Nightfall: «Η κρίση θα κάνει καλό στην ελληνική metal»

«Βετεράνοι» της ελληνικής metal, οι Nightfall αγαπήθηκαν τόσο από τους Έλληνες όσο και από τους ξένους οπαδούς. Υπήρξαν η πρώτη ελληνική μπάντα η οποία έπαιξε σε ένα από τα μεγαλύτερα metal φεστιβάλ της Ευρώπης, το Wacken, ενώ έχουν κυκλοφορήσει εννέα άλμπουμ με πιο πρόσφατο το Cassiopeia από την κολοσσιαία δισκογραφική Metal Blade. Οι Nightfall γεννήθηκαν το 1991 εν Αθήναις, από τον μπασίστα των Epidemic Ευθύμη Καραδήμα. Οι επιρροές τους πολλές και διάφορες από όλο το φάσμα της ροκ μουσικής, κομμάτι της οποίας είναι το metal, σύμφωνα με τον Ευθύμη. «Αυτά μουσικά, γιατί στιχουργικά καταπιανόμαστε με καταστάσεις που ταλανίζουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο φόβος του θανάτου, του τέλους, η ματαιότητα της ύπαρξης, ο ρόλος του ανθρώπου σαν μονάδα στα πλαίσια ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, τα όνειρα, το Θείο, η τιμωρία, και η συγχώρεση. Θα έλεγα ότι αυτές οι ανησυχίες είναι το κύριο σώμα της τέχνης των Nightfall. Η μουσική ακολουθεί», λέει ο ίδιος.

Η έμπνευση για τα τραγούδια τους, όπως λέει, προέρχεται από τον πόνο. «Αυτόν που νοιώθουμε μέσα από τη φθορά της φύσης μας και την προσπάθεια να τη νικήσουμε. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι είμαστε άφθαρτοι, αθάνατοι, μικροί θεοί, για να δούμε σιγά σιγά το σκηνικό να αλλάζει και ολοένα να «μικραίνουμε» με ένα δραματικό, αργό τρόπο σα σε μεθυσμένη πτώση. Αυτή η αργή μετάβαση από την αρχή στο τέλος είναι και η ουσία πίσω από το όνομα Nightfall. Αυτή η κίνηση από την ημέρα στη νύχτα απελευθερώνει κάποια ενέργεια που με τη σειρά της δημιουργεί κλυδωνισμούς, κραδασμούς, ήχους που ενίοτε υπνωτίζουν ενώ άλλες φορές διαολίζουν τον αποδέκτη», προσθέτει.



Στα πρώτα τους βήματα, οι Nightfall είχαν να αντιμετωπίσουν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση στην εγχώρια σκηνή σε σχέση με σήμερα. «Τότε δεν υπήρχαν χρήματα και ο εξοπλισμός ήταν πανάκριβος και δυσεύρετος. Αλλά υπήρχε φαντασία. Πολλή φαντασία. Όποιος κατάφερνε να τη βάλει σε κάποιο δημιουργικό κανάλι πήγαινε μπροστά. Αυτό συνέβη και σε εμάς.

»Εκείνα τα χρόνια υπήρχε μια κακή εικόνα για τα εγχώρια σχήματα. Μια καλή κριτική τελείωνε σχεδόν πάντα με τη φράση «για Ελληνικό είναι καλό». Επειδή ήμασταν σε Γαλλική εταιρεία όμως και τα CDs μας ερχόντουσαν σαν «εισαγωγής» αποφύγαμε αυτόν το σκόπελο σχετικά γρήγορα. Από την άλλη ποτέ μας δε νοιαστήκαμε για το κυρίως ρεύμα, το mainstream. Η μουσική αυτή ήταν και είναι για λίγους. Είναι Underground. Μη κοιτάς που τα τελευταία χρόνια η οικονομική ευμάρεια μέσω δανεικών αλλοίωσε και αυτήν την υποκουλτούρα με λογής λογής «επαγγελματίες» που θέλουν να γίνουν πλούσιοι ροκ σταρς πουλώντας τα πάντα και σε όλους. Αυτό ήταν ένα σημείο των καιρών που θα παρέλθει», λέει χαρακτηριστικά για την «νέα τάση» στο είδος, ενώ αρνείται να δει το metal ως βιομηχανικό προϊόν: «Ιδεατά είναι ένα είδος τέχνης με βάθος και δυναμική».



Τι χρειάζεται ένα συγκρότημα για να καταφέρει να ξεχωρίσει; Σοβαρότητα, επιμονή και κάποιου είδους πρωτοτυπία, λέει ο Ευθύμης. «Δε λέμε να ανακαλύψεις τον τροχό, αλλά να μην ακούγεσαι ακριβώς σαν κάποιον άλλο εκεί έξω. Λάθη κάνουμε όλοι και τέλειος δεν είναι κανένας. Ο τρόπος που προσπερνάς αυτές σου τις ατέλειες όμως καθορίζει εν τέλει το προσωπικό σου στυλ». Όσον αφορά το μέλλον της ελληνικής metal σκηνής, ο ίδιος θεωρεί ότι η οικονομική κρίση θα της κάνει καλό. «Μπορεί να σου φανεί περίεργο αλλά πιστεύω ότι η κρίση θα κάνει καλό γιατί θα σταματήσει ο νέος μουσικός να «αγοράζει» ήχο και θα επιστρέψει στην εποχή που η φαντασία είχε τον πρώτο λόγο. Το να πηγαίνεις στο κατάστημα και να σηκώνεις όλο τον εξοπλισμό του αγαπημένου σου μουσικού σε ευνουχίζει καλλιτεχνικά αφού στο τέλος θα ακούγεσαι σαν κακέκτυπο του αυθεντικού. Κατάρα μεγάλη αυτό, εκτός και αν είσαι cover band», λέει σχετικά.

Στο τέλος, τον ρωτάμε για την καλύτερη και την χειρότερη ανάμνησή του από την πορεία του σχήματος μέχρι σήμερα. «Καλύτερες όλες αυτές οι στιγμές που πρωτοκάνεις πράγματα ως τότε άγνωστα σε εσένα, π.χ. η πρώτη πρόβα, η πρώτη συναυλία, το πρώτο tour στην Ευρώπη, το πρώτο άλμπουμ σε εταιρεία έξω όταν δεν υπήρχε άλλη μπάντα τότε εδώ να έχει κάνει το ίδιο και μετά η χειρότερη στιγμή όταν βλέπεις εκ των έσω ότι όλο αυτό το ρομαντικό ρεύμα που σαν fan πίστευες ότι διαφέρει από τα άλλα είδη μουσικής είναι τελικά μια στυγνή εμπορική βιομηχανία. Fuck, αυτό πόνεσε», απαντά.