Το παραμύθι της Παραδεισούπολης

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα ονειρεμένο μέρος, η Παραδεισούπολη, χρεοκόπησε. Και οι πολίτες της έπρεπε να προσαρμοστούν, να αλλάξουν, να βρουν τον καλό τους εαυτό. Αν το παραμύθι θα έχει χάπι εντ, εξαρτάται από την δική τους προσπάθεια να το πετύχουν.
Το παραμύθι της Παραδεισούπολης
Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα μέρος που λεγόταν Παραδεισούπολη. Η Παραδεισούπολη ήταν ένα ευλογημένο μέρος. Ευλογημένο με ένα κλίμα ήπιο και έναν πανέμορφο ήλιο, ευλογημένο με υπέροχα νησιά, παραλίες και εκτενή ακτογραμμή, ευλογημένο με μία μεγάλη ποικιλία από βουνά, λόφους και κοιλάδες. Υπήρχαν άφθονοι φυσικοί πόροι και το να ζει κανείς στην Παραδεισούπολη ήταν μεγάλη τιμή. Οι Παραδείσιοι, οι κάτοικοι της Παραδεισούπολης, ζούσαν την απόλυτη ευτυχία, ενώ καλούσαν ανθρώπους από όλο τον κόσμο να περάσουν τις διακοπές τους ζώντας αυτή την ίδια ευτυχία.

Όντας ένας από τους πιο σκληρά εργαζόμενους λαούς της Ευρωγειτονιάς, μίας ένωσης στην οποία μπήκαν ύστερα από πολλούς οικονομικούς ελέγχους, κάποιοι Παραδείσιοι διέπρεψαν και έγιναν κυρίαρχοι παγκοσμίως σε πολλούς τομείς. Άλλοι Παραδείσιοι άρχισαν να ζητούν έξτρα χρήματα για να κάνουν μια δουλειά για την οποία είχαν ήδη πληρωθεί. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι Παραδείσιοι έδιναν αυτά τα έξτρα χρήματα σε άλλους Παραδείσιους που τα ζητούσαν για να κάνουν τη δουλειά. Το νέο διαδόθηκε και έγινε συνήθης πρακτική, κατά κάποιο τρόπο δημοσίως αποδεκτή, ώστε να δίνονται έτσι μικρά και μεγάλα χρηματικά ποσά τα οποία στην πραγματικότητα δεν είχαν κερδηθεί.

Τότε, άρχισαν να διεξάγονται άλλες μορφές συναλλαγών για να γίνει μια δουλειά. Πέρα από χρήματα, προσλαμβάνονταν άνθρωποι ή δίνονταν για δημόσια εκμετάλλευση. Σχεδόν όλοι οι Παραδείσιοι γνώριζαν για αυτές τις παράνομες αν και συνήθεις πρακτικές.

Το φαινόμενο αυτό, σε συνδυασμό με άλλες κακές πρακτικές, οδήγησε στη χρεοκοπία της Παραδεισούπολης. Οι μέρες όπου παρέχονταν αγαθά και υπηρεσίες είχαν πια περάσει. Οι Παραδείσιοι έπρεπε να λάβουν δράση εφόσον δεν ήθελαν να ζήσουν υπό φτώχεια. Ω όχι, δεν μπορούσαν να δεχτούν τη φτώχεια. Στην πραγματικότητα, ένιωθαν ότι αξίζουν να ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να θεσπίσουν δικαιοσύνη. Συγκέντρωσαν του Παραδείσιους που για χρόνια εκμεταλλεύονταν το σύστημα, δώρισαν τις περιουσίες τους στο κράτος και τους έβαλαν στη φυλακή.

Στη συνέχεια άλλαξαν τον τρόπο λειτουργίας του δημοσίου τομέα. Το σκεπτικό ήταν να τον κάνουν να λειτουργεί σαν μια εταιρεία που σκοπό έχει να βγάζει κέρδη. Για το λόγο αυτό όμως πολλοί έπρεπε να αλλάξουν δουλειά. Αυτούς τους επανακατεύθυναν σε εγκαταλελειμμένες περιοχές δημιουργώντας νέες πόλεις.

Έκαναν πιο απλά τα πράγματα για την οικονομική μεγέθυνση. Οι κανόνες τώρα ήταν ελκυστικοί για τους Ευρωγείτονες ή άλλους επενδυτές. Μελέτησαν προσεκτικά ποιες άλλες επιτυχημένες χώρες έχουν καλές πρακτικές και ήρθαν σε επαφή μαζί τους.

Εστίασαν στα πλεονεκτήματα της Παραδεισούπολης. Άρχισαν να απαντούν ερωτήσεις όπως «Πως μπορούμε να δώσουμε αξία στον κόσμο;», « Τι μπορούμε να προσφέρουμε που δεν έχουν οι άλλες χώρες;» και σχεδίασαν να επικεντρωθούν για τα επόμενα 15 χρόνια στα 5 βασικά τους πλεονεκτήματα: τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την ενέργεια, τη γεωργία και το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό τους.

Ύστερα από πολύ κόπο, ω ναι, οι Παραδείσιοι τα κατάφεραν. Ήταν δύσκολο, έπρεπε να αλλάξουν πολλά πράγματα στην κουλτούρα τους και στον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις καταστάσεις, αλλά σίγουρα άξιζε.

Στο τέλος οι Παραδείσιοι πήραν ένα μεγάλο και πολύτιμο μάθημα: Κατάλαβαν ότι ο κάθε ένας από αυτούς έπρεπε να διατηρήσει τα ήθη του ως την μεγαλύτερη αρχή του, ακόμη και με τη ζωή του, αν χρειαστεί, διαφορετικά θα υπέφεραν ξανά στο μέλλον.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Be Unique,
Τζιλ Δούκα, Life Coach, εισηγήτρια, συγγραφέας
Ιδρύτρια www.uniuqenessdevelopmentgroup.com  
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v