Επίδαυρος: Καλοκαιρινά weekends για πάντα

της Ηρώς Κουνάδη

Πάντα ήταν εντυπωσιακή η χρονική συνέχεια της Επιδαύρου. Το γεγονός ότι περνάς ένα καλοκαιρινό βράδυ στην ίδια κερκίδα που μπορεί να καθόταν κι ο ίδιος ο Περικλής πριν από δυόμισι χιλιετίες, ήταν τόσο ασύλληπτο που ο ανθρώπινος εγκέφαλος, αδυνατώντας να το επεξεργαστεί, το οικειοποιούταν.

Τώρα, μπροστά σε ένα σύστημα αξιών που καταρρέει, κι ένα μέλλον που φαντάζει πιο αβέβαιο από ποτέ, η Επίδαυρος γεννά ένα συναίσθημα που πηγαίνει πέρα από τη γαλήνη της οικειότητας: εκείνο του καθησυχασμού. Αν μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια κοσμογονίας επιστρέφουμε κάθε καλοκαίρι στο ίδιο θέατρο, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Ό,τι και να γίνει, θα έχουμε πάντα την Επίδαυρο.

Θα ανεβαίνουμε πάντα, λίγο πριν σκοτεινιάσει, τα πέτρινα σκαλιά του θεάτρου, αναπνέοντας τη μυρωδιά του πεύκου. Θα δίνουμε ραντεβού, όταν τα φώτα ανάβουν, στο θρυλικό ταβερνάκι του Λεωνίδα στο Λυγουριό, το διακοσμημένο με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τα αυτόγραφα του Αλέξη Μινωτή και της Κατίνας Παξινού στους τοίχους.

Θα συναντιόμαστε όλοι –όπως στην πενταήμερη– αργά το βράδυ στην πιο cult disco του κόσμου, στο Καπάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, που βρέχει τα πόδια της στο κύμα. Θα ξυπνάμε αργά το μεσημέρι από το τραγούδι των τζιτζικιών, θα βουτάμε σε κρυστάλλινα νερά και θα δοκιμάζουμε φρέσκα θαλασσινά και τοπικά μεζεδάκια σε ταβερνάκια δίπλα στη θάλασσα.

Θα βολτάρουμε στη γραφική προκυμαία, το λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, χαζεύοντας τις πολύχρωμες βάρκες και τα ξύλινα περίπτερα των Γιορτών Αγροτουρισμού, που μας κερνούν κάθε χρόνο σπιτικά γλυκά του κουταλιού, βιολογικό μέλι και ντόπιο τσίπουρο, που μας εφοδιάζουν με ευωδιαστά σαπούνια από ελαιόλαδο και λανολίνη και μας βάζουν σε καταναλωτικό πειρασμό με περίτεχνα χειροποίητα κοσμήματα και κεριά.

Θα περπατάμε για χιλιοστή φορά αργά το απόγευμα στο Νησί, τη χερσόνησο που χωρίζει στα δύο την παραλία, θαυμάζοντας τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου να το χρωματίζουν ατμοσφαιρικά. Θα καθόμαστε εδώ, με καφέ από το παρακείμενο beach bar- καντίνα- μεζεδοπωλείο, απλά να χαζεύουμε τα κύματα που ακουμπούν στα πόδια μας και τον ήλιο που χάνεται πίσω από τον καταπράσινο λόφο που προστατεύει το λιμανάκι.

Θα βουτάμε σε καταγάλανα νερά στο οικογενειακό Νησί, στο κοσμοπολίτικο Γιαλάσι και στο Καλαμάκι. Θα οδηγούμε τη διαδρομή μέχρι το Κονδύλι, για να ξαναζήσουμε από κοντά την ατμόσφαιρα πάρτι των δύο beach bars του, να βουτήξουμε τα πόδια στη χρυσαφένια άμμο του, και να μαρτυρήσουμε στους καινούριους της παρέας το μυστικό των ντόπιων για τη διπλανή, privé παραλία στην οποία φτάνεις μόνο κολυμπώντας. Θα μαζεύουμε, για να τα πάρουμε σπίτι, πολύχρωμα βότσαλα από τη μεγάλη, πιο οικογενειακή, Κάντια.

Θα περιπλανιόμαστε στον μοναδικού φυσικού κάλλους αρχαιολογικό χώρο που φιλοξενεί το αρχαίο θέατρο και το Μουσείο Επιδαύρου –που λειτουργεί καθημερινά από τις 8.00 έως τις 19.00– θα κάνουμε sightseeing στο Ασκληπιείο, το Ενετικό Κάστρο και την Ακρόπολη της Βασσάς στη Νέα Επίδαυρο, θα στεκόμαστε για μία έστω φευγαλέα ματιά στα απομεινάρια της Ακρόπολης και των Ρωμαϊκών τειχών, τους Μυκηναϊκούς τάφους και το μεγαλοπρεπές στολίδι της Παλαιάς Επιδαύρου, το Μικρό Αρχαίο Θέατρο καθώς θα περπατάμε στο Νησί.

Θα συμβιβαζόμαστε με λίγη παραπάνω οδήγηση –περί τα 25 χιλιόμετρα, συγκεκριμένα– προκειμένου να απολαύσουμε τον διάχυτο ρομαντισμό του Ναυπλίου, να περπατήσουμε στα πλακόστρωτα δρομάκια του, να θαυμάσουμε το φωτισμένο Παλαμήδι που τα βράδια μοιάζει να κρέμεται από τον ουρανό. Βρισκόμενοι εδώ, θα λιαζόμαστε στις hip αμμουδιές της Αρβανιτιάς και της Καραθώνας.

Θα παραγγέλνουμε ελληνικό καφέ στα παραδοσιακά καφενεία του Λυγουριού, του μικρού χωριού δίπλα στο αρχαίο θέατρο, και θα χαζεύουμε τον κόσμο να γυρίζει αργά, ακριβώς όπως έκανε τα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια, από τότε που δεν το ξέραμε μέχρι σήμερα, αδιαφορώντας αν ανησυχούμε για το μέλλον ή όχι.

Το μόνο μας πρόβλημα θα είναι ότι δυσκολευόμαστε να διαλέξουμε παράσταση, ακόμα και τώρα που εξαιτίας των περικοπών στο budget του Φεστιβάλ, ο αριθμός τους έχει μειωθεί δραματικά. Όταν τα καταφέρνουμε, θα κλείνουμε ξενοδοχείο, θα μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και θα οδηγούμε τη διαδρομή ανάμεσα στο πράσινο των πεύκων και το γαλάζιο των νερών, με τις κατάφυτες πλαγιές να βουτούν στη θάλασσα πίσω από κάθε μία από τις ατελείωτες στροφές, από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης μέχρι την καθησυχαστική πινακίδα «Νέα Επίδαυρος». Κι ο κόσμος θα μοιάζει λίγο πιο σταθερός.

** Δείτε στη δεξιά στήλη, στα Υποθέματα του Αφιερώματος, όλες τις παραστάσεις για το καλοκαίρι του 2010, καθώς και tips για διαμονή, φαγητό και βουτιές στην περιοχή.