Deepwater Horizon: Συγκλονιστική ταινία καταστροφής
Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ πρωταγωνιστεί, και ο Πίτερ Μπεργκ σκηνοθετεί μια εντυπωσιακή ταινία με θέμα την πετρελαιοκηλίδα της BP το 2010 στον κόλπο του Μεξικού.
του Λουκά Τσουκνίδα
Το 2010, ένα τρομερό δυστύχημα σε μία πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου, νοικιασμένη απ’ την BP, στα ανοιχτά του Κόλπου του Μεξικού, είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο 11 ανθρώπων και την δημιουργία μιας τεράστιων διαστάσεων πετρελαιοκηλίδας που ακόμη δε λέει να καθαρίσει τελείως. Το “Deepwater Horizon”, ακόμη μια συνεργασία του Πίτερ Μπεργκ με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, είναι η κινηματογραφική εκδοχή της τραγικής ημέρας, μία εντυπωσιακή, καλοφτιαγμένη ταινία καταστροφής που αναπαριστά την τρομαχτική εμπειρία όσων ήταν εκεί, δείχνοντας προς τη ρίζα του προβλήματος χωρίς να αποκλίνει απ’ την πρόθεσή της να μας ψυχαγωγήσει.
Η υπόθεση
Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες, ο αρχιμηχανικός Μάικ Γουίλιαμς, φτάνει από αέρος στην πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου που η εταιρεία του έχει νοικιάσει στην BP. Η εκκίνηση της εξόρυξης έχει καθυστερήσει 43 ημέρες, αλλά μία ακόμη σειρά από τεστ ασφαλείας πρέπει να διεξαχθούν. Οι υπεύθυνοι της BP, όμως, έχουν άλλη άποψη και το τρυπάνι παίρνει μπρος με δυσάρεστα αποτελέσματα. Μέσα σ’ έναν φλεγόμενο πύργο στη μέση του ωκεανού, ο Μάικ και οι συνάδελφοί του πρέπει τώρα να παλέψουν για τη ζωή τους...
Η κριτική
Παρά την όποια πολυπλοκότητα της όλης διαδικασίας, το τι έγινε επάνω στην τραγική πλατφόρμα εκείνη τη μέρα είναι σχετικά απλό. Η καθυστέρηση της επιχείρησης κόστιζε πολλά και η δουλειά έπρεπε να ξεκινήσει άμεσα, οπότε, με βάση περιστασιακά στοιχεία για την ασφάλεια της εγκατάστασης, αντί για στέρεες, ολοκληρωμένες μετρήσεις, οι “πελάτες” αποφάσισαν ότι έχουν εκείνοι δίκιο κι έβαλαν το “νοικιασμένο” προσωπικό της πλατφόρμας να προχωρήσει. Το καταστροφικό αποτέλεσμα έχει λάβει πλέον ιστορικές διαστάσεις και η BP έγινε ζωντανή αφίσα της απιστίας του μεγάλου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών κολοσσών απανταχού.
Η μέρα εκείνη είχε 11 νεκρούς, είχε όμως και μερικούς ήρωες. Ένας από αυτούς ειναι και ο Μάικ Γουίλιαμς, τον οποίο οι δημιουργοί επιλέγουν για βασικό χαρακτήρα της ταινίας. Είναι ο αρχιμηχανικός, ένας άνθρωπος που έχει επαφή με όλους τους τομείς της πλατφόρμας και γνωρίζει όλους τους εργαζόμενους εκεί, καθώς και όλα τα τεχνικά προβλήματα και τις βλάβες που εκκρεμούν.
Ο ρόλος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Μαρκ Γουόλμπεργκ, κάτι που ο Μπεργκ ξέρει καλά και οι σεναριογράφοι του εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Τον βλέπουμε, λοιπόν, με τη γυναίκα και την κορούλα του, λίγο πριν φύγει για τη δουλειά, σε μια σκηνή που προμηνύει αυτό που, ούτως ή άλλως, ξέρουμε ότι θα συμβεί, μέσα από μια παρουσίαση που η μικρή έχει ετοιμάσει για το σχολείο με θέμα τη δουλειά του μπαμπά. Η χρήση του οιωνού είναι παλιομοδίτικη, αλλά παλιομοδίτικη είναι και η όλη ιδέα της ταινίας καταστροφής. Με εξίσου αναμενόμενο τρόπο, ο Μάικ περνά απ’ όλα τα επίπεδα της πλατφόρμας και μιλά με συναδέλφους του, συστήνωντάς μας, ουσιαστικά, τα θύματα των άπληστων χαρτογιακάδων που συναντούμε αμέσως μετά.
