Logan: Το τέλος του Γούλβεριν είναι απολαυστικό
Το κύκνειο άσμα των ιστοριών του Γούλβεριν στη μεγάλη οθόνη σκηνοθετεί απολαυστικά ο Τζέιμς Μάνγκολντ.
του Λουκά Τσουκνίδα
Όλα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος κι έλαχε στον Τζέιμς Μάνγκολντ να εμπνευστεί ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό για έναν απ' τους πιο λατρεμένους ήρωες κόμικς που ζωντάνεψαν ποτέ επί της μεγάλης οθόνης, τον μεταλλαγμένο Γούλβεριν ή Χιου Τζάκμαν με φαβορίτες και λεπίδες στα χέρια. Το “Logan”, λοιπόν, είναι ένα κύκνειο άσμα για έναν αθάνατο χαρακτήρα, ένα σκοτεινό, αιματοβαμμένο και απολαυστικό ρόουντ-μούβι που δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις: ο χρόνος, η μάχη για επιβίωση και οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις με συντρόφους και αντιπάλους φέρνουν τελικά τη φθορά και την προσμονή του τέλους ως λύτρωση.
Η υπόθεση
Κάπου στο κοντινό μέλλον, όταν οι μεταλλαγμένοι έχουν πια εξοντωθεί για τα καλά, κουρασμένος και με τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν μερικώς, ο Γούλβεριν ζει ως Τζέιμς Χάουλετ σ' ένα απομονωμένο βιομηχανικό κτίριο κοντά στο Μεξικό, μαζί με τον επίσης καταβεβλημένο Κάλιμπαν και τον Προφέσορ-Εξ, ο οποίος έχει μπει πλέον στα βαθιά γεράματα. Την αρρωστημένη ηρεμία στη ζωή του Λόγκαν, έρχεται να ταράξει μία γυναίκα που ζητά τη βοήθειά του για να φυγαδεύσει ένα κοριτσάκι στον Καναδά. Η μικρή Λόρα, βέβαια, δεν είναι οποιοδήποτε παιδί και όταν οι διώκτες της κάνουν την εμφάνισή τους, εκείνη “βγάζει νύχια”...
Η κριτική
Ύστερα από μία μικρή παρεξήγηση, ο Χιου Τζάκμαν ξεκαθάρισε ότι οι πιθανότητες να επιστρέψει στο ρόλο που υπηρέτησε πιστά εδώ και 17 χρόνια, είναι εξαιρετικά ισχνές. Ο Τζέιμς Μάνγκολντ, πάλι, ήξερε καλά ότι, απελευθερωμένος από σίκουελ, μπορεί να κλείσει τον κύκλο του Γούλβεριν όπως ακριβώς θέλει. Με την ευχή του σταρ, λοιπόν, ανέτρεξε στη σειρά “Old Man Logan” του Μαρκ Μίλαρ για έμπνευση και έγραψε ένα από τα πιο “βρώμικα”, βίαια και ανθρωποκεντρικά σενάρια που έχουν γραφτεί επάνω σε ήρωες κόμικ με υπερφυσικές ικανότητες.
Στο “Logan”, οι τρεις μεταλλαγμένοι που απόμειναν από τις πρώτες ένδοξες φουρνιές, είναι αναγκασμένοι να ζουν στο περιθώριο, μακριά απ' τα βλέμματα του κόσμου. Ο Προφέσορ-Εξ είναι πια πολύ γέρος και η άνοιά του, αν δεν πάρει τη αγωγή του, κρύβει κρίσεις που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές. Ο Κάλιμπαν, άλλοτε αλάνθαστος ανιχνευτής μεταλλαγμένων, καίγεται απ' το φως του ήλιου κι έτσι ζει μονίμως στη σκιά. Ο Λόγκαν, πάλι, εργάζεται ως οδηγός λιμουζίνας φροντίζοντας για την επιβίωσή τους και το επόμενο πιθανό ησυχαστήριό τους, το σκάφος των ονείρων τους. Είναι πιο κουρασμένος από ποτέ και το σώμα του αρνείται, θαρρείς, να αυτοθεραπευτεί τρώγοντάς του τα σωθικά μέρα με τη μέρα.
