Η Βαρβάρα Κοντονή, την οποία μπορεί να γνωρίζετε και ως “Cinestalmeni”, είναι το κορίτσι πίσω από το μπλογκ Μια Ταινία την Ημέρα. Γράφει, επίσης, για τις ταινίες που βλέπει στο Reel.gr, ενώ παλιότερα την συναντούσατε και στο Movies for the Masses.
Πώς "έμπλεξες" με την σινεκριτική;
Εντελώς τυχαία! Η αλήθεια είναι πως από μικρή είχα αναπτύξει μια μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αλλά μέχρι μια ηλικία δεν είχα καν φανταστεί οτι θα μπορούσα να ασχοληθώ σοβαρά μαζί του. H πρώτη επαφή ξεκίνησε τρία χρόνια πριν, όταν άρχισα μια σειρά από κινηματογραφικά σεμινάρα στον πολυχώρο του Μικρού Πολυτεχνείου, ενώ το μεγάλο μπαμ έγινε το 2010, όταν αποφάσισα να φτιάξω ένα κινηματογραφικό blog έπειτα από προτροπή ενός φίλου. Το ένα έφερε το άλλο και τελικα κατέληξα για ένα εξάμηνο περίπου να γράφω στο “Movies for the Masses”. Έπειτα όταν είδα οτι ζητούσαν άτομα για τη δημιουργία ενός νέου σινεματικού site, αποφάσισα να δοκιμάσω και εκεί τη τύχη μου. Έφυγα από τις Μάζες και κατέληξα στο “Reel.gr” στο οποίο παραμένω μέχρι και σήμερα, ενώ εξακολουθώ να γράφω και στο προσωπικό μου blog.
Επηρεάζει την κρίση σου το γεγονός ότι βλέπεις "υποχρεωτικά" περισσότερες ταινίες από τον μέσο θεατή; Αποκτάς με τον καιρό πιο αυστηρά κριτήρια;
Ένας από τους φόβους μου ήταν πάντα το οτι εαν άρχιζα να ασχολούμαι εντατικά με τον κινηματογράφο, θα κατέληγα να τον αντιμετωπίζω ως μια ‘δουλειά’ και οτι πλέον δε θα μπορούσα να τον απολαμβάνω για αυτό που είναι: μια τέχνη για την τέχνη. Ευτυχώς προς το παρόν έχω καταφέρει να αποφύγω αυτόν τον σκόπελο, αλλά το γεγονός οτι υποχρεωτικά βλέπω περισσότερες ταινίες, θα έλεγα πως επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις που έχω από αυτές. Σίγουρα τα κριτήρια γίνονται αυστηρότερα, και είναι λογικό σαν κριτικός να αρχίσεις να αποζητάς το κάτι παραπάνω από τα film που παρακολουθείς, οχι μόνο για να τα γουστάρεις εσύ περισσότερο, αλλά και το ίδιο το κοινό. Μπορείς να μάθεις πολλά, πραγματικά σπουδαία πράγματα αν αποφασίσεις να τολμήσεις στις ταινιακές σου επιλογές.
Γιατί συμβαίνει συχνά οι κριτικές που διαβάζουμε να διαφέρουν με την γνώμη της πλειοψηφίας του κοινού για μια ταινία;
Νομίζω πως οφείλεται σε ένα μεγάλο ποσοστό στο γεγονός οτι ένας κριτικός κινηματογράφου επειδή ακριβώς έχει εκ των προτέρων ασχοληθεί εντατικά με το cinema, έχει συνεπώς και μια πιο συγκεντρωτική ιδέα σχετικά με τον κόσμο της 7ης τέχνης. Άρα σε μια ταινία δε θα κοιτάξει μόνο να περάσει καλά, να συγκινηθεί ή να τρομάξει, αλλά θα τσεκάρει τη σκηνοθεσία, το ιστορικό υπόβαθρο των χαρακτήρων, τις τεχνικές και ένα σωρό άλλα πράγματα που ξεφεύγουν από το μάτι του μέσου θεατή. Έτσι ενώ ο κριτικός θα κρίνει (ή θα προσπαθήσει τουλάχιστον να κρίνει) μια ταινία για το σύνολο των μερών της, ένας θεατής μπορεί να μείνει μόνο σε ένα ή δυο μέρη αυτής. Και κακά τα ψέματα εδώ στην Ελλάδα νομίζω πως χρειαζόμαστε έτσι κι αλλιώς μεγαλύτερη ‘παίδευση’ σε πολλούς τομείς, ένας εκ των οποίων είναι δυστυχώς και ο κινηματογράφος.
