Βαγγέλης Καζαντζής: «Στην Ελλάδα πάσχουμε από μεγαλομανία»
Τι σε ώθησε να αρχίσεις να γράφεις και ποια ανάγκη σου εξυπηρετεί η ενασχόληση με το τραγούδι;
Αυτό που με ωθεί να γράφω, είναι η ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα, που μου βγαίνουν πιο εύκολα και όμορφα με τη «μουσική» γλώσσα, παρά με τις λέξεις. Αυτό γίνεται πολύ συχνά από τις πρώτες στιγμές κιόλας που έπαιξα κιθάρα, ακούσια και συνήθως σε στιγμές μοναχικές και μελαγχολικές. Επίσης, αρκετές φορές η μουσική μου βγαίνει παρέα με κάποια λόγια που με εκφράζουν, κυρίως άλλων, αλλά και δικά μου. Τότε πρόκειται για τραγούδια. Όσον αφορά την διαδικασία ενορχήστρωσης και ηχογράφησης των τραγουδιών, είναι κάτι σαν το παιχνίδι μου, είναι αυτό που με συγκινεί και μου δίνει χαρά ταυτόχρονα, αυτό που με κάνει να ξεχάσω να φάω! Η έκθεση των τραγουδιών μου, αφορά απλά την ανάγκη μου να επικοινωνήσω και να μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους αυτό που νιώθω, να πω το μήνυμα που θέλω, είτε αυτό είναι κοινωνικό, συναισθηματικό...οτιδήποτε.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν μπει στο ράφι της ιστορίας;
Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλα και αντιθέτως μαζί με την τάση της ισοπέδωσης και της παγκοσμιοποίησης, έχει δημιουργηθεί παράλληλα παγκοσμίως και μια τάση ψαξίματος και αναζήτησης του «παραδοσιακού, έθνικ, αυθεντικού» της δικής μας ή μιας άλλης κουλτούρας.
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Συγκεκριμένα στη δική μου περίπτωση, ο Ψαραντώνης, μου έκανε την τιμή και ήρθε σε έμενα, σ’ έναν άγνωστο, τραγούδησε στο δίσκο πολύ πρόθυμα, απλά και χωρίς να επιζητά κάποιο προσωπικό όφελος από αυτό. Επίσης, ξέρω περιπτώσεις νέων καλλιτεχνών, που είχαν την τύχη να τους πάρουνε απ’ το χέρι και να τους πάνε στην εταιρία για δίσκο. Από ’κει και πέρα όμως, νομίζω ότι υπάρχουν κι άλλοι παλιοί καλλιτέχνες με άλλου είδους προθέσεις. Υπάρχουν αυτοί που δεν βοηθάνε καθόλου λόγω αδιαφορίας ή ψώνιου ή φόβου (για το κομμάτι της πίττας), αλλά και αυτοί που βοηθάνε πάλι, όμως προς όφελός τους.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; ποντάρουν σε νέο υλικό; Το Ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Οι μεγάλες δισκογραφικές πια δε ρισκάρουν να επενδύσουν και να κάνουν «πειράματα» με νέους καλλιτέχνες που δεν ακολουθούν «συνταγές σουξέ». Δυσκολεύονται να επενδύσουν ακόμη και σε έτοιμες παραγωγές. Για αυτή τους την πτώση, ευθύνονται και οι ίδιοι με τα σφιχτά τους συμβόλαια, αλλά και η εξέλιξη της τεχνολογίας με τους υπολογιστές και το Ίντερνετ. Τώρα πια σχεδόν όλοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν με λίγα χρήματα, ακόμη και στο σπίτι τους την παραγωγή, να την εκδώσουν με μια μικρή εταιριούλα, χωρίς να ’χουν κανένα πάνω απ’ το κεφάλι τους και να τη διαφημίσουν τσάμπα στο Ίντερνετ, το οποίο ήδη είναι το σημαντικότερο μέσο διαφήμισης της μουσικής. Επίσης, στο εξωτερικό έχουν εκδοθεί αρκετά άλμπουμς μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, μέσω Ίντερνετ. Είναι πια γνωστό ότι το κέρδος στον καλλιτέχνη δεν έρχεται από τα cd αλλά από το live. Επομένως το διαδίκτυο είναι το σημαντικότερο μέσο διαφήμισης του μουσικού, αλλά και το καλύτερο μέσο για νέα ακούσματα και ερεθίσματα.
