Χάρης Ρώμας: "Το lifestyle είναι το σημερινό trash"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Είναι από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες του καλλιτεχνικού χώρου. Το βλέπεις στον τρόπο που κινείται, το κατανοείς από την ομιλία του και σε ωθεί να μιλήσεις μαζί του, καθώς πρόκειται για έναν εξαίρετο συνομιλητή. Όλα τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα που καλλιεργήθηκε μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους, μια εικόνα ενός στρυφνού άντρα και σνομπ. Αυτό τελικά ίσως είναι η ουσία του να είναι κανείς καλός ηθοποιός. Τη δημιουργία τη θεωρεί το βασικότερο στοιχείο και είναι η δημιουργική γέννα το καύσιμο που τον συντηρεί τόσα χρόνια να είναι μέσα στα πράγματα σίγουρος και πάντα σε ετοιμότητα. Μία άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που ξετυλίγεται σε μια εκ βαθέων συζήτηση στο in2life.gr με το Χάρη Ρώμα.

-Θα μου πείτε πώς είναι να έχει κάνεις άστρο, όπως εσείς;
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Σίγουρα αισθάνομαι ευγνώμων στη ζωή μου γενικότερα γιατί με κατεύθυνε σε πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν να αισθάνομαι πάρα πολύ ευτυχισμένος και αυτό είναι η τέχνη. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με κάποια ταλέντα, άλλοι είναι επιστήμονες, άλλοι δημιουργούν ωραία πράγματα με τα χέρια τους, άλλοι έχουν καλή πένα. Εγώ προσπάθησα καταρχάς να καταλάβω ποια είναι τα ταλέντα που έχω. Πολλές φορές παρασυρόμενοι από το φαίνεσθαι μιας δουλειάς, ιδιαίτερα όπως είναι η ηθοποιία με τη δημοτικότητα και την αναγνωρισιμότητα που προσφέρει, πολλοί νέοι άνθρωποι θέλουν να το κάνουν και αυτοί, ενώ δεν τους αφορά επί της ουσίας πραγματικά. Από μικρός με ενδιέφερε να γράψω και στη συνέχεια να παίξω. Με αυτή την έννοια όντως πιστεύω ότι έχω άστρο γιατί είχα την ικανότητα να γράψω και να είναι αποτελεσματικό.

-Θα μου μιλήσετε για την παράσταση «οι Ράγες πίσω μου», που είναι ίσως, και μία στροφή;
Δεν το αντιμετωπίζω τόσο βαρύγδουπα, ούτε με πομπώδεις εκφράσεις ή συναισθήματα. Ήταν μια φυσική ανάγκη εδώ και αρκετά χρόνια να εκφραστώ και με διαφορετικό τρόπο. Όλα καλά ήταν και τίποτα δε διαγράφω από αυτά που γίνανε στο παρελθόν, εκτός από κάποια που γίνανε εξ’ ανάγκης, αλλά σίγουρα όχι τις τηλεοπτικές επιτυχίες που με κάνανε γνωστό. Αυτές χάρηκα που γίνανε και που αρέσουν ακόμα και είναι διαχρονικές. Χαίρομαι που το «Κωνσταντίνου και Ελένης», παρά τη φθορά που υφίσταμαι εγώ σαν καλλιτέχνης, που με βλέπουν και με ξαναβλέπουν, έχει πάντα τόσο μεγάλη τηλεθέαση και μπορώ να σου πω ότι είναι η σειρά πανελλαδικά με τις περισσότερες επαναλήψεις και τις μεγαλύτερες τηλεθεάσεις σε επαναλήψεις. Χαίρομαι γιατί καταλαβαίνω ότι το ανακαλύπτουν οι επόμενες γενιές και πολύς κόσμος και έχει μια αποτελεσματικότητα.

