Chef: "Νόστιμη" οικογενειακή κομεντί

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Σε μια εποχή που η μαγειρική και η γαστρονομία έχουν κυριεύσει τη μέινστριμ κουλτούρα, τι πιο ευχάριστο, για τους λάτρεις του θερινού κυρίως, από μια κωμωδία με επίκεντρο το φαγητό και την οικογένεια; Το “Chef”, διά χειρός Τζον Φάβρο και με τον ίδιο στον κεντρικό ρόλο, έρχεται να καλύψει αυτό το “κενό” με τρόπο ευχάριστο, αλλά υπερβολικά συμβατικό και άτολμο, παρά τη δυναμική που αντλεί απ' το καστ όσο κι απ' το πιασάρικο θέμα του.

Η υπόθεση

Ο Καρλ Κάσπερ είναι ένας σεφ με όνομα, κολλημένος σε ένα εστιατόριο που δε νοιάζεται τόσο για τη δημιουργική όσο για την “αποδοτική” μαγειρική. Στη διάρκεια της χειρότερης εβδομάδας της ζωής του, μια κακή κριτική που γίνεται viral, η λάθος χρήση των social media κι ο πληγωμένος εγωισμός του τον οδηγούν στην ανεργία. Με προτροπή της πρώην συζύγου του, ο Καρλ αγοράζει μια καντίνα κι αρχίζει να απολαμβάνει και πάλι τη δουλειά του όσο και το χρόνο που μοιράζεται με το μικρό του γιο...



Η κριτική

Σε γενικές γραμμές, οι ταινίες με θέμα το φαγητό και τις μεταφορές που η μαγειρική προσφέρει απλόχερα στους σεναριογράφους, για τη ζωή γενικότερα και των χαρακτήρων τους ειδικότερα, πετυχαίνουν, αν μη τι άλλο, να αφήνουν το κοινό ικανοποιημένο. Απ' την άλλη όμως, στο άκουσμα και μόνο της ύπαρξης εντός του τίτλου μιας οποιασδήποτε λέξης που παραπέμπει στο φαγητό δε μπορεί κανείς να μην υποψιαστεί ότι αυτό που θα δει είναι 50% πλάνα με πιάτα. Πλάνα ωραία, με πιάτα λαχταριστά, αλλά και βαρετά συγχρόνως όταν γίνονται αισθητικό αποκούμπι για δίχως έμπνευση δουλειές.

Στο “Chef”, ο Φάβρο δεν αποκλίνει απ' αυτήν την πρακτική, η οποία γεμίζει το χώρο και το χρόνο μιας ταινίας εύκολα και διασκεδαστικά, σερβίροντάς μας τελικά μια συμβατική κομεντί που ακροβατεί στον πήχη της μετριότητας, ενώ θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη και πολύ πιο διασκεδαστική απ' αυτό που βλέπουμε. Όντας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής δεν αντιλαμβάνεται ίσως ότι ξοδεύει πάνω στον χαρακτήρα του και τις μαγειρικές του δεξιότητες υπερβολικά περισσότερο χρόνο απ' ότι στους υπόλοιπους και στη σχέση του μ' εκείνους.

Ανάμεσα λοιπόν σε πλάνα με πιάτα, ο Φάβρο αφηγείται την κάπως απίθανη κατρακύλα του φιλόδοξου και μερακλή σεφ στην ανεργία ύστερα απ' τη σύγκρουσή του με έναν κριτικό γεύσης και το αφεντικό του, σκιαγραφώντας παράλληλα την προβληματική προσωπική ζωή του και την αποξένωση στην οποία οδηγείται η σχέση με τον γιο του, παρά τη φιλία που τους δένει ακόμη με την πρώην σύζυγό του. Στη συνέχεια, ανάμεσα σε πλάνα με σάντουιτς πλέον, βλέπουμε την επάνοδο του κεντρικού χαρακτήρα μέσα απ' την επαγγελματική του αναγέννηση και την αναζωπύρωση της σχέσης του με την οικογένειά του και ειδικά με τον απογοητευμένο γιο του.

Όλα αυτά τα αναμενόμενα, όπως και το ξενερωτικά “ντισνεϊκό” τέλος, δεν αφαιρούν απ' το σύνολο το βαθμό της καλώς εννοούμενης ελαφρότητας και της γοητείας που διαθέτει, χάρη κυρίως στους ηθοποιούς που πλαισιώνουν τον δημιουργό. Κι όμως, οι Όλιβερ Πλατ, Τζον Λεγκουιζάμο, Ντάστιν Χόφμαν, Μπόμπι Καναβάλε, Σοφία Βεργκάρα και Σκάρλετ Γιόχανσον δεν λαμβάνουν την απαραίτητη προσοχή απ' τον Φάβρο που είτε τους έκοψε στο μοντάζ είτε έγραψε τους χαρακτήρες τους στο πόδι κι έτσι, η λαμπερή παρουσία τους ξοδεύεται άδικα. Μοναδικός μη-χαμένος, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος ξέρει να κερδίζει την παράσταση ακόμη και με έναν δίλεπτο μονόλογο όπως αυτός του ανατίθεται εδώ. Όσο για τον μικρό Έμτζει Άντονι που υποδύεται τον γιο του σεφ Κάσπερ, απλώς συναγωνίζεται τον Φάβρο σε έλειψη χαρίσματος. Οι δυο τους μαζί —προφανώς με ευθύνη του δεύτερου— δεν καταφέρνουν να φτιάξουν στην οθόνη ένα δίδυμο γοητευτικό που θα κερδίσει τη συμπάθεια και θα μας συγκινήσει με την πορεία του προς μια υγιή σχέση πατέρα-γιου.

Το “Chef” είναι μια μέτρια οικογενειακή κομεντί που, παρ' ότι αποτυγχάνει κινηματογραφικά, μπορεί τουλάχιστον να προσφέρει ένα ευχάριστο δίωρο. Κάτι που δεν αγγίζει καν το πιο φιλόδοξο “Sex Tape” που βγαίνει την ίδια μέρα.

Βγαίνουν ακόμη:
Η κακή, ερασιτεχνικού επιπέδου κωμωδία “Sex Tape” με τον Τζέισον Σέγκελ και την Κάμερον Ντίαζ, το σίκουελ δράσης “Expendables 3” και το θρίλερ μυστηρίου “Enemy” με τον Τζέικ Γκίλενχαλ.