Doctor Strange: Η Marvel ξανακάνει το θαύμα της
Η Marvel επιστρέφει με έναν νέο κινηματογραφικό υπερήρωα βγαλμένο από τις σελίδες των comics της, με τον απολαυστικό Μπένεντικτ Κάμπερμπατς να μας υπόσχεται… τριλογία.
του Λουκά Τσουκνίδα
'Εχοντας πλέον κυριαρχήσει στην αγορά των κινηματογραφικών υπερηρώων με τις επιτυχημένες συνταγές της, η Μάρβελ έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη παλιότερες ή λιγότερο γνωστές σειρές κόμικς απ' το αστείρευτο αρχείο της. Μία από αυτές, το “Doctor Strange”, παίρνει σάρκα και οστά κάτω από την μερακλίδικη καθοδήγηση του “θριλερά” Σκοτ Ντέρικσον ο οποίος παραδίδει στο φιλοθεάμον κοινό μία αξιοπρεπέστατη μεταφορά από κόμικς, ισορροπημένη, απολαυστική και καλοπαιγμένη.
Η υπόθεση
Ο Δρ. Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας σπουδαίος νευροχειρουργός, ένας λαμπρός επιστήμονας κι ένας πετυχημένος Νεοϋορκέζος μέχρι που ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο του αφήνει μία μόνιμη νευρολογική πάθηση στα χέρια, αφαιρώντας του την ικανότητα να χειρουργεί με ακρίβεια. Τότε, με την παρότρυνση ενός ανθρώπου που υπήρξε παράλυτος και θεραπεύτηκε, επισκέπτεται το άντρο μίας γκουρού του μυστικισμού, αναζητώντας τη γνώση που θα μπορέσει να του δώσει πίσω τις ικανότητές του...
Η κριτική
Πλέον, ύστερα από τόσες και τόσες μεταφορές δημοφιλών κόμικς στο σινεμά, ίσως και να έχουν ειπωθεί όλα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν για ένα είδος ταινιών που παραμένει παγιδευμένο στους αναπόφευκτους περιορισμούς του. Οι κινηματογραφικοί υπερήρωες είναι διογκωμένοι τύποι ανθρώπων και οι ικανότητές τους διογκωμένες εκδοχές των ελαττωμάτων και των προτερημάτων μας. Οι ιστορίες τους, άλλοτε προϊόντα καλπάζουσας φαντασίας και άλλοτε συρραφή παραδοσιακών αφηγηματικών κλισέ, είναι πιο συχνά διδακτικοί μύθοι και σπανιότερα αφηγήσεις με επιπλέον ενδιαφέρον, πέρα απ' το απαραίτητο ηδονοβλεπτικό. Ο μικτός σκοπός τους είναι να μας διασκεδάσουν για 2-3 ώρες, όσο και να φέρουν πίσω τα λεφτά τους και πολλά περισσότερα.
Μ' αυτό υπ' όψιν, το “Doctor Strange” είναι, σίγουρα, μία από τις πιο τίμιες μεταφορές κόμικς που έχουμε δει μέχρι σήμερα και μία από εκείνες που κερδίζει εύκολα (από τον θεατή) το άτυπο δικαίωμα να δοκιμαστεί ως τριλογία.
Πρώτα απ' όλα, επειδή εισάγει στην φιλμογραφία του είδους έναν άλλο είδος υπερδύναμης, εκείνο που πηγάζει απ' τον άνθρωπο, την πίστη στον εαυτό του και την προθυμία του να θυσιαστεί για την ανθρωπότητα. Με λίγα λόγια, παντρεύει τις παραδοχές της ανατολίτικης φιλοσοφίας με τις βεβαιότητες της δυτικής επιστήμης σε έναν χαρακτήρα που, κατ' εξοχήν, βρίσκεται στο μέσο αυτής της αέναης μάχης, έναν γιατρό δηλαδή.
