Η έξοδος του Σαββάτου: Πάμε… παραλία;

Με τον υδράργυρο να αρνείται πεισματικά να κατέβει από τα δυσθεώρητα ύψη στα οποία έχει σκαρφαλώσει, η επιλογή για την έξοδο του Σαββάτου μοιάζει μονόδρομος: όσο κι αν προτιμάμε το «εναλλακτικό» κέντρο έναντι της “mainstream” Παραλιακής, είναι κάποιες μέρες που επιβάλλεται να είμαστε δίπλα στη θάλασσα για όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες. Παραλιακή, άλλωστε, δεν είναι μόνο τα υπερτιμημένα “mega clubs” με τις γιγάντιες πισίνες και τις τσουχτερές εισόδους –εκπλήξεις κρύβονται παντού, ακόμη και στις πιο mainstream γειτονιές. Αφήστε τις γκρίνιες, βάλτε αντηλιακό και ξεκινάμε…

Στάση 1η: Για μια θέση στον ήλιο

Δύο είναι οι μεγάλες αλήθειες της αττικής ακτογραμμής από την Βούλα ως το Σούνιο: Πρώτον, όσο νωρίτερα ξεκινήσετε τόσο πιθανότερο είναι να βρείτε χώρο να απλώσετε την υπέρδιπλη πετσέτα σας σε σημείο που να σας αρέσει. Δεύτερον, όσο περισσότερο οδηγήσετε, τόσο καλύτερη θα είναι η παραλία. Μερικά από τα αγαπημένα μας σημεία είναι η μεγάλη αμμουδιά του Χάρακα, στα όρια του δήμου Κερατέας, τα Λεγραινά, λίγο πριν το Σούνιο, και το –λιγότερο απομακρυσμένο– Θυμάρι, στην Παλαιά Φώκαια.

Αν είστε αποφασισμένοι να ξεκινήσετε πραγματικά νωρίς, θα μπορούσατε να επιχειρήσετε και την φανταστική παραλία με το παράξενο όνομα ΚΑΠΕ (λεπτομέρειες για να τη βρείτε, εδώ) και τα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης, που ναι μεν δεν είναι παραλία αλλά, βασικά, βράχια, έχουν όμως το ωραιότερο βαθύ μπλε χρώμα νερών ολόκληρης της Αττικής. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, ελάτε προετοιμασμένοι να φύγετε σχετικά νωρίς: όταν η πετσέτα του διπλανού αρχίσει όχι απλά να εφάπτεται, αλλά να σκεπάζει και λίγο τη δική σας.

Στάση 2η: Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη
 
…Αυτό, όμως, δε σημαίνει απαραίτητα πως θέλουμε (ή διαθέτουμε το budget για) φρέσκο ψάρι. Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση; Πιάνουμε τραπεζάκι στη Σχάρα, επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος, στη Βουλιαγμένη για σπιτικά ορεκτικά (must τα κολοκυθάκια και οι φρεσκοκομμένες τηγανιτές πατάτες, όπως και το δυνατό τζατζίκι) και ωραιότατα κρεατικά στη σχάρα και εκτός αυτής –μας αρέσουν πολύ τα κεφτεδάκια και τα κεμπάπ, που είναι σοφό να τα μοιραστούν δύο άτομα, όταν μιλάμε για μεσημεριανό με 40 βαθμούς υπό σκιάν. Η θέα στη θάλασσα από τον εξωτερικό χώρο είναι καταπληκτική, και οι τιμές λογικές, στα 20€ περίπου το άτομο.

Αν, πάλι, επιμένετε… κλασικά στην ψαροφαγία μετά τη θάλασσα, ακριβώς δίπλα υπάρχει το Ψαράκι, για ωραιότατα θαλασσινά σε λογικές για την περιοχή και το είδος του τιμές: περί τα 20-25€ το άτομο.

Στάση 3η: Γλυκό ή ποτό για επιδόρπιο;
 
Το Waffle House (Λεωφ. Ποσειδώνος 17) πιθανότατα δε χρειάζεται συστάσεις. Οι κορυφαίες βάφλες του και οι πρωτότυπες γεύσεις παγωτού (μαστίχα με κανέλλα, κανείς;) είναι από μόνες τους λόγος να κατηφορίσουμε προς την Βουλιαγμένη τον χειμώνα, πόσο μάλλον για να κάνουμε μια στάση εδώ ενώ βρισκόμαστε στην περιοχή.
 
Για τη συνέχεια, έχετε να διαλέξετε ανάμεσα σε δύο mainstream μεν, στιλάτα δε παραλιακά bars: το εντυπωσιακό Sea’n’City, στο χώρο του Bo της Βούλας, με εξαιρετικά κοκτέιλ τα οποία μπορείτε να απολαύσετε στην παραλία, με το κύμα στα πόδια σας, και το stylish chic Akanθus, στην παραλία Αστέρια της Γλυφάδας, με την ξύλινη διακόσμηση που παραπέμπει σε κατάστρωμα ιστιοπλοϊκού και τα τραπεζάκια που φτάνουν ως την θάλασσα. Στο Sea’n’City η είσοδος είναι ελεύθερη, και το ποτό κοστίζει 9€, ενώ στο Akanθus η είσοδος με ποτό κοστίζει 10€.

Και για το φινάλε…

Σαββατοκύριακο με καύσωνα χωρίς βραδινό μπάνιο δεν γίνεται. Όταν, μάλιστα, έχεις περάσει μια ολόκληρη μέρα στην περιοχή, το να φύγεις χωρίς να κάνεις μια βραδινή βουτιά στο Καβούρι αποτελεί σχεδόν ιεροσυλία. Η ιδανικότερη για βουτιές υπό το φεγγαρόφωτο αμμουδιά της Αττικής, δεν έχει ούτε ένα τόσο δα πετραδάκι στο οποίο θα μπορούσατε να σκοντάψετε. Έχει, όμως, ζεστά, ρηχά νερά και έλλειψη του συνωστισμού που επικρατεί τα μεσημέρια –εντάξει, απόλυτα ερημική δεν θα είναι, αλλά σίγουρα δεν θα ψάχνετε χώρο να απλώσετε την πετσέτα σας. Είναι, δε, όσο μακριά χρειάζεται από τα φώτα της Παραλιακής, για να μπορέσετε να μετρήσετε μερικά αστέρια.