Παναγίτσα μου, ένα θαύμα!

της Έλενας Μπούλια

Δεκαπενταύγουστος. Θερμοκρασίες ερήμου, η θάλασσα λάδι και ένα ελαφρύ αεράκι να ταξιδεύει μια πνιγηρή κάπνα από κερί και λιβάνι στις βεράντες των επαρχιώτικων οικισμών. Οι απανταχού Παναγίες κάνουν και φέτος το θαύμα τους. Τα φιδάκια με το σταυρό στο κεφάλι σκαρφαλώνουν και πάλι στο εικόνισμα της Παναγίας στην Κεφαλονιά, στην Παναγία του Χάρου (!) στους Λειψούς ανθίζουν ξανά τα ξεραμένα κρινάκια, ενώ στην Τήνο η Μεγαλόχαρη υποδέχεται για άλλη μία φορά χιλιάδες γονατιστούς πιστούς που ελπίζουν στο δικό τους θαύμα.

Μα, βρε Παναγίτσα μου, γίνονται σήμερα θαύματα; Γιατί εγώ τον τελευταίο καιρό όλο για φόνους, καταστροφικούς σεισμούς και οικονομικές πανωλεθρίες ακούω. Για να μη θυμηθώ άλλα τραγικά γεγονότα που κάθε καλοκαίρι, τέτοια εποχή, μας κρατούν κολλημένους μπροστά στις οθόνες μας με το στόμα ανοιχτό, να σταυροκοπιόμαστε και να σε χιλιοευχαριστούμε που δεν ήμασταν εμείς μέσα σε εκείνο το καράβι ή μέσα σε εκείνο το αεροπλάνο ή κοντά σε εκείνο το χωριό που κάηκε.

Σε τι θαύμα μπορούμε, βρε Παναγία, να ελπίζουμε όταν η ατμοσφαιρική μόλυνση στην Αθήνα συναγωνίζεται πλέον αυτήν του Πεκίνου, όταν το πετρέλαιο έχει φτάσει στο 1,30 το λίτρο και τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια που μας «παίρνει» να αγοράσουμε θα μας πάνε το πολύ μέχρι το Αγκίστρι; Όταν κάθε πρωί, φεύγοντας για τη δουλειά, συναντώ τον ίδιο άστεγο στο υπόστεγο των Bostonians με το (ίδιο ενδεχομένως) κουτάκι μπύρας και στη συνέχεια στην Κηφισίας συναντώ την κάθοδο (και την άνοδο ταυτόχρονα) των Μυρίων;

Θα αδειάσει ποτέ η Αθήνα; Θα βρουν στέγη οι άστεγοι; Θα «καθαρίσει» η ατμόσφαιρα; Θα μειωθεί ο πληθωρισμός; Θα πάρουμε αύξηση; Ζητάω πολλά, Παναγίτσα; Ένα θαύμα μόνο…

Να επιστρέψουμε όλοι από τις διακοπές σώοι και αβλαβείς, ξεκούραστοι με κέφια και όρεξη για δημιουργία.
Να ερωτευτούμε παράφορα και να τραγουδάμε όλη μέρα.
Να κόψουμε το κάπνισμα και να κάνουμε περισσότερη γυμναστική.
Να βοηθάμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα.
Να ακούμε χωρίς να κρίνουμε και να κρίνουμε χωρίς να πληγώνουμε.
Να γίνει η ζωή όλων μας καλύτερη και να χαμογελάμε περισσότερο.

Κάνε το θαύμα σου, αν μπορείς, βρε Παναγίτσα, γιατί με τόσα προβλήματα, τόση γκρίνια, τόση ζέστη και τόση ακρίβεια δεν μας βλέπω καλά. Και, όχι τίποτε άλλο, είμαστε και μυστήριος λαός. Θα αρχίσουν πάλι από Σεπτέμβρη οι ανατιμήσεις και εκεί που τώρα οι γονατιστοί πιστοί (που αναφέραμε παραπάνω) σε εξυμνούν και σε εκθειάζουν, θα σε συμπεριλάβουν, όπως μόνο αυτοί ξέρουν, σε ομαδικά όργια με άλλους αγίους και δεν θα σε γλιτώνει τίποτα. Ούτε εσένα ούτε εμάς!