικό». Αν είναι ή όχι συνετό να σας λέμε πως τα αεροπορικά της, που πάντα ήταν φτηνά, έχουν γκρεμοτσακιστεί στα 80€ πήγαινε-έλα. Καταλήξαμε πως δεν ήταν. Φοβηθήκαμε.
Τώρα, με αφορμή το Eurobasket που ξεκινά σε λίγες μέρες και που φιλοξενείται μεταξύ άλλων πόλεων και στην Κωνσταντινούπολη, το ξανασκεφτήκαμε. Από τη μια υπάρχουν τα νέα δεδομένα των αιμοσταγών επιθέσεων που γίνονται πια παντού και στα τυφλά, από την άλλη ο νόμος των πιθανοτήτων, που λέει πως με βάση την κοινή λογική (αν έχει μείνει έστω και λίγη από αυτήν στον πλανήτη) υπάρχουν μέρη που είναι πιο «στόχοι» από άλλα. Πιο κοντά στη Μέση Ανατολή; Πιο αναμεμειγμένα σε γεωπολιτικά παιχνίδια και εδάφη που διεκδικεί ο ISIS; Πιο χτυπημένα; Πιο χαώδη και άρα φιλικά προς τον μέσο χρήστη-με-γιλέκο-έτοιμο-να-ανατιναχτεί, που θέλει να περάσει απαρατήρητος; Ποιος ξέρει;
Σε κάθε παρέα που το συζητάει, το «πάμε ή δεν πάμε Κωνσταντινούπολη/ Παρίσι/ Λονδίνο-Άμστερνταμ-ή-Βερολίνο» υπάρχει πάντα κάποιος που θα πει «και πού είσαι ασφαλής;». Καμιά φορά, υπάρχει και κάποιος άλλος, που θα πει «και ποιος μας λέει ότι το επόμενο χτύπημα δεν θα γίνει εδώ;». Μετά από αυτό, είτε θα πέσει βαριά σιωπή, είτε η κουβέντα θα γυρίσει στις πιθανότητες να φας μια σφαίρα/ βόμβα/ νταλίκα στο κεφάλι και τους νόμους που τις διέπουν.
Υπάρχει, βέβαια, και ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ της άλλης πλευράς: Εκείνης που λέει ότι ο φόβος είναι από τα ταπεινότερα των ενστίκτων, ότι δεν θα τον αφήσεις, ή δεν θα έπρεπε να τον αφήνεις να ορίζει τη ζωή και τις επιλογές σου. Ότι αν φοβόμαστε, πάει, κέρδισαν. Και ότι αν μπορείς να στηρίξεις ανθρώπους που χτυπήθηκαν και φοβούνται (ναι, έστω και μόνο η παρουσία σου ως αφελούς τουρίστα του Σαββατοκύριακου κάποιου είδους στήριξη είναι) τι μήνυμα στέλνεις μένοντας σπίτι; «Φοβάμαι κι εγώ μαζί σας»; Και πώς θα πάει αυτό τον κόσμο μπροστά;
Τώρα βέβαια, πώς θα πας τον κόσμο μπροστά τρώγοντας μια σφαίρα/ βόμβα/ νταλίκα στο κεφάλι; Σωστό κι αυτό.
