Ακούμε: Φοίβο Δεληβοριά και Ρίτα Αντωνοπούλου

της Φιλουμένας Ζλατάνου

«Να αμφιβάλω/ γιατί έτσι φορτίζεται αυτό/ η εμπειρία μου να υψώνει, στο δοσιμό σου εμπόδια/ Η απόδρασή μου, οι τσόντες μου σε ένα φολντερ κρυφό/ και τα χαρτάκια στο αμάξι από χιλιάδες διόδια/ Ο βίος τη τέχνης, το στούντιο/ μ' ένα πι-σι που κρασάρει διαρκώς/ Η κάμερά μου που στέκεται, στο πιάνο μου και με κοιτάζεις/ κάποια που υπήρξε και κάποια που με'κανε να νιώθω μισός/ Και εσύ αριστούργημα, εσύ, μόνη το μεικαπ να βγάζεις»

Ένας δίσκος που έχει ως αφορμή έναν χωρισμό και τη θεραπεία του μέσω της δημιουργίας, ενέχει τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε μελό κοινοτυπία. Όταν όμως ο δίσκος αυτός έχει τον ευφυή τίτλο «Αόρατος Άνθρωπος» και τον υπογράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς, τότε μόνο κοινότυπος δεν πρόκειται να είναι. Σαρκαστικός, ειρωνικός, αληθινός, λυπημένος, θυμωμένος, με πίστη στην ελπίδα, με ενοχές και αναμνήσεις, με έρωτα να ξεχειλίζει εν μέσω αόρατων ανθρώπων, αυτός ο δίσκος ήρθε και τάραξε τα νερά για ακόμη μία φορά.

Σε αυτό το δίσκο ο Φοίβος Δεληβοριάς προδίδει όπως λέει και ο ίδιος για άλλη μία φορά τον εαυτό του. Για την ακρίβεια «πρόδωσε τη λογοκεντρική φύση των τραγουδιών του», όπως μας είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του. Τείνουμε να διαφωνήσουμε. Εικονοπλάστης από τους λίγους, έχει την εξαιρετική ικανότητα να σου μεταφέρει ακόμα και σουρεαλιστικές εικόνες, γεμάτες συμβολισμούς, σαν να παρακολουθείς ταινία του Wim Wenders, με μία απλότητα σχεδόν αφοπλιστική που σε περνάει σαν ξυράφι και δε σου αφήνει άμυνα όρθια ούτε για πλάκα.

Με νέα εταιρία την Inner Ear, την οποία προτιμούν τελευταία αρκετοί τραγουδοποιοί, αφήνεται ελεύθερος να δημιουργήσει και ηχητικά. Παρέα με τον Σταμάτη Σταματάκη (μπάσο και κοντραμπάσο) και τον Γιώργο Κατσάνο σε 20 διαφορετικά όργανα (πιάνο, Epinette des Vosges, μουσικό πριόνι, theremin, theatre organ, στυλόφωνο κ.α) εμπλούτισαν τα κομμάτια με τις πιο εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις, δίνοντάς πνοή στην πρώτη ύλη.

Το καταπληκτικό «Ωροσκόπιο» ερμηνεύεται μοναδικά από τη φωνή της Αρλέτας, η οποία ακόμα και όταν μας λέει ότι «Δεν υπάρχει ρομάντζο ή τρόμος/ δεν μας έμεινε άλλο σινεμά/ Μόνο αυτός ο φιδίσιος δρόμος λέει/ δεν αρχίζω, δεν τελειώνω πουθενά», νιώθεις ότι υπάρχει ελπίδα, ότι δεν είσαι μόνος.

Όλη η μυθολογία ενός αόρατου ανθρώπου που ψάχνει να βρει στο «Σκοτάδι των δυο» το δικό του «Καταφύγιο», ενώ το κοντέρ γράφει «Μηδέν Εισερχόμενα» με ένα «Αποκηρυγμένο» τραγούδι που το φωτίζει το «Φεγγάρι αυτό». Ψάχνεις να βρεις ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και τζογάρεις στο shuffle mode. Δεν υπάρχει ένα να ξεχωρίζει γιατί όλα έχουν τη δική τους ταυτότητα με την οποία δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς. Τα φωνητικά της Ρένας Μορφή μοιάζουν να έχουν στοιχεία από Portishead, γεγονός που εντείνει την ψυχεδελική και συνάμα ηλεκτρική διάθεση του δίσκου αυτού.
Ακούσαμε ένα δίσκο, που καλύτερα να μη σας περιγράψουμε εκτενέστερα. Απλά αγοράστε τον και μην φοβηθείτε τις αλήθειες του, που ίσως είναι και δικές σας.

