Ρεσιτάλ ηθοποιΐας στις ”Δούλες”

Ευτυχής συνάντηση για τρεις σημαντικές πρωταγωνίστριες του ελληνικού θεάτρου, οι οποίες υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Λευτέρη Βογιατζή, δίνουν ρεσιτάλ ηθοποιΐας στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στο έργο-σταθμό του Ζαν Ζενέ, ”Δούλες”.
Ρεσιτάλ ηθοποιΐας στις ”Δούλες”

της Δώρας Μαλανδρινού

Ρεσιτάλ ηθοποιίας δίνουν στη Α΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας η Μπέτυ Αρβανίτη, η Μάγια Λυμπεροπούλου και η Ρένη Πιττακή, στη σημαντικότερη ίσως παράσταση της χρονιάς.

Ο Λευτέρης Βογιατζής σκηνοθέτησε με μαεστρία την παράσταση απελευθερώνοντας το κείμενο από προκαθορισμένα ερμηνευτικά σχήματα, ανέτρεψε το σκηνικό και έριξε το βάρος κυρίως στις ερμηνείες των ηθοποιών, αποσπώντας το καλύτερο και πετυχαίνοντας κυριολεκτικά τη μεταμόρφωση επί σκηνής.

Εκμεταλλευόμενος πλήρως τον χώρο, ακόμη και τις ”δυσκολίες” της σκηνής του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, και χρησιμοποιώντας ελάχιστα, σημαίνοντα όμως, αντικείμενα, δημιούργησε ένα σκηνικό που παραπέμπει σε θυσιαστήριο - παγίδα θανάτου και θυμίζει αρχαία τραγωδία. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο τετράγωνο παράπηγμα στο κέντρο σκηνής που έχει αντικαταστήσει το κρεβάτι της Κυρίας: όταν επιστρώνεται με το κόκκινο κάλυμμα για την υποδοχή της, παραπέμπει στην υποδοχή του αισχυλικού Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα.

Ένα ακόμη στοιχείο που παραπέμπει στο ίδιο σύστημα αναφοράς είναι τα ονόματα των ”Δούλων”, Clair - Solanz (φως - μοναξιά), αφού μπορούν να χαρακτηριστούν nomina - omina (ονόματα - οιωνοί) και προκαθορίζουν - σημαίνουν το τέλος (σκοπό) αυτών που τα φέρουν.

Οι ”Δούλες” του Ζενέ, έργο υψηλών απαιτήσεων, αφού στηρίζεται στην αρχή του εγκιβωτισμού (το θέατρο μέσα στο θέατρο) και στον διχασμό των χαρακτήρων ενώπιον του κοινού, αποτελούν πρόκληση για σπουδή στην υποκριτική τέχνη. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η καθολική μεταμόρφωση (άβαφες, κουρεμένες, σκοτεινές και άδειες φιγούρες, κάτω από το σκληρό φως του προβολέα, σε πλήρη έκθεση και θυσιάζοντας κάθε γυναικεία φιλαρέσκεια για την αλήθεια του θεάτρου) που πέτυχαν οι εξαιρετικές ηθοποιοί. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια, αυτή θα είναι η Μπέτυ Αρβανίτη, η οποία είναι στην κυριολεξία ”αγνώριστη” και ξεπερνά τον εαυτό της.

Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί ο ρόλος της εξαιρετικής μετάφρασης του Δημήτρη Δημητριάδη, ο οποίος δημιούργησε ένα κείμενο - λόγο που αποδίδει την άγρια ποίηση του Ζενέ και γεννιέται σωματικά.

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Βογιατζής

Σκηνικά-Κοστούμια: Χλόη Ομπολένσκι

Παίζουν με σειρά εμφάνισης

Κλαιρ: Ρένη Πιττακή

Σολάνζ: Μπέτυ Αρβανίτη

Κυρία: Μάγια Λυμπεροπούλου

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v