Προφανώς, για τον Μάνγκολντ, το ξεκαθάρισμα με το “παλιό” ήταν μονόδρομος, δεν πρέπει όμως να “χάλασε” ιδιαίτερα και τους χρηματοδότες του, που είδαν κάτι καινούργιο να αναδύεται απ' τη μαυρίλα και το σκοτάδι του τελευταίου “Γούλβεριν”, υλικό για την επόμενη γενιά κινηματογραφικών X-Men. Όντως, μπορεί το “Logan” να έγινε χωρίς τέτοιο στόχο, αλλά πόσο ενδιαφέρον θα είχε η παρακμή των άτρωτων υπερηρώων χωρίς ίχνος ελπίδας; Εδώ μπαίνει η μικρή Λόρα, το αμίλητο, μοχθηρό κορίτσι με το σακίδιο γεμάτο κόμικς που μιλούν για μία “Γη της Επαγγελίας” για μεταλλαγμένους, κάπου στον Καναδά. Έρχεται στη ζωή του Τζέιμς (πρώην Λόγκαν) από την άλλη μεριά των συνόρων, εκεί όπου ένα τσούρμο παιδιά-πειραματόζωα (μεταλλαγμένοι του σωλήνα) δραπέτευσαν πριν εξολοθρευτούν ψάχνοντας την Εδέμ τους.
Με τρόπο ζοφερό, που ξεφεύγει κατά πολύ απ' τη μέση κομιξοταινία, ακόμη και τις σκοτεινότερες εξ αυτών, ο Μάνγκολντ φροντίζει να μας ξαφνιάσει όταν μας συστήνει τις δυνάμεις της μικρής με μια σειρά ακρωτηριασμών και αποκεφαλισμών που θα ζήλευε και ο Γούλβεριν σε έκρηξη οργής. Ο Τζέιμς δεν θέλει μπελάδες (και πότε ήθελε άλλωστε), θέλει απλώς να σώσει τον Προφέσορ και να στήσει ένα ήρεμο τέλος για τους δυο τους μακριά απ' τους ανθρώπους και τις εντάσεις. Οι κακοί, όμως, είναι επίμονοι και άλλο τόσο επίμονο είναι το κορίτσι κι έτσι οι ήρωες ξεκινούν για ένα ρόουντ-τριπ με προκαθορισμένο τέλος για τον Γούλβεριν, αλλά όχι για την Λόρα. Στην πορεία, ο Μάνγκολντ δεν χρυσώνει ποτέ το χάπι, η απελπισία και η δυσωδία που εκπέμπει ο κόσμος επιβεβαιώνουν την κοσμοθεωρία του Λόγκαν, κόντρα στην απέθαντη αισιοδοξία του Προφέσορ-εξ και την ανάγκη της Λόρα να πιστέψει ότι, κάπου εκεί έξω, υπάρχει ζωή για 'κείνη και τ' άλλα παιδιά...
Ο εξαιρετικός Χιου Τζάκμαν, ταυτισμένος πια με τον Λόγκαν, δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία που δείχνει και πόσο πίστεψε στον Μάνγκολντ και το όραμά του για ένα μπαρουτοκαπνισμένο, αλλά και ανθρώπινο κύκνειο άσμα του καταδικασμένου στην αθανασία αντί-ήρωα. Πολύ καλή και η μικρούλα Ντάφνι Κιν, μοιάζει σαν κοριτσάκι βγαλμένο από ταινία τρόμου, κάτι που συνάδει απόλυτα με την σύντομη ιστορία της ζωής της. Κι αυτή είναι ακόμη μία επιτυχία του Μάνγκολντ στον τομέα της αληθοφάνειας, στο βαθμό, φυσικά, που μια τέτοια αφήγηση μπορεί να αναχθεί στον πραγματικό κόσμο.
Τελικά, το “Logan” είναι μία από τις απολαυστικότερες της σειράς των X-Men, με τις αδυναμίες του, βέβαια, αλλά και διάχυτη την αγάπη των δημιουργών για το θέμα τους.
Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό, αλλά κατώτερο των προσδοκιών, “T2: Trainspotting” του Ντάνι Μπόιλ, το βραβευμένο “Frenzy” του “γείτονα” Εμίν Αλπέρ, το βιογραφικό πυγμαχικό δράμα “The Happiest Day in the Life of Olli Maki”, το βουλγάρικο δράμα “Glory” και το ντοκιμαντέρ “El Greco: Προσωπογραφίες”.