-Θα ξανακάνατε κάτι παρόμοιο;
Όχι, γιατί ο καιρός εκείνος πέρασε. Τότε ήθελα να εκφραστώ με εκείνο τον τρόπο και ταίριαζε με την ηλικία μου περισσότερο. Ο καλλιτέχνης οφείλει να ψάχνεται, να προχωράει, να διερευνάται και να διερευνά και τον κόσμο γύρω του και να προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργεί συναισθήματα. Υπήρχε μία μεγάλη γκάμα συναισθημάτων που εγώ δεν άγγιζα, ούτε ο ίδιος δημιουργώντας ούτε κέντριζα αυτά τα συναισθήματα στον αποδέκτη μου. Ήξερα μέσα μου ότι έπρεπε να το κάνω. Για να γίνει αυτό έπρεπε να γίνει μια μεγάλη αλλαγή, με την έννοια ότι έπρεπε να αλλάξει το περιβάλλον γύρω μου.

Συνεργαζόμουν χρόνια με την Άννα Χατζησοφιά, που είναι και φίλη και αναγκάστηκα να της πω ότι έπρεπε να πάρουμε μια μεγάλη ανάσα, γιατί ήθελα να γράψω πράγματα που δε μπορούσα με άλλον, γιατί είναι πολύ πιο προσωπικά. Και χωρίς να έχουν εμπορικές προδιαγραφές. Έτσι άρχισα να γράφω ένα έργο με χαρακτήρα, ήθος και δομή ανατρεπτική, το οποίο κανένας παραγωγός δεν το εμπιστεύτηκε να το ανεβάσει και μου είπαν ότι τρελάθηκα, τι πήγαινα να κάνω. Έτσι ανέλαβα μόνος μου την παραγωγή. Διάλεξα ένα μικρό αλλά πολύ προσεγμένο θέατρο, για να γίνουν όλα τέλεια και άψογα, όσο κανένας παραγωγός δε μπορεί να το εξασφαλίσει, γιατί εσύ το πονάς περισσότερο. Οπότε μου κοστίζει πάρα πολύ και δε μπορώ να βγάλω λεφτά παίζοντας Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, αλλά δε με αφορά, γιατί η απήχηση που έχει είναι μαγική. Το κοινό συγκινείται και για μένα είναι το πιο σημαντικό και δεν εξαργυρώνεται.

Αισθάνομαι με αυτό το έργο ότι συμπληρώνεται ένα κομμάτι μου που ήταν πάντα ελλιπές. Αισθανόμουν ότι λειτουργούσα με δεκανίκι. Το ήξερα μέσα μου ότι υπήρχε αυτή η καλλιτεχνική αναπηρία και εθελοτυφλούσα, ότι αυτό τον τρόπο έκφρασης δεν τον είχα ανάγκη, γεγονός που δεν ήταν αλήθεια. Έτσι σταμάτησα να γράφω με την Άννα, αποφάσισα να φύγω για λίγο από το τηλεοπτικό περιβάλλον, το οποίο χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο νοσηρό. Ναι μεν, μπορείς να εκφραστείς και εκεί, και εμένα μου αρέσει και θα κάνω τηλεοπτικές δουλειές στο μέλλον, για έναν κύριο λόγο: Χρειάζομαι τα λεφτά, για να χρηματοδοτώ δουλειές όπως το θεατρικό αυτό. Θα το κάνω με κέφι βέβαια και με τα εφόδια που έχω αποκτήσει μετά από τόσα χρόνια καριέρας και πιστεύω ότι το κατέχω, το ξέρω αρκετά καλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την επιτυχία την κατοχυρώνεις ή την προδιαγράφεις. Ξέρω όμως, τα τερτίπια του μέσου. Έχει τεχνική και δύσκολη μάλιστα η καλή τηλεόραση.

