Πολίτικη κουζίνα: Η Πόλη στην Αθήνα

των Ηρώς Κουνάδη, Έλενας Μπούλια, Νικόλα Γεωργιακώδη

«Ξέρεις γιατί την Πόλη την είπαν Πόλη; Γιατί ήταν η πιο ωραία πόλη του κόσμου» έλεγε ο παππούς στην Πολίτικη Κουζίνα. Πολύ περισσότερο από τον τίτλο της «κουζίνας της πιο ωραίας πόλης του κόσμου», που αυτομάτως την χρήζει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον άξια λόγου, η πολίτικη κουζίνα ανακατεύει γεύσεις και μυρωδιές, ανοίγει βαζάκια με πολύχρωμα μπαχάρια, πατά με το ένα πόδι στη Μεσόγειο και με το άλλο στα βάθη της Ανατολής, για να δημιουργήσει τελικά ένα γευστικό αποτέλεσμα τόσο sui generis που το ξεχωρίζεις ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα.

Εντάξει, έχουμε κι ένα επιπλέον συναισθηματικό δέσιμο οι Έλληνες με την κουζίνα της Πόλης. Λίγοι είναι εκείνοι που δεν έχουν τουλάχιστον μία παιδική ανάμνηση που να μυρίζει κανέλλα και μπαχάρι. Οι μυρωδιές ξεχύνονταν σε κάθε γειτονιά, αν όχι απαραίτητα από την κουζίνα της γιαγιάς, σίγουρα από της γειτόνισσας ή της μαμάς των φίλων. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που ένα σωστά μαγειρεμένο χουνκιάρ μπεγιεντί –το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, πρωταγωνιστεί και στα μενού πολλών ελληνικών «νέο-ταβερνών»– ή ένα απαλό καϊμάκι βύσσινο μας συγκινεί λίγο παραπάνω απ’ όσο θα το έκανε, ας πούμε, μία εξίσου εξωτική βραζιλιάνικη φεσουάδα.

Όσο υποκειμενική και αν είναι, όμως, η αίσθηση της γεύσης, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ακόμη και αν χωρίσεις την κουζίνα της Πόλης από τις ιστορικο-κοινωνικές αναφορές της, αυτό που θα μείνει θα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο γευστικό αποτέλεσμα, που θα αξίζει να το δοκιμάσεις ακόμη κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ ούτε μια ιστορία για κάποια χαμένη πατρίδα που ήταν η ωραιότερη πόλη του κόσμου.

Σε αυτό το πνεύμα, επισκεφθήκαμε τα επτά ταβερνάκια που θα βρείτε στα υποθέματα του αφιερώματος, δοκιμάσαμε κιοφτέ, μπεγιεντί, γιαουρτλού, ντονέρ και παστουρμάδες, κεραστήκαμε καζάν ντιπί, λουκουμάδες με κανέλα, καϊμάκι βύσσινο και κιουνεφέ, κι έχουμε μόνο θετικές εντυπώσεις να σας μεταφέρουμε.