Επτά λόφοι που αγναντεύουν από ψηλά την θάλασσα, εκατομμύρια σοκάκια που σχηματίζουν ανατολίτικους λαβύρινθους, τέσσερις γέφυρες που ενώνουν δύο ηπείρους και δεκαπέντε αιώνες Ιστορίας. Φτάνουν τρεις μέρες για να δεις την Κωνσταντινούπολη; Όχι. Αλλά ούτε μια ζωή δεν φτάνει.
της Ηρώς Κουνάδη
«Την Πόλη την είπαν Πόλη γιατί ήταν η ωραιότερη πόλη του κόσμου». Αυτή είναι η ατάκα του παππού Φάνη από την Πολίτικη Κουζίνα που θυμάται ο περισσότερος κόσμος. Κι αυτή σου έρχεται στο μυαλό τις πρώτες φορές που διασχίζεις την Γέφυρα του Γαλατά χαζεύοντας τους γλάρους, που αναμιγνύεσαι με τα πλήθη που βολτάρουν στην Μεγάλη Οδό του Πέρα (Ιστικλάλ τη λες τώρα, αλλά έτσι θα την έλεγε εκείνος), που χάνεσαι στα ημιφωτισμένα σοκάκια του παζαριού.
Πολλές φορές μπαίνεις στη διαδικασία, ως νεοφερμένος επισκέπτης, να αναρωτηθείς αν είναι όντως η ωραιότερη πόλη του κόσμου. Τη μια στιγμή το πιστεύεις, την άλλη όχι. Μέχρι να καταλήξεις, ότι δεν έχει και τόση σημασία τελικά, ότι μπορεί να την είπαν Πόλη όχι γιατί ήταν η ωραιότερη του κόσμου, αλλά γιατί ήταν –και είναι ακόμα– η απόλυτη... Πόλη. Εκείνη που έχει τα πάντα, και Ανατολή και Δύση, και παρελθόν και εντελώς ανεξάρτητο από αυτό παρόν, και χαοτική κίνηση και πέτρινα καλντερίμια, και λόφους και θάλασσα, και μιναρέδες και μουσεία μοντέρνας τέχνης, και γυάλινους ουρανοξύστες και καφενεία με ναργιλέδες. Κι αυτό είναι που την κάνει την ωραιότερη πόλη του κόσμου.
Φτάνουν τρεις μέρες για την ωραιότερη πόλη του κόσμου; Όχι. Αλλά από την άλλη, ούτε τρεις μήνες δεν φτάνουν. Εξοπλιστείτε, λοιπόν, με αθλητικά παπούτσια –θα σας χρειαστούν– και ακολουθήστε μας σε μια πρώτη, μικρή αναγνωριστική βόλτα. Αν απλά σας ανοίξει την όρεξη να επιστρέψετε, τόσο το καλύτερο.
Δείτε παρακάτω, στα άρθρα του αφιερώματος, το... πρόγραμμα της κάθε ημέρας.
