Είσαι παράξενος στο φαγητό; Σε καταλαβαίνουμε!
Και ζούμε ένα δράμα, το οποίο θα καταλάβεις κι εσύ αν είσαι αυτό που οι φίλοι μας λένε τρυφερά «μίζερος στο φαΐ».
της Ηρώς Κουνάδη
«Ναι, γεια σας, θέλουμε μια πίτσα…».
«Σπέσιαλ» λέει η παρέα, και σε λούζει κρύος ιδρώτας.
«Τι βάζετε στη σπέσιαλ;… Όχι όχι, χωρίς μανιτάρια… Πιπεριές πράσινες; Γίνεται να βάλουμε μόνο στη μισή; Χωρίς κρεμμύδι. Όχι, όχι κρεμμύδι.Η σάλτσα είναι ντομάτα, έτσι; Α, έχει και μπαχάρια… Ωραία, λοιπόν, βασικά, άκυρο: Μία σπέσιαλ όπως είναι, και μία Μαργαρίτα. Έχει και της Μαργαρίτας η σάλτσα μπαχάρια;».
Αν ο παραπάνω μονόλογος είναι βγαλμένος από τη ζωή σου, ένα πράγμα έχουμε να πούμε: Καταλαβαίνουμε το δράμα σου.
Αν πάλι είσαι από εκείνους που μας κοιτούν με βδελυγμία, αναρωτώμενοι τι δεν πήγε καλά στα παιδικά μας χρόνια, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν φταίμε εμείς ούτε για το γεγονός ότι μερικά πράγματα έχουν απλά γεύση αηδίας, ούτε για το ότι οι γευστικοί σου κάλυκες δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν αυτήν την γεύση (της αηδίας). Θα θέλαμε πολύ, πάρα πολύ, να μπορούσαμε να φάμε οτιδήποτε χωρίς να μας έρθει αναγούλα. Κατά βάθος, σας ζηλεύουμε. Γιατί αυτό είναι το δράμα μας:
1. Η λίστα των πραγμάτων που μπορούμε να φάμε είναι τόσο μικρή, που στην πραγματικότητα απλά επαναλαμβάνουμε το ίδιο γεύμα κάθε τρεις μέρες.
2. Κάθε πρόσκληση για φαγητό, την οποία δεχόμαστε μετά χαράς γιατί αγαπάμε τους φίλους μας (αλλά όχι τα φαγητά που τρώνε) ακολουθείται από τις εξής σκέψεις: Θα έχει κάτι που να τρώω; Στην χειρότερη, τηγανιτές πατάτες. Σκέτες, έστω. Οι τηγανιτές πατάτες είναι πάντα ωραίες. Χριστέ μου, κι αν έχουν ρίξει από πάνω σιχαμερή πάπρικα; Ή, θεός φυλάξοι, καμιά γλιτσερή σως; Ας φάω κάτι πριν πάω. Θα τους πω ότι κάνω διατροφή. Ή ότι είμαι άρρωστος.
3. Το να ανοίγεις κατάλογο εστιατορίου στο οποίο πηγαίνεις για πρώτη φορά και να εντοπίζεις τη λέξη «μπριζολάκια» χωρίς σάλτσες και λοιπούς νεωτερισμούς από δίπλα, ισοδυναμεί με το να κερδίζεις το Τζόκερ. Με τζακπότ, αν με την πρώτη ματιά το εστιατόριο σου έχει φανεί «ψαγμένο» ή ακόμα χειρότερα «δημιουργικό».
4. Αν παραγγείλουμε οτιδήποτε και ξεχάσουμε να διευκρινίσουμε «με την σως ξεχωριστά», έχουμε 90% πιθανότητες να μείνουμε όλο το βράδυ νηστικοί.
5. Οι επισκέψεις σε σπίτια συγγενών, και πολύ περισσότερο συγγενών του έτερου ημίσεως, κανονίζονται αυστηρά και απαράβατα σε ώρες που αποκλείεται να σερβιριστεί φαγητό. Είμαστε άνθρωποι, και νιώθουμε τύψεις που η θεία Σούλα στεναχωριέται επειδή δεν τρώμε τα σαρμαδάκια (της, νομίζει, αρνούμενη να δεχτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τρώνε σαρμαδάκια γενικώς).
