Cuban Fury: Απολαυστική "ελαφριά" βρετανική κωμωδία

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μια βρετανική κωμωδία με πολύχρωμο καστ κι έναν πολλά υποσχόμενο κωμικό στον κεντρικό ρόλο ίσως είναι ό,τι πρέπει για το ζεστό βράδυ του δεκαπενταύγουστου στην ημιέρημη πόλη. Το εντελώς συμβατικό “Cuban Fury” του Τζέιμς Γκρίφιθς με τον υπέροχο Νικ Φροστ δε διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες, είναι όμως μια “τίμια” ταινία, απλή, διασκεδαστική και καλοπαιγμένη.

Η υπόθεση

Ο Μπρους είναι ένας υπέρβαρος μηχανικός με χαμηλή αυτοπεποίθηση κι ελάχιστες πιθανότητες να ανατρέψει τη μιζέρια του, έστω κι αν, ως παιδί, υπήρξε ο καλύτερος χορευτής της σάλσα στην ηλικία του. Η καινούργια αφεντικίνα του μοιάζει να έχει ό,τι ψάχνει σε μια γυναίκα. Το ίδιο όμως νομίζει και ο ερωτύλος, γεμάτος αυτοπεποίθηση, προϊστάμενός του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στον ελεύθερό χρόνο της, της αρέσει να χορεύει σάλσα...



Η κριτική

Απελευθερωμένος απ' τον ίσκιο του Σάιμον Πεγκ και του Έντγκαρ Ράιτ, ο Νικ Φροστ αναλαμβάνει να σηκώσει στις πλάτες του μια κωμωδία που, απ' τη σύνοψη κιόλας, προδιαγράφεται ως συμβατική, αλλιώτικη απ' τις κωμωδίες “της παρέας” που τον έφεραν στο προσκήνιο μαζί με τα πιο “λαμπερά” φιλαράκια του. Ο Μπρους είναι ένας χαρακτήρας που ταιριάζει απόλυτα στον Φροστ, ένας άνθρωπος που το παρουσιαστικό του ξεγελά όσον αφορά τις ικανότητες και τις δυνατότητές του, αλλά κρύβει μέσα του μια δυναμική που περιμένει την αφορμή να ξεσπάσει και να τον ξαναφέρει εκεί που ήταν κάποτε: ο καλύτερος στην ηλικία του σ' αυτό που αγαπούσε, εν προκειμένω, στην “αγωνιστική” σάλσα...

Την αφορμή, φυσικά, του τη δίνει μια γυναίκα, το καινούργιο του αφεντικό εξ Αμερικής που έχει “γυαλίσει”, αναμενόμενα, και στον γλοιώδη προϊστάμενό του. Σε μια πολύ σοφή επιλογή, συναντούμε εδώ δύο εξαιρετικούς συμπρωταγωνιστές στα πρόσωπα της Ρασίντα Τζόουνς και του Κρις Ο' Ντάουντ. Η πρώτη κάνει πλέον καριέρα παίζοντας γυναίκες γοητευτικές που κρύβουν μέσα τους ένα “σπασικλάκι” έτοιμο να ερωτευθεί τον απίθανο ήρωα, ενώ ο δεύτερος αποδεικνύει ρόλο με το ρόλο ότι μπορεί να παίξει οτιδήποτε και να σιγοντάρει το ίδιο καλά με το να οδηγεί ένα καστ σαν κι αυτό της εν λόγω ταινίας. Την ομάδα συμπληρώνουν με αξιοσημείωτο τρόπο η πολύπειρη Ολίβια Κόουλμαν, ο πληθωρικός Κέιβαν Νόβακ και ο σεξπιρικός Ίαν Μακσέιν —με αλογοουρά— στο ρόλο του παλιού μέντορα του Μπρους και προπονητή του στα χορευτικά ταπί.

Προφανώς, ο Φροστ δεν είναι μόνος του σ' αυτή την πρώτη του προσπάθεια να καθιερωθεί ως πρωταγωνιστής. Ο πρωτάρης κινηματογραφικά Τζέιμς Γκρίφιθς σκηνοθετεί σχετικά διεκπεραιωτικά, αλλά με προσοχή στο κωμικό τάιμινγκ κι αποφεύγοντας να “κολλά” στις εκάστοτε μελό στιγμές, ενώ οι πιο φανταχτεροί, ομολογουμένως, συμπρωταγωνιστές του διατηρούν μια παρουσία διακριτική, αφήνοντας χώρο στον ανερχόμενο κωμικό να κυριεύσει την πίστα. Χωρίς αυτό ν' αποτελεί έκπληξη, ο Φροστ τα καταφέρνει μια χαρά, αποδίδει στην οθόνη έναν χαρακτήρα που αξίζει να συμπαθήσεις και να χαρείς για την πιθανή δικαίωσή του και ανοίγει την όρεξη για την επόμενη απόπειρά του. Ελπίζω μόνο να είναι κάτι πιο ριψοκίνδυνο από μια “οικογενειακή” κωμωδία.

Το “Cuban Fury” είναι μια ευχάριστη ταινία, λιγότερο “σπαρταριστή” απ' όσο υποδηλώνει ο τίτλος, αλλά πιο “εύπεπτη” απ' τις συνήθεις κομεντί της καλοκαιρινής περιόδου.

Βγαίνουν ακόμη:
Η κακοφτιαγμένη, νεοελληνικού επιπέδου σάτιρα “The Priest's Children” του Βίνκο Μπρεσάν και η κομεντί “Words and Pictures” με τον Κλάιβ Όουεν και τη Ζιλιέτ Μπινός.