Going Youth Festival: Κουρασμένα νιάτα...

Το πρώτο Going Youth Festival είχε ξεκινήσει δυναμικά, με την ορμή στην οποία παρέπεμπε το όνομα και η αφίσα του, την Άνοιξη του 2007, στο Θέατρο Ροές στο Γκάζι. Και μας είχε κακομάθει. Υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του 19χρονου τότε διευθυντή του, Κωνσταντίνου Σακκά, είχε συγκεντρώσει τους… περισσότερα υποσχόμενους νέους καλλιτέχνες –εκεί πρωτογνωρίσαμε, μεταξύ άλλων, τον εξαιρετικό Πρόδρομο Τσινικόρη, που είδαμε φέτος στους κατά Γκόστσεφ Πέρσες του Αισχύλου από το Εθνικό– και είχε πλημμυρίσει το μικρό στενάκι της Ιάκχου με κόσμο, ιδέες και vibes φρεσκάδας.

Το δεύτερο Going Youth, που άργησε έναν χρόνο και κάτι, ξεκίνησε χτες στην Τεχνόπολη, μάλλον χλιαρά, διαψεύδοντας τις ελπίδες μας ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Κατ’ αρχάς, η είδηση δεν κυκλοφόρησε ιδιαίτερα, με αποτέλεσμα ο κόσμος στην Τεχνόπολη γύρω στις 21.00 –σημειωτέον ότι η επίσημη έναρξη είχε γίνει ήδη από τις 18.00– να είναι ελάχιστος.

Δελτίο τύπου στην ηλεκτρονική διεύθυνση του in2life, για παράδειγμα, δεν είχε φτάσει ποτέ, και υποπτεύομαι ότι δεν ήμασταν οι μόνοι παραπονεμένοι. Βάσει της μόδας που εισήγαγαν οι διοργανωτές του Ejekt, τα μεγάλα events είθισται να κρατούνται μυστικά από τον Τύπο, ούτως ώστε ο κόσμος να έχει τη χαρά της ανακάλυψης, όταν μαθαίνει γι’ αυτά τυχαία από κάποια πρόσκληση στο Facebook.

Προσπαθώντας να αγνοήσω την αρχική απογοήτευση για τον κόσμο στο προαύλιο της Τεχνόπολης που μετριέται στα δάχτυλα, προχωράω προς τους Φούρνους, όπου στεγάζονται οι εκθέσεις και οι προβολές. Περνώ δίπλα από τη σκηνή, που θα φιλοξενήσει τις συναυλίες, και σημειώνω το πρώτο συν, το πόσο προσεγμένη και καλοστημένη είναι –ή τουλάχιστον δείχνει.

Μέσα στους Φούρνους, φωτογραφία, ζωγραφική, installations και video art ανακατεύονται μεταξύ τους, συνθέτοντας ένα πολύχρωμο, αν και άνισο κατά σημεία, γαϊτανάκι. Κάποια έργα ξεχωρίζουν τόσο που επισκιάζουν τα διπλανά τους, κάποια ενσωματώνονται τέλεια στο χώρο, κάποια προβληματίζουν, κάποια ψάχνουν απεγνωσμένα χώρο να αναπνεύσουν –αν μπορούσαν να το κάνουν, θα περνούσαν πολύ καλύτερα και το μήνυμά τους: όλα ανεξαιρέτως έχουν κάτι να πουν, κι αυτό είναι που αφήνει τελικά τις καλές εντυπώσεις με τις οποίες φεύγεις.

Μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο, βέβαια, αμφιταλαντεύεσαι. Λίγο η διάχυτη προχειρότητα του πράγματος –κάποια εκ των ονομάτων των καλλιτεχνών, όπως και πολλά από τα «μην αγγίζετε» είναι γραμμένα στο χέρι. «Χάλασε ο εκτυπωτής» μας είπαν– λίγο η αναλογία των καλλιτεχνών προς τους επισκέπτες, που είναι ανησυχητικά ισομερής, σε βάζουν σε σκέψεις. Αν δεν ήταν τα ίδια τα έργα, και η αμεσότητα των δημιουργών τους που μιλάνε χαμογελαστοί και κεφάτοι με τους πάντες και μεταξύ τους δίνοντας στην έκθεση την ατμόσφαιρα γιορτής που νοσταλγείς από εκείνο το πρώτο Going Youth, μάλλον δε θα έφευγες με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Βγαίνοντας έξω, στη σκηνή έχουν ανέβει οι Waterpipes. Ο ήχος τους είναι καλός, η σκηνή grandiose και οι ίδιοι κεφάτοι, παρά το γεγονός ότι μπροστά τους έχουν μετά βίας 20 άτομα κοινό. Αν μπορούσα να υποφέρω τη θέα του άδειου προαυλίου, πραγματικά θα καθόμουν να τους ακούσω. Δεν μπορώ και φεύγω. Σκεπτόμενη ότι είναι πραγματικά κρίμα τέτοιες καλές ιδέες να μην οργανώνονται και να μην προβάλλονται σωστά, καταλήγοντας να χάνονται στον ωκεανό θεαμάτων και events μιας πόλης όπως η Αθήνα, παρ’ όλο που θα μπορούσαν να ξεχωρίζουν, και μάλιστα με διαφορά.

Σήμερα ίσως να είναι καλύτερα.

Το Going Youth Festival συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου, με εκθέσεις, προβολές, θέατρο, χορό, συναυλίες και δρώμενα, καθημερινά από τις 17.00 το απόγευμα μέχρι τις 2.00 το πρωί. Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα στο επίσημο site του Φεστιβάλ.

Ηρώ Κουνάδη