Τι κάνει μια ταινία καλή;
Μμμ, δύσκολη ερώτηση! Νομίζω πως μια ταινία μπορεί να είναι καλή είτε βασιζόμενη σε ένα σύνολο πραγμάτων (από τη σκηνοθεσία και την υπόθεση, μέχρι το μοντάζ, τη νοηματική βάση των πλάνων, των καδραρισμάτων της και ένα σωρό άλλα), είτε και σε τίποτα από αυτά, μιουταρισμένη στην πιο απλή και αυτοαναφορική της μορφή. Βέβαια δε πρέπει να ξεχνάμε και την προσωπική θέση του καθενός. Διαφορετική η ταινία που θεωρώ εγώ καλή, διαφορετική αυτή που θεωρεί ο άλλος. Εμπειρίες, βιώματα, αναμνήσεις παίζουν σε μεγάλο βαθμό ρόλο σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται κανείς μια καλή ταινία. Και φυσικά πρέπει να υπάρχει και η αγάπη για τον κινηματογράφο, σε διαφορετική περίπτωση μια ταινία αποτελεί απλά ένα μέσο διασκέδασης, γεγονός που δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και πάντα το ζητούμενο.
Τι κάνει έναν κριτικό κινηματογράφου καλό;
Ένας κριτικός κινηματογράφου πρέπει να έχει κατά τη γνώμη μου ένα βασικό χαρακτηριστικό (τουλάχιστον σε πρώτη βάση): να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικός. Σαφέστατα και οι κριτικοί έχουν τις δικές τους κινηματογραφικές αδυναμίες, αλλά δε θα πρέπει το προσωπικό γούστο να υπερέχει μιας αντικειμενικής άποψης. Όταν ένας κριτικός ξεφεύγει και αφήνει να βγουν στην επιφάνεια οι δικές του προτιμήσεις, αυτομάτως ακυρώνει την έννοιά του. Πέρα από αυτό θα πρέπει επίσης να τρέφει μια ειλικρινή αγάπη για το αντικείμενό του, να διαβάζει πολύ και να διατηρεί σαν μπούσουλα το φιλμικό παρελθόν, γιατί εκεί μπορεί να αναζητηθεί στην ουσία το παρόν και το μέλλον του κινηματογράφου.
Τρεις αγαπημένες ταινίες, και τρεις λέξεις για την καθεμία;
Ακόμη μια δύσκολη ερώτηση, αλλά θα προσπαθήσω!
• «Citizen Kane» (1941): ρηξικέλευθη, πληθωρική, σπουδαία
• «Fight Club» (1999): mischief, mayhem, soap (κλεμένο από το tagline, αλλά έτσι είναι)
• «Μ» (1931): στυλιζάρισμα, σοκ, αριστούργημα
Πώς "έμπλεξες" με την σινεκριτική;
Εντελώς τυχαία! Η αλήθεια είναι πως από μικρή είχα αναπτύξει μια μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αλλά μέχρι μια ηλικία δεν είχα καν φανταστεί οτι θα μπορούσα να ασχοληθώ σοβαρά μαζί του. H πρώτη επαφή ξεκίνησε τρία χρόνια πριν, όταν άρχισα μια σειρά από κινηματογραφικά σεμινάρα στον πολυχώρο του Μικρού Πολυτεχνείου, ενώ το μεγάλο μπαμ έγινε το 2010, όταν αποφάσισα να φτιάξω ένα κινηματογραφικό blog έπειτα από προτροπή ενός φίλου. Το ένα έφερε το άλλο και τελικα κατέληξα για ένα εξάμηνο περίπου να γράφω στο “Movies for the Masses”. Έπειτα όταν είδα οτι ζητούσαν άτομα για τη δημιουργία ενός νέου σινεματικού site, αποφάσισα να δοκιμάσω και εκεί τη τύχη μου. Έφυγα από τις Μάζες και κατέληξα στο “Reel.gr” στο οποίο παραμένω μέχρι και σήμερα, ενώ εξακολουθώ να γράφω και στο προσωπικό μου blog.
Επηρεάζει την κρίση σου το γεγονός ότι βλέπεις "υποχρεωτικά" περισσότερες ταινίες από τον μέσο θεατή; Αποκτάς με τον καιρό πιο αυστηρά κριτήρια;
Ένας από τους φόβους μου ήταν πάντα το οτι εαν άρχιζα να ασχολούμαι εντατικά με τον κινηματογράφο, θα κατέληγα να τον αντιμετωπίζω ως μια ‘δουλειά’ και οτι πλέον δε θα μπορούσα να τον απολαμβάνω για αυτό που είναι: μια τέχνη για την τέχνη. Ευτυχώς προς το παρόν έχω καταφέρει να αποφύγω αυτόν τον σκόπελο, αλλά το γεγονός οτι υποχρεωτικά βλέπω περισσότερες ταινίες, θα έλεγα πως επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις που έχω από αυτές. Σίγουρα τα κριτήρια γίνονται αυστηρότερα, και είναι λογικό σαν κριτικός να αρχίσεις να αποζητάς το κάτι παραπάνω από τα film που παρακολουθείς, οχι μόνο για να τα γουστάρεις εσύ περισσότερο, αλλά και το ίδιο το κοινό. Μπορείς να μάθεις πολλά, πραγματικά σπουδαία πράγματα αν αποφασίσεις να τολμήσεις στις ταινιακές σου επιλογές.
