Southpaw: Πυγμαχικό δράμα για έναν ρόλο

Ο Τζέικ Γκίλενχαλ μεταμορφώνεται για να υποδυθεί έναν πυγμάχο στο ρινγκ της ζωής, σε ένα αφόρητα στερεοτυπικό πυγμαχικό δράμα.
Southpaw: Πυγμαχικό δράμα για έναν ρόλο
του Λουκά Τσουκνίδα

Μετά το “Equalizer”, ο Αντουάν Φουκουά επιστρέφει με ακόμη μια δυναμική ταινία, αυτή τη φορά πιο προσγειωμένη στον πραγματικό κόσμο και με ήρωα έναν πρωτοπυγμάχο. Το “Southpaw” όμως, δεν ανανεώνει το πυγμαχικό είδος ούτε ανεβάζει σε άλλο επίπεδο τον δημιουργό του, όση προσπάθεια κι αν καταβάλει ο πρωταγωνιστής Τζεικ Γκίλενχααλ, ο μόνος κερδισμένος τελικά, από μια αφόρητα στερεοτυπική κινηματογραφική υπόθεση.

Η υπόθεση
Ο Μπίλι Χόουπ είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών βαρών στην επαγγελματική πυγμαχία. Στη ζωή του, την πρώτη θέση κατέχουν η σύζυγός του Μορίν και η Λέιλα, η αξιαγάπητη κορούλα του. Πάνω στην ακμή της καριέρας του, ένα ατύχημα φέρνει τα πάνω-κάτω και ο Μπίλι βρίσκεται πάλι πίσω στην αρχή, αναγκασμένος να ξαναπαλέψει για τη ζωή του. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι μόνος του...



Η κριτική
Το “Southpaw” είναι μια ταινία που περιστρέφεται γύρω από το μποξ και συγκεκριμένα γύρω από έναν μποξέρ που ξεκινά από το περιθώριο της κοινωνίας, τους δρόμους και τα ορφανοτροφεία, για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Ο Μπίλι Χόουπ είναι τραχύς και ευερέθιστος σαν πληγωμένο θηρίο, έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο κι έχει κάνει φυλακή, όμως στη ζωή του υπήρχε ένας άνθρωπος, με παρόμοιες καταβολές, που δεν τον εγκατέλειψε στην τύχη του. Είναι η γυναίκα του, η γλυκύτατη και δυναμική Μορίν, την οποία βλέπουμε νωρίς στην ταινία να του ζητά να αφήσει τώρα τα ρινγκ, όσο είναι υγιής, για χάρη της κόρης τους, Λέιλα.

Μέχρι εδώ, οι χαρακτήρες του Αντουάν Φουκουά και του σεναριογράφου του, Κερτ Σάτερ, αν και μοιάζουν κομμένοι και ραμμένοι για το τυπικό πυγμαχικό δράμα, κερδίζουν τη συμπάθεια και το ενδιαφέρον μας. Ο Μπίλι, παρ’ ότι εγκλωβισμένος στην επιτυχία του κόντρα σε όσα η ζωή του επιφύλασσε μέχρι τώρα, παραμένει ταπεινός και πιστός στο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του, την οικογένεια. Η Μορίν, παρ’ ότι η επιτυχία του Μπίλι τους έφερε χρήματα και δόξα που δεν είχαν φανταστεί ποτέ, παραμένει προσγειωμένη και προσηλωμένη στο να βελτιώσουν τη ζωή τους μαζί, με τρόπο ουσιαστικό και ποιοτικό. Ο Μπίλι είναι αφεντικό στο ρινγκ, στη ζωή του όμως ακούει πάντα την αγαπημένη του Μορίν. Τι θα μπορούσε να πάει λάθος;