Ποιες οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες αλλά και οι φόβοι σου;
Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος αν έφτανα στο επίπεδο να πληρώνομαι για να γράφω τα τραγούδια που θέλω, να τα παίζω στον κόσμο και να ζω μόνο από αυτό, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ κάποιο είδος ρουτίνας. Όσον αφορά τους φόβους μου, δεν θα έλεγα ότι με απασχολεί και με φοβίζει κάτι ιδιαίτερα...ότι είναι να γίνει, θα γίνει...
Νεότητα, ταλέντο, φήμη και...ματαιοδοξία; Πώς ελέγχεται και τελικά χρειάζεται να την ελέγξει ένας καλλιτέχνης;
Ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη, αντικατοπτρίζεται στα τραγούδια του, στο ύφος του και γενικότερα στις κινήσεις του, ειδικά στις εμφανίσεις του. Σαν καλλιτέχνης, δεν μπορώ να σου απαντήσω, γιατί παρόλο που είμαι νέος, σίγουρα δεν έχω αποκτήσει φήμη! Για το ταλέντο θα το κρίνουν άλλοι...σαν ακροατής όμως, όταν αντιλαμβάνομαι κάποιον καλλιτέχνη που μου αρέσει, να έχει χάσει τις «ισορροπίες» του, ενοχλούμαι πολύ. Μπορεί να μου αλλάξει όλη την εικόνα που είχα για αυτόν, απωθούμαι, παύω να πηγαίνω στα live του, μπορεί να φτάσω και σε σημείο να μη τον ακούω πια! Πιστεύω πως, αν ο καθένας που νομίζει ότι έγινε κάτι σπουδαίο, θυμάται που ήταν, πως ήταν, πως έγινε και κυρίως αναλογιστεί τι έχει κάνει αυτός σε σχέση με άλλους συναδέλφους του παρελθόντος ή και του παρόντος (όχι όμως συναδέλφους του μικρόκοσμού του). Τότε μπορεί απλά να πατάει στη γη...ας μη γίνουμε βέβαια και μηδενιστές...Αλλά για να κλείσω με μια ευχή...αν ήτανε όλοι λίγο πιο μετριόφρονες, ο κόσμος θα ήτανε λίγο καλύτερος, ειδικά εδώ στην Ελλάδα που πάσχουμε από μεγαλομανία.
Αυτό που με ωθεί να γράφω, είναι η ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα, που μου βγαίνουν πιο εύκολα και όμορφα με τη «μουσική» γλώσσα, παρά με τις λέξεις. Αυτό γίνεται πολύ συχνά από τις πρώτες στιγμές κιόλας που έπαιξα κιθάρα, ακούσια και συνήθως σε στιγμές μοναχικές και μελαγχολικές. Επίσης, αρκετές φορές η μουσική μου βγαίνει παρέα με κάποια λόγια που με εκφράζουν, κυρίως άλλων, αλλά και δικά μου. Τότε πρόκειται για τραγούδια. Όσον αφορά την διαδικασία ενορχήστρωσης και ηχογράφησης των τραγουδιών, είναι κάτι σαν το παιχνίδι μου, είναι αυτό που με συγκινεί και μου δίνει χαρά ταυτόχρονα, αυτό που με κάνει να ξεχάσω να φάω! Η έκθεση των τραγουδιών μου, αφορά απλά την ανάγκη μου να επικοινωνήσω και να μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους αυτό που νιώθω, να πω το μήνυμα που θέλω, είτε αυτό είναι κοινωνικό, συναισθηματικό...οτιδήποτε.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν μπει στο ράφι της ιστορίας;
Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλα και αντιθέτως μαζί με την τάση της ισοπέδωσης και της παγκοσμιοποίησης, έχει δημιουργηθεί παράλληλα παγκοσμίως και μια τάση ψαξίματος και αναζήτησης του «παραδοσιακού, έθνικ, αυθεντικού» της δικής μας ή μιας άλλης κουλτούρας.
