Είδαμε το «Δείπνο ηλιθίων» στο ΚΑΠΠΑ

της Ιωάννας Μπλάτσου

Καθώς περίμενα στο πολύβουο και πολυπληθές φουαγιέ του θεάτρου Κάππα για να εισέλθω στην πλατεία του θεάτρου, άκουγα διάφορους διαλόγους: «Ο Σπύρος έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Κοίτα, πόσος κόσμος! Και είναι και καθημερινή», έλεγε μια θεατρόφιλη κυρία στη συντροφιά της. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος -«Σπύρος» για τους φανατικούς θαυμαστές του- δεν ξέρω αν έχει το «κοκαλάκι της νυχτερίδας», ξέρω και βλέπω, όμως, ότι κάθε χρόνο πασχίζει ώστε να δίνει ό,τι καλύτερο μπορεί στο κοινό του: Πολύ καλά έργα, κλασικά ή σύγχρονα, κωμωδίες ως επί το πλείστον, προσεγμένες παραγωγές χωρίς εκπτώσεις σε σκηνικά και κοστούμια -παρά τις δύσκολες οικονομικά εποχές που διανύει το θέατρο, έξυπνες διανομές με πολύ καλούς ηθοποιούς.

Μια τέτοια περίπτωση πολύ καλής σύγχρονης κωμωδίας, με σπιρτόζους διαλόγους, είναι η φετινή επιλογή του Σπύρου Παπαδόπουλου, το «Δείπνο ηλιθίων» του Francis Veber. Η πλοκή του έργου συνοψίζεται ως εξής: Κάθε βδομάδα, ο εύπορος εκδότης Πιέρ Μπροσάν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) διοργανώνει με τους φίλους του ένα «δείπνο ηλιθίων», όπως το αποκαλούν. Η… λογική αυτού του δείπνου είναι να φέρνει ο καθένας από τους φίλους από έναν «ηλίθιο» για να διασκεδάσουν εις βάρος τους και στο τέλος της βραδιάς αυτός που έχει φέρει τον πιο καλό «ηλίθιο», στέφεται νικητής. «Δεν είναι τόσο κακό να διασκεδάζεις με τους ηλίθιους. Γι’ αυτό υπάρχουν άλλωστε», συνοψίζει τη θεωρία του ο Μπροσάν.

Όμως, αυτή η βραδιά δεν είναι σαν τις προηγούμενες. Ο Πιέρ Μπροσάν είναι καθηλωμένος στον καναπέ του σαλονιού του με λουμπάγκο και ενώ ετοιμάζεται να τηλεφωνήσει στους φίλους του για να αναβάλλει το αποψινό δείπνο, τον επισκέπτεται ο δικός του «ηλίθιος» για τη βραδιά, ο Φρανσουά Πινιόν (Σπύρος Παπαδόπουλος), ο οποίος δεν έχει πάρει το μήνυμα του Μπροσάν ότι η σημερινή τους συνάντηση αναβάλλεται. «Να έχεις λουμπάγκο, να μην ξέρεις που είναι η γυναίκα σου και η τύχη σου να κρέμεται από έναν ηλίθιο», αναφωνεί κάποια στιγμή με απόγνωση ο Μπροσάν. Μάταια ο γιατρός Σορμπιέρ (Τάκης Παπαματθαίου) προσπαθεί να του πει ότι «η ηλιθιότητα δεν είναι αντικειμενική». Στη συνέχεια, μια σειρά κωμικών γεγονότων και ανατροπών επαναπροσδιορίζουν στην αντίληψη όλων τους όρους «ηλίθιος» και «έξυπνος». Ή όπως λέει ο Πινιόν στο τέλος του έργου, «την επόμενη φορά να το σκεφτείτε πολύ καλά πριν αντιμετωπίσετε έναν άνθρωπο ως ηλίθιο».

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ως σκηνοθέτης της παράστασης, αναδεικνύει τις αρετές του κειμένου, βασισμένος στην πολύ καλή μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου. Με τη σκηνική εμπειρία που διαθέτει παρουσιάζει μια παράσταση με σφιχτή δομή, επιβάλλει τους αναγκαίους για την κωμωδία ατακαρισμούς ρυθμούς και αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από τους συμπαίκτες του.

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης επιβεβαιώνει με την αρτιότητα της ερμηνείας του την επιλογή του θιασάρχη-σκηνοθέτη του στον κεντρικό ρόλο του εκδότη Πιέρ Μπροσάν. Μαζί με τον Σπύρο Παπαδόπουλο (Φρανσουά Πινιόν) αποτελούν ένα αχτύπητο δίδυμο σκηνικής σεμνότητας και πληθωρικού ταλέντου. Απόλυτα συντονισμένοι, διατηρούν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης αμείωτα τα υψηλά επίπεδα της ερμηνευτικής τους ενέργειας συμπαρασύροντας τους συναδέλφους τους και τους θεατές σε μια σπάνια σκηνική ευωχία. Δίπλα τους, πολύ καλοί επίσης ο έμπειρος Τάκης Παπαματθαίου στον διπλό ρόλο του μειλίχιου γιατρού Σορμπιέρ και του δαιμόνιου εφοριακού Σεβάλ, καθώς και ο Βασίλης Ρίσβας στο ρόλο του Πολ Λε Μπλαν, φίλου του Πιέρ Μπροσάν. Τη διανομή συμπληρώνουν η μπριόζα Άννα Μενενάκου (Μαρλέν, ερωμένη του Μπροσάν) και η μάλλον επίπεδη Ξανθή Γεωργίου (Κριστίν, σύζυγος Μπροσάν).

Στα συν της παράστασης, το λειτουργικό σκηνικό αστικού παρισινού διαμερίσματος της Αθανασίας Σμαραγδή, καθώς και τα στιλάτα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου, πλην εκείνου της Κριστίν.