La Isla Minima: Καθηλωτικό και "σινεφίλ" αστυνομικό

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Οι πιο δύσκολες περίοδοι στην ιστορία μιας χώρας, ίσως είναι οι μεταβατικές, εκείνες π.χ. μετά από μια μακρά δικτατορία. Στο “Marshland” του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, ένα αστυνομικό θρίλερ που διαδραματίζεται στα πρώτα χρόνια μετά το καθεστώς του Φράνκο, οι αντιθέσεις των δύο ηρώων αντανακλούν τις αντιθέσεις που διατρέχουν τον λαό τους ενώ αυτός προσαρμόζεται αργά-αργά στους τρόπους μιας νεοσύστατης δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, είτε ως θρίλερ είτε ως ηθογραφία μιας εποχής που η χώρα έβλεπε τις πληγές της να μην κλείνουν όσο γρήγορα θα ήθελε.

Η υπόθεση

Ο Πέδρο και ο Χουάν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, βρίσκονται μαζί σε δυσμενή μετάθεση μακριά απ' τη Μαδρίτη, στους βάλτους της Ανδαλουσίας. Εκεί, καλούνται να εξιχνιάσουν τις πρόσφατες εξαφανίσεις έφηβων κοριτσιών σε ένα περιβάλλον, όχι και τόσο φιλικό για δύο ξένους. Ξένους για τον τόπο όσο και μεταξύ τους...



Η κριτική

Μεγάλο ρόλο στην ταινία του Ροντρίγκεζ παίζει το δίχως άλλο η τοποθεσία. Απ' τους τίτλους ακόμη, που η περιοχή μας συστήνεται με μια σειρά από εικόνες δορυφόρου και αεροφωτογραφίες, καταλαβαίνουμε ότι το σκληρό τοπίο των βαλτότοπων γύρω απ' τον ποταμό Γουαδαλκιβίρ δεν επιλέχθηκε τυχαία ως φόντο στην αστυνομική πλοκή, αλλά και στη σκιαγράφηση μιας συγκεκριμένης κατάστασης, της δύσκολης μεταβατικής περιόδου απ' τον φρανκοϊσμό στη δημοκρατία. Ένας τόπος που δε γνωρίζεις καλά μπορεί να κρύβει πολλές παγίδες. Σε μια απρόσμενη νυχτερινή καταδίωξη, ο Πέδρο οδηγείται απ' τον ντόπιο δράστη σ' έναν δρόμο που βγάζει σε αδιέξοδο ή, αν δεν το καταλάβεις νωρίς, ακόμη και μέσα στο ποτάμι.

Στους δρόμους αυτού του χωριού στη μέση του πουθενά —απίθανα φωτογραφημένοι απ' τον Άλεξ Καταλάν— ο Πέδρο και ο Χουάν ακολουθούν τα ίχνη κάποιου ή καποιων που εκμεταλλεύονται τη λαχτάρα των νεαρών κοριτσιών για μια άλλη ζωή, πιο αστικού τύπου ίσως και σίγουρα πιο απαλλαγμένη από κανόνες και ηθικολογία, δελεάζοντάς τα στον ίδιο το θάνατό τους. Οι δυο τους έχουν ελάχιστα κοινά. Ο Πέδρο είναι νέος και γεμάτος πάθος για μια καριέρα στην υπηρεσία των πολιτών, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Η ανυποχώρητη ευθύτητά του τον έφερε ως εδώ, όμως πίσω στη Μαδρίτη τον περιμένει η οικογένειά του που σύντομα θα έχει ένα νέο μέλος. Ο Χουάν είναι απομεινάρι μιας άλλης εποχής, αλκοολικός, βίαιος και αμοραλιστής, μοιάζει ικανοποιημένος που βρέθηκε στο περιθώριο, κάπου όπου μπορεί να τερματίσει την καριέρα ή τη ζωή του μακριά απ' τη βουή και τα βλέμματα των άλλων, όσων του θυμίζουν το παρελθόν. Η ένταση μεταξύ τους είναι αισθητή, κι οι δυο όμως βάζουν το καθήκον πρώτα και συνεργάζονται τελικά προς τη λύση του μυστηρίου άσχετα αν η όποια συμφιλίωσή τους είναι ή όχι εφικτή.

Ο Ροντρίγκεζ χτίζει το μυστήριό του στέλνοντας τους δύο ήρωες πότε από εδώ και πότε από εκεί, εμφανίζοντας στοιχεία που παίρνουν τη θέση τους στο παζλ αργά αργά, αναγκάζοντάς τους να εμπλακούν πιο βαθιά στις υποθέσεις των ντόπιων για να καταλάβουν τι συμβαίνει στον μικρόκοσμό τους. Μοιάζουν κι οι δυο πολύ καλοί στη δουλειά τους, προσεκτικοί όσο και ριψοκίνδυνοι αν οι περιστάσεις το απαιτούν. Μόνοι απέναντι στο μυστήριο, υπό τη δικαιοδοσία ενός αμφιλεγόμενου τοπικού αστυνόμου, βρίσκουν για συμμάχους τους έναν παρηκμασμένο δημοσιογράφο, τη μητέρα των δύο κοριτσιών και έναν αεικίνητο ντόπιο που ξέρει τους πάντες και τα πάντα.

Το θρίλερ, στημένο με μαεστρία απ' τον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες του, σταδιακά μας απορροφά, ενώ η σύγκρουση που υποβόσκει ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, στους δύο κόσμους που εκπροσωπούν, δεν αφήνει το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο να μπει σε δεύτερη μοίρα. Για το πετυχημένο τελικό αποτέλεσμα βέβαια, οι δημιουργοί οφείλουν πολλά στους δύο πρωταγωνιστές, Χαβιέ Γκουτιέρεζ και Ραούλ Αρέβαλο, ειδικά στον πρώτο που παίζει και τον πιο αμφιλεγόμενο απ' τους δύο χαρακτήρες, τον βετεράνο Χουάν. Χωρίς να είναι ποτέ αντιπαθής ούτε ακριβώς μετανοημένος, εκπέμπει διαρκώς σήματα για το βεβαρυμένο παρελθόν του και τις εμπειρικές του γνώσεις πάνω στα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Το βλέμμα του Πέδρο, άλλοτε καχύποπτο και άλλοτε εφησυχασμένο, επιβεβαιώνει αυτή την αμφισημία βοηθώντας τους σεναριογράφους να παίξουν λίγο και με τις δικές μας κλισέ προσδοκίες, προς το τέλος.

Το “La Isla Minima” είναι μια πολύ καλή ταινία.

Βγαίνουν ακόμη:
Οι κωμωδίες “Spy”, “The Rewrite”, “Entourage”, “Playing it Cool” και “Λύσσα Κακιά” του Νίκου Ζερβού.