-Όπως;
Υπάρχουνε σειρές που είναι σαχλαμπούχλες, και δε σου μιλάω για οτιδήποτε άλλο, γιατί εκτός από κάποιες σειρές που βρίσκω ότι έχουνε πραγματικά μία καλλιτεχνική υπόσταση και ένα νόημα να γίνονται, τα υπόλοιπα από την ενημέρωση -τον μεγαλύτερο κορμό της ενημέρωσης- μέχρι όλο αυτό το trash πρόγραμμα από το πρωί μέχρι το βράδυ τα θεωρώ ανούσια. Θυμάμαι όταν μπήκα εγώ στην τηλεόραση, αποκαλούσανε την τηλεόραση χαζοκούτι και θύμωνα γιατί αισθανόμουν ότι ήταν ωραίο μέσο και σε φέρνει σε επαφή με τους ανθρώπους. Δεν υπήρχε κινηματογράφος τότε. Είμαστε γενιά που δεν πρόφτασε τον κινηματογράφο της Φίνος Φιλμς, η τηλεόραση μας έφερε σε επαφή με τον κόσμο.

Τώρα πλέον δεν την υποστηρίζω όμως την τηλεόραση, γιατί αυτό που βλέπω είναι λυπηρό και αν μπορούσα να μην ξανακάνω δε θα ξανάκανα παρόλο που ξέρω ότι αυτό που θα κάνω και σχεδιάζουμε ήδη με το MEGA, θα είναι πολύ καλόγουστο και πολύ φρέσκο. Δεν θα πέσω στην παγίδα να κάνω μία από τα ίδια, ένα αργεντίνικο και ένα μεξικάνικο. Θα προσπαθήσω να κάνω κάτι που θα με κάνει να αισθάνομαι καλά και να μην είμαι παγιδευμένος και να ασφυκτιώ, γιατί στην ηλικία μου η ασφυξία συνεπάγεται με θάνατο. Δεν τη γλιτώνεις, πόσο να τη γλιτώσεις;

-Είστε άνθρωπος του ρίσκου;
Πάντα ήθελα να παίρνω τις αποφάσεις για τη ζωή μου και να είμαι γενναίος και να παίρνω ρίσκα. Αν δεν παίρνεις ρίσκα δεν είσαι νέος κι εγώ θέλω να είμαι νέος. Αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω μια καινούρια στροφή, την οποία ήδη κάνω. Αλλάζω τηλεοπτικό περιβάλλον, πηγαίνοντας στο ΜΕGA, αλλά δε θα βγω ακόμα παρότι με ρωτάνε για το πότε. Τους λέω ότι θέλω να αισθανθώ έτοιμος με κάτι συμπαθητικό, όχι κάτι μεγαλεπήβολο που θα ταράξει τα νερά αλλά θα είναι ωραίο. Φυσικά όχι πλέον εις βάρος της θεατρικής μου πορείας.

-Μιλήστε μου για το θεατρικό «Οι ράγες πίσω μου».
Θέλω το «Οι Ράγες Πίσω μου», να κατοχυρωθεί σαν μια δεδομένη παράσταση που αφορά κόσμο, να την ταξιδέψω αυτή την παράσταση και να συνεχίσω να αισθάνομαι τόσο λυτρωτικά. Τα παιδιά που είναι στην παράσταση μαζί μου, ο Δημήτρης Καρατζιάς, η Θωμαΐς Ανδρούτσου και ο Αναστάσης Κολοβός, είναι καταπληκτικοί όλοι τους παίζοντας 5 ρόλους ο καθένας και αλλάζοντας μπροστά στον κόσμο, ρούχα και προσωπικότητες. Είναι ένα πολύ γοητευτικό και πικρό ταξίδι της ζωής ενός ανθρώπου. Οι ράγες συμβολίζουν τη διαδρομή που έχει κάνει και τους μεγάλους σταθμούς της ζωής του και του συμβαίνει ό, τι συμβαίνει και στη δική μου τη ζωή εν μέρει.

