Είδαμε το «Για όνομα…» στο θέατρο Αλίκη

της Ιωάννας Μπλάτσου

Το να γεμίζει καθημερινά και επί δύο σεζόν, με την ίδια παράσταση, θέατρο 500 θέσεων, σε μια πολύ δύσκολη οικονομικά περίοδο, αποτελεί εισπρακτική επιτυχία. Εν προκειμένω, η σύγχρονη κωμωδία των Mathieu Delaporte και Alexandre de la Patellière «Για όνομα…» («Le Prénom») αποτελεί και καλλιτεχνική επιτυχία και αυτό πιστώνεται στην προσεγμένη μετάφραση του Θοδωρή Πετρόπουλου, στην εύρυθμη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη -κατά τις επιταγές της επιτυχημένης κωμωδίας, και στην πολύ καλή διανομή της παράστασης: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βίκυ Σταυροπούλου, Αντώνης Λουδάρος, Φάνης Μουρατίδης, Μαρία Κωνσταντάκη.

Το έργο

Το «Για όνομα…» («Le Prénom») είναι μια καλογραμμένη σύγχρονη κωμωδία (ανέβηκε για πρώτη φορά στην παρισινή θεατρική σκηνή το 2010) η οποία συνεχίζει τη γαλλική παράδοση της κωμωδιογραφίας του Λαμπίς και του Φεϊντό, αλλά με πιο σύγχρονους όρους, διατηρώντας πάντα τους έξυπνους διαλόγους και την κομψή, αλλά αιχμηρή κοινωνική κριτική.

Σε ένα παρισινό μεσοαστικό διαμέρισμα, η Ελιζαμπέτ (Βίκυ Σταυροπούλου) και ο άντρας της Πιερ (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) προσκαλούν σε δείπνο, με μαροκινά πιάτα, τον αδερφό της Ελιζαμπέτ, Βικτόρ (Φάνη Μουρατίδη) με τη σύζυγό του Άννα (Μαρία Κωνσταντάκη) που περιμένει το πρώτο τους παιδί, και τον παιδικό τους φίλο Κλοντ (Αντώνη Λουδάρο). Πρόκειται για μια παρέα καλλιεργημένων, ραφινάτων ανθρώπων. Η Ελιζαμπέτ είναι δασκάλα δημοτικού, ο Πιέρ πανεπιστημιακός καθηγητής φιλοσοφίας, ο Βικτόρ πετυχημένος μεσίτης, η Άννα εργάζεται στη βιομηχανία της μόδας και ο Κλοντ (Αντώνης Λουδάρος) είναι τρομπονίστας σε συμφωνική ορχήστρα.

Καθώς κυλά η βραδιά σε χαλαρή, φιλική ατμόσφαιρα, ο Βικτόρ θα προκαλέσει την παρέα λέγοντάς τους ότι έχει αποφασίσει να ονομάσει το παιδί τους Αδόλφο. Η ομήγυρη σοκάρεται, το λούστρο της πνευματικής καλλιέργειας και η επίφαση της ανοχής στο διαφορετικό ξεφτίζει αυθωρεί, το επιχείρημα της «πολιτικής ορθότητας» καταντά χιλιοτραυματισμένο λάβαρο και μια σειρά από ανεξέλεγκτες αντιδράσεις θα φέρουν το χάος, αποκαλύπτοντας χρόνια μυστικά και ψέματα που «προστάτευαν» τις σχέσεις και τη φιλία αυτών των ανθρώπων.

Η παράσταση

Η έξυπνη κωμωδία των Mathieu Delaporte και Alexandre de la Patellière ευτύχησε στα ικανά μεταφραστικά χέρια του Θοδωρή Πετρόπουλου, που έχει παραδώσει μια πνευματώδη απόδοση του γαλλικού έργου στα ελληνικά στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, διευκολύνοντάς τον να δουλέψει απρόσκοπτα πάνω στους καταιγιστικούς ρυθμούς και τις ευφυείς ατάκες αυτής της πάρα πολύ καλής κωμωδίας.

Όμως, κακά τα ψέματα, όσο καλό κείμενο και να υπάρχει ως βάση, όσο καλή και να είναι η σκηνοθεσία - και τα δύο βασικές προϋποθέσεις ενός επιτυχημένου καλλιτεχνικού αποτελέσματος, η κωμωδία, για να απογειωθεί, χρειάζεται ηθοποιούς-μάστορες. Ηθοποιούς-τεχνίτες που παίρνουν την ατάκα, τη στριφογυρίζουν μεταξύ τους πάνω στη σκηνή, προτού την πασάρουν έγκαιρα και εύστοχα στον θεατή.

Εδώ, αυτή η ευτυχής συγκυρία υπάρχει. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, η Βίκυ Σταυροπούλου, ο Αντώνης Λουδάρος και ο Φάνης Μουρατίδης είναι έμπειροι τεχνίτες, έχουν πλέξει κατά την επαγγελματική τους πορεία πολλά ερμηνευτικά υφαντά ασύλληπτης κωμικής ύφανσης. Ο Μουρατίδης μόνο θα πρέπει να προσέξει λίγο, στα δέκα πρώτα λεπτά της παράστασης, την έντασή του, τους υπερβολικά υψηλούς του τόνους, που τον απομονώνουν ερμηνευτικά από το σύνολο. Η Μαρία Κωνσταντάκη πρέπει να δουλέψει την άρθρωσή της.

Εξαιρετικά λειτουργικό το σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή.