Jackie: Η Νάταλι Πόρτμαν είναι η Τζάκι Ο
Ο σκηνοθέτης του “No” κάνει την ζωή της Τζάκι Κένεντι ένα ενδιαφέρον, αν και υπερβολικά στιλιζαρισμένο, βιογραφικό δράμα.
του Λουκά Τσουκνίδα
Στην πρώτη αγγλόφωνη κινηματογραφική του απόπειρα, ο ανερχόμενος χιλιανός δημιουργός Πάμπλο Λαραΐν “βιογραφεί” την πιο διάσημη, ίσως, πρώτη κυρία στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, την πολυσυζητημένη χήρα του Τζον Κένεντι, την θρυλική Τζάκι. Έχοντας μία σχετική εμπειρία σε βιογραφικά δράματα, ορθόδοξα όπως το “No” ή ανορθόδοξα όπως το “Neruda”, ο Λαραΐν τολμά να εικονογραφήσει έναν αμερικάνικο θρύλο με ψυχραιμία, αλλά και οξεία όσφρηση για τα πιο ανθρώπινα στοιχεία του, αφήνοντας, τελικά, ανάμικτες εντυπώσεις για το ψυχαγωγικό αποτέλεσμα.
Η υπόθεση
Μετά τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και την ορκωμοσία του Λίντον Τζόνσον στη θέση του εκλιπόντος Προέδρου, η χήρα του, Τζάκι, μένει πίσω να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες και να φροντίσει για την υστεροφημία του συζύγου της. Επίλογος αυτής της σύντομης, όσο κι έντονης, περιόδου, είναι η συνέντευξη που δέχεται να δώσει, ελπίζοντας ότι η εκδοχή της θα κάνει το γύρο του κόσμου...
Η κριτική
Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι υπήρξε ένας απ' τους πιο αμφιλεγόμενους και πολυσυζητημένους Προέδρους των ΗΠΑ, για τις πολιτικές του επιλογές όσο και για την συγκλονιστική δολοφονία του που, στη συνείδηση ενός ικανού πλήθους αμερικανών πολιτών και μη, δεν διαλευκάνθηκε ποτέ και αποτελεί αγαπημένη αφετηρία ουκ ολίγων θεωριών συνωμοσίας. Η ταινία του Λαραΐν, πάντως, δεν ασχολείται μ' ολ' αυτά, το θέμα της είναι η εύθραυστη γυναίκα πίσω απ' τον στιβαρό, μα όχι άτρωτο, άνδρα, εκείνη που μέσα σε μια στιγμή βρέθηκε να διαχειρίζεται ένα εξαιρετικά βαρύ όνομα, το όνομα “Κένεντι” ταυτόχρονα με τη θλίψη της και το ανείπωτο σοκ του να έχει κρατήσει κυριολεκτικά τα μυαλά του συζύγου της ανά χείρας.
Προφανώς, οι ισορροπίες εκείνες τις πρώτες ημέρες υπήρξαν εξαιρετικά λεπτές, όπως και το σχοινί επάνω στο οποίο αποφάσισε να βαδίσει η Τζάκι Κένεντι, όταν ένιωσε υπεύθυνη για την υστεροφημία ενός Προέδρου που ακροβατούσε με τη σειρά του μεταξύ της αψεγάδιαστης εικόνας του και των αμφιλεγόμενων προσωπικών και πολιτικών επιλογών του. Ο Λαραΐν και ο σεναριογράφος Νόα Όπενχαϊμ χρησιμοποιούν ως αφετηρία για την αφήγησή τους την περίφημη συνέντευξη που η Τζάκι έδωσε στον Θίοντορ Γουάιτ του περιοδικού Life μία εβδομάδα μετά το θάνατο του Τζον, παρουσιάζοντας την ηρωίδα τους εξαιρετικά συγκροτημένη και αποφασισμένη να φέρει εις πέρας την αποστολή που ανέθεσε στον εαυτό της, να δώσει μία εκδοχή της ιστορίας που θα υπερκεράσει τις υπόλοιπες.
Εν τω μεταξύ, με αλλεπάλληλα φλας-μπακ σε γνωστές και άγνωστες στιγμές πριν και μετά τη δολοφονία, επιχειρούν να σκιαγραφήσουν την Τζάκι, έναν άνθρωπο που, πίσω απ' την εικόνα την οποία έπρεπε να δημιουργήσει και δημιούργησε, τελικά, πάσχιζε να σταθεί ισότιμα δίπλα σε έναν πολιτικό σούπερ-σταρ. Ο δημοσιογράφος, ανώνυμος στην ταινία, πότε πιέζει την χήρα του Προέδρου να βγει απ' το επικοινωνιακό της περίβλημα και πότε μαζεύεται μπροστά στην πυγμή της μην καταφέρνοντας να κρύψει τον θαυμασμό του. Εμείς πάλι, μέσω των δημιουργών, εισχωρούμε βαθύτερα από εκείνον στο αίνιγμα που λέγεται Τζάκι Κένεντι, καθώς την παρακολουθούμε από κοντά ακόμη και σ' εκείνες τις στιγμές που ένιωσε να καταρρέει κάτω απ' το συνδυαστικό βάρος του αντικειμενικού δράματος, αλλά και των περιστάσεων.