Ο Θαλής είναι ένας άνθρωπος που σε όλη τη ζωή του ήταν μέτριος, δεν ξεχώρισε σε τίποτα και κανείς δεν του έδινε σημασία. Εγώ επειδή διάλεξα μια δουλειά που είναι προβεβλημένη, δεν έχω το πρόβλημα ότι πέρασα ντούκου, ούτε θέλω να πιστεύω ότι είμαι μέτριος, αν και τίποτα δεν αποκλείεται. Σίγουρα όμως δεν πέρασα απαρατήρητος. Όμως υπάρχει μια πολύ μεγάλη αλήθεια μέσα στο έργο δική μου, γιατί η άλλη μου πλευρά παρέμεινε πάντα αθέατη. Προσπάθησε να μιλήσει να πει κάποια πράγματα και ποτέ δεν του δόθηκε αυτό το βήμα. Με καλουπώσανε, μου είπαν αυτό θα κάνεις γιατί σου πάει πάρα πολύ και έλα να κονομάμε όλοι μαζί. Εγώ τη δουλειά μου την έκανα καλά και είμαι περήφανος για τις δουλειές μου εκείνες αλλά παγιδεύτηκα.

-Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο;
Στο θέατρο ξεκίνησα κάνοντας επιθεώρηση γιατί αυτή ήταν η μόδα. Έπρεπε να βρούμε δουλειά να δουλέψουμε γιατί καθώς ήμουν φοιτητής ιατρικής, ήθελα να αποδείξω στη μάνα μου και στον πατέρα μου ότι αξίζει τον κόπο που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Χωρίς δεκάρα τσακιστή γιατί έφυγα από το σπίτι μου από αξιοπρέπεια αφού δεν θέλανε. Πάλεψα, πήγαινα από οντισιόν σε οντισιόν και συγχρόνως δούλευα μπάρμαν για να επιβιώσω και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω θέατρο ήταν της μόδας ο Λάκης Λαζόπουλος και πριν από αυτόν η Ελεύθερη Σκηνή.

Μετά τον πάταγό τους οι θεατρικοί παραγωγοί έψαχναν να βρούνε κι άλλα παιδιά που να είναι ηθοποιοί και να έχουν συγγραφικό ταλέντο για να συνεχιστεί αυτή η χρυσοφόρος πηγή. Ήμουν ο τελευταίος από αυτούς που βγήκανε που έκανε επιτυχία μαζί με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Μιχάλη Ρέππα. Έφαγα καμιά δεκαριά χρόνια σε αυτό το είδος, το οποίο δε μου πήγαινε. Είχα επιτυχία, είχα κερδίσει και τρία βραβεία αλλά δε μου πήγαινε και ποτέ δεν αισθάνθηκα καλά ούτε σαν ηθοποιός σε αυτό το είδος. Όχι ότι είναι άσχημο, είναι πάρα πολύ ωραίο και σημαντικό είδος, αλλά εμένα δε με αφορούσε πολύ.

-Τι ρόλο παίζει το σπίτι, το οικογενειακό περιβάλλον στην πορεία ενός ανθρώπου;
Εγώ είμαι παράδειγμα ανθρώπου που πήγε κόντρα στους γονείς του και στα μεγαλοαστικά θέλω μιας οικογένειας με προδιαγραφές συγκεκριμένες, δηλαδή να αποκτήσω ένα στάτους συγκεκριμένο και να θεωρούμαι επιτυχημένος στο κοινωνικό σύνολο. Σε ελεύθερη μετάφραση, να βγάζω λεφτά. Βέβαια, δεν έχω παράπονο, φροντίσανε γι’ αυτό, πήγα στη Σχολή Μωραΐτη, πήγαινα σε αγγλικό κολλέγιο τα καλοκαίρια, μεγάλωσα δηλαδή σε ένα περιβάλλον που μου δίνονταν εφόδια. Ήταν ένα περιβάλλον ποιοτικό, με καθηγητές των Τάσο Λιγνάδη, τον Κώστα Γεωργουσόπουλο. Η αγάπη αυτών των ανθρώπων για το θέατρο με έσπρωξε και εμένα προς τα κει.