6. Οι φορές που υποκύπτουμε στις τύψεις και στα «έλα δοκίμασε, σαν αυτά δεν έχεις ξαναφάει, μια μπουκιά μόνο, άμα δε δοκιμάσεις πώς ξέρεις ότι δεν θα σου αρέσει» είναι από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μας. Το κάψιμο ξεκινάει από την γλώσσα, περνά στον ουρανίσκο, δίνει την βδελυρή του σκυτάλη στον λαιμό μας, συνταράζει το μέσα μας, μέχρι να καταλήξει στο στομάχι μας με ένα σιχαμερό «μπλουργκ» το οποίο θα παίρναμε όρκο ότι μπορούμε να ακούσουμε την ώρα που κατεβάζουμε εφτά ποτήρια νερό για να διώξουμε την απαίσια γεύση από το στόμα μας.
7. Αν η απαίσια γεύση συνδυάζεται και με απαίσια υφή πάνω στη γλώσσα μας, όπως ας πούμε στην περίπτωση του συκωτιού ή των μανιταριών, το λιποθυμικό επεισόδιο είναι κοντά, μπορούμε να το νιώσουμε.
8. Θέλουμε πάρα πολύ να χτυπήσουμε τον επόμενο που θα πει «ε ό,τι δεν σου αρέσει καν’ το στην άκρη» λες και α. δεν θα μείνει η γεύση των μανιταριών πάνω στην πίτσα μου, ή β. είμαι κάποιου είδους μάγος, που μπορεί να διασπάσει το φαγητό του στα εξ ων συνετέθη, και να βγάλει το σκόρδο από το τζατζίκι ή τη σως από το σουβλάκι.
9. Αν είσαι από τους ανθρώπους που λένε ότι θα φτιάξουν «μια απλή μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας» και εννοούν «και πιπεριάς και κρεμμυδιών», να ξέρεις είσαι εχθρός.
10. Ναι, ξέρουμε πολύ καλά πόσο ξενέρωτοι και φλώροι είμαστε που τρώμε χαζο-μπέργκερ στα ταξίδια μας, αντί να δοκιμάζουμε την εξωτική κουζίνα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κουλτούρα της χώρας την οποία επισκεπτόμαστε. Εσύ ξέρεις ότι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από τον φόβο μας, απλά κοιτώντας ένα πιάτο της εξωτικής αυτής κουζίνας;
11. Όχι, δεν είμαστε κακομαθημένοι, και όχι, δεν μας έφτιαχναν ξεχωριστό φαγητό αν δε μας άρεσε αυτό που είχαμε όταν ήμασταν μικροί –τις περισσότερες φορές απλά μέναμε νηστικοί. Δεν φταίει κανένα σύμπλεγμα εξηγήσιμο από τον Φρόιντ για το γεγονός ότι το κουνουπίδι είναι βρωμερό και απαίσιο, εντάξει;
«Ναι, γεια σας, θέλουμε μια πίτσα…».
«Σπέσιαλ» λέει η παρέα, και σε λούζει κρύος ιδρώτας.
«Τι βάζετε στη σπέσιαλ;… Όχι όχι, χωρίς μανιτάρια… Πιπεριές πράσινες; Γίνεται να βάλουμε μόνο στη μισή; Χωρίς κρεμμύδι. Όχι, όχι κρεμμύδι.Η σάλτσα είναι ντομάτα, έτσι; Α, έχει και μπαχάρια… Ωραία, λοιπόν, βασικά, άκυρο: Μία σπέσιαλ όπως είναι, και μία Μαργαρίτα. Έχει και της Μαργαρίτας η σάλτσα μπαχάρια;».
Αν ο παραπάνω μονόλογος είναι βγαλμένος από τη ζωή σου, ένα πράγμα έχουμε να πούμε: Καταλαβαίνουμε το δράμα σου.
Αν πάλι είσαι από εκείνους που μας κοιτούν με βδελυγμία, αναρωτώμενοι τι δεν πήγε καλά στα παιδικά μας χρόνια, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν φταίμε εμείς ούτε για το γεγονός ότι μερικά πράγματα έχουν απλά γεύση αηδίας, ούτε για το ότι οι γευστικοί σου κάλυκες δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν αυτήν την γεύση (της αηδίας). Θα θέλαμε πολύ, πάρα πολύ, να μπορούσαμε να φάμε οτιδήποτε χωρίς να μας έρθει αναγούλα. Κατά βάθος, σας ζηλεύουμε. Γιατί αυτό είναι το δράμα μας:
1. Η λίστα των πραγμάτων που μπορούμε να φάμε είναι τόσο μικρή, που στην πραγματικότητα απλά επαναλαμβάνουμε το ίδιο γεύμα κάθε τρεις μέρες.
