Ανδριάνα Μπάμπαλη: Είμαστε περισσότερο Ανατολίτες, παρά Ευρωπαίοι

του Παναγιώτη Κωνσταντίνου

Η Ανδριάνα Μπάμπαλη με το γυναικείο κουαρτέτο της, τρία έγχορδα και ένα φλάουτο, παρουσιάζουν κομμάτια από την προσωπική δισκογραφία της Ανδριάνας, αλλά και τραγούδια από όλο τον κόσμο.

Ευφάνταστες διασκευές γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών, δοσμένες με συγκίνηση αλλά και χιούμορ, εναλλάσσονται σε ένα πρόγραμμα μελωδικό και ταξιδιάρικο, όπου η Δύση συναντά την Ανατολή. Όλα δένουν αρμονικά μέσα από πρωτότυπες και εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις.

H Ανδριάνα Μπάμπαλη λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Half Note μίλησε στο in2life για το γυναικείο κουαρτέτο της, το ήχο και τα σχέδιά της, τη σημασία της μουσικής και κοινωνικής πολυπολιτισμικότητας, τον φόβο της στη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά και την ελπίδα της ενάντια στο μίσος και τη βία…

Πώς δημιουργήθηκε αυτό το κουαρτέτο. Γιατί μόνο γυναίκες;

Από 4 φίλες που μαζεύτηκαν να παίξουν πειραματικά για το κέφι τους και βγήκαν προς τα έξω. Θέλαμε να δοκιμάσουμε τη δυναμική ενός γκρουπ μουσικών που είναι αμιγώς γυναικείο. Η Βασιλική Μαζαράκη στο Βιολί, η Μαρί Χασάπη στο κοντραμπάσο και η Εύη Μάζη στο πιάνο, φλάουτο και τραγούδι κι εγώ κιθάρα και τραγούδι. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο.

Τι θα παρουσιάσετε στο Half Note;

Τραγούδια από το προσωπικό μου ρεπερτόριο όπως το "Μεσοπέλαγα", "Είσαι συ ο άνθρωπος μου", "Μοίρα μου έγινες" κ.ά. αλλά και τραγούδια από κάθε γωνιά της γης. Γαλλία, Ιταλία ως και Ιαπωνία. Τα τραγούδια είναι ενορχηστρωμένα από την αρχή ως το τέλος από τον Ακη Κατσουπάκη.

Yπάρχουν στο πρόγραμμά σας και πιο “ποπ” ελληνικά τραγούδια. Όπως του Σάκη Ρουβά. Με αφορμή αυτό... ήθελα να ρωτήσω: Υπάρχουν μουσικά όρια για εσένα; Τι δεν θα τραγουδούσες ποτέ και γιατί;

Μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως μπορώ να τα υποστηρίξω όλα. Δεν θα μπορούσα να ξεσηκώνω τον κόσμο σε ένα τεράστιο μαγαζί και να ανεβάσω κόσμο στα τραπέζια. Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου δηλαδή. Το κάνουν άλλοι καλά. Εγώ κάνω αυτό που μου ταιριάζει και μπορώ να υποστηρίξω, έκαστος στο είδος του.

“Από τη Δύση έως την 'Απω Ανατολή” είναι το τίτλος της παράστασης. Η Ελλάδα τελικά που βρίσκεται;

Ακριβώς στη μέση κι αυτό ίσως είναι το πρόβλημα της. Θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι αλλά είμαστε πιο ανατολίτες τελικά…

Από τη μουσική πολυπολιτισμικότητα στην κοινωνική... Βλέπεις την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Υπάρχει “κλειδί” για να βρεθεί αυτή η υπέροχη αρμονία, όπως στη μουσική;

Η ζωή και η ιστορία έχουν πάντα σκαμπανεβάσματα. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η αρμονία επ’ άπειρον. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση εν μέρει, ανταγωνιστική και σκληρή. Στην Ευρώπη ζούμε αρμονικά εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Είμαστε στην αρχή ενός άγριου πολέμου με την Ανατολή που δεν είναι βέβαια τυχαίος ούτε αδικαιολόγητος.

Το τραγούδι σου “περιπλανώμενο” γράφτηκε το 2010 και πέντε χρόνια αργότερα ήρθε ως ένα soundtrack στις τραγικές εικόνες της προσφυγικής κρίσης... Τι μήνυμα θα έστελνες σήμερα;

Είναι ένα από τα σοβαρότερα διεθνή προβλήματα. Η ιδανική λύση θα ήταν η λήξη του πολέμου έτσι ώστε να μπορέσει ο κόσμος να ζήσει στην πατρίδα του, αλλά δεν βλέπω να συμβαίνει σύντομα.

Το 2016, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, εγχώρια και διεθνώς, τι σε φοβίζει και τι σου δίνει δύναμη;

Με φοβίζει ο φόβος στον οποίο έχουμε μάθει να ζούμε, και με κουράζει. Επίσης μια διεθνής τάση για μίσος προς το διαφορετικό και βία. Η ίδια η ζωή μου δίνει δύναμη να συνεχίσω και να προσπαθήσω. Αν το βάλεις κάτω τελείωσε...

Πού βρίσκεται σήμερα η Ανδριάνα Μπάμπαλη; Κοιτάζοντας πίσω της υπάρχουν πράγματα που θα ήθελε να κάνει διαφορετικά; Πράγματα για τα οποία έχει μετανιώσει;

Που δεν έφυγα εγκαίρως από την Ελλάδα...

Ποια είναι τα σχέδιά σου το επόμενο διάστημα; Να περιμένουμε κάποιο δίσκο από το γυναικείο “κουαρτέτο”;

Είναι μες τα σχέδια μου, κι ελπίζω να γίνει! Ήδη ετοιμάζω κάποια κομμάτια που είναι υποψήφια.

Τέλος, καθώς αποχαιρετούμε το 2016... Θα ήθελα να μου πεις μια στιγμή που θα κρατούσες από τη χρονιά που φεύγει και τι θα ήθελες να δεις τη χρονιά που έρχεται;

Κρατάω την εμπειρία μου από την συμμετοχή μου στην παράσταση “Ας ερχόσουν για λίγο” στο θρυλικό θέατρο Ακροπόλ για τη ζωή του Μιχάλη Σουγιούλ. Ελπίζω τα πράγματα να πάνε λίγο καλύτερα και να σταθούμε στα πόδια μας σιγά σιγά. Έχουμε ανάγκη να δούμε λίγο φως!