Είμαι και γι’ αυτό ευγνώμων στους γονείς μου γιατί χωρίς να το ξέρουν έκαναν αυτό ακριβώς που στην πορεία θα τους έφερνε μεγάλο πρόβλημα, το οποίο ξεπέρασαν στην πορεία γιατί έκανα επιτυχία. Είχαν την εύλογη αγωνία ότι το παιδί τους επιλέγει μία από τις δυσκολότερες δουλειές με ποσοστό ανεργίας πάνω από 90% παγκοσμίως, αφήνοντας κιόλας ένα επάγγελμα, όπως η ιατρική, στην οποία καθώς ήμουν καλός μαθητής είχα περάσει, με τη μικρότερη ανεργία παγκοσμίως. Ήταν πολύ μεγάλο ρίσκο και αγωνιούσα πάρα πολύ αλλά ήταν αδύνατο να μην κάνω αυτή την επιλογή, όλα με πήγαιναν προς τα κει.

Αυτό ήθελα και αγαπούσα και αυτό με έκανε ευτυχισμένο, ακόμα και αν στην πορεία με βασανίζει πάρα πολύ γιατί είναι ένα δύσκολο κύκλωμα που βυθίζεται στην κριτική από τον κάθε ειδήμονα αλλά και αδαή, τον κακοπροαίρετο και τον καλοπροαίρετο που όμως αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να πει το κοντό του και το μακρύ του. Εγώ αυτοβασανίζομαι επί της ουσίας, θέλω πάντα να ψάχνω για κάτι πιο πολύ γιατί είναι δύσκολος τοκετός να γεννάς δημιουργία. Είναι βαριά καισαρική το να γεννάς έργα. Είμαι ενθουσιασμένος που αρέσουν "οι Ράγες" γιατί σε αυτό το δρόμο θέλω να βαδίσω. Ήδη όμως ζω με το βάσανο του επόμενου έργου. Έχω συλλάβει μια αφορμή, μια ιδέα, ένα φινάλε, διάφορα σκόρπια πράγματα που πρέπει να συνθέσω και να βγάλω αληθινό, γνήσιο συναίσθημα και φρέσκο ελληνικό λόγο.

-Πώς αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης όλο το trash και το κουτσομπολιό που ανθίζει στις μέρες μας και ζει από τις κακίες που βγάζει;
Παρασιτούν στις πλάτες των ανθρώπων που πρέπει να σχολιάσουν. Αυτό εμένα με ενοχλεί για τον κόσμο που ζούμε με την έννοια ότι βλέπω ότι εξαπλώνεται σαν επιδημία μεγάλη. Μέσα στον άνθρωπο ενυπάρχει το καλό και το κακό. Το θέμα είναι τι επιλέγεις εσύ να βγάλεις από τον εαυτό σου. Αν τροφοδοτήσεις τους άλλους με κατινιά, θα βγάλουν την κατίνα από μέσα τους. Τα άσχημα συναισθήματα είναι πιο εύκολο να ξεπηδήσουν γιατί είναι τα πιο έξω έξω. Πρέπει να κάνεις αγώνα να τα σπρώξεις προς τα μέσα αυτά τα ποταπά συναισθήματα και να ανασύρεις από τον άνθρωπο τα άλλα τα μεγάλα. Αλλά αυτό είναι ένας αγώνας που δε βλέπω να θέλουν οι άνθρωποι να κάνουν, αντίθετα να τα αρπάξουν θέλουν και με μηδέν εφόδια να κάνουν τους trendy και να ζήσουν αυτό το lifestyle αυτής της εποχής που είναι εγκληματική για μένα για τους νέους ανθρώπους.

