11 υπέροχες ερμηνείες που δεν προτάθηκαν για Όσκαρ

Πώς σας φάνηκαν οι απονομές των φετινών βραβείων Όσκαρ; Θεωρείτε ότι ήταν δίκαιες οι «νίκες» στις κατηγορίες Α’ και Β’ ρόλων; Σίγουρα, πάντως, πιο δίκαιες από τις παρακάτω 11 μοναδικές ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών τους οποίους η Ακαδημία αγνόησε επιδεικτικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Ο Steve Buscemi στο Fargo (1996)

Αλλόκοτος, ιδιαίτερος, αινιγματικός, απολαυστικός, ο Buscemi δίνει πάντα το κάτι παραπάνω στους χαρακτήρες που καλείται να ενσαρκώνει. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι χαρακτήρες γεννιούνται στο μυαλό των αδερφών Κοέν – όπως στην περίπτωση του Fargo, όπου ο Buscemi υποδύθηκε τον πολυλογά αρχηγό των απαγωγέων, με εκφορά λόγου και πάθος που τον έκαναν να ξεχωρίσει στο κινηματογραφικό στερέωμα. Το αγαλματάκι του β’ ανδρικού θα έπρεπε να είναι στο τζάκι του.

Η Juliette Binoche στην Μπλε ταινία (1993)

Η πρώτη ταινία της σπουδαίας τριλογίας του Κισλόφσκι είναι ίσως και η καλύτερη. Χάρη κυρίως στην μετρημένη (κι όμως… τεράστια) ερμηνεία της Μπινός, στον ρόλο μιας γυναίκας η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει το πένθος της, μετά τον χαμό του συζύγου και του παιδιού της. Και μαζί με την εξαιρετική αποτύπωση της μοναξιάς και του τραύματός της, η Μπινός αποδίσει στην οθόνη και σημαντικές πτυχές της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας.

Ο Tim Robbins στο The Shawshank Redemption (1994)

Η ταινία του Ντάραμποντ φιγουράρει εδώ και χρόνια στην κορυφαία δεκάδα του IMDB με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κι όμως την χρονιά της κυκλοφορίας της αδικήθηκε κατάφωρα, τουλάχιστον σε οσκαρικό επίπεδο – προτάθηκε σε επτά κατηγορίες, αλλά δεν κέρδισε σε καμία. Ο Robbins δεν προτάθηκε καν, παρ’ ότι παρέδωσε μεστή ερμηνεία ως Andy, ένας άδικα φυλακισμένος άνδρας που καλείται να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα στην φυλακή στην οποία κρατείται. Η δικαίωση για τον Robbins ήρθε λίγα χρόνια αργότερα, όταν έλαβε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία Mystic River.

Ο Bill Murray στα Groundhog Day (1993) και Broken Flowers (2005)

Από μία (τουλάχιστον) αδικία έκρυβαν για τον Murray οι τελευταίες δύο δεκαετίες. Στα ‘90s, η «νευρική» ερμηνεία του στη Μέρα της Μαρμότας ως ο κυνικός άνδρας που ξαναζεί συνεχώς την ίδια μέρα και στα ’00s τον μεσήλικα σε κρίση που επισκέπτεται τις παλιές του αγαπημένες για να βρει την μητέρα του παιδιού του, συγκίνησαν τους απανταχού σινεφίλ αλλά όχι την Ακαδημία που προτίμησε να τον αγνοήσει. Η μόνη του υποψηφιότητα ήταν το 2003 με το «Lost in Translation».

Ο Jim Carrey στα The Truman Show (1998) και Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Πολλά μπορεί κανείς να προσάψει κανείς στον Τζιμ Κάρεϊ για τις εύπεπτες κωμωδίες και τα σφάλματα στα οποία υπέπεσε ερμηνευτικά κατά καιρούς. Αλλά δεν παύει να είναι ο ηθοποιός που κουβάλησε στις πλάτες του δύο από τα πιο φιλοσοφημένα και παράξενα σενάρια της τελευταίας εικοσαετίας, με πολιτικά αλλά και ηθικά ζητήματα.

Ο Sam Rockwell στο «Moon» (2009)

Αυτό το sci-fi διαμάντι του σκηνοθέτη Duncan Jones ήταν ένα one-man show, με τον Rockwell να μας ταξιδεύει στο διάστημα, όπου ο χαρακτήρας του έζησε μόνος του επί τρία χρόνια, βιώνοντας τον απόλυτο τρόμο. Εξίσου υποτιμημένος με τον Rockwell, που κατάφερε στην κυριολεξία… να ξεπεράσει τον εαυτό του (όσοι έχετε δει την ταινία καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε) είναι και ο συνθέτης του score της ταινίας, Clint Mansell, με μελωδίες τόσο μυστηριώδεις και ηλεκτρισμένες όσο και η ατμόσφαιρα που χτίζει η ερμηνεία του Rockwell.

