Infinitely Polar Bear: Διπολικό… οικογενειακό δράμα

του Λουκά Τσουκνίδα

Παρά τα όσα υποδηλώνει ο τίτλος, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της σεναριογράφου Μάγια Φορμπς καμία σχέση δεν έχει με πολικές αρκούδες. Το “Infinitely Polar Bear”, χαλαρά βασισμένο στην προσωπική οικογενειακή εμπειρία της δημιουργού, είναι μια συλλογή αναμνήσεων από την παιδική της ηλικία δίπλα σε έναν πατέρα που έχει διαγνωστεί με διπολική διαταραχή και αδυνατεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του. Ισορροπημένο μεταξύ δράματος και κομεντί, το αποτέλεσμα ξεπερνά τη μετριότητα, χάρη κυρίως στις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού κουαρτέτου και ειδικά του εξαιρετικού Μαρκ Ρούφαλο.

Η υπόθεση

Την ώρα που ο Καμ έχει τεθεί εκτός μάχης λόγω του προσωπικού του αγώνα με τη διπολική διαταραχή, η σύζυγός του Μάγκι πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο της οικογένειας και να δημιουργήσει μια καλύτερη προοπτική για εκείνη και τις κόρες τους. Το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών όπου γίνεται δεκτή, απαιτεί από εκείνη να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για 18 μήνες. Η μόνη λύση είναι να επιστρέψει στο σπίτι ο Καμ και να αναλάβει τον δύσκολο ρόλο του πατέρα που τόσο έχει λείψει από τις μικρές, αλλά και από εκείνον...



Η κριτική

Όπως πολλοί πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες στο παρελθόν, έτσι και η Μάγια Φορμπς καταπιάνεται, στην πρώτη της εμφάνιση, με ένα θέμα που της είναι ιδιαιτέρως οικείο αφού προκύπτει μέσα από την προσωπική της εμπειρία ως κόρη πατρός μανιοκαταθλιπτικού. Μια εμπειρία που, το πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει κατά καιρούς και πόσο μπορεί να καταβάλλει τους άμεσα εμπλεκόμενους, δεν είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς σε όλη του την έκταση, ακόμη και αν έχει βρεθεί κοντά σε παρόμοιες περιπτώσεις. Τέλος πάντων, η Φορμπς το έχει ζήσει κι αποφάσισε να μας μιλήσει γι΄ αυτό μέσα απ' την ταινία της, στην οποία μάλιστα πρωταγωνιστεί η δική της κορούλα, η γλυκύτατη Ιμότζεν Βολοντάρσκι.

Η Ιμότζεν είναι η Αμέλια Στούαρτ και η, επίσης γλυκύτατη, Άσλεϊ Αουφντερχάιντε είναι η αδερφή της Φέιθ. Τα δυο κοριτσάκια μεγαλώνουν στη Βοστόνη του '70 υπό την επίβλεψη της αφροαμερικανής μητέρας τους, Μάγκι, και εν τη απουσία του ξεπεσμένου αριστοκράτη πατέρα τους, Καμ, ο οποίος νοσηλεύεται ύστερα από μια μακρά κρίση μανιοκατάθλιψης. Με τον Καμ να μην είναι ακόμη λειτουργικός και την αγορά εργασίας να αποδεικνύεται σκληρή για μια αφροαμερικανή μητέρα, η Μάγκι αναγκάζεται να μετακομίσει σε μια περιοχή υποβαθμισμένη και τα κορίτσια να μετεγγραφούν σε ένα αντίστοιχα κακόφημο σχολείο. Το μεταπτυχιακό στη Νέα Υόρκη φαντάζει σαν η μόνη διέξοδος για τη μητέρα, ενώ και ο πατέρας χρειάζεται έναν στόχο για να επιστρέψει στα εγκόσμια και να μην ξανακυλήσει στην εξουθενωτική εναλλαγή κραιπάλης και αδράνειας. Το ρίσκο είναι μεγάλο, η ζωή όμως δε σταματά για κανέναν.

Παρ' ότι διαθέτει τη φουλ εμπειρία, η Μάγια Φορμπς αποφεύγει τελικά να μπει στα σκοτεινά άδυτα μιας κατάστασης που, για πολλούς από εμάς, φαντάζει αρκετά “εξωτική”. Κρατώντας μας στη θέση του θεατή, σα να μας λέει ότι αυτό είναι και το καλύτερο στην προκειμένη περίπτωση, μας δίνει μικρές μόνο γεύσεις των πιο αλλοπρόσαλλων μεταπτώσεων του Καμ ανάμεσα σε μεγάλες οικογενειακές σκηνές όπου οι ανορθόδοξοι τρόποι του σώζουν τελικά την παρτίδα εκεί που η οικογένεια μοιάζει να είναι στα πρόθυρα διάλυσης. Κλειδί στην προσέγγισή της αυτή είναι ο Μαρκ Ρούφαλο και η χημεία που διαθέτει (ή δε διαθέτει) επί σκηνής με τις δύο μυθοπλαστικές του κόρες, την Αμέλια και τη Φέιθ.

Ηθοποιός μεγάλου εύρους, ο Ρούφαλο μοιάζει πλασμένος για τέτοιου είδους ρόλους, όπου καλείται από το σενάριο να μοιάζει αξιαγάπητος στις καλές του στιγμές και να μη δείχνει καταδικασμένος στις κακές. Ο Καμ του διαθέτει αυτό το κράμα και, δεδομένης της λάιτ προσέγγισης από πλευράς Φορμπς, καταφέρνει να μας συγκινήσει και να κρατήσει το ενδιαφέρον μας μέχρι τέλους, όταν και θα φάνει αν μπορεί να γίνει ξανά ένας θετικός πατέρας κι αν μπορεί να φερθεί σαν αξιόπιστος σύζυγος για τη δυναμική και τρυφερή Μάγκι. Εκτός από τις εκπληκτικές πιτσιρίκες, τον Ρούφαλο σιγοντάρει άψογα και η εξίσου υπέροχη Ζόι Σαλντάνα, σε ένα ρόλο “κανονικού ανθρώπου” λίγο πριν τη δούμε να ενσαρκώνει τη Νίνα Σιμόν και να επιστρέφει στις “εξωγήινες” εμφανίσεις στα τρία (εξουθενωτικά, φοβάμαι) σίκουελ του “Avatar”.

Το “Infinitely Polar Bear” είναι ένα συμπαθητικό, καλοπαιγμένο οικογενειακό δράμα.

Βγαίνουν ακόμη:

Η κομεντί εποχής “A Royal Night Out” και οι κωμωδίες “The Mafia Only Kills in the Summer”, “She's Funny That Way”, “Daddy or Mommy” και “Pixels”.