Της ζωής μας το τραίνο...

του Rahul Jacob

Αποπροσανατολισμένος καθώς βγήκα από το αεροδρόμιο, διέσχισα αυτό που έμοιαζε με το πιο γκρίζο δημοτικό πάρκινγκ αυτοκινήτων και κατευθύνθηκα προς τις γόνδολες.

Λόγω της δυνατής βροχής μόλις που μπορούσα να διακρίνω σημάδια ανθρώπινης ύπαρξης, πόσο μάλλον ενδείξεις ότι πλησίαζα την πιο φωτεινή πόλη στον κόσμο. Ήμουν ταραγμένος επειδή δεν είχα πετάξει ποτέ πριν στη Βενετία, αντ’ αυτού ταξίδευα με το τραίνο από τη Φλωρεντία ή τη Βερόνα.

Βγαίνεις από τον άσχημο σταθμό Santa Lucia της Βενετίας και συμμετέχεις αμέσως στο φαντασμαγορικό θέαμα καθώς το νούμερο ένα vaporetto διασχίζει το ένα palazzo μετά το άλλο, αρκετοί γέρνουν προς το νερό για να χαιρετήσουν έναν ακόμη έκθαμβο επισκέπτη.

Το ταξίδι με τραίνο είναι τόσο ξεπερασμένο, που μια επανέκδοση της ταινίας μυστηρίου της Agatha Christie ”Φόνος στο Οριεντ Εξπρες” θα προκαλούσε γέλια όχι μόνο επειδή η πλοκή μοιάζει με παρωδία του whodunit αλλά επειδή αυτού του είδους οι ανέσεις σε τραίνο μοιάζουν σήμερα πράγμα πιο εξεζητημένες και από τα ταξίδια στο φεγγάρι.

Μπορούμε τουλάχιστον να ταξιδέψουμε με στυλ επειδή οι σταθμοί τραίνων βρίσκονται συχνά στο κέντρο της πόλης. Στην περίπτωση του εκθαμβωτικού σταθμού DC στην Ουάσινγκτον, θα δειπνούσα άνετα.

Τα φθηνά αεροπορικά ταξίδια είναι ευλογία από πολλές απόψεις αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μια επιπλέον ημέρα μετά από μια πτήση προς ή από το Heathrow, το JFK… προσθέστε εδώ το δικό σας αεροδρόμιο. Αν και αρκετά εύθυμος, έχουν υπάρξει φορές που λόγω των ουρών και των μέτρων ασφάλειας στα αεροδρόμια σκέφτομαι ότι η απομόνωση θα ήταν καλύτερη. Εξακολουθώ να περιμένω να αναβιώσω την εμπειρία ενός ταξιδιού με τραίνο, με εξαίρεση το Eurostar, αλλά δεν τυχαίνει.

Την επόμενη φορά που θα πάτε διακοπές, καταγράψτε τι είδους εμπειρίες επιθυμείτε να ζήσετε. Εάν αυτό που θέλετε είναι μια ”αυθεντική” εμπειρία, λίγα είναι τα ταξίδια εκείνα κατά τη διάρκεια των οποίων διασχίζουμε χωριά και πόλεις που δεν θα βλέπαμε ποτέ όπως τα βλέπει κανείς με τα τραίνα.

Επιστρέφοντας στην Ινδία μετά από αρκετά έτη στη Νότια Αφρική, ο Mahatma Gandhi ξαναγνώρισε τη χώρα του ταξιδεύοντας από το ένα άκρο στο άλλο στην οικονομική θέση.

Ψηλά στη λίστα πιθανώς να είναι η επιθυμία μας να χαλαρώσουμε - και ποιος τρόπος είναι καλύτερος από ότι ένα ταξίδι με το τραίνο; Καθώς περνάμε μέσα από τη φύση, αντικρύζουμε μια διαφορετική εικόνα κάθε φορά.

Γράφοντας σε αυτές τις σελίδες πέρυσι για ένα διευρωπαϊκό ταξίδι με τραίνο από τη γενέτειρά της Ουαλία προς την Ιταλία, η διάσημη συγγραφέας Jan Morris κατέγραψε πλήθος εικόνων. Το σφύριγμα του τραίνου και ο ατμός του στο σταθμό Porthmadog της Ουαλίας την έκαναν να νιώθει ”σαν την Anna Karenina”, ενώ ”τα αναπόφευκτα κυβερνο-γκράφιτι” στους τοίχους των αγγλικών πόλεων την έκαναν να αναρωτιέται αν επρόκειτο για ορνιθοσκαλίσματα νυχτόβιων εξωγήινων.

