Οι κορυφαίοι ψυχοπαθείς του κινηματογράφου

του Γιώργου Κόκουβα

Ο Πέρκινς ντύνεται σαν τη μαμά του και δολοφονεί σε ντουζιέρες στο «Ψυχώ». Ο Τζακ Νίκολσον τρέχει με τσεκούρια σε διαδρόμους ξενοδοχείων. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ παίζει τη ζωή των θυμάτων του «κορώνα-γράμματα» και η Κάθι Μπέιτς κάνει τη ζωή του αγαπημένου της συγγραφέα, σκέτη κόλαση. Από το «Misery» ως τη «Λάμψη» και από τον «Σκοτεινό Ιππότη» ως το «Se7en», ξεχωρίζουμε τους πιο τρομακτικούς ψυχοπαθείς στα κορυφαία θρίλερ του κινηματογράφου.

Norman Bates, Ψυχώ

Ο Άντονι Πέρκινς, στην πιο αμφιλεγόμενη ταινία του μάστορα Άλφρεντ Χίτσκοκ, αυτή που κατάργησε τους κινηματογραφικούς κανόνες με τον θάνατο της πρωταγωνίστριας στα μισά της, ερμήνευσε άψογα έναν από τους πιο απολαυστικούς ψυχοπαθείς του σινεμά. Με φροϋδικές αναφορές και συμπλεγματική συμπεριφορά διχασμένης προσωπικότητας, ο Νόρμαν και η… μαμά του είναι οι «καλύτεροι» οικοδεσπότες πανδοχείου που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη.

Jack Torrance, Η Λάμψη

Μιας και αναφέραμε οικοδεσπότες πανδοχείων, μεταφερόμαστε στο ξενοδοχείο της Λάμψης, στις ερημιές του Κολοράντο, εκεί όπου ο Τζακ Τόρανς, ερμηνευμένος με ψυχιατρική ακρίβεια από τον Τζακ Νίκολσον, καταλαμβάνεται από δαιμονικά πνεύματα τα οποία των ωθούν να δολοφονήσει ολόκληρη την οικογένειά του. Η σκηνή της πόρτας και του τσεκουριού παραμένουν μία από τις εμβληματικότερες εικόνες ψυχοπαθούς στα κινηματογραφικά χρονικά, σκηνοθετημένη από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Anton Chigurh, Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους

Αν δεν αρκούσε η τρομακτική φάτσα φρενοβλαβούς του Χαβιέ Μπαρδέμ, σ’ αυτή την οσκαρική έκπληξη από τους αδερφούς Κοέν, μια μικρή συνήθεια του συγκεκριμένου χαρακτήρα έκανε τα πράγματα ακόμη πιο αγωνιώδη: Ο παράξενος κώδικας τιμής του Άντον όριζε αν το θύμα του θα ζήσει ή θα πεθάνει, με βάση το «κορώνα ή γράμματα». Η σκηνή με τον πυροσβεστήρα στο περαστικό αυτοκίνητο, αλλά και στο κατάστημα με τον άτυχο ταμία παραμένουν οι πιο ισχυρές της ταινίας.

Τζόκερ, The Dark Knight

Κανείς δεν ξέρει πώς έγινε ο Τζόκερ αυτό που είναι. Ο ίδιος, στον Σκοτεινό Ιππότη του Κρίστοφερ Νόλαν, μοιάζει να δίνει την εξήγηση, διηγούμενος το περιστατικό με τον πατέρα του και την ατάκα «Why so serious?» λίγο πριν του χαράξει μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Στην επόμενη όμως κιόλας σκηνή δίνει μια άλλη εξήγηση, κάνοντας σαφές το εξής: Δεν ερμηνεύεται εύκολα η ψυχοπάθεια του πιο παρανοϊκού χαρακτήρα στο σύμπαν της Marvel. Κι όμως, υπάρχει μια «τάξη» στην παράνοιά του, μια λεπτή ισορροπία την οποία κατορθώνει να κρατήσει η ανεπανάληπτη ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ, που τον κάνει σχεδόν συμπαθή. Σχεδόν λογικό. Σχεδόν ήρωα.

Annie Wilkes, Misery

Οι χαρακτήρες του Στίβεν Κινγκ έχουν από μόνοι τους κάτι διαπεραστικά τρομακτικό. Όταν όμως πέφτουν στα υποκριτικά νύχια ηθοποιών όπως η Kathy Bates, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο απολαυστικά. Στη συγκεκριμένη μεταφορά του βιβλίου του Κινγκ στη μεγάλη οθόνη, ένας συγγραφέας διασώζεται μετά από μια χιονοθύελλα από την «νούμερο ένα φαν του», αλλά εκτός από φαν αποδεικνύεται και παρανοϊκή, μιας και τον κρατά αιχμάλωτο, υποχρεώνοντάς τον να ξαναγράψει το τελευταίο του μυθιστόρημα σύμφωνα με το δικό της γούστο, αν θέλει να παραμείνει ζωντανός. Κι αν προσπαθήσει να φύγει, του σπάμε και κάνα πόδι με την βαριοπούλα. Δικαιότατο το Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου στην Bates.

John Doe, Se7en

Ο άγνωστος villain του «Se7en» είναι ο ψυχοπαθής δολοφόνος που σκοτώνει τα θύματά του με βάση τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Και παραμένει άγνωστος (δεν ακούμε παρά τη φωνή του κατά την διάρκεια της ταινίας) μέχρι το τέλος της ταινίας, οπότε και αποκτά μορφή: Είναι ο Kevin Spacey, που καταφέρνει να φέρει στα όριά του τον «μπάτσο» Brad Pitt, μπροστά στον οποίο αφήνει ένα κουτί με το κεφάλι(;) της αγαπημένης του. Έτσι ώστε να τον αναγκάσει να γίνει αυτός ο δολοφόνος του έβδομου αμαρτήματος. Σατανικό;