Όλα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος κι έλαχε στον Τζέιμς Μάνγκολντ να εμπνευστεί ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό για έναν απ' τους πιο λατρεμένους ήρωες κόμικς που ζωντάνεψαν ποτέ επί της μεγάλης οθόνης, τον μεταλλαγμένο Γούλβεριν ή Χιου Τζάκμαν με φαβορίτες και λεπίδες στα χέρια. Το “Logan”, λοιπόν, είναι ένα κύκνειο άσμα για έναν αθάνατο χαρακτήρα, ένα σκοτεινό, αιματοβαμμένο και απολαυστικό ρόουντ-μούβι που δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις: ο χρόνος, η μάχη για επιβίωση και οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις με συντρόφους και αντιπάλους φέρνουν τελικά τη φθορά και την προσμονή του τέλους ως λύτρωση.
Η υπόθεση
Κάπου στο κοντινό μέλλον, όταν οι μεταλλαγμένοι έχουν πια εξοντωθεί για τα καλά, κουρασμένος και με τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν μερικώς, ο Γούλβεριν ζει ως Τζέιμς Χάουλετ σ' ένα απομονωμένο βιομηχανικό κτίριο κοντά στο Μεξικό, μαζί με τον επίσης καταβεβλημένο Κάλιμπαν και τον Προφέσορ-Εξ, ο οποίος έχει μπει πλέον στα βαθιά γεράματα. Την αρρωστημένη ηρεμία στη ζωή του Λόγκαν, έρχεται να ταράξει μία γυναίκα που ζητά τη βοήθειά του για να φυγαδεύσει ένα κοριτσάκι στον Καναδά. Η μικρή Λόρα, βέβαια, δεν είναι οποιοδήποτε παιδί και όταν οι διώκτες της κάνουν την εμφάνισή τους, εκείνη “βγάζει νύχια”...
Η κριτική
Ύστερα από μία μικρή παρεξήγηση, ο Χιου Τζάκμαν ξεκαθάρισε ότι οι πιθανότητες να επιστρέψει στο ρόλο που υπηρέτησε πιστά εδώ και 17 χρόνια, είναι εξαιρετικά ισχνές. Ο Τζέιμς Μάνγκολντ, πάλι, ήξερε καλά ότι, απελευθερωμένος από σίκουελ, μπορεί να κλείσει τον κύκλο του Γούλβεριν όπως ακριβώς θέλει. Με την ευχή του σταρ, λοιπόν, ανέτρεξε στη σειρά “Old Man Logan” του Μαρκ Μίλαρ για έμπνευση και έγραψε ένα από τα πιο “βρώμικα”, βίαια και ανθρωποκεντρικά σενάρια που έχουν γραφτεί επάνω σε ήρωες κόμικ με υπερφυσικές ικανότητες.
Στο “Logan”, οι τρεις μεταλλαγμένοι που απόμειναν από τις πρώτες ένδοξες φουρνιές, είναι αναγκασμένοι να ζουν στο περιθώριο, μακριά απ' τα βλέμματα του κόσμου. Ο Προφέσορ-Εξ είναι πια πολύ γέρος και η άνοιά του, αν δεν πάρει τη αγωγή του, κρύβει κρίσεις που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές. Ο Κάλιμπαν, άλλοτε αλάνθαστος ανιχνευτής μεταλλαγμένων, καίγεται απ' το φως του ήλιου κι έτσι ζει μονίμως στη σκιά. Ο Λόγκαν, πάλι, εργάζεται ως οδηγός λιμουζίνας φροντίζοντας για την επιβίωσή τους και το επόμενο πιθανό ησυχαστήριό τους, το σκάφος των ονείρων τους. Είναι πιο κουρασμένος από ποτέ και το σώμα του αρνείται, θαρρείς, να αυτοθεραπευτεί τρώγοντάς του τα σωθικά μέρα με τη μέρα.