Γιατί συμβαίνει συχνά οι κριτικές που διαβάζουμε να διαφέρουν με την γνώμη της πλειοψηφίας του κοινού για μια ταινία;
Νομίζω πως οφείλεται σε ένα μεγάλο ποσοστό στο γεγονός οτι ένας κριτικός κινηματογράφου επειδή ακριβώς έχει εκ των προτέρων ασχοληθεί εντατικά με το cinema, έχει συνεπώς και μια πιο συγκεντρωτική ιδέα σχετικά με τον κόσμο της 7ης τέχνης. Άρα σε μια ταινία δε θα κοιτάξει μόνο να περάσει καλά, να συγκινηθεί ή να τρομάξει, αλλά θα τσεκάρει τη σκηνοθεσία, το ιστορικό υπόβαθρο των χαρακτήρων, τις τεχνικές και ένα σωρό άλλα πράγματα που ξεφεύγουν από το μάτι του μέσου θεατή. Έτσι ενώ ο κριτικός θα κρίνει (ή θα προσπαθήσει τουλάχιστον να κρίνει) μια ταινία για το σύνολο των μερών της, ένας θεατής μπορεί να μείνει μόνο σε ένα ή δυο μέρη αυτής. Και κακά τα ψέματα εδώ στην Ελλάδα νομίζω πως χρειαζόμαστε έτσι κι αλλιώς μεγαλύτερη ‘παίδευση’ σε πολλούς τομείς, ένας εκ των οποίων είναι δυστυχώς και ο κινηματογράφος.
Τι κάνει μια ταινία καλή;
Μμμ, δύσκολη ερώτηση! Νομίζω πως μια ταινία μπορεί να είναι καλή είτε βασιζόμενη σε ένα σύνολο πραγμάτων (από τη σκηνοθεσία και την υπόθεση, μέχρι το μοντάζ, τη νοηματική βάση των πλάνων, των καδραρισμάτων της και ένα σωρό άλλα), είτε και σε τίποτα από αυτά, μιουταρισμένη στην πιο απλή και αυτοαναφορική της μορφή. Βέβαια δε πρέπει να ξεχνάμε και την προσωπική θέση του καθενός. Διαφορετική η ταινία που θεωρώ εγώ καλή, διαφορετική αυτή που θεωρεί ο άλλος. Εμπειρίες, βιώματα, αναμνήσεις παίζουν σε μεγάλο βαθμό ρόλο σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται κανείς μια καλή ταινία. Και φυσικά πρέπει να υπάρχει και η αγάπη για τον κινηματογράφο, σε διαφορετική περίπτωση μια ταινία αποτελεί απλά ένα μέσο διασκέδασης, γεγονός που δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και πάντα το ζητούμενο.
Τι κάνει έναν κριτικό κινηματογράφου καλό;
Ένας κριτικός κινηματογράφου πρέπει να έχει κατά τη γνώμη μου ένα βασικό χαρακτηριστικό (τουλάχιστον σε πρώτη βάση): να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικός. Σαφέστατα και οι κριτικοί έχουν τις δικές τους κινηματογραφικές αδυναμίες, αλλά δε θα πρέπει το προσωπικό γούστο να υπερέχει μιας αντικειμενικής άποψης. Όταν ένας κριτικός ξεφεύγει και αφήνει να βγουν στην επιφάνεια οι δικές του προτιμήσεις, αυτομάτως ακυρώνει την έννοιά του. Πέρα από αυτό θα πρέπει επίσης να τρέφει μια ειλικρινή αγάπη για το αντικείμενό του, να διαβάζει πολύ και να διατηρεί σαν μπούσουλα το φιλμικό παρελθόν, γιατί εκεί μπορεί να αναζητηθεί στην ουσία το παρόν και το μέλλον του κινηματογράφου.
Τρεις αγαπημένες ταινίες, και τρεις λέξεις για την καθεμία;
Ακόμη μια δύσκολη ερώτηση, αλλά θα προσπαθήσω!
• «Citizen Kane» (1941): ρηξικέλευθη, πληθωρική, σπουδαία
• «Fight Club» (1999): mischief, mayhem, soap (κλεμένο από το tagline, αλλά έτσι είναι)
• «Μ» (1931): στυλιζάρισμα, σοκ, αριστούργημα