Ο Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας νευροχειρουργός-σταρ, ένας άνθρωπος που πιστεύει πάρα πολύ στις ικανότητές του και στη δυνατότητα που του δίνουν να σώζει, κυριολεκτικά, ανθρώπινες ζωές. Βεβαίως, ως γνήσιος δυτικός άνθρωπος, μόνιμα απασχολημένος με την εικόνα του και χωρίς ουσιαστική επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο, ψάχνει να βρει αντιστάθμισμα στην πίεση της δουλειάς του στις υλικές και ηθικές απολαβές της επιτυχίας του. Μαθαίνει έτσι, με τον δύσκολο τρόπο, πως όλα αυτά που θεωρεί δεδομένα είναι στην πραγματικότητα ρευστά και μπορούν να χαθούν στο χρόνο που χρειάζεται για ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Μια απροσεξία (που μπορεί να πηγάζει από μια αλαζονική αίσθηση ελέγχου) του στερεί το μεγαλύτερο “άσετ” του, τα σταθερά του χέρια.
Κι έτσι, ο ήρωας της Μάρβελ και κατ' επέκταση του Σκοτ Ντέρικσον, αναγκάζεται να αναθεωρήσει τις βεβαιότητές του για τον κόσμο, τον άνθρωπο, τη ζωή την ίδια, να έρθει ξανά στη θέση του μαθητή απέναντι σε μία γκουρού που μοιάζει πολύ νεότερή του και ας την αποκαλούν όλοι “Η Αρχαία”.
Η αφήγηση του ταξιδιού αυτογνωσίας ενός ανθρώπου που πίστευε ότι είχε φτάσει στο τέλος πριν ξαναβρεθεί στην αρχή, στήνεται απ' τον Ντέρικσον με απόλυτο σεβασμό στη φόρμα του είδους, με αυτοσαρκασμό και μικρές δόσεις επικαιρότητας σε ένα σκηνικό που δεν έχει χρόνο και, κυρίως, με την επίγνωση ότι η ταινία του οφείλει να στέκεται και μόνη της, ασχέτως αν θα ακολουθήσουν κι άλλες. Έχει στα χέρια του έναν ήρωα διαφορετικό απ' τους άλλους και αντλεί τα υλικά του από μία δεξαμενή που εκτείνεται απ' την άκρη του ενός σύμπαντος, του εσωτερικού, έως την άκρη του άλλου, εκείνου που μας περιβάλλει. Παρ' όλ' αυτά δεν χάνει ποτέ την ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο, ούτε μπαίνει στη διαδικασία να μπουκώσει την αφήγηση και τη δράση με ακατάληπτες μάχες και οπτικές υπερβολές. Το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα συγκεκριμένο (στο πλαίσιο του απόκοσμου και του φανταστικού φυσικά) και εντυπωσιάζει χωρίς να κουράζει το μάτι.
Στο οπλοστάσιο του, όμως, έχει κι ένα εξαιρετικό καστ, με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς να μοιάζει γεννημένος για τον ρόλο του Δόκτορος Στρέιντζ και την Τίλντα Σουίντον να “το χαίρεται” ιδιαιτέρως παίζοντας την “Αρχαία”. Δίπλα τους, κάνουν άψογη δουλειά ο Τσιγουέτελ Ελιοφόρ, ο Μπένεντικτ Γουόνγκ και η Ρέιτσελ Μακάνταμς που, λογικά, θα έχει περισσότερο χρόνο να λάμψει αργότερα στη σειρά. Απέναντί τους, πιο καλτ και πιο σχηματικός, εμφανίζεται ο Μαντς Μίκελσεν σε ένα ρόλο που υποτιμά κάπως τις δυνατότητές του, αλλά ο ίδιος φαίνεται να το διασκεδάζει.
Το “Doctor Strange” είναι μία απολαυστική ταινία δράσης και φαντασίας, από εκείνες που κάνει μπαμ ότι υπήρξαν πρώτα κόμικς, χωρίς να φαίνεται, όμως, ότι αδικείται επί της οθόνης.
Βγαίνουν ακόμη:
Η αμήχανη, αν και πολυπαινεμένη, γερμανική κομεντί “Toni Erdmann”, το ιταλικό δράμα “The Wait”, το θρίλερ “Complete Unknown” και μια παλιότερη βιογραφική ταινία, το “Olga” του 2004.
'Εχοντας πλέον κυριαρχήσει στην αγορά των κινηματογραφικών υπερηρώων με τις επιτυχημένες συνταγές της, η Μάρβελ έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη παλιότερες ή λιγότερο γνωστές σειρές κόμικς απ' το αστείρευτο αρχείο της. Μία από αυτές, το “Doctor Strange”, παίρνει σάρκα και οστά κάτω από την μερακλίδικη καθοδήγηση του “θριλερά” Σκοτ Ντέρικσον ο οποίος παραδίδει στο φιλοθεάμον κοινό μία αξιοπρεπέστατη μεταφορά από κόμικς, ισορροπημένη, απολαυστική και καλοπαιγμένη.
Η υπόθεση
Ο Δρ. Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας σπουδαίος νευροχειρουργός, ένας λαμπρός επιστήμονας κι ένας πετυχημένος Νεοϋορκέζος μέχρι που ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο του αφήνει μία μόνιμη νευρολογική πάθηση στα χέρια, αφαιρώντας του την ικανότητα να χειρουργεί με ακρίβεια. Τότε, με την παρότρυνση ενός ανθρώπου που υπήρξε παράλυτος και θεραπεύτηκε, επισκέπτεται το άντρο μίας γκουρού του μυστικισμού, αναζητώντας τη γνώση που θα μπορέσει να του δώσει πίσω τις ικανότητές του...
Η κριτική
Πλέον, ύστερα από τόσες και τόσες μεταφορές δημοφιλών κόμικς στο σινεμά, ίσως και να έχουν ειπωθεί όλα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν για ένα είδος ταινιών που παραμένει παγιδευμένο στους αναπόφευκτους περιορισμούς του. Οι κινηματογραφικοί υπερήρωες είναι διογκωμένοι τύποι ανθρώπων και οι ικανότητές τους διογκωμένες εκδοχές των ελαττωμάτων και των προτερημάτων μας. Οι ιστορίες τους, άλλοτε προϊόντα καλπάζουσας φαντασίας και άλλοτε συρραφή παραδοσιακών αφηγηματικών κλισέ, είναι πιο συχνά διδακτικοί μύθοι και σπανιότερα αφηγήσεις με επιπλέον ενδιαφέρον, πέρα απ' το απαραίτητο ηδονοβλεπτικό. Ο μικτός σκοπός τους είναι να μας διασκεδάσουν για 2-3 ώρες, όσο και να φέρουν πίσω τα λεφτά τους και πολλά περισσότερα.
Μ' αυτό υπ' όψιν, το “Doctor Strange” είναι, σίγουρα, μία από τις πιο τίμιες μεταφορές κόμικς που έχουμε δει μέχρι σήμερα και μία από εκείνες που κερδίζει εύκολα (από τον θεατή) το άτυπο δικαίωμα να δοκιμαστεί ως τριλογία.
Πρώτα απ' όλα, επειδή εισάγει στην φιλμογραφία του είδους έναν άλλο είδος υπερδύναμης, εκείνο που πηγάζει απ' τον άνθρωπο, την πίστη στον εαυτό του και την προθυμία του να θυσιαστεί για την ανθρωπότητα. Με λίγα λόγια, παντρεύει τις παραδοχές της ανατολίτικης φιλοσοφίας με τις βεβαιότητες της δυτικής επιστήμης σε έναν χαρακτήρα που, κατ' εξοχήν, βρίσκεται στο μέσο αυτής της αέναης μάχης, έναν γιατρό δηλαδή.
