Τα δώρα που έφερνε ο Άι-Βασίλης στα 80s και τα 90s

της Ηρώς Κουνάδη

Να ξυπνάς Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1992 και να βρίσκεις κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο το τεράστιο πακέτο με τα Κροκοδειλοδοντάκια. Αξία ανεκτίμητη! Θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την χαρά μιας άλλης Πρωτοχρονιάς, εκείνης του 1987, που ο Άι-Βασίλης σου είχε φέρει μια ολόκληρη οικογένεια Βαβουροπατάτες.

Κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν, και θυμόμαστε τα δώρα που βρίσκαμε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας όταν ήμασταν πιτσιρίκια, τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

Πιγκουΐνοι

Η τεχνολογική μαγεία των αρχών της δεκαετίας του ’80 περιελάμβανε μια τσουλήθρα και μερικά χαριτωμένα πιγκουϊνάκια που ανέβαιναν στη σειρά την σκάλα και εν συνεχεία κατέβαιναν την τσουλήθρα βγάζοντας πιγκουϊνίσιους ήχους. Για κάποιο λόγο, ξετρέλαιναν τους πάντες.

Βαβουροπατάτες

Οι αξιολάτρευτες πατάτες που συναρμολογούνταν κι αποσυναρμολογούνταν ήταν το αγαπημένο παιχνίδι κάθε μικρού μαστροχαλαστή –και κάθε παιδιού που μπορούσε επιτέλους άφοβα να βγάλει στην κυριολεξία τα μάτια των παιχνιδιών του, χωρίς να τα χαλάσει.

Κροκοδειλοδοντάκια

Ο κροκόδειλός μας είχε πονόδοντο, κι εμείς αναλαμβάναμε τον ρόλο του οδοντίατρου, με μια πλαστική τανάλια. Ένας ένας με την σειρά έπρεπε να βγάλει ένα δόντι –αν, όμως, έβγαζες το «λάθος» (που ήταν διαφορετικό κάθε φορά) ο κροκόδειλος σε δάγκωνε, και έβγαινες από το παιχνίδι. Μυστηριωδώς, με αυτό καταφέρναμε να διασκεδάζουμε με τις ώρες…

Φωτεινούληδες

Στην αρχή ήταν μεγάλοι και λούτρινοι, με πρόσωπο που ακτινοβολούσε (από την χαρά του) όταν τους αγκάλιαζες. Με τα χρόνια… μίκρυναν και έγιναν λαστιχένιοι, απέκτησαν όμως την ιδιότητα να «μαζεύουν φως» και να φωσφορίζουν στο σκοτάδι –ακόμα και χωρίς να τους αγκαλιάζεις.

Λαχανόπαιδα

Μεγάλα κεφάλια, φουσκωτά μάγουλα, ‘80s κουπ και λαστιχένιο σώμα. Αυτή ήταν η απλή ιδέα των λαχανόπαιδων που μπήκαν σε κάθε παιδικό δωμάτιο των δύο τελευταίων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Αυτό που δεν ξέραμε τότε είναι πως οι παράξενες αυτές κούκλες προέκυψαν ως εργασία ενός φοιτητή καλών τεχνών.

Hotel

Το Royal και το Waikiki, τα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες, οι… επενδύσεις σε εξωτικούς προορισμούς, και η απόλυτα cult διαφήμιση α λα Δυναστεία που έπαιζε στις τηλεοράσεις μας, είναι τα πρώτα πράγματα που μας έρχονται στο μυαλό από το επιτραπέζιο-υπερπαραγωγή που σημάδεψε την παιδική μας ηλικία. Αγαπημένη λεπτομέρεια, τα συναρμολογούμενα κτίρια των ξενοδοχείων που ήταν ολόκληρα μεγαθήρια.

Μικροί Ψαράδες

Το μακρινό 1983, ο Κώστας Βουτσάς διαφημίζει ένα από τα πιο αγαπημένα επιτραπέζια όλης της οικογένειας (ή της μισής, τώρα που το σκεφτόμαστε, μπορεί η άλλη μισή να προσποιούταν για να μη μας χαλάσει το χατίρι) με την ατάκα «τσίμπησε το μελανούρι!», που… έκλεινε το μάτι στους μπαμπάδες μας.

Πατατούφα

Τα φουντωτά μαλλιά της (κατά κανόνα ροζ, ή κόκκινα για τις πιο εναλλακτικές εξ ημών) ξεπρόβαλλαν πάνω από τα κρεβάτια και τους καναπέδες σχεδόν κάθε σπιτιού τη δεκαετία του ’80. Η τροφαντή Πατατούφα, που στις extra large εκδοχές της έπιανε ολόκληρο τον καναπέ, ήταν το αντίπαλο δέος στις τέλειες αναλογίες της Μπάρμπι και της Μπίμπι Μπο.

Πατίνια ρόλλερ

Τι και αν περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος των χριστουγεννιάτικων διακοπών προσπαθώντας να σηκωθούμε μετά από κάθε ταπεινωτική τούμπα; Τα rollers ήταν το απόλυτο χριστουγεννιάτικο δώρο για κάθε παιδί εκείνων των δεκαετιών –και η απόλυτη αιτία καυγάδων με τους γονείς που έτρεμαν στην ιδέα ότι «θα βγούμε στο δρόμο και θα σκοτωθούμε με αυτά τα πράγματα».

Κάστρα και πολιορκητές

Το απόλυτο '80s αγορίστικο επιτραπέζιο είχε πύργους και καταπέλτες, είχε δράση και επικές μάχες, είχε και μια θρυλική τηλεοπτική διαφήμιση που έκανε κάθε παιδί να γράφει γράμματα στον Άι-Βασίλη.

Μικρό μου πόνι

«Μικρό μου πόνι, μικρό μου πόνι / μπήκε η άνοιξη ξανά/ πάει το χιόνι πάει το χιόνι/ λιώνει στα βουνά». Τα λαστιχένια αλογάκια με τις ουρές που τις χτενίζαμε και τις κάναμε πλεξούδες γέμιζαν με χρώμα, καρδούλες και glitter κάθε κοριτσίστικο δωμάτιο.

Ναυμαχία 

Από τα κλασικότερα των κλασικών επιτραπεζίων «για όλη την οικογένεια» (ή τουλάχιστον για να μη βαριούνται φριχτά οι μπαμπάδες) η Ναυμαχία έχει μεγαλώσει γενιές επί γενιών, με μια απλούστατη ιδέα: Αυτή της «μαντεψιάς» των τετραγώνων στα οποία κρύβεται ο στόλος του αντιπάλου.