Μαζί του είναι ο Κερτ Ράσελ, σ’ έναν ρόλο που του πάει γάντι, εκείνον του επικεφαλή Τζίμι Χάρελ και, απέναντί του, ο Τζον Μάλκοβιτς, ως επιβλέπον στέλεχος της BP. Έχει κι αυτός τις στιγμές του πριν την καταστροφή, στιγμές που σκοπό έχουν να μας κάνουν να τον αντιπαθήσουμε, αλλά και να δούμε ότι η πίεση ξεκινά από πάνω προς τα κάτω, όπως γίνεται και κατά την εξόρυξη. Το υπόλοιπο καστ είναι εξίσου καλοδιαλεγμένο και όλοι μαζί αποδίδουν με ελάχιστες υπερβολές μία αρκετά πειστική και εξαιρετικά τραγική, καθώς αποκαλύπτεται περισσότερο, εικόνα. Εκείνος που υπερβάλει είναι ο Μπεργκ, αλλά είπαμε, ταινία καταστροφής είναι και η υπερβολές δε μπορούν να λείπουν.
Άλλωστε, μία τέτοια καταστροφή, γνωστή μόνο από τις μαρτυρίες των επιζώντων, δε θα μπορούσε να εικονογραφηθεί αλλιώς, ούτε να μας προκαλέσει τα συναισθήματα που μας προκαλεί ως θεατές, αν ήταν π.χ. ντοκιμαντέρ, δηλαδή μία σειρά από αφηγήσεις και στεγνά γεγονότα. Το σινεμά μυθοπλασίας, απ’ την άλλη, μπορεί να απεικονίσει τέτοια μεγέθη με τρόπο μοναδικό και αυτό ακριβώς κάνει ο Μπεργκ και το τιμ του, που αντί να βασιστούν μόνο σε ψηφιακές εικόνες, κατασκεύασαν αντίγραφα των τμημάτων της πλατφόρμας που τους ενδιέφεραν πετυχαίνοντας ένα εντυπωσιακά αληθοφανές οπτικό αποτέλεσμα.
Στα συν, ότι ο Μπεργκ δεν στραγγίζει το υλικό του για ανθρώπινες στιγμές, αλλά εστιάζει στην εμπειρία του Γουίλιαμς και των άλλων μέσα στην πύρινη λαίλαπα έως την διάσωσή τους, δίνοντας μας μία φρενήρη, αγωνιώδη αφήγηση που σε στιγμές, καθηλώνει τον θεατή με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη. Όταν η πρώτη πράξη, εκεί που μαθαίνουμε με σχετική ευκρίνεια το τι συμβαίνει σε μία τέτοια εγκατάσταση και τι πρόκειται να πάει λάθος, δίνει τη θέση της στη δεύτερη, το χάος ξεσπά σε δευτερόλεπτα, μας “πιάνει απ’ το γιακά” και δε μας αφήνει μέχρι τους τίτλους τέλους.
Το “Deepwater Horizon” είναι μία απολαυστική ταινία καταστροφής, που μας βάζει στην καρδιά ενός γεγονότος που συγκλόνισε τον κόσμο, έστω και αν δεν εμβαθύνει στα ζητήματα που προκύπτουν και θα μπορούσαν να είναι το θέμα μιας τελείως διαφορετικής ταινίας.
Βγαίνουν ακόμη:
Η ταινία φαντασίας του Τιμ Μπέρτον “Miss Peregrine`s Home for Peculiar Children”, η “ενήλικη” ταινία κινουμένων σχεδίων “Sausage Party”, το ισπανικό δράμα “Ma Μa”, το ρουμάνικο δράμα “Illegitimate”, η γαλλική δραμεντί “Memories”, το δράμα “Pioneer Heroes”, η ταινία τρόμου "Lights Out" και το σίκουελ για παιδιά “Barbie: Star Light Adventure”.