Ο Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας νευροχειρουργός-σταρ, ένας άνθρωπος που πιστεύει πάρα πολύ στις ικανότητές του και στη δυνατότητα που του δίνουν να σώζει, κυριολεκτικά, ανθρώπινες ζωές. Βεβαίως, ως γνήσιος δυτικός άνθρωπος, μόνιμα απασχολημένος με την εικόνα του και χωρίς ουσιαστική επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο, ψάχνει να βρει αντιστάθμισμα στην πίεση της δουλειάς του στις υλικές και ηθικές απολαβές της επιτυχίας του. Μαθαίνει έτσι, με τον δύσκολο τρόπο, πως όλα αυτά που θεωρεί δεδομένα είναι στην πραγματικότητα ρευστά και μπορούν να χαθούν στο χρόνο που χρειάζεται για ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Μια απροσεξία (που μπορεί να πηγάζει από μια αλαζονική αίσθηση ελέγχου) του στερεί το μεγαλύτερο “άσετ” του, τα σταθερά του χέρια.
Κι έτσι, ο ήρωας της Μάρβελ και κατ' επέκταση του Σκοτ Ντέρικσον, αναγκάζεται να αναθεωρήσει τις βεβαιότητές του για τον κόσμο, τον άνθρωπο, τη ζωή την ίδια, να έρθει ξανά στη θέση του μαθητή απέναντι σε μία γκουρού που μοιάζει πολύ νεότερή του και ας την αποκαλούν όλοι “Η Αρχαία”.
Η αφήγηση του ταξιδιού αυτογνωσίας ενός ανθρώπου που πίστευε ότι είχε φτάσει στο τέλος πριν ξαναβρεθεί στην αρχή, στήνεται απ' τον Ντέρικσον με απόλυτο σεβασμό στη φόρμα του είδους, με αυτοσαρκασμό και μικρές δόσεις επικαιρότητας σε ένα σκηνικό που δεν έχει χρόνο και, κυρίως, με την επίγνωση ότι η ταινία του οφείλει να στέκεται και μόνη της, ασχέτως αν θα ακολουθήσουν κι άλλες. Έχει στα χέρια του έναν ήρωα διαφορετικό απ' τους άλλους και αντλεί τα υλικά του από μία δεξαμενή που εκτείνεται απ' την άκρη του ενός σύμπαντος, του εσωτερικού, έως την άκρη του άλλου, εκείνου που μας περιβάλλει. Παρ' όλ' αυτά δεν χάνει ποτέ την ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο, ούτε μπαίνει στη διαδικασία να μπουκώσει την αφήγηση και τη δράση με ακατάληπτες μάχες και οπτικές υπερβολές. Το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα συγκεκριμένο (στο πλαίσιο του απόκοσμου και του φανταστικού φυσικά) και εντυπωσιάζει χωρίς να κουράζει το μάτι.
Στο οπλοστάσιο του, όμως, έχει κι ένα εξαιρετικό καστ, με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς να μοιάζει γεννημένος για τον ρόλο του Δόκτορος Στρέιντζ και την Τίλντα Σουίντον να “το χαίρεται” ιδιαιτέρως παίζοντας την “Αρχαία”. Δίπλα τους, κάνουν άψογη δουλειά ο Τσιγουέτελ Ελιοφόρ, ο Μπένεντικτ Γουόνγκ και η Ρέιτσελ Μακάνταμς που, λογικά, θα έχει περισσότερο χρόνο να λάμψει αργότερα στη σειρά. Απέναντί τους, πιο καλτ και πιο σχηματικός, εμφανίζεται ο Μαντς Μίκελσεν σε ένα ρόλο που υποτιμά κάπως τις δυνατότητές του, αλλά ο ίδιος φαίνεται να το διασκεδάζει.
Το “Doctor Strange” είναι μία απολαυστική ταινία δράσης και φαντασίας, από εκείνες που κάνει μπαμ ότι υπήρξαν πρώτα κόμικς, χωρίς να φαίνεται, όμως, ότι αδικείται επί της οθόνης.
Βγαίνουν ακόμη:
Η αμήχανη, αν και πολυπαινεμένη, γερμανική κομεντί “Toni Erdmann”, το ιταλικό δράμα “The Wait”, το θρίλερ “Complete Unknown” και μια παλιότερη βιογραφική ταινία, το “Olga” του 2004.