Το ατύχημα που ανατρέπει τα πάντα, είναι συντριπτικό και συγχρόνως ελάχιστα αληθοφανές. Σα να μην έφτανε αυτό, οι δημιουργοί, από εδώ και πέρα, ενσωματώνουν στην ιστορία τους το ένα κλισέ μετά το άλλο πατώντας φαστ φόργουορντ από την σταδιακή αυτοκαταστροφή μέχρι την αναπόφευκτη στιγμή που ο Μπίλι Χόουπ θα κερδίσει και πάλι το δικαίωμα στη ζωή του, εντός του ρινγκ, φυσικά. Ο αμοραλιστής μάνατζερ, παλιός φίλος αλλά πάνω απ’ όλα μπίζνεσμαν, ο αδίστακτος διεκδικητής, ένας κολομβιανός μποξέρ τόσο “εξωτικά” κακός όσο υποδεικνύει η καταγωγή του, ο πιστός κολλητός από τα χρόνια της ανέχειας, αλλά και ο σοφός μέντορας, ένας προπονητής και άνθρωπος της “παλιάς σχολής” που θα μεταμορφώσει τον Μπίλι, ως πυγμάχο και ως άνθρωπο…

Ο λόγος που ο Μπίλι πρέπει να τα καταφέρει, το διακύβευμα, είναι ότι η κόρη του είναι πλέον στα χέρια των κρατικών υπηρεσιών, όπως κάποτε υπήρξε κι αυτός. Ο ξεπεσμένος πυγμάχος πρέπει να αποδείξει ότι είναι ικανός να τη μεγαλώσει και να της δώσει αυτό που ο ίδιος δεν είχε ποτέ και βρήκε, πιθανότατα για πρώτη και τελευταία φορά, στην αγκαλιά της Μορίν. Εδώ εισάγεται ακόμη ένας κλισέ χαρακτήρας, η κοινωνική λειτουργός που κατανοεί τον πατέρα όσο και την κόρη και προσπαθεί να κάνει ότι μπορεί για να τους επανενώσει μέσα στο πλαίσιο των καθηκόντων της. Η επιφανειακή ανάπτυξη, όμως, της δυναμικής σχέσης μεταξύ των τριών τους και η παντελής απουσία της απώλειας ως καταλυτικού παράγοντα, αποδυναμώνει τελικά, παρά βοηθά στο χτίσιμο και την κλιμάκωση του δράματος.

Συνέπεια των παραπάνω, είναι ότι η ταινία του Φουκουά μοιάζει στο τέλος με μια ευκαιρία για τον ίδιο να βάλει το όνομά του στο υποείδος των πυγμαχικών ταινιών, αλλά και σαν ένα “όχημα προβολής” για τον Τζέικ Γκίλενχααλ που, για ακόμη μια φορά, επιδεικνύει επιτυχημένα το ταλέντο του στο να μεταμορφώνεται σωματικά κι εκφραστικά για να ερμηνεύσει χαρακτήρες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Τουμπανιασμένος με όγκο και γράμμωση πραγματικού πυγμάχου, χαρακωμένος σαν γνήσιο παραβατικό παιδί των αμερικάνικων δρόμων και αγνώριστος σε σχέση με το παιδικό πρόσωπο και την ευγενική χροιά που ξέρουμε απ’ τις οφ-κάμερα εμφανίσεις του, ο Γκίλενχααλ μας κερδίζει τελικά, αν και μοιάζει κάπου-κάπου επιτηδευμένος.

Το “Southpaw” είναι ένα στερεοτυπικό πυγμαχικό δράμα, που απευθύνεται είτε στους λάτρες του είδους είτε στους φαν του Τζέικ Γκίλενχααλ.

Βγαίνουν ακόμη:
Η συμπαθητική ρομαντική κομεντί “Paper Towns”, η μέτρια αμερικάνικη καφρίλα “Trainwreck” με την ανερχόμενη κωμικό Έιμι Σούμερ, οι αδιάφορες κωμωδίες “The Mule” και “One Wild Moment”, η ενδιαφέρουσα βιογραφική κομεντί “Pride” και, για κάποιο περίεργο λόγο, το ντοκιμαντέρ “Monkey Kingdom”.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v