Αν και, κάπου-κάπου, μοιάζει λίγο εκβιαστική, σαν μίμηση, η ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν ταιριάζει με την όλη ατμόσφαιρα της ταινίας η οποία εστιάζει, κατά κάποιον τρόπο, στα “θολά” όρια μεταξύ πραγματικότητας και εικόνας, της παράστασης, δηλαδή, που καλείται να στήσει κάθε δημόσιο πρόσωπο, πόσο μάλλον η Πρώτη Κυρία που πρέπει, κυριολεκτικά, να παίξει έναν προκαθορισμένο ρόλο. Ο τρόπος, πάντως, που η Τζάκι θέλησε να παίξει αυτόν τον ρόλο, ακόμη και όταν δεν υπήρχε πλέον σενάριο, υπήρξε σίγουρα ιδιαίτερος, όπως ιδιαίτερος υπήρξε ο βίος των Κένεντι και όσων συνδέθηκαν με αυτούς. Η Πόρτμαν, τελικά, μπαίνει στα παπούτσια της με επιτυχία, ενώ ο Λαραΐν μας δίνει ένα ενδιαφέρον βιογραφικό δράμα, αν και υπερβολικά στιλιζαρισμένο, που μοιάζει σε στιγμές σαν ένα δραματοποιημένο ρεπορτάζ με πολλά καλολογικά στοιχεία.
Το “Jackie” είναι μία βιογραφική ταινία που ρίχνει κάποιο φως σε σκοτεινά σημεία ενός ιστορικού γεγονότος, αν και όχι σ' εκείνα που ενδιαφέρουν τους πολλούς.
Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό “οσκαρικό” δράμα “Moonlight”, το καλοστημένο, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο “Split” του Μάικλ Νάιτ Σιάμαλαν, το σίκουελ “Resident Evil: The Final Chapter”, το “Έξοδος 1826” του Βασίλη Τσικάρα και η δραματική κομεντί “A Dog's Purpose”.
Στην πρώτη αγγλόφωνη κινηματογραφική του απόπειρα, ο ανερχόμενος χιλιανός δημιουργός Πάμπλο Λαραΐν “βιογραφεί” την πιο διάσημη, ίσως, πρώτη κυρία στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, την πολυσυζητημένη χήρα του Τζον Κένεντι, την θρυλική Τζάκι. Έχοντας μία σχετική εμπειρία σε βιογραφικά δράματα, ορθόδοξα όπως το “No” ή ανορθόδοξα όπως το “Neruda”, ο Λαραΐν τολμά να εικονογραφήσει έναν αμερικάνικο θρύλο με ψυχραιμία, αλλά και οξεία όσφρηση για τα πιο ανθρώπινα στοιχεία του, αφήνοντας, τελικά, ανάμικτες εντυπώσεις για το ψυχαγωγικό αποτέλεσμα.
Η υπόθεση
Μετά τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και την ορκωμοσία του Λίντον Τζόνσον στη θέση του εκλιπόντος Προέδρου, η χήρα του, Τζάκι, μένει πίσω να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες και να φροντίσει για την υστεροφημία του συζύγου της. Επίλογος αυτής της σύντομης, όσο κι έντονης, περιόδου, είναι η συνέντευξη που δέχεται να δώσει, ελπίζοντας ότι η εκδοχή της θα κάνει το γύρο του κόσμου...
Η κριτική
Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι υπήρξε ένας απ' τους πιο αμφιλεγόμενους και πολυσυζητημένους Προέδρους των ΗΠΑ, για τις πολιτικές του επιλογές όσο και για την συγκλονιστική δολοφονία του που, στη συνείδηση ενός ικανού πλήθους αμερικανών πολιτών και μη, δεν διαλευκάνθηκε ποτέ και αποτελεί αγαπημένη αφετηρία ουκ ολίγων θεωριών συνωμοσίας. Η ταινία του Λαραΐν, πάντως, δεν ασχολείται μ' ολ' αυτά, το θέμα της είναι η εύθραυστη γυναίκα πίσω απ' τον στιβαρό, μα όχι άτρωτο, άνδρα, εκείνη που μέσα σε μια στιγμή βρέθηκε να διαχειρίζεται ένα εξαιρετικά βαρύ όνομα, το όνομα “Κένεντι” ταυτόχρονα με τη θλίψη της και το ανείπωτο σοκ του να έχει κρατήσει κυριολεκτικά τα μυαλά του συζύγου της ανά χείρας.
