Aperitivo: Η φτηνή απογευματινή έξοδος δεν μένει Ελλάδα

Τι γνώμη έχετε για τα καροτάκια και τα αγγουράκια που συνοδεύουν το ποτό σας; Για τους φτωχικούς ξηρούς καρπούς που στριμώχνονται σε μικροσκοπικά μπωλάκια δίπλα σε μεγάλα ποτήρια;

Ας το παραδεχτούμε. Εκτός και εάν πίνετε τσίπουρα στο Βόλο, τα συνοδευτικά του ποτού η του κρασιού σας όταν είστε "έξω" δεν υπάρχουν. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, συμβαίνει κάτι χειρότερο: Υπάρχουν και είναι θλιβερά.

Σε τόσα πράγματα προσπαθούμε να αντιγράψουμε τους γείτονές μας τους Ιταλούς, γιατί η συνήθεια των πλουσιοπάροχων συνοδευτικών του ποτού να μην είναι ένα από αυτά;

Στην Ιταλία το πράγμα είναι θεσμοθετημένο: λέγεται “aperitivo” (πρβλ: απεριτίφ), είναι της ίδιας οικογένειας με το αμερικάνικο και λαϊκότερο “happy hour” που υπόσχεται κοκτέηλ με έκπτωση, και σημαίνει μπουφέ με πέντε- έξι ορεκτικά για να συνοδεύετε το ποτό η το κρασί σας τις απογευματινές ώρες.

Τι ορεκτικά όμως είναι αυτά; Όχι «της ξεπέτας» αλλά από τα καλύτερα που το κάθε μαγαζί μπορεί να προσφέρει. Και όταν αναφερόμαστε στο κάθε μαγαζί, αυτό σημαίνει από το κλασσικό μπαρ, έως το bar restaurant και το trendy café. Στους πάγκους όλων αυτών κατά προσέγγιση από τις 19.00 έως τις 21.00 θα βρείτε συλλογή από τα συνηθέστερα ή τα λιγότερο συνηθισμένα ορεκτικά της ιταλικής κουζίνας: μπρουσκέτες, μοτσαρέλα και τηγανιτά, αλλά και πατέ ή ό,τι άλλο θέλει η φαντασία του σεφ- γιατί παρά το όνομά του το aperitivo είναι φαγητό κανονικότατο.

Η πρώτη αντίδραση του (Έλληνα) τουρίστα όταν βρεθεί την ώρα του aperitivo σε ένα ιταλικό μαγαζί είναι να θεωρήσει ότι για όλα αυτά θα αναγκαστεί να πληρώσει μια περιουσία. Γιατί; Μα γιατί δεν έχουμε συνηθίσει τo «κιμπαριλίκι».

Είχα μια ανάλογη εμπειρία στη Θεσσαλονίκη προ 8-9 ετών. Κάθισα μόνος μου σε εντελώς mainstream μαγαζί της παραλίας και παρήγγειλα έναν μονό espresso. Πριν έρθει ο καφές ήρθε ένα γυάλινο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό και ένας «ασημένιος» δίσκος με 5-6 διαφορετικά κρουασανάκια. «Δαγκωματιά» σκέφτηκα- «12 ευρώ θα μου τον χρεώσουν τον καφέ» και στέναξα στωικά.

Και όμως. Η τιμή ήταν κανονική 3 ή 3,5 ευρώ, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο. Τι συνέβαινε; Όπως μου εξήγησε θεσσαλονικιά φίλη ύστερα είχε (τότε) ξεκινήσει μια μόδα τα μαγαζιά να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το τι έξτρα παροχές θα προσφέρουν στον πελάτη. Γιατί θεωρούσαν πολύτιμα όχι μόνο τα χρήματα που θα του ξεκολλούσαν μελλοντικά, αλλά και τα 3- 3,5 ευρώ που ήδη θα έδινε.

Αυτό, το αποκαλούμενο “value for money” είναι που κάνει κάθε πελάτη να αισθάνεται ξεχωριστός.

Ο θεσμός του aperitivo ξεκίνησε τυπικά για να δώσει στους πολυάσχολους ανθρώπους της πόλης ένα ακόμη «ενδιάμεσο» γεύμα, στην ουσία όμως για να εξασφαλίσει πελατεία και σε «ψόφιες» ώρες. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη ευδοκιμήσει κάτι τέτοιο: δεν υπάρχουν «ψόφιες ώρες» για ένα μαγαζί που «δουλεύει».

Εμείς δεν απογοητευόμαστε θα εξακολουθήσουμε να περιμένουμε την γαστριμαργική αυτή συνήθεια να φτάσει και εδώ. Και στους αποκαλούμενους bon viveurs θα δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάζουν διάφορες γεύσεις με διάφορα κρασιά και οι υπόλοιποι θα έχουν την ευκαιρία για μια ανέξοδη έξοδο μετά φαγητού.

Περιμένουμε στα "Σχόλια" τις δικές σας πληροφορίες αν τυχόν γνωρίζετε κάποιο ελληνικό μαγαζί που να προσφέρει “aperitivo” ή κάτι σχετικό.