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Συγκεκριμένα στη δική μου περίπτωση, ο Ψαραντώνης, μου έκανε την τιμή και ήρθε σε έμενα, σ’ έναν άγνωστο, τραγούδησε στο δίσκο πολύ πρόθυμα, απλά και χωρίς να επιζητά κάποιο προσωπικό όφελος από αυτό. Επίσης, ξέρω περιπτώσεις νέων καλλιτεχνών, που είχαν την τύχη να τους πάρουνε απ’ το χέρι και να τους πάνε στην εταιρία για δίσκο. Από ’κει και πέρα όμως, νομίζω ότι υπάρχουν κι άλλοι παλιοί καλλιτέχνες με άλλου είδους προθέσεις. Υπάρχουν αυτοί που δεν βοηθάνε καθόλου λόγω αδιαφορίας ή ψώνιου ή φόβου (για το κομμάτι της πίττας), αλλά και αυτοί που βοηθάνε πάλι, όμως προς όφελός τους.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; ποντάρουν σε νέο υλικό; Το Ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Οι μεγάλες δισκογραφικές πια δε ρισκάρουν να επενδύσουν και να κάνουν «πειράματα» με νέους καλλιτέχνες που δεν ακολουθούν «συνταγές σουξέ». Δυσκολεύονται να επενδύσουν ακόμη και σε έτοιμες παραγωγές. Για αυτή τους την πτώση, ευθύνονται και οι ίδιοι με τα σφιχτά τους συμβόλαια, αλλά και η εξέλιξη της τεχνολογίας με τους υπολογιστές και το Ίντερνετ. Τώρα πια σχεδόν όλοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν με λίγα χρήματα, ακόμη και στο σπίτι τους την παραγωγή, να την εκδώσουν με μια μικρή εταιριούλα, χωρίς να ’χουν κανένα πάνω απ’ το κεφάλι τους και να τη διαφημίσουν τσάμπα στο Ίντερνετ, το οποίο ήδη είναι το σημαντικότερο μέσο διαφήμισης της μουσικής. Επίσης, στο εξωτερικό έχουν εκδοθεί αρκετά άλμπουμς μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, μέσω Ίντερνετ. Είναι πια γνωστό ότι το κέρδος στον καλλιτέχνη δεν έρχεται από τα cd αλλά από το live. Επομένως το διαδίκτυο είναι το σημαντικότερο μέσο διαφήμισης του μουσικού, αλλά και το καλύτερο μέσο για νέα ακούσματα και ερεθίσματα.
Ποιες οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες αλλά και οι φόβοι σου;
Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος αν έφτανα στο επίπεδο να πληρώνομαι για να γράφω τα τραγούδια που θέλω, να τα παίζω στον κόσμο και να ζω μόνο από αυτό, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ κάποιο είδος ρουτίνας. Όσον αφορά τους φόβους μου, δεν θα έλεγα ότι με απασχολεί και με φοβίζει κάτι ιδιαίτερα...ότι είναι να γίνει, θα γίνει...
Νεότητα, ταλέντο, φήμη και...ματαιοδοξία; Πώς ελέγχεται και τελικά χρειάζεται να την ελέγξει ένας καλλιτέχνης;
Ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη, αντικατοπτρίζεται στα τραγούδια του, στο ύφος του και γενικότερα στις κινήσεις του, ειδικά στις εμφανίσεις του. Σαν καλλιτέχνης, δεν μπορώ να σου απαντήσω, γιατί παρόλο που είμαι νέος, σίγουρα δεν έχω αποκτήσει φήμη! Για το ταλέντο θα το κρίνουν άλλοι...σαν ακροατής όμως, όταν αντιλαμβάνομαι κάποιον καλλιτέχνη που μου αρέσει, να έχει χάσει τις «ισορροπίες» του, ενοχλούμαι πολύ. Μπορεί να μου αλλάξει όλη την εικόνα που είχα για αυτόν, απωθούμαι, παύω να πηγαίνω στα live του, μπορεί να φτάσω και σε σημείο να μη τον ακούω πια! Πιστεύω πως, αν ο καθένας που νομίζει ότι έγινε κάτι σπουδαίο, θυμάται που ήταν, πως ήταν, πως έγινε και κυρίως αναλογιστεί τι έχει κάνει αυτός σε σχέση με άλλους συναδέλφους του παρελθόντος ή και του παρόντος (όχι όμως συναδέλφους του μικρόκοσμού του). Τότε μπορεί απλά να πατάει στη γη...ας μη γίνουμε βέβαια και μηδενιστές...Αλλά για να κλείσω με μια ευχή...αν ήτανε όλοι λίγο πιο μετριόφρονες, ο κόσμος θα ήτανε λίγο καλύτερος, ειδικά εδώ στην Ελλάδα που πάσχουμε από μεγαλομανία.