Προφανώς, οι ισορροπίες εκείνες τις πρώτες ημέρες υπήρξαν εξαιρετικά λεπτές, όπως και το σχοινί επάνω στο οποίο αποφάσισε να βαδίσει η Τζάκι Κένεντι, όταν ένιωσε υπεύθυνη για την υστεροφημία ενός Προέδρου που ακροβατούσε με τη σειρά του μεταξύ της αψεγάδιαστης εικόνας του και των αμφιλεγόμενων προσωπικών και πολιτικών επιλογών του. Ο Λαραΐν και ο σεναριογράφος Νόα Όπενχαϊμ χρησιμοποιούν ως αφετηρία για την αφήγησή τους την περίφημη συνέντευξη που η Τζάκι έδωσε στον Θίοντορ Γουάιτ του περιοδικού Life μία εβδομάδα μετά το θάνατο του Τζον, παρουσιάζοντας την ηρωίδα τους εξαιρετικά συγκροτημένη και αποφασισμένη να φέρει εις πέρας την αποστολή που ανέθεσε στον εαυτό της, να δώσει μία εκδοχή της ιστορίας που θα υπερκεράσει τις υπόλοιπες.
Εν τω μεταξύ, με αλλεπάλληλα φλας-μπακ σε γνωστές και άγνωστες στιγμές πριν και μετά τη δολοφονία, επιχειρούν να σκιαγραφήσουν την Τζάκι, έναν άνθρωπο που, πίσω απ' την εικόνα την οποία έπρεπε να δημιουργήσει και δημιούργησε, τελικά, πάσχιζε να σταθεί ισότιμα δίπλα σε έναν πολιτικό σούπερ-σταρ. Ο δημοσιογράφος, ανώνυμος στην ταινία, πότε πιέζει την χήρα του Προέδρου να βγει απ' το επικοινωνιακό της περίβλημα και πότε μαζεύεται μπροστά στην πυγμή της μην καταφέρνοντας να κρύψει τον θαυμασμό του. Εμείς πάλι, μέσω των δημιουργών, εισχωρούμε βαθύτερα από εκείνον στο αίνιγμα που λέγεται Τζάκι Κένεντι, καθώς την παρακολουθούμε από κοντά ακόμη και σ' εκείνες τις στιγμές που ένιωσε να καταρρέει κάτω απ' το συνδυαστικό βάρος του αντικειμενικού δράματος, αλλά και των περιστάσεων.
Αν και, κάπου-κάπου, μοιάζει λίγο εκβιαστική, σαν μίμηση, η ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν ταιριάζει με την όλη ατμόσφαιρα της ταινίας η οποία εστιάζει, κατά κάποιον τρόπο, στα “θολά” όρια μεταξύ πραγματικότητας και εικόνας, της παράστασης, δηλαδή, που καλείται να στήσει κάθε δημόσιο πρόσωπο, πόσο μάλλον η Πρώτη Κυρία που πρέπει, κυριολεκτικά, να παίξει έναν προκαθορισμένο ρόλο. Ο τρόπος, πάντως, που η Τζάκι θέλησε να παίξει αυτόν τον ρόλο, ακόμη και όταν δεν υπήρχε πλέον σενάριο, υπήρξε σίγουρα ιδιαίτερος, όπως ιδιαίτερος υπήρξε ο βίος των Κένεντι και όσων συνδέθηκαν με αυτούς. Η Πόρτμαν, τελικά, μπαίνει στα παπούτσια της με επιτυχία, ενώ ο Λαραΐν μας δίνει ένα ενδιαφέρον βιογραφικό δράμα, αν και υπερβολικά στιλιζαρισμένο, που μοιάζει σε στιγμές σαν ένα δραματοποιημένο ρεπορτάζ με πολλά καλολογικά στοιχεία.
Το “Jackie” είναι μία βιογραφική ταινία που ρίχνει κάποιο φως σε σκοτεινά σημεία ενός ιστορικού γεγονότος, αν και όχι σ' εκείνα που ενδιαφέρουν τους πολλούς.
Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό “οσκαρικό” δράμα “Moonlight”, το καλοστημένο, αλλά ελαφρώς παλιομοδίτικο “Split” του Μάικλ Νάιτ Σιάμαλαν, το σίκουελ “Resident Evil: The Final Chapter”, το “Έξοδος 1826” του Βασίλη Τσικάρα και η δραματική κομεντί “A Dog's Purpose”.
