Tα παιδία - των 90s

Τα παιχνίδια είχαν την τιμητική τους στα 90s, τόσο από πλευράς διασκέδασης όσο και από πλευράς σχεδιασμού. Αρκετά από αυτά βέβαια, ήταν τόσο «καμένα» που σήμερα απορείς με τον εαυτό σου: «Καλά, έπαιζα εγώ με αυτές τις μπούρδες;». Ναι, έπαιζες. Και αν είχες την ευκαιρία να γυρίσεις πίσω τον χρόνο θα το ξανάκανες.

Πρώτες και καλύτερες οι χλαπάτσες. Σε κάθε σχήμα και μέγεθος, τα γλιτσερά αυτά αντικείμενα κατέληγαν να διακοσμούν το ταβάνι ή τον τοίχο του σπιτιού σου ή (ακόμα καλύτερα) της σχολικής αίθουσας. Ακόμα σπαζοκεφαλιάζουμε για να καταλάβουμε κατά πόσο η «συμβουλή» που έλεγε ότι για να εξασφαλίζεις την… μακροζωία τους πρέπει να τις αφήσεις όλο το βράδυ μέσα σε ένα ποτηράκι με απορρυπαντικό πιάτων ήταν μύθος ή πραγματικότητα. Πραγματικό μυστήριο.

Αντίστοιχης λογικής, αλλά πολύ πιο αηδιαστική ήταν η Βιοχλαπάτσα, η οποία κυκλοφορούσε σε πλαστικά βαζάκια και υποτίθεται ότι «κατατρόπωνε» τα παιδικά παιχνίδια, εγκλωβίζοντάς τα.

Ακολουθεί το παιχνίδι που αντικατέστησε με αξιώσεις το κομπολόι στα 90s. Το yo yo επανήλθε δριμύτερο στην μόδα και τα σχολεία γέμισαν εν ριπή οφθαλμού με yo yo experts και πρωταθλήματα yo yo, στα οποία οι συμμετέχοντες επιδείκνυαν όλο τους το ταλέντο στο σπινιάρισμα. Εκτός από τα yo yo, τα κατά τόπους ψιλικατζίδικα είχαν βρει και άλλον τρόπο να θησαυρίσουν: τις νερόμπομπες ή αλλιώς το απόλυτο gadget για μπουγέλωμα.

Επειδή όμως ήμασταν άπληστοι και τις… παραγεμίζαμε, αυτές είχαν την τάση να σπάνε και να γινόμαστε μούσκεμα. Η απάντηση ήρθε λίγα χρόνια μετά με τις μπουγελόφατσες. Βγάζαν σαφώς λιγότερο νερό, όμως είχαν συλλεκτική αξία καθώς τις έβρισκες σε δεκάδες σχέδια. Από ήρωες κόμικ και κινουμένων σχεδίων, μέχρι ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, ακόμα και πολιτικούς.

Ακολουθούν τα μικρά γυμνά ανθρωπάκια (ο Θεός να τα κάνει) με το πανκ χρωματιστό μαλλί και ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, οι Ευχούληδες. Οι πρώτοι που κυκλοφόρησαν ήταν ειδικά σχεδιασμένοι για να μπαίνουν στο πάνω μέρος του μολυβιού ή του στυλό και είχαν μια… τρύπα ανάμεσα στα πόδια τους. Μετά κυκλοφόρησαν και «αυτόνομοι», χωρίς τρύπα μαζί με ρουχαλάκια για να τους ντύνεις.

Ένα από τα πιο εθιστικά παιχνίδια χειρός πάντως, μετά το yo yo, ήταν τα Clackers ή «αυτά με τις δύο πλαστικές μπάλες και το κορδονάκι που κάνουν τάκα- τάκα». Έβαζες τον δείκτη σου ή τον μέσο στο ειδικό κρικάκι που είχαν και ανεβοκατέβαζες το χέρι πάνω κάτω σαν… τρελός κάνοντας διάφορα κόλπα και χτυπώντας μεταξύ τους τις δύο μπάλες. Για όσους δεν τα κατάφερναν αξιοπρεπώς στο εν λόγω άθλημα, οι δύο (αρκετά σκληρές είναι η αλήθεια) μπάλες χρησίμευαν εναλλακτικά ως αυτοσχέδιο πολεμικό όπλο σε περίπτωση τσαμπουκά. Ναι, πονούσαν πολύ.

Εξίσου δημοφιλή στους γκατζετάκηδες ήταν τα Tamagotchi. Τα εικονικά αυτά κατοικίδια ζητούσαν όποτε τους καπνίσει νερό, φαγητό, βόλτα, χάδια κτλ. και ο ιδιοκτήτης έπρεπε χρησιμοποιώντας ένα από τα τρία κουμπιά να ανταποκριθεί στις ανάγκες του για να μην γκρινιάζει το ζωάκι.

Τέλος, οι πρώτες κονσόλες (Game Boy, Nintendo 64, Playstation, Saturn, Jaguar, Mega Drive), έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους στην ελληνική αγορά των 90s και το κοινό είχε την ευκαιρία να παίξει για πρώτη φορά τίτλους οι οποίοι τις επόμενες δεκαετίες θα αποκτούσαν δεκάδες «συνέχειες».

Από τα ηλεκτρονικά… κολλήματα της εποχής ενδεικτικά αναφέρουμε τα Sim City (1993) , Pokemon (1999), The Sims (2000), Mario Kart 64 (1997), Super Mario Land, Bugs Bunny, Sonic (1992), Grand theft Auto (1997), Golden Eye 007 (1997) και φυσικά το θρυλικό Tekken (1995). Επίσης εκείνη την εποχή θραύση έκανε το Fifa (1994) και το Kick Off 2 για PC (1990). Επίσης σε PC έκανε θραύση και το πρώτο Doom, το οποίο έκτοτε έχει στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο του καλύτερου first person shooter game όλων των εποχών.