Inner Ear 2010

Ρίτα Αντωνοπούλου: Μία πόλη για δύο
«Αχ τέλεια ομορφιά τέλεια ψυχή μου/ παρ' το μαχαίρι σου προτού με συναντήσεις/ εκρηκτικός μηχανισμός θα ναι η ζωή μου/ και η δική σου η αποθέωση της πτήσης»

Σε μία «Πόλη για δύο» μας καλεί η Ρίτα Αντωνοπούλου με τον τρίτο προσωπικό της δίσκο. Μία πόλη που έχει διάφορα χρώματα, σοκάκια και λεωφόρους, ομορφιά και θλίψη, πόνο και σιγουριά. Πώς το πετυχαίνει αυτό η Αντωνοπούλου; Καλώντας διαφορετικούς συνθέτες και στιχουργούς να συμπράξουν για το νέο της δίσκο. Το ευρύ κοινό τη γνώρισε στο πλευρό του Θάνου Μικρούτσικου, με τις διασκευές σε τραγούδια του συνθέτη και στη συνέχεια με τον δεύτερο δίσκο, σε μουσική του Μικρούτσικου και στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου.

Δεν επαναπαύεται η Αντωνοπούλου και μας παραδίδει έναν πολύ δυνατό δίσκο, με τραγούδια που έχουν βάθος και θα αγαπηθούν πολύ. Όταν τον Δεκέμβρη μας παρουσίασε την πλειοψηφία τους στις live εμφανίσεις της, μας δημιούργησε προσμονή για το τελικό αποτέλεσμα.

Την πόλη χτίζουν τα τρία τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη, το ένα σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, τα δύο τραγούδια σε μουσική Χρήστου Θηβαίου, το ομότιτλο σε στίχους Φωτεινής Λαμπρίδη και ακόμη ένα σε στίχους Δανάης Αντωνοπούλου, ένα τραγούδι σε μουσική του Διονύση Τσακνή και στίχους Σταύρου Σταύρου, τέσσερα τραγούδια σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη, τα τρία σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου και ένα του Οδυσσέα Ιωάννου, τα δύο σε στίχους Σταύρου Σταύρου και μουσική της Μαρίας Παπαγεωργίου και της Αργυρώς Χριστοδουλίδου και βέβαια τα δύο τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, η «Τέλεια ομορφιά» σε στίχους Βίλλυς Σανιάνου και η επανεκτέλεση του «Ρόζα Λούξεμπουργκ» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.

Στίχοι ποιητικοί, κοφτεροί σαν λεπίδα, ερωτικοί, μελαγχολικοί και μουσικά ηχοχρώματα που σε ξεναγούν σε ένα περίεργο ταξίδι αστικό. Θα ήταν soundtrack ταινίας γαλλικής, όπου όλα μπλέκονται σε ένα μουσικό γαϊτανάκι. Παιχνίδια ημιτελών, τέλειων, ατέρμονων και ολέθριων σχέσεων υφαίνονται σε αυτό το δίσκο, με την Αντωνοπούλου να αλλάζει ρόλους, να κραυγάζει και να γλυκαίνει.

Μία «Γυάλινη» φιγούρα φορώντας ένα «Παλτό ανοιχτό» βγαίνει από το σπίτι της ζωής και αναρωτιέται για τις μνήμες με μια «Λευκή Σημαία», ενώ είναι «η σειρά μας» να αλλάξουμε, να διεκδικήσουμε την «Τέλεια ομορφιά», που θα γαληνέψει μόνο όταν συναντήσει «Τα πουλιά των λιμανιών» και καταλάβει ως «Τρίτο πρόσωπο» ότι «Στο φιλικό» «μας ταιριάζει η ζωή».

Γιατί αξίζει αυτός ο δίσκος; Για το καταπληκτικό και συγκλονιστικό «Τέλεια ομορφιά» του Μικρούτσικου, που αποτελεί ένα διαμάντι από τα λίγα, για το ενθαρρυντικό «Μας Ταιριάζει η ζωή» και «Να ’χα μία πόλη για δύο», που η μουσική του σε κάνει να θέλεις να λικνιστείς και να διώξεις ό,τι σε πιέζει αλλά και για το υπέροχο «Γυάλινη», που αναδεικνύει μία πλευρά της Μαρίας Παπαγεωργίου που δε γνωρίζαμε και οφείλει να κάνει γνωστή, αυτή της σύνθεσης.

Να τον αποκτήσετε και να αφεθείτε να σας ταξιδέψει γιατί «Στη λύπη ήμασταν καλοί, μα στη χαρά ταλέντα».

Lyra 2010