Γιάννης Ψιμόπουλος: «Μπες κι εσύ σ’ έναν κόσμο μαγικό»

συνέντευξη στον Γιώργο Κόκουβα

Έκλεισε αισίως τα 30 χρόνια στον χώρο της διαφημιστικής μουσικής. Έχει στο ενεργητικό του επιτυχίες των διαφημιστικών breaks όπως τα «Πάει πάει, και πού δεν πάει» (ο λόγος για την… κρέμα γάλακτος), το τραγούδι του Nescafe, αλλά και πιο πρόσφατα jingles όπως το περίφημο «Σήμα Καμπάνα». Ο Γιάννης Ψιμόπουλος ανήκει στην πιο δραστήρια γενιά των Ελλήνων “jingle makers” και σίγουρα έχει πολλά να μας πει. Και όντως μας τα λέει, κάνοντας ένα διάλειμμα από μια νέα δουλειά που ετοιμάζει στο studio παραγωγής μουσικής για διαφημίσεις που διατηρεί μέχρι και σήμερα.

«Στην δουλειά μπήκα το 1981. Μετά από κάποια σποραδικά τραγουδάκια, είδα ότι μπορώ να το κάνω και αποφάσισα να το επιχειρήσω οργανωμένα, επαγγελματικά. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Για παράδειγμα, την δεκαετία του ’80 και του ’90, όλες σχεδόν οι διαφημίσεις είχαν το δικό τους τζινγλάκι. Μετά το 2000, ήρθαν στον χώρο νέοι διαφημιστές, που σνομπάρανε ελαφρώς το jingle, ίσως το θεωρούσαν εύκολη λύση. Υπάρχει βέβαια ακόμη κάποια κίνηση στον χώρο των jingles, αλλά σίγουρα όχι στην ποσότητα εκείνων των δεκαετιών», μας λέει.



Περισσότερη ποσότητα jingles σίγουρα θα σήμαινε και πολύ περισσότερη πίεση και ώρες εργασίας, σκεφτόμαστε και ο Γιάννης Ψιμόπουλος μας επιβεβαιώνει: «Είχαμε ξεχάσει τι σημαίνει ύπνος», λέει γελώντας. Όταν τον ρωτάμε αν αυτό σημαίνει πως δημιουργούσε πολλά jingles κάθε εβδομάδα, μας σταματά για να μας διορθώσει: «Πολλά jingles κάθε μέρα! Τις περισσότερες φορές οι χρόνοι ήταν πολλοί “σφιχτοί”, δηλαδή μπορεί να μου έδινε ένας πελάτης δύο με τρεις ημέρες για ένα τραγούδι, αλλά ταυτόχρονα περίμεναν άλλοι δέκα, κι έτσι δούλευα συνεχόμενα».

Αναρωτιόμαστε αν η πολλή δουλειά οφειλόταν στον ελάχιστο αριθμό συνθετών διαφημιστικής μουσικής που δραστηριοποιούνταν τότε στην Ελλάδα: «Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι επειδή το κάναμε εμείς “κλειστό” επάγγελμα. Ήταν επειδή λίγοι είχαν τις δεξιότητες, τα προσόντα, το know-how για να κάνουν αυτή τη δουλειά», μας λέει.



«Ο ρόλος του jingle, εξαρτάται από την κάθε διαφήμιση – μπορεί να είναι πολύ σημαντικός, μπορεί απλώς να συμπληρώνει το concept. Βλέπω για παράδειγμα τώρα πια παλιές διαφημίσεις και σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς το jingle. Τα τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών που χρησιμοποιούνται πλέον κατά κόρον δεν είναι απαραίτητα κακό φαινόμενο, λειτουργούν όπως περίπου και τα κομμάτια στις τηλεοπτικές σειρές και στον κινηματογράφο, δημιουργούν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Το jingle είναι εντελώς άλλο πράγμα. Μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα πρέπει να πεις τόσα, που θα χρειαζόσουν πολύ περισσότερη ώρα αν τα έλεγες μιλώντας», επισημαίνει.



Όσο για τα δικά του jingles, αυτά αισίως φτάνουν τον δυσθεώρητο αριθμό των 3.000. «Σίγουρα είναι πάρα πολλά για να ξεχωρίσω κάποιο, αλλά με βάση τις διακρίσεις τους και την προσφορά τους στο προϊόν τους, σας αναφέρω το τραγουδάκι της Serenata (σ.σ.: “Σερενάτα και πάσης Ελλάδος, άμα λάχει να’ ούμ’!”), της κρέμας γάλακτος ΦΑΓΕ (“και πού δεν πάει”), του Nescafe (“Κάνε μια στάση, μπες κι εσύ σ’ έναν κόσμο μαγικό”) και από πιο πρόσφατα, το “Σήμα Καμπάνα” για την Cosmote ή το “11850”», μας αναφέρει. «Το τραγούδι της Serenata για παράδειγμα, ήταν προορισμένο για να γίνει παρλάτα, μιας και βρισκόμασταν επί εποχής Χάρρυ Κλυν. Δεν δούλευε όμως έτσι, και είχα προτείνει να γίνει τραγουδάκι, όπως και έγινε», θυμάται.



Από χρήματα, πάντως, η διαφήμιση δεν πρέπει να έχει παράπονο. «Χρήματα υπήρχαν κανονικά, ακόμη και τα τελευταία χρόνια, λίγο πριν την κρίση. Οι αμοιβές ανέβαιναν κανονικά όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια μετά το 2008, όλοι άρχισαν να κάνουν υποχωρήσεις, το ίδιο και εμείς», λέει ο κ. Ψιμόπουλος.

Στο τέλος, του ζητάμε να συγκρίνει τις δύο «εποχές» των διαφημίσεων. «Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η εποχή ήταν πιο αθώα, πιο ηρωική, πιο αυθόρμητη. Όλα τα έκανα μόνος μου (εκτός βέβαια από τα φωνητικά), synths, κιθάρες, όλα ζωντανά. Σήμερα η διαφήμιση είναι σαφώς πιο ποιοτική – τα μέσα παραγωγής που έχουμε πλέον στην διάθεσή μας ευθύνονται γι’ αυτό», καταλήγει.