Προφανώς, για τον Μάνγκολντ, το ξεκαθάρισμα με το “παλιό” ήταν μονόδρομος, δεν πρέπει όμως να “χάλασε” ιδιαίτερα και τους χρηματοδότες του, που είδαν κάτι καινούργιο να αναδύεται απ' τη μαυρίλα και το σκοτάδι του τελευταίου “Γούλβεριν”, υλικό για την επόμενη γενιά κινηματογραφικών X-Men. Όντως, μπορεί το “Logan” να έγινε χωρίς τέτοιο στόχο, αλλά πόσο ενδιαφέρον θα είχε η παρακμή των άτρωτων υπερηρώων χωρίς ίχνος ελπίδας; Εδώ μπαίνει η μικρή Λόρα, το αμίλητο, μοχθηρό κορίτσι με το σακίδιο γεμάτο κόμικς που μιλούν για μία “Γη της Επαγγελίας” για μεταλλαγμένους, κάπου στον Καναδά. Έρχεται στη ζωή του Τζέιμς (πρώην Λόγκαν) από την άλλη μεριά των συνόρων, εκεί όπου ένα τσούρμο παιδιά-πειραματόζωα (μεταλλαγμένοι του σωλήνα) δραπέτευσαν πριν εξολοθρευτούν ψάχνοντας την Εδέμ τους.
Με τρόπο ζοφερό, που ξεφεύγει κατά πολύ απ' τη μέση κομιξοταινία, ακόμη και τις σκοτεινότερες εξ αυτών, ο Μάνγκολντ φροντίζει να μας ξαφνιάσει όταν μας συστήνει τις δυνάμεις της μικρής με μια σειρά ακρωτηριασμών και αποκεφαλισμών που θα ζήλευε και ο Γούλβεριν σε έκρηξη οργής. Ο Τζέιμς δεν θέλει μπελάδες (και πότε ήθελε άλλωστε), θέλει απλώς να σώσει τον Προφέσορ και να στήσει ένα ήρεμο τέλος για τους δυο τους μακριά απ' τους ανθρώπους και τις εντάσεις. Οι κακοί, όμως, είναι επίμονοι και άλλο τόσο επίμονο είναι το κορίτσι κι έτσι οι ήρωες ξεκινούν για ένα ρόουντ-τριπ με προκαθορισμένο τέλος για τον Γούλβεριν, αλλά όχι για την Λόρα. Στην πορεία, ο Μάνγκολντ δεν χρυσώνει ποτέ το χάπι, η απελπισία και η δυσωδία που εκπέμπει ο κόσμος επιβεβαιώνουν την κοσμοθεωρία του Λόγκαν, κόντρα στην απέθαντη αισιοδοξία του Προφέσορ-εξ και την ανάγκη της Λόρα να πιστέψει ότι, κάπου εκεί έξω, υπάρχει ζωή για 'κείνη και τ' άλλα παιδιά...
Ο εξαιρετικός Χιου Τζάκμαν, ταυτισμένος πια με τον Λόγκαν, δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία που δείχνει και πόσο πίστεψε στον Μάνγκολντ και το όραμά του για ένα μπαρουτοκαπνισμένο, αλλά και ανθρώπινο κύκνειο άσμα του καταδικασμένου στην αθανασία αντί-ήρωα. Πολύ καλή και η μικρούλα Ντάφνι Κιν, μοιάζει σαν κοριτσάκι βγαλμένο από ταινία τρόμου, κάτι που συνάδει απόλυτα με την σύντομη ιστορία της ζωής της. Κι αυτή είναι ακόμη μία επιτυχία του Μάνγκολντ στον τομέα της αληθοφάνειας, στο βαθμό, φυσικά, που μια τέτοια αφήγηση μπορεί να αναχθεί στον πραγματικό κόσμο.
Τελικά, το “Logan” είναι μία από τις απολαυστικότερες της σειράς των X-Men, με τις αδυναμίες του, βέβαια, αλλά και διάχυτη την αγάπη των δημιουργών για το θέμα τους.
Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό, αλλά κατώτερο των προσδοκιών, “T2: Trainspotting” του Ντάνι Μπόιλ, το βραβευμένο “Frenzy” του “γείτονα” Εμίν Αλπέρ, το βιογραφικό πυγμαχικό δράμα “The Happiest Day in the Life of Olli Maki”, το βουλγάρικο δράμα “Glory” και το ντοκιμαντέρ “El Greco: Προσωπογραφίες”.