Το 2010, ένα τρομερό δυστύχημα σε μία πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου, νοικιασμένη απ’ την BP, στα ανοιχτά του Κόλπου του Μεξικού, είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο 11 ανθρώπων και την δημιουργία μιας τεράστιων διαστάσεων πετρελαιοκηλίδας που ακόμη δε λέει να καθαρίσει τελείως. Το “Deepwater Horizon”, ακόμη μια συνεργασία του Πίτερ Μπεργκ με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, είναι η κινηματογραφική εκδοχή της τραγικής ημέρας, μία εντυπωσιακή, καλοφτιαγμένη ταινία καταστροφής που αναπαριστά την τρομαχτική εμπειρία όσων ήταν εκεί, δείχνοντας προς τη ρίζα του προβλήματος χωρίς να αποκλίνει απ’ την πρόθεσή της να μας ψυχαγωγήσει.
Η υπόθεση
Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες, ο αρχιμηχανικός Μάικ Γουίλιαμς, φτάνει από αέρος στην πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου που η εταιρεία του έχει νοικιάσει στην BP. Η εκκίνηση της εξόρυξης έχει καθυστερήσει 43 ημέρες, αλλά μία ακόμη σειρά από τεστ ασφαλείας πρέπει να διεξαχθούν. Οι υπεύθυνοι της BP, όμως, έχουν άλλη άποψη και το τρυπάνι παίρνει μπρος με δυσάρεστα αποτελέσματα. Μέσα σ’ έναν φλεγόμενο πύργο στη μέση του ωκεανού, ο Μάικ και οι συνάδελφοί του πρέπει τώρα να παλέψουν για τη ζωή τους...
Η κριτική
Παρά την όποια πολυπλοκότητα της όλης διαδικασίας, το τι έγινε επάνω στην τραγική πλατφόρμα εκείνη τη μέρα είναι σχετικά απλό. Η καθυστέρηση της επιχείρησης κόστιζε πολλά και η δουλειά έπρεπε να ξεκινήσει άμεσα, οπότε, με βάση περιστασιακά στοιχεία για την ασφάλεια της εγκατάστασης, αντί για στέρεες, ολοκληρωμένες μετρήσεις, οι “πελάτες” αποφάσισαν ότι έχουν εκείνοι δίκιο κι έβαλαν το “νοικιασμένο” προσωπικό της πλατφόρμας να προχωρήσει. Το καταστροφικό αποτέλεσμα έχει λάβει πλέον ιστορικές διαστάσεις και η BP έγινε ζωντανή αφίσα της απιστίας του μεγάλου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών κολοσσών απανταχού.
Η μέρα εκείνη είχε 11 νεκρούς, είχε όμως και μερικούς ήρωες. Ένας από αυτούς ειναι και ο Μάικ Γουίλιαμς, τον οποίο οι δημιουργοί επιλέγουν για βασικό χαρακτήρα της ταινίας. Είναι ο αρχιμηχανικός, ένας άνθρωπος που έχει επαφή με όλους τους τομείς της πλατφόρμας και γνωρίζει όλους τους εργαζόμενους εκεί, καθώς και όλα τα τεχνικά προβλήματα και τις βλάβες που εκκρεμούν.
Ο ρόλος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Μαρκ Γουόλμπεργκ, κάτι που ο Μπεργκ ξέρει καλά και οι σεναριογράφοι του εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Τον βλέπουμε, λοιπόν, με τη γυναίκα και την κορούλα του, λίγο πριν φύγει για τη δουλειά, σε μια σκηνή που προμηνύει αυτό που, ούτως ή άλλως, ξέρουμε ότι θα συμβεί, μέσα από μια παρουσίαση που η μικρή έχει ετοιμάσει για το σχολείο με θέμα τη δουλειά του μπαμπά. Η χρήση του οιωνού είναι παλιομοδίτικη, αλλά παλιομοδίτικη είναι και η όλη ιδέα της ταινίας καταστροφής. Με εξίσου αναμενόμενο τρόπο, ο Μάικ περνά απ’ όλα τα επίπεδα της πλατφόρμας και μιλά με συναδέλφους του, συστήνωντάς μας, ουσιαστικά, τα θύματα των άπληστων χαρτογιακάδων που συναντούμε αμέσως μετά.