Όταν βλέπεις όλα τα κανάλια να λένε ότι είναι κανάλι lifestyle, λες και είναι κάτι καλό. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε να το λέμε αυτό το πράγμα. Τι θα πει lifestyle; Αυτό είναι το σημερινό trash, αυτό το lifestyle και παρασύρονται τα νέα παιδιά και νομίζουν ότι αυτή είναι η ποιότητα της ζωής, εκεί είναι η αξία της ζωής, στο να αποκτήσουν κάποια φράγκα, να φορέσουν μαρκέ ρούχα και να πάνε στη Μύκονο σαν αρνιά, σαν αγέλη, να κωλοχτυπιούνται στα κλαμπ και να λένε ότι περνάνε τέλεια. Εγώ αναρωτιέμαι, αυτά τα παιδιά είναι τα ίδια παιδιά που βγήκαν στο δρόμο τώρα; Εγώ φοβάμαι πως ορισμένα από αυτά είναι τα ίδια. Σίγουρα υπάρχει μία σκεπτόμενη νέα γενιά, που και αυτή αποπροσανατολίζεται από αυτά που της λένε. Πολύ φοβούμαι όμως ότι είναι σε πλήρη σύγχυση με τη lifestαλιά. Είναι σε πλήρη διχασμό αυτά τα άτομα.

Και αν η όποια κυβέρνηση ανέβαζε τους μισθούς, θα λυνόντουσαν τα προβλήματα αυτής της χώρας; Χωρίς κουλτούρα, χωρίς πολιτισμό, γιατί δεν παράγεται πλέον πολιτισμός… Δεν έχω καταλάβει εάν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο γίνεται ο αγώνας και να δούμε και πόσο θα κρατήσει. Εγώ είμαι υπέρ του να βγούμε όλοι στους δρόμους, αλλά να ξέρουμε τι ζητάμε. Έχουμε κοινά αιτήματα ή ο καθένας έχει το δικό του; Άμα θέλουμε μια μεγάλη αλλαγή θα βγούμε έτσι χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε όλοι μαζί; Και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θέλουν αυτή την ψευδαίσθηση της άνετης ζωής. Εάν ο ίδιος ο πολίτης δε συνειδητοποιήσει ποια είναι η δική του ευθύνη δεν πρόκειται να πάει μπροστά. Εγώ πιστεύω στην ατομική ευθύνη.

-Υπάρχει το τέρας της ματαιοδοξίας και πώς ελέγχεται;
Ναι υπάρχει, ειδικά για μας που κάνουμε δουλειές παγίδα, όπου σε θαυμάζουν και σε αποθεώνουν πολύ εύκολα, σε χαϊδεύουν μέχρι να καταλάβεις ότι όλα αυτά μπορεί να είναι παροδικά. Κάποια στιγμή, όταν είσαι μικρότερος κυρίως, πέφτεις σε αυτή την παγίδα. Στην πορεία έγκειται στον καθένα να δει τη ματαιότητα του πράγματος και τη ρηχότητα. Δεν το παίζω σεμνός απλά έβαλα τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, αλλιώς ζεις μια ζωή χαμένη. Αν ταξιδεύεις με όχημα τη ματαιοδοξία είναι ένα επικίνδυνο ταξίδι και σου στερεί τελικά την χαρά της δημιουργίας γιατί δε μπορείς να δημιουργήσεις αν είσαι ματαιόδοξος.

Από ένα σημείο και πέρα αυτό είναι τροχοπέδη για καινούρια πράγματα. Βυθίζεσαι και δεν έχεις και την ανάγκη να δημιουργήσεις καινούρια πράγματα. Εμένα με ενδιαφέρει πάνω από όλα να είμαι δημιουργός. Έχει αβάντες το να είσαι σταρ, σε εισαγωγικά βέβαια, όσο αντέχει στην Ελλάδα αυτός ο όρος. Εγώ δε θέλω να είμαι πολίτης Α’ κατηγορίας εις βάρος των άλλων. Το να βαυκαλίζεσαι ότι είσαι κάτι πολύ σημαντικό είναι ανοησία.