2. Κάθε πρόσκληση για φαγητό, την οποία δεχόμαστε μετά χαράς γιατί αγαπάμε τους φίλους μας (αλλά όχι τα φαγητά που τρώνε) ακολουθείται από τις εξής σκέψεις: Θα έχει κάτι που να τρώω; Στην χειρότερη, τηγανιτές πατάτες. Σκέτες, έστω. Οι τηγανιτές πατάτες είναι πάντα ωραίες. Χριστέ μου, κι αν έχουν ρίξει από πάνω σιχαμερή πάπρικα; Ή, θεός φυλάξοι, καμιά γλιτσερή σως; Ας φάω κάτι πριν πάω. Θα τους πω ότι κάνω διατροφή. Ή ότι είμαι άρρωστος.
3. Το να ανοίγεις κατάλογο εστιατορίου στο οποίο πηγαίνεις για πρώτη φορά και να εντοπίζεις τη λέξη «μπριζολάκια» χωρίς σάλτσες και λοιπούς νεωτερισμούς από δίπλα, ισοδυναμεί με το να κερδίζεις το Τζόκερ. Με τζακπότ, αν με την πρώτη ματιά το εστιατόριο σου έχει φανεί «ψαγμένο» ή ακόμα χειρότερα «δημιουργικό».
4. Αν παραγγείλουμε οτιδήποτε και ξεχάσουμε να διευκρινίσουμε «με την σως ξεχωριστά», έχουμε 90% πιθανότητες να μείνουμε όλο το βράδυ νηστικοί.
5. Οι επισκέψεις σε σπίτια συγγενών, και πολύ περισσότερο συγγενών του έτερου ημίσεως, κανονίζονται αυστηρά και απαράβατα σε ώρες που αποκλείεται να σερβιριστεί φαγητό. Είμαστε άνθρωποι, και νιώθουμε τύψεις που η θεία Σούλα στεναχωριέται επειδή δεν τρώμε τα σαρμαδάκια (της, νομίζει, αρνούμενη να δεχτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τρώνε σαρμαδάκια γενικώς).
6. Οι φορές που υποκύπτουμε στις τύψεις και στα «έλα δοκίμασε, σαν αυτά δεν έχεις ξαναφάει, μια μπουκιά μόνο, άμα δε δοκιμάσεις πώς ξέρεις ότι δεν θα σου αρέσει» είναι από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μας. Το κάψιμο ξεκινάει από την γλώσσα, περνά στον ουρανίσκο, δίνει την βδελυρή του σκυτάλη στον λαιμό μας, συνταράζει το μέσα μας, μέχρι να καταλήξει στο στομάχι μας με ένα σιχαμερό «μπλουργκ» το οποίο θα παίρναμε όρκο ότι μπορούμε να ακούσουμε την ώρα που κατεβάζουμε εφτά ποτήρια νερό για να διώξουμε την απαίσια γεύση από το στόμα μας.
7. Αν η απαίσια γεύση συνδυάζεται και με απαίσια υφή πάνω στη γλώσσα μας, όπως ας πούμε στην περίπτωση του συκωτιού ή των μανιταριών, το λιποθυμικό επεισόδιο είναι κοντά, μπορούμε να το νιώσουμε.
8. Θέλουμε πάρα πολύ να χτυπήσουμε τον επόμενο που θα πει «ε ό,τι δεν σου αρέσει καν’ το στην άκρη» λες και α. δεν θα μείνει η γεύση των μανιταριών πάνω στην πίτσα μου, ή β. είμαι κάποιου είδους μάγος, που μπορεί να διασπάσει το φαγητό του στα εξ ων συνετέθη, και να βγάλει το σκόρδο από το τζατζίκι ή τη σως από το σουβλάκι.
9. Αν είσαι από τους ανθρώπους που λένε ότι θα φτιάξουν «μια απλή μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας» και εννοούν «και πιπεριάς και κρεμμυδιών», να ξέρεις είσαι εχθρός.
10. Ναι, ξέρουμε πολύ καλά πόσο ξενέρωτοι και φλώροι είμαστε που τρώμε χαζο-μπέργκερ στα ταξίδια μας, αντί να δοκιμάζουμε την εξωτική κουζίνα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κουλτούρα της χώρας την οποία επισκεπτόμαστε. Εσύ ξέρεις ότι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από τον φόβο μας, απλά κοιτώντας ένα πιάτο της εξωτικής αυτής κουζίνας;
11. Όχι, δεν είμαστε κακομαθημένοι, και όχι, δεν μας έφτιαχναν ξεχωριστό φαγητό αν δε μας άρεσε αυτό που είχαμε όταν ήμασταν μικροί –τις περισσότερες φορές απλά μέναμε νηστικοί. Δεν φταίει κανένα σύμπλεγμα εξηγήσιμο από τον Φρόιντ για το γεγονός ότι το κουνουπίδι είναι βρωμερό και απαίσιο, εντάξει;