Μαζί του είναι ο Κερτ Ράσελ, σ’ έναν ρόλο που του πάει γάντι, εκείνον του επικεφαλή Τζίμι Χάρελ και, απέναντί του, ο Τζον Μάλκοβιτς, ως επιβλέπον στέλεχος της BP. Έχει κι αυτός τις στιγμές του πριν την καταστροφή, στιγμές που σκοπό έχουν να μας κάνουν να τον αντιπαθήσουμε, αλλά και να δούμε ότι η πίεση ξεκινά από πάνω προς τα κάτω, όπως γίνεται και κατά την εξόρυξη. Το υπόλοιπο καστ είναι εξίσου καλοδιαλεγμένο και όλοι μαζί αποδίδουν με ελάχιστες υπερβολές μία αρκετά πειστική και εξαιρετικά τραγική, καθώς αποκαλύπτεται περισσότερο, εικόνα. Εκείνος που υπερβάλει είναι ο Μπεργκ, αλλά είπαμε, ταινία καταστροφής είναι και η υπερβολές δε μπορούν να λείπουν.
Άλλωστε, μία τέτοια καταστροφή, γνωστή μόνο από τις μαρτυρίες των επιζώντων, δε θα μπορούσε να εικονογραφηθεί αλλιώς, ούτε να μας προκαλέσει τα συναισθήματα που μας προκαλεί ως θεατές, αν ήταν π.χ. ντοκιμαντέρ, δηλαδή μία σειρά από αφηγήσεις και στεγνά γεγονότα. Το σινεμά μυθοπλασίας, απ’ την άλλη, μπορεί να απεικονίσει τέτοια μεγέθη με τρόπο μοναδικό και αυτό ακριβώς κάνει ο Μπεργκ και το τιμ του, που αντί να βασιστούν μόνο σε ψηφιακές εικόνες, κατασκεύασαν αντίγραφα των τμημάτων της πλατφόρμας που τους ενδιέφεραν πετυχαίνοντας ένα εντυπωσιακά αληθοφανές οπτικό αποτέλεσμα.
Στα συν, ότι ο Μπεργκ δεν στραγγίζει το υλικό του για ανθρώπινες στιγμές, αλλά εστιάζει στην εμπειρία του Γουίλιαμς και των άλλων μέσα στην πύρινη λαίλαπα έως την διάσωσή τους, δίνοντας μας μία φρενήρη, αγωνιώδη αφήγηση που σε στιγμές, καθηλώνει τον θεατή με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη. Όταν η πρώτη πράξη, εκεί που μαθαίνουμε με σχετική ευκρίνεια το τι συμβαίνει σε μία τέτοια εγκατάσταση και τι πρόκειται να πάει λάθος, δίνει τη θέση της στη δεύτερη, το χάος ξεσπά σε δευτερόλεπτα, μας “πιάνει απ’ το γιακά” και δε μας αφήνει μέχρι τους τίτλους τέλους.
Το “Deepwater Horizon” είναι μία απολαυστική ταινία καταστροφής, που μας βάζει στην καρδιά ενός γεγονότος που συγκλόνισε τον κόσμο, έστω και αν δεν εμβαθύνει στα ζητήματα που προκύπτουν και θα μπορούσαν να είναι το θέμα μιας τελείως διαφορετικής ταινίας.
Βγαίνουν ακόμη:
Η ταινία φαντασίας του Τιμ Μπέρτον “Miss Peregrine`s Home for Peculiar Children”, η “ενήλικη” ταινία κινουμένων σχεδίων “Sausage Party”, το ισπανικό δράμα “Ma Μa”, το ρουμάνικο δράμα “Illegitimate”, η γαλλική δραμεντί “Memories”, το δράμα “Pioneer Heroes”, η ταινία τρόμου "Lights Out" και το σίκουελ για παιδιά “Barbie: Star Light Adventure”.