-Γιατί οι ρόλοι που ερμηνεύατε στις σειρές είχαν τα χαρακτηριστικά στρυφνού ανθρώπου;
Μου άρεσαν αυτοί οι ρόλοι. Εγώ τους δημιούργησα. Αισθάνθηκα ότι μπορώ να τους περιγράψω καλά, παρότι ο ίδιος σαν άνθρωπος δεν είμαι έτσι. Αυτό στάθηκε αφορμή για κάποιους να με αντιμετωπίσουνε με μεγάλη δυσπιστία γιατί με ταυτίσανε με αυτούς τους ρόλους. Ξέρεις, το θεωρώ τιμή γιατί είναι δύσκολο να κάνεις έναν τύπο τον οποίο εσύ εξελίσσεις σε κάθε σειρά αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό και μοναδικό. Αυτό συνέβαινε με τους μεγάλους κωμικούς του παρελθόντος. Στην κωμωδία ο τύπος είναι ταλέντο. Η λεγόμενη μανιέρα στην κωμωδία νομίζω ότι επιβάλλεται. Για να κάνεις κωμωδία μεγάλης εμβέλειας πρέπει να είσαι πολύ χαρακτηριστικός και με ιδιαίτερα εκφραστικά μέσα και να έχεις μάθει να δουλεύεις με τις ιδιαιτερότητές σου. Αντίθετα στο δράμα η μανιέρα είναι κακό πράγμα.

-Αισθάνεστε πρωτοπόρος;
Επειδή είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν πολλά πράγματα από τον εαυτό τους, δεν αισθάνομαι πρωτοπόρος, θέλω όμως να είμαι πρωτοπόρος. Μονίμως, βρίσκω δεκάδες λάθη όταν τυχαίνει να ξαναβλέπω τηλεοπτικές μου δουλειές μετά, και γίνομαι έξαλλος. Η πρώτη φορά που ήμουν ικανοποιημένος πλήρως με το αποτέλεσμα ήταν με το «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο», κι ας μην έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία σε σχέση με τα προηγούμενα, και να χαρακτηρίστηκε αποτυχία σε σχέση με τα νούμερα που έκαναν οι προηγούμενες σειρές μου. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δε μπορούν να κουράσουν το μυαλό τους ούτε στο ελάχιστο, και δεν αναρωτιούνται ποια ήταν και τι ρόλο είχε η νεολαία Μεταξά ή τι συνέβαινε τότε, πώς φτάσαμε στον πόλεμο. Δεν τους ενδιαφέρει. Έχουν μπουχτίσει, έχουν προβλήματα, θέλουν την ευκολία και το τραλαλά.

-Είναι κενό το κοινό;
Όχι. Το κοινό είναι μια σύνθετη ιστορία. Πολλές φορές με έχει απογοητεύσει για τις επιλογές του. Υπάρχει κοινό που με συγκινεί τόσο πολύ γιατί αντιλαμβάνεται όλες τις λεπτές αποχρώσεις και το καταλαβαίνω από κουβέντες και έτσι πραγματικά θεωρώ ότι υπάρχει συνειδητοποιημένο κοινό που διψάει για μια άλλη γλώσσα και μια άλλη κατάσταση πραγμάτων. Δε μπορώ να βάλω όλο το κοινό στο ίδιο τσουβάλι. Σίγουρα το πλατύ κοινό άγεται και φέρεται και είναι και σαρκοβόρο. Τον ίδιο άνθρωπο που θαυμάζει τη μία στιγμή, την άλλη θέλει να τον δει να καταβαραθρώνεται. Είναι μια άγρια λύσσα και μια άγρια χαρά για την πουτάνα τη δική σου τη ζωή που δε σε οδήγησε εκεί. Καταλαβαίνω την ανθρώπινη αδυναμία και ότι είναι το γαμώτο μιας ζωής με ανεκπλήρωτα όνειρα αλλά είναι άδικο.