Ο Andy Serkis στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών

Έκλεψε την παράσταση στα δύο τελευταία μέρη της επικής τριλογίας του Jackson, αλλά δεν κατάφερε να προταθεί στα Όσκαρ, απλώς και μόνο επειδή ήταν… τεχνολογικά προηγμένος. Ο χαρακτήρας του Γκόλουμ στις ταινίες, ένα θαύμα των ειδικών εφέ στην αυγή του 21ου αιώνα, δεν όφειλε την επιτυχία του μόνο στους υπολογιστές του Χόλιγουντ, αλλά και στον αφανή ήρωα, Andy Serkis, που κατόρθωσε να κάνει ένα πλάσμα από «ψηφιακό» και άσχημο, «ανθρώπινο» και συμπαθές.

Η Nicole Kidman στο «Dogville» (2003)

Ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του Dogville, η Kidman παραλαμβάνει το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Βιρτζίνια Γουλφ στις υπέροχες «Ώρες». Ίσως η Ακαδημία δεν ήθελε να την κακομάθει, γι’ αυτό και δεν την συμπεριέλαβε στις υποψηφιότητες για την ερμηνεία της στην ιδιαίτερη ταινία του Τρίερ (τον οποία άλλωστε δεν λατρεύει το Χόλιγουντ). Συγκινητική και μινιμαλιστική, η ερμηνεία της ως Γκρέις, μια γυναίκα που βρίσκει καταφύγιο σε μια μικρή πόλη η οποία αποφασίζει να την εκμεταλλευτεί, είναι ίσως καλύτερη από αυτές οι οποίες της χάρισαν τις άλλες οσκαρικές της υποψηφιότητες: Αυτές για τα Moulin Rouge (2001) και Rabbit Hole (2010).

Ο Phillip Seymour Hoffman στο «Synecdoche, New York» (2008)

Το άγγιγμα του σεναριακού Μίδα, Τσάρλι Κάουφμαν (εδώ και σε ρόλο σκηνοθέτη), προφανώς δεν ήταν αρκετό για την Ακαδημία ώστε να προτείνει τον Χόφμαν στις υποψηφιότητες για το αγαλματίδιο. Ο αδικοχαμένος ερμηνευτής υποδύθηκε στην «Συνεκδοχή» έναν σκηνοθέτη που βάζει σκοπό να γυρίσει την πιο ρεαλιστική ταινία όλων των εποχών και παρέδωσε την καλύτερη ίσως ερμηνεία του – καλύτερη ακόμη και από αυτήν στο Capote που του είχε χαρίσει παλαιότερα το Όσκαρ.

Η Audrey Tautou στο «Amelie» (2001)

Παραδεχθείτε το: Στο μυαλό σας, στην καρδιά σας, στη σινεφίλ συνείδησή σας, η Οντρέι Τοτού είναι η Αμελί. Παράξενη και ευαίσθητη, αλαφροΐσκιωτη και αθεράπευτα ρομαντική, η παριζιάνα που τριγυρνούσε στη Μονμάρτη στην γλυκύτατη ταινία του Ζενέ είναι δύσκολο να διαχωριστεί από την ηθοποιό που την ενσάρκωσε. Απλώς έτυχε… να μην είναι Αμερικανίδα.

Ο Michael Fassbender στο «Hunger» (2008)

Η mainstream κινηματογραφική βιομηχανία άργησε πολύ να αναγνωρίσει το ταλέντο, και του Fassbender, και του σκηνοθέτη-μέντορά του Steve McQueen. Η συγκλονιστική ερμηνεία του πρώτου στο Hunger, στον ρόλο του Sands, ιρλανδού απεργού πείνας, για χάρη του οποίου μεταμορφώθηκε σωματικά (χάνοντας δεκάδες κιλά) ήταν η πρόγευση για αυτό που θα ακολουθούσε. Το προκλητικό Shame τρία χρόνια μετά – ταινία που επίσης δεν προτάθηκε για κανένα Όσκαρ – και το πιο πρόσφατο, αντιρατσιστικό «12 χρόνια σκλάβος», που τελικά χάρισε στο δίδυμο τις πρώτες τους υποψηφιότητες. 

Πηγή