Η Morris έφτασε στην Τεργέστη σκεπτόμενη τι σημαίνει τελικά να είσαι ευρωπαίος. Ακόμα κι αν συγκαταλεγόμαστε σε εκείνους που πιθανόν να γράψουν μια κάρτα ή να στείλουν Jpegs μέσω internet, το μυαλό μας θα έχει γεμίσει από εικόνες.

Παραδόξως, τα ταξίδια με τραίνο άρχισαν να με γοητεύουν στη χώρα που δημιούργησε τη μαζική βιομηχανία αυτοκινήτων και τα Boeing. Ζώντας με το χαρτζιλίκι ενός σπουδαστή στο Ιλλινόις, δεν μπορούσα κάποιο καλοκαίρι να αντέξω οικονομικά το αεροπορικό εισιτήριο για να επισκεφθώ τον αδελφό μου στην Καλιφόρνια. Κάπου μεταξύ του Ντένβερ και του Όουκλαντ, ή πιο συγκεκριμένα καθισμένος σε ένα βαγόνι με γυάλινη στέγη, περνώντας από το Rockies ή σε μια κατάβαση στα όρη Νεβάδα, ερωτεύτηκα όχι μόνο με την ιδέα του ταξιδιού με τραίνο, αλλά και τις ίδιες τις ΗΠΑ.

Αυτό το ασυγκράτητο ξεμυάλισμα με τα παράλια της Αμερικής επεκτάθηκε στα πάντα. Από το να θελήσω να γίνω μέλος του Dolphin Swimming and Boating Club στο Σαν Φρανσίσκο μέχρι να περιπλανιέμαι χωρίς σκοπό στους δρόμους του Μπρούκλιν λαχταρώντας τη Δευτέρα επειδή λάτρευα πολλούς από τους συναδέλφους μου και τον πρώτο μου προϊστάμενο στο κέντρο Rockefeller της Νέας Υόρκης.

Μπορώ να θυμηθώ την πρώτη υπερατλαντική μου πτήση -στο Σαν Φρανσίσκο ως συνήθως- αλλά το υπόλοιπο των ταξιδιών μου με αεροπλάνο δεν είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου- όπως τα σύννεφα έξω από τα παράθυρα των αεροσκαφών μοιάζουν με βαμβάκι.

Σε αντίθεση θυμάμαι πώς, στο πρώτο ταξίδι μου από το Παλέρμο στο Μεσσήνα, μια ασυγκράτητη Ιταλίδα μητέρα -υπάρχει άραγε κάποιος άλλος τύπος;- μου μιλούσε στη μισή διαδρομή παρόλο που δε μιλώ ιταλικά. Οι συνταξιδιώτες μας στο τραίνο είναι πολύ πιο φιλικοί από τους ανθρώπους στο αεροπλάνο (φαίνονται συμπαθητικότεροι όπως και να το κάνουμε).

Θυμάμαι την επιθυμία μου να αποβιβαστώ σε καθένα από τους σταθμούς. Σαν έφηβος, ξύπνησα καταϊδρωμένος σε ένα τραίνο με προορισμό το Μαντράς και εντόπισα τη μητέρα μου να κοιμάται στην αποκάτω κουκέτα. Το σάρι πάντα μου φαινόταν σαν κάτι το μοναδικό. Εκείνο το πρωί το τελευταίο κομμάτι υφάσματος ή αυτό που τυλίγουν πάνω από τον ώμο έμοιαζε με ροζ και κίτρινο φύλλο που σκέπαζε εκείνη και κατέληγε στο πάτωμα. Σαν μια πεταλούδα με κατεβασμένα τα φτερά της, για μια στιγμή αφαιρέθηκα.

Θυμάμαι το γυρισμό με το τραίνο από το Κεράλα, όπου ζούσε η γιαγιά μου, με τους γονείς μου, 20 χρόνια αργότερα. Μαγεμένος από τη θέα των διαδρομών που διασχίζουν τους αγρούς και τα ξυπόλυτα κορίτσια που τρέχουν στο σχολείο με ιβίσκους στα μαλλιά τους και τη μυρωδιά του πρωινού από χίλιες φωτιές ξύλων.

Αναρωτήθηκα εάν όλα τα τροπικά καλούδια ήταν τόσο μυρωδάτα που ”έπρεπε να επιλέγω μία αίσθηση” (όραση ή όσφρηση ή ακοή) κάθε ημέρα όπως έκανε ο Michael Ondaatje.

Όπως το τραίνο έφευγε, έκατσα με την πόρτα ανοικτή για δύο ώρες για να μπορέσω να τα πάρω όλα μαζί μου. Τα παράθυρα απλά δεν ήταν